İnsan çocuk yapmaya nasıl karar verir

Biraz içimi dökmek istiyorum size. İnsan tanımadığı görmediği kişilere karşı daha rahat anlatıyor dertlerini sanki.
Evlenip hadi çocuk yapalım diyip yapıp çat diye doğurup büyüten insanlara çok imreniyorum. Biz bi türlü beceremedik bu işi. Önce eşim maddi sıkıntılar yüzünden uzun süre istemedi. Ben çoook istiyordum. 2 sene aradan sonra hadi bi deneyelim nasılsa hemen olmaz dedik ben ilk ay hamile kaldım. 4 aylıkkende nadir görülen bi hastalık yüzünden kaybettim baya zor oldu doğum yaptırıp öyle kürtaja aldılar falan neyse o ayrı bi olay. O dönem bizim için çok kötüydü. Ben baya delirdim ilaçlara falan başladım. Nasıl bebek istiyoruz ama anlatamam size. Bize kalsa hemen yapmaya başlıycaz ama yasak koydu doktor. O süreyi zor bekledim sonra bi anda başka bişeyler oldu tedavi gördüm ettim derken baya zaman geçti. Bu sürede benim fikirlerim değişti. Ben bakamam ben o sorumluluğu alamam ben hazır değilim ben daha kendim çocuğum demeye başladım. Ama bi yandanda bebek görünce nasıl kötü oluyorum her gece bebek hayaliyle uyuyorum ortada hiç bişey yokken bebek kıyafetleri bakıyorum. Hem bu kadar isteyip hem böyle korkmak neden oluyo anlamış değilim. Bu karar nasıl verilir bu sorumluluk nasıl alınır insan nasıl hazır olduğunu anlar. Biz neden herkes gibi hadi bi çocuk yapalım diyip yapıp koyamadık ortaya. O kadar üzgünüm ki. Neden bu kadar çok düşünüyorum neden birazda akışına bırakamıyorum hayatı

Kaybınız için çok üzgünüm, başınız sağolsun. Aynı durumu bir daha yaşamaktan korkuyorsunuzdur. Psikolojik yardım alsanız ?

Maddi olarak şuan imkanlar el veriyorsa yapın. Bana annelik duygusu çocuklar 6 aylıkken geldi mesela

İstiyorsaniz yapin cok derin düşünmeyin. Annelik guzel bir duygu. Bu kadar ince düşündüğünüz icin cok iyi bir anne olacaginizi düşünüyorum.

Aslında doğru olan sizinkisi bana kalırsa ötesini berisini düşünmeden harala gürele dalınca hayaller hayatlar olayı yaşanıyor sonrasında da bi tek hunisi eksik oluyor insanın

Ben de düşünmüyorum. Çok büyüm sorumluluk o saatten sonra hayatın senin olmuyor.
Çocuklu arkadaşlarıma ve kadınlara bakıyorum hayatları bana öyle boğucu geliyor ki. Ben de korunmama rağmen hamile kaldım düşük yaptığımda öğrendim. Ve hiç istemediğimi farkettim çok rahatladım.
Bu sanırım yaratılış meselesi bazılarının annelik iç güdüsü oluyor bazılarının hiç olmuyor. Çocuk görünce fenalık basıyor bana da. Bir de bebeklikle bitmiyor okulu ergenliği sınavı dersleri huyu suyu.
Çocuk kararı kendi hayatınla başka bir hayat arasında tercih gibi geliyor

İnsanlarin cocuk yapmayi dusunup karar verdilerini sanmaniz...
Evlenince cocuk yapilir, herkes yapiyor. Çoğunluk boyle, kucuk bir kismi uzun uzun dusunuyordur sanirim.

nimbus2bin .!.:

Biraz içimi dökmek istiyorum size. İnsan tanımadığı görmediği kişilere karşı daha rahat anlatıyor dertlerini sanki.
Evlenip hadi çocuk yapalım diyip yapıp çat diye doğurup büyüten insanlara çok imreniyorum. Biz bi türlü beceremedik bu işi. Önce eşim maddi sıkıntılar yüzünden uzun süre istemedi. Ben çoook istiyordum. 2 sene aradan sonra hadi bi deneyelim nasılsa hemen olmaz dedik ben ilk ay hamile kaldım. 4 aylıkkende nadir görülen bi hastalık yüzünden kaybettim baya zor oldu doğum yaptırıp öyle kürtaja aldılar falan neyse o ayrı bi olay. O dönem bizim için çok kötüydü. Ben baya delirdim ilaçlara falan başladım. Nasıl bebek istiyoruz ama anlatamam size. Bize kalsa hemen yapmaya başlıycaz ama yasak koydu doktor. O süreyi zor bekledim sonra bi anda başka bişeyler oldu tedavi gördüm ettim derken baya zaman geçti. Bu sürede benim fikirlerim değişti. Ben bakamam ben o sorumluluğu alamam ben hazır değilim ben daha kendim çocuğum demeye başladım. Ama bi yandanda bebek görünce nasıl kötü oluyorum her gece bebek hayaliyle uyuyorum ortada hiç bişey yokken bebek kıyafetleri bakıyorum. Hem bu kadar isteyip hem böyle korkmak neden oluyo anlamış değilim. Bu karar nasıl verilir bu sorumluluk nasıl alınır insan nasıl hazır olduğunu anlar. Biz neden herkes gibi hadi bi çocuk yapalım diyip yapıp koyamadık ortaya. O kadar üzgünüm ki. Neden bu kadar çok düşünüyorum neden birazda akışına bırakamıyorum hayatı

Genişletmek için tıkla...

Bebek konusunda 2 yıla kadar zor bir karar verdim, uzun süre çocuk istemiyordum ta ki 3. Yılda yumurtlama sorunları kapımı çalana kadar o sıralar tutuştum biraz , beni bebek yapmaya iten en önemli neden sağlık sorunlarından dolayı bebek sahibi olamamak korkusuydu, bebekleri çok seviyorum ama büyük bir sorumluluk olduğu için çok zorlandım, evlenir evlenmez çocuk yapanlara hayretle baktım hep , yaşadığım zor çocukluk ben de bu tarz etkiler yarattı belki de , herşeyin hayırlısı gelecek olan bir şekilde geliyor vakti gelince, telaş etmeyin dua edin derim ...

Şekerim kadınlar düşünse çocuk yapmaz.
Yapacak bir şey bulamıyorlar, hayatınin amacını, çevre baskısı, anneden babadan öyle gördüğü için bir an önce birini bulup, evleneyim dogurayim kafasında çoğu.
Aşık olduğu adamla evlenmiş, maddi durumu, imkanı iyi, aklı başında kadınları, anneleri tenzih ediyorum, gerisi çöp.

Herkes anne baba olmak zorunda değil. O sorumluluğu alamayacagınızı düşünüyorsanız çocuk yapmayın. Ben mesela 3 yıl olacak evliliğim hala düşünmüyorum çünkü yapmak için yapmak istemiyorum maddi manevi elimden geldiğince ona yetmek iyi bi çocuk yetiştirmek istiyorum ama kendimizi bu durumlara hala hazır hissetmiyoruz o yüzden korunuyoruz

Ben ilk evliliğimi 20 yaşında yaptım. Başlarda çocuk kesinlikle istemedim. Hayatta gerçekleştirmek istediğim hedeflerim vardı. 30’lu yaşlarımda çocuk istedim. Ama evliliğim çok kötü bir hal almıştı. Nitekim boşandık.
İkinci evliliğimi yaptığım ilk günden itibaren çocuk için uğraştık. En sonunda Rabbim nasip etti.
Kendinizi ne zaman hazır hissediyorsanız, evliliğinizin de oturduğuna inanıyorsanız çocuk düşünebilirsiniz. Ama şunu bilin ki çocuk evliliğin tüm dengelerini değiştiriyor. Zorlu bir süreç sizi bekliyor.

Öncelikle kaybınız için çok üzüldüm. Belki şimdi burada tecrübeli anne olarak başkasına cevap verecektiniz. Bir kere böyle kayıp yaşayan aileler, farkında olsun olmasın değişiyorlar bence.

Sorunun cevabına gelirsek, bana hayatta en güzel şey bir çocuk yetiştirmek gibi geldi neredeyse kendimi bildim bileli. Hırslı, başarılı da biriyim. İşimi gücümü yoluna koydum ve 2-3 yıl eşimi bekledim hazır olsun diye. Ama o zamanlar bir fikir olarak heyecanlı geliyordu. Hayatın geri kalanı da kariyermiş, tatilmiş, gezmekmiş, eğlenmekmiş, bunları yaptım, iyi hoş ama bir şeyler eksik gibi hissettim hep. Öyle karar vermiştim çocuk yapmaya.

Sonra hamile kaldım ve doğumda kaybettim bebeğimi. Hamilelikte de heyecanlıydım ama o güzel bebeği kucağıma aldığım anda anladım ki benim için diğer hiçbir şeyin önemi yok. Bundan sonra bebeğimin bir kardeşinin olması bana hayatta anlamlı gelebilecek tek şey. Yani önceden çocuğumun bana getireceği heyecanı, sevgiyi, mutluluğu, mutsuzluğu, ne olursa olsun yaşatacağı o his yoğunluğunu bilmiyormuşum.

He bu his yoğunluğunu istemeyen insan da olur. O da normal. Benim bütün sevdiklerim bir anda topluca yok olsaydı belki bebeğimi kaybettiğim zamanki kadar üzülürdüm. Hiç çocuğum olmasa böyle bir acıyla asla tanışmayacaktım ama onun sevgisini de bilmeyecektim mesela.

nimbus2bin .!.:

Biraz içimi dökmek istiyorum size. İnsan tanımadığı görmediği kişilere karşı daha rahat anlatıyor dertlerini sanki.
Evlenip hadi çocuk yapalım diyip yapıp çat diye doğurup büyüten insanlara çok imreniyorum. Biz bi türlü beceremedik bu işi. Önce eşim maddi sıkıntılar yüzünden uzun süre istemedi. Ben çoook istiyordum. 2 sene aradan sonra hadi bi deneyelim nasılsa hemen olmaz dedik ben ilk ay hamile kaldım. 4 aylıkkende nadir görülen bi hastalık yüzünden kaybettim baya zor oldu doğum yaptırıp öyle kürtaja aldılar falan neyse o ayrı bi olay. O dönem bizim için çok kötüydü. Ben baya delirdim ilaçlara falan başladım. Nasıl bebek istiyoruz ama anlatamam size. Bize kalsa hemen yapmaya başlıycaz ama yasak koydu doktor. O süreyi zor bekledim sonra bi anda başka bişeyler oldu tedavi gördüm ettim derken baya zaman geçti. Bu sürede benim fikirlerim değişti. Ben bakamam ben o sorumluluğu alamam ben hazır değilim ben daha kendim çocuğum demeye başladım. Ama bi yandanda bebek görünce nasıl kötü oluyorum her gece bebek hayaliyle uyuyorum ortada hiç bişey yokken bebek kıyafetleri bakıyorum. Hem bu kadar isteyip hem böyle korkmak neden oluyo anlamış değilim. Bu karar nasıl verilir bu sorumluluk nasıl alınır insan nasıl hazır olduğunu anlar. Biz neden herkes gibi hadi bi çocuk yapalım diyip yapıp koyamadık ortaya. O kadar üzgünüm ki. Neden bu kadar çok düşünüyorum neden birazda akışına bırakamıyorum hayatı

Genişletmek için tıkla...

Sağlığınızı etkileyecek bir durum yoksa,maddi ve manevi olarak hazırız diyorsanız geç kalmayın..insan hep en iyi şartların oluşmasını beklerken hayat hızlıca alıp gidiyor..

Kaybınız için başınız sağ olsun.

Aynı düşünceler bende de var. Kendini bi canlıya adama düşüncesi bana çok zor geliyor, yapamazmışım gibi hissediyorum. Sanki yapmaktan keyif aldığım en küçük şeyler bile lüks olacakmış gibi. Ne bileyim bugün mutfağı toparlamak istemiyorsam toparlamıyorum. Çok mu halsizim, mandaldan aldığım çamaşırları atıyorum bi köşeye. Ya da öğlen uykum geliyor 1 saat kestiriyorum. Ama çocuk olunca hepsini düzene sokmalıymışım, eskisi kadar rahat olamazmışım, öyle istediğim zaman uyuyamazmışım gibi. Gibi de değil belki öyle direkt.

Çocukla ilgili endişelerim de bi o kadar fazla, fiziksel olarak illaki büyür ama psikolojik desteği rahatlıkla sağlayabilecek miyim, eğitimine kadar kafamda dönüp duruyor

nimbus2bin .!.:

Biraz içimi dökmek istiyorum size. İnsan tanımadığı görmediği kişilere karşı daha rahat anlatıyor dertlerini sanki.
Evlenip hadi çocuk yapalım diyip yapıp çat diye doğurup büyüten insanlara çok imreniyorum. Biz bi türlü beceremedik bu işi. Önce eşim maddi sıkıntılar yüzünden uzun süre istemedi. Ben çoook istiyordum. 2 sene aradan sonra hadi bi deneyelim nasılsa hemen olmaz dedik ben ilk ay hamile kaldım. 4 aylıkkende nadir görülen bi hastalık yüzünden kaybettim baya zor oldu doğum yaptırıp öyle kürtaja aldılar falan neyse o ayrı bi olay. O dönem bizim için çok kötüydü. Ben baya delirdim ilaçlara falan başladım. Nasıl bebek istiyoruz ama anlatamam size. Bize kalsa hemen yapmaya başlıycaz ama yasak koydu doktor. O süreyi zor bekledim sonra bi anda başka bişeyler oldu tedavi gördüm ettim derken baya zaman geçti. Bu sürede benim fikirlerim değişti. Ben bakamam ben o sorumluluğu alamam ben hazır değilim ben daha kendim çocuğum demeye başladım. Ama bi yandanda bebek görünce nasıl kötü oluyorum her gece bebek hayaliyle uyuyorum ortada hiç bişey yokken bebek kıyafetleri bakıyorum. Hem bu kadar isteyip hem böyle korkmak neden oluyo anlamış değilim. Bu karar nasıl verilir bu sorumluluk nasıl alınır insan nasıl hazır olduğunu anlar. Biz neden herkes gibi hadi bi çocuk yapalım diyip yapıp koyamadık ortaya. O kadar üzgünüm ki. Neden bu kadar çok düşünüyorum neden birazda akışına bırakamıyorum hayatı

Genişletmek için tıkla...

Öncelikle çok geçmiş olsun.
Yalnız değilsiniz. Ben 40 yaşına yakınım. Eşim de öyle. Hala çocuk düşünemiyorum. Birkaç yıl önce evlendim. İlk başta evlilik vs otursun diye bekledim. Bu arada hayatımın hiçbir döneminde çok çocuk isteyen biri olmadım. Olsa bir tane belki olur diye baktım. Ama şu anda ülkedeki ekonomik istikrarsızlık, inanılmaz pahalılık, eğitimin kalitesinin çok düşük olması (devlet okullarını baz alıyorum), sağlık sisteminin çok yavaş olması, hastanelerin çoğunun kalabalık ve yetersiz olması, çocuk sahibi olmanın maddi ve manevi külfetinin inanılmaz boyutlarda olması beni anne olma fikrinden çok soğuttu. Bir de çalışıyorsan ve aileden biri çocuğuna çalışma hayatına dönünce destek olamayacaksa bakıcı ücretleri korkunç durumda. Şu an en düşük bakıcı ücreti aylık 15 bin tl. Bir de tüm yük çoğunlukla annelerde. Çocukla ilgilenilmesi, çocuğun ek gıdası, etkinliği, çocuğu gezdirmesi, evin sorumluluğu, işte çalışıyorsan iş sorumluluğu vs. Bu yüzden maddi ve manevi kendime güvenmeden cesaret edemiyorum.
Bir de devir çok değişti. Çocuklar arkadaşında her gördüğünü istiyor. Herşeye özeniyor. Buna gücünün yetmesi lazım. Bir de en önemlisi manevi tarafı var. Onunla her gün ilgilenmen lazım. Parka götürmek, etkinlik yaptırmak,iyi beslemek lazım. Bunların hepsi inanılmaz maddi ve manevi güç istiyor. Bu dediğim kriterlere dikkat ederek çocuk sahibi olan ve onları donanımlı yetiştiren çok az aile var. Çoğunluk çocuk doğdu ise büyür, bir şekilde ekmek lapa yer karnı doyar mantığında. Ondan çoğunluğun çok analiz ederek çocuk sahibi olduğunu düşünmüyorum. Bizim gibi enine boyuna düşünüp taşınanlar ya 1 veya en fazla 2 çocuk sahibi oluyor. Ya da hiç çocuk yapmıyor. (Ortalamadan bahsettim. Maddi manevi yeterlilik varsa çok cocuk da olabilir tamamen tercih ve yeterlilik meselesi) Şu an ülkede çocuk için eğitim ve sağlık şartları daha iyi olmazsa çocuk sahibi olmak istemiyorum. Bu arada özel hastane ve özel eğitim kurumlarını baz almıyorum. Çünkü benim anaokulundan itibaren özelde parayla okutacak durumum yok. Yani bende sizin gibi çok düşünüyorum ve yaklaşık 40 yaşında olup çocuk için artık kritik yaşlara gelmeme rağmen hala cesaret edemiyorum. Çocuğum benden daha iyi eğitim alsın, benden daha iyi maddi ve manevi şartlara sahip olsun istiyorum. Bunlar olmayacaksa çocuk sahibi olmayı kendim için bencillik olarak görüyor ve istemiyorum.

Düşünmeye kalsaydı 30 da felan çocuk yapardım herhalde. Biri tedbirsizlik biride eşimin ısrarı. Allah acılarını göstermesin

nimbus2bin .!.:

Biraz içimi dökmek istiyorum size. İnsan tanımadığı görmediği kişilere karşı daha rahat anlatıyor dertlerini sanki.
Evlenip hadi çocuk yapalım diyip yapıp çat diye doğurup büyüten insanlara çok imreniyorum. Biz bi türlü beceremedik bu işi. Önce eşim maddi sıkıntılar yüzünden uzun süre istemedi. Ben çoook istiyordum. 2 sene aradan sonra hadi bi deneyelim nasılsa hemen olmaz dedik ben ilk ay hamile kaldım. 4 aylıkkende nadir görülen bi hastalık yüzünden kaybettim baya zor oldu doğum yaptırıp öyle kürtaja aldılar falan neyse o ayrı bi olay. O dönem bizim için çok kötüydü. Ben baya delirdim ilaçlara falan başladım. Nasıl bebek istiyoruz ama anlatamam size. Bize kalsa hemen yapmaya başlıycaz ama yasak koydu doktor. O süreyi zor bekledim sonra bi anda başka bişeyler oldu tedavi gördüm ettim derken baya zaman geçti. Bu sürede benim fikirlerim değişti. Ben bakamam ben o sorumluluğu alamam ben hazır değilim ben daha kendim çocuğum demeye başladım. Ama bi yandanda bebek görünce nasıl kötü oluyorum her gece bebek hayaliyle uyuyorum ortada hiç bişey yokken bebek kıyafetleri bakıyorum. Hem bu kadar isteyip hem böyle korkmak neden oluyo anlamış değilim. Bu karar nasıl verilir bu sorumluluk nasıl alınır insan nasıl hazır olduğunu anlar. Biz neden herkes gibi hadi bi çocuk yapalım diyip yapıp koyamadık ortaya. O kadar üzgünüm ki. Neden bu kadar çok düşünüyorum neden birazda akışına bırakamıyorum hayatı

Genişletmek için tıkla...

ay evet ya buna çok benzer bi konu ben de açmıştım, geri dönüşü olmayan bir yol resmen ve bu düşünce bile beni geriyor

Ureme ic gudusuyle yapilan 1 eylem, sadece bizde degil mesela yabancilar da bize nazaran ask hayatlarini daha rahat yasamalarina ragmen ; belirli 1 yasa geldiklerinde yuva ve cocuk sahibi olmak arzusunu duyuyorlar..
umarim hakkinizda hayirlisi olur, akisina birakin , cok dusunmemeye calisin.. saglikla, sizin icin en hayirli zamanda yavrunuza kavusursunuz umarim ..

nimbus2bin .!.:

Biraz içimi dökmek istiyorum size. İnsan tanımadığı görmediği kişilere karşı daha rahat anlatıyor dertlerini sanki.
Evlenip hadi çocuk yapalım diyip yapıp çat diye doğurup büyüten insanlara çok imreniyorum. Biz bi türlü beceremedik bu işi. Önce eşim maddi sıkıntılar yüzünden uzun süre istemedi. Ben çoook istiyordum. 2 sene aradan sonra hadi bi deneyelim nasılsa hemen olmaz dedik ben ilk ay hamile kaldım. 4 aylıkkende nadir görülen bi hastalık yüzünden kaybettim baya zor oldu doğum yaptırıp öyle kürtaja aldılar falan neyse o ayrı bi olay. O dönem bizim için çok kötüydü. Ben baya delirdim ilaçlara falan başladım. Nasıl bebek istiyoruz ama anlatamam size. Bize kalsa hemen yapmaya başlıycaz ama yasak koydu doktor. O süreyi zor bekledim sonra bi anda başka bişeyler oldu tedavi gördüm ettim derken baya zaman geçti. Bu sürede benim fikirlerim değişti. Ben bakamam ben o sorumluluğu alamam ben hazır değilim ben daha kendim çocuğum demeye başladım. Ama bi yandanda bebek görünce nasıl kötü oluyorum her gece bebek hayaliyle uyuyorum ortada hiç bişey yokken bebek kıyafetleri bakıyorum. Hem bu kadar isteyip hem böyle korkmak neden oluyo anlamış değilim. Bu karar nasıl verilir bu sorumluluk nasıl alınır insan nasıl hazır olduğunu anlar. Biz neden herkes gibi hadi bi çocuk yapalım diyip yapıp koyamadık ortaya. O kadar üzgünüm ki. Neden bu kadar çok düşünüyorum neden birazda akışına bırakamıyorum hayatı

Genişletmek için tıkla...

Çok zor bir deneyim yaşadığınız için bin kere düşünmeniz normal. Benim 1 tane çocuğum var ikinciyi yapamam. Çünkü ilkinde cahil cesaretiyle yapmışım. Şimdi düşünüyorum her şey risk. Hamilelik kötü geçebilir, kayıp olabilir, başka kalıtsal hastalığı olabilir, doğduktan sonra türlü sorunlar yaşanabilir. Bana ya da eşime bişey olabilir çocuk yalnız kalabilir vs. Bunları düşündükçe 1 tanesini bile nasıl yaptığıma hayret ediyorum. Çünkü gerçekten zor bir kararmış.
Siz zor bir sürecin içinden çıkmışsınız. Cesaret edeceğiniz gün de gelecektir. Hiç istemiyor değilsiniz çünkü. Kendinize zaman tanıyın.

nimbus2bin .!.:

Biraz içimi dökmek istiyorum size. İnsan tanımadığı görmediği kişilere karşı daha rahat anlatıyor dertlerini sanki.
Evlenip hadi çocuk yapalım diyip yapıp çat diye doğurup büyüten insanlara çok imreniyorum. Biz bi türlü beceremedik bu işi. Önce eşim maddi sıkıntılar yüzünden uzun süre istemedi. Ben çoook istiyordum. 2 sene aradan sonra hadi bi deneyelim nasılsa hemen olmaz dedik ben ilk ay hamile kaldım. 4 aylıkkende nadir görülen bi hastalık yüzünden kaybettim baya zor oldu doğum yaptırıp öyle kürtaja aldılar falan neyse o ayrı bi olay. O dönem bizim için çok kötüydü. Ben baya delirdim ilaçlara falan başladım. Nasıl bebek istiyoruz ama anlatamam size. Bize kalsa hemen yapmaya başlıycaz ama yasak koydu doktor. O süreyi zor bekledim sonra bi anda başka bişeyler oldu tedavi gördüm ettim derken baya zaman geçti. Bu sürede benim fikirlerim değişti. Ben bakamam ben o sorumluluğu alamam ben hazır değilim ben daha kendim çocuğum demeye başladım. Ama bi yandanda bebek görünce nasıl kötü oluyorum her gece bebek hayaliyle uyuyorum ortada hiç bişey yokken bebek kıyafetleri bakıyorum. Hem bu kadar isteyip hem böyle korkmak neden oluyo anlamış değilim. Bu karar nasıl verilir bu sorumluluk nasıl alınır insan nasıl hazır olduğunu anlar. Biz neden herkes gibi hadi bi çocuk yapalım diyip yapıp koyamadık ortaya. O kadar üzgünüm ki. Neden bu kadar çok düşünüyorum neden birazda akışına bırakamıyorum hayatı

Genişletmek için tıkla...

İnsan korkuyor evet ama ileride pişmanlık duyabilirsiniz ya da istersiniz olmaz başka şeyler çıkar falan maddi durumunuz iyiyse evliliğinizde de sorun yoksa düsünün derim ben. Ben çocuğum hissi hiç geçmiyor çünkü.