Öncelikle çok geçmiş olsun.
Yalnız değilsiniz. Ben 40 yaşına yakınım. Eşim de öyle. Hala çocuk düşünemiyorum. Birkaç yıl önce evlendim. İlk başta evlilik vs otursun diye bekledim. Bu arada hayatımın hiçbir döneminde çok çocuk isteyen biri olmadım. Olsa bir tane belki olur diye baktım. Ama şu anda ülkedeki ekonomik istikrarsızlık, inanılmaz pahalılık, eğitimin kalitesinin çok düşük olması (devlet okullarını baz alıyorum), sağlık sisteminin çok yavaş olması, hastanelerin çoğunun kalabalık ve yetersiz olması, çocuk sahibi olmanın maddi ve manevi külfetinin inanılmaz boyutlarda olması beni anne olma fikrinden çok soğuttu. Bir de çalışıyorsan ve aileden biri çocuğuna çalışma hayatına dönünce destek olamayacaksa bakıcı ücretleri korkunç durumda. Şu an en düşük bakıcı ücreti aylık 15 bin tl. Bir de tüm yük çoğunlukla annelerde. Çocukla ilgilenilmesi, çocuğun ek gıdası, etkinliği, çocuğu gezdirmesi, evin sorumluluğu, işte çalışıyorsan iş sorumluluğu vs. Bu yüzden maddi ve manevi kendime güvenmeden cesaret edemiyorum.
Bir de devir çok değişti. Çocuklar arkadaşında her gördüğünü istiyor. Herşeye özeniyor. Buna gücünün yetmesi lazım. Bir de en önemlisi manevi tarafı var. Onunla her gün ilgilenmen lazım. Parka götürmek, etkinlik yaptırmak,iyi beslemek lazım. Bunların hepsi inanılmaz maddi ve manevi güç istiyor. Bu dediğim kriterlere dikkat ederek çocuk sahibi olan ve onları donanımlı yetiştiren çok az aile var. Çoğunluk çocuk doğdu ise büyür, bir şekilde ekmek lapa yer karnı doyar mantığında. Ondan çoğunluğun çok analiz ederek çocuk sahibi olduğunu düşünmüyorum. Bizim gibi enine boyuna düşünüp taşınanlar ya 1 veya en fazla 2 çocuk sahibi oluyor. Ya da hiç çocuk yapmıyor. (Ortalamadan bahsettim. Maddi manevi yeterlilik varsa çok cocuk da olabilir tamamen tercih ve yeterlilik meselesi) Şu an ülkede çocuk için eğitim ve sağlık şartları daha iyi olmazsa çocuk sahibi olmak istemiyorum. Bu arada özel hastane ve özel eğitim kurumlarını baz almıyorum. Çünkü benim anaokulundan itibaren özelde parayla okutacak durumum yok. Yani bende sizin gibi çok düşünüyorum ve yaklaşık 40 yaşında olup çocuk için artık kritik yaşlara gelmeme rağmen hala cesaret edemiyorum. Çocuğum benden daha iyi eğitim alsın, benden daha iyi maddi ve manevi şartlara sahip olsun istiyorum. Bunlar olmayacaksa çocuk sahibi olmayı kendim için bencillik olarak görüyor ve istemiyorum.
off kim nasıl cesaret ediyor şaşkınlıkla izliyorum.buna değecek mi şimdi yani ?
Çoğunluk boyle, kucuk bir kismi uzun uzun dusunuyordur sanirim. 
imza 2 çocuklu
doğru bir şey mi, bir zamanı var mı, gerçekten doğru kişi ideal evlilik var mı, hayatı mı yaşamak gerek yoksa evlenmek mi, önce kariyere mi odaklanmak gerek. Kafamda binbir tilki koşturuyor.
