annesiyle basta aramiz iyiyken daha sonra kendisi benim arkamdan “ben yassy’i iyi bir ailenin kizi diye sevmistim, yoksa neden seveyim, oglumu evden uzaklastirdi” tarzi seyler soyledi ki tavirlariyla da belli etti zaten.
daha sonra ben kanser tedavisi gorurken yine yurt disindaydik bir kez bize kalmaya geldiginde sevgilim evlenmeyi dusundugumuzu soyleyince “oglum ne olacagi belli mi olur, tedavisi bitseydi” dedi yani olebilecegimi dusunmus. ayni gelisinde “oglum hep sen para harciyorsun, babasi bilmem ne kadar para kazaniyor onun da” dedi ki biz zaten evin masraflarini birlikte oduyorduk ben sevgilime yikilmiyordum yani.
daha sonra sevgilimin evlenme teklifini kabul ettim, nisanlanacaktik ciddi ciddi. ama annesi beni yine sinir komasina soktu yani bir suru sey oldu onlari artik anlatmayayim, ben komple her seyi bitirdim ayrildik. sonra sevgilim yalvar yakar beni tekrar ikna etti. ben de evlilik lafi etmemek sartiyla kabul ettim yani.
ve hala turkiyede karsilastigimizda yaptigi bir suru sey var yani ben kadinin gozunde oglunu ondan almisim, kendime baglamisim, oglunu kor etmisim, seytanim yani ama oglu cok masum.
konu uzamasin diye yazmadigim biiir suru sey var buradan samimi olduklarim da biliyor zaten. ben sevgilimi gercekten cok seviyorum ve annesine cidden bu seviyede de olsa katlanirim ama git gide arttikca ben bunaliyorum.
bu arada soracak olanlar olursa bu yukarida yazdiklarim gerceklesirken sevgilim annesine tepki veriyor, susmuyor yani pasif degildir. ama annesinin yaninda dunyadaki herkes pasif sayilir. oyle bir karakter. ogluyla kusmekten bile gocunmaz bana laf sokmak ugruna.
