aynennnnnnn =D20 yıl evli kalıp boşansam yeniden evlenmek hiç aklıma gelmezdi :)Kendime kendim gibi evlenip ayrılmış bir sürü arkadaş edinirdim.Kısır partileri yapardım :))Gezer tozar kızımla hayatımı yaşardım.Hayat evlilikten ibaret değil.
Eşiniz evlendi mi o kadınla? O kadınla kızınızın ilişkisi nasıl?Arkadaşlar hepinize ayrı ayrı teşekkür ederim. Zaman ayırmışsınız.
Kızımın haberi yok hiçbir şeyden. Evet mantık çerçevesinde çok haklısınız akıllı tutulur bir tarafı yok şu an evlenmenin. Ben de düşününce bir ileri on geri adım atıyorum.
Ben ilk ayrıldığımda asla evlenmem erkekleri istemem vs diyordum. Ama gece nasıl ki 9 da kızım yatıyor. Ben yalnızlıktan duvarlara baka kalıyorum, o an her kadın gibi sevgiye ihtiyaç duyuyorum.
Aldatılmadan ayrılsam bu kadar kötü olmazdım.
O kadar zor ki gençliğini verdiğin birinin bir gün başkasını seviyorum deyip çekip gitmesi....
Eşimden sonra ilk defa birine aşık oldum. Değilse evet evlilik düşünülecek evrede değilim.
Aileniz Ankara’da mı? Konuyu tamamen okuyamadım belki bilgi verilmiştir ama kızınızın kendi babasıyla iletişimi nasıl?Kendisinin Ankara’da çalışma gibi bir imkanı yok. Zaten o da çocuğunu bırakmak istemiyor. Onun çocuğu da eşinde. Haftada bir ya da iki kez görüyor çocuğunu.
bu aileyi eşiniz bozmuş. bir yerde kızınızdan ayrı kalmayı hakediyor ama kızınız için düşününce o haketmiyor. diğer çocuk anne babasıyla sık sık görüşecek sizin kızınız babasıyla o kadar görüşemeyecek. bence şehir değiştirmeye değmez ne olursa olsunKendisinin Ankara’da çalışma gibi bir imkanı yok. Zaten o da çocuğunu bırakmak istemiyor. Onun çocuğu da eşinde. Haftada bir ya da iki kez görüyor çocuğunu.
Eee, evlat başka. Diğer fedakarlıkları yapmasaydınız. İnanın kimse zorlamadı sizi.bakın mesela şimdi de adam istiyor diye şehir değiştiresiniz, 40ından sonra çocuk yapasınız var. “Çocuk istiyor” demişsiniz, ben istiyorum dememişsiniz.Başıma ne geldiyse zaten bencillik yapmadığımdan geldi... hep başkaları için yaşadım... ailemi mutlu etmek için eşimi mutlu etmek için kızımı mutlu etmek için...
Zamanında çok genç iken birine aşıktım. Çok istedik birbirimizi ama yurt dışına gitmemek içim çünkü annemi tek bırakamazdım onu terk ettim.
Sonra eşimle tanıştım. İntihar ederim senin için vs sözleriyle hep korktum yanında kaldım...
Üzülmesin bir şey olmasın diye...
Kayınvalidelerden çok çektim... üzülmesin kimse diye yine ben üzüldüm...
Şimdi de kızımın mutsuz olma ihtimaline karşı hayatıma birini sokamıyorum.
Sevgili olarak olmuyor... nereye gideceğiz nasıl takılacağız... o görmesin bı duymadın o ayıplar şu bir şey der....
Benim sınavım da böyle galiba...
Buna da şükür ne diyeyim...
Sağ olum herkes yürekten düşündüğünü söylemiş. Ben de hepsini dikkate alacağım emin olabilirsiniz
Merhabalar canım hoşgeldin öncelikle. ..benim de yaşadıklarımı bir okumanı tavsiye ederim benzer yollardan geçtim başlangıç hariç. ..ben de 39 yaşındayım ve ikinci evliliğimi yaptım. ..kızım da su anda 12 yaşında. ..bir başka erkeğe baba deme fikri bende mutluluk getirdi zira babasini kaybetmiştik ...ama sizinki başka. ..beni tek rahatsız edecek nokta eski eşi ile sürekli beraber olmak durumunda olmak. ..dizilerde filmlerde bile katlanilmiyor gerçek hayatta ciddi sağlam sinir sistemi gerektirir. .ilk evliliğinizde aldatildiginizi ve uzun süre beklediginizi gözönüne alırsak siz nasil güven duyacaksınız? Yine evlenin mutlu olun kızınız da sizinle mutlu olacak emin olun ama eski es ike sürekli irtibat sıkıntı olyr. ..siz çok fedakarlıkta bulunacaksiniz ve dönüşü zor olabilir...bence daha dönüşü kolay yollar olmalı ama sevdiyseniz de kişiyi olmayasiya da degil yani...karsinizdakinin neden ne zaman boşandığı da önemli bu arada...sizi cok iyi anlıyorum ben de yazarak artıları eskileri yaza yaza düşünüyordum. ...yerden göğe haklısınız annelik var serde. ..sevgiler. ..bizi haberdar edin olur mu gelişmelerden. ..Herkese selam ve sevgiler!
Burada karşılıksız bir çok insanın dayanıştığını gördüm ve ben de bu dayanışmadan şimdi yardım almak belki bir gün ben de yardım edebilmek adına üye oldum.
40 yaşındayım, çalışıyorum. 20 yıl evli kaldım. Ta ki bir gün eşimi bir başka kadınla yakalayana kadar. Beni sevmediğini söyleyerek evden gittin. Yaşadıklarımı anlatsam gözyaşları sel olur. Kederden aylarca kahroldum. Bir çocuğum var 8 yaşında. Neye yanacağımı bilemedim. Çocuk ailesini kaybedecek ona mı yanayım. Ben gençliğimin geçtiği iyi günü kötü paylaştığım eşime mi yanayım vs vs... dünyam yıkıldı... hala da içim paramparça desem yalan olmaz.
Sonrasında şok dönemi boyunca eşimin geri döneceğini bekledim. Affetmeye daha doğrusu razı olmaya hazırdım. Ben nasıl atacaktım düğün fotolarını nasıl atacaktım içimden çocuğumdan.... derken aylar geçti. Açımın yerini kin aldı. Yine de döner mi diye bekledim. Dönemedi o kadınla aşık olmuşlar....
Ben de tamam dedim. Gittim avukata ... anlaşmalı boşandık....
Bir yıl dolmaya yakın biriyle tanıştım. Benimle evlenmek istediğini çok sevdiğini kızımı da sahiplenip seveceğini söyledi. Yakışıklı, yüreği sevecen, Babacan bir adam. Yaşıtız. Ben de bu değersizliğin üzerine yüzüm az da olsa güldü. Kalbim yeniden çarpmaya başladı. Bir umut doğdu bana....
Ama gelin görün ki annelik nasıl bir hormonsa kızıma bunu yapamıyorum. Yani yabacı bir adamla aynı evde... yazık değil mi? Asla babası gibi olmayacak... asla babası gibi sarılmayacak... ve İstanbul a taşınmak zorunda kalacağım. Yani Ankara’da tüm aileyi babasını ve arkadaşlarını okulunu bırakacak sırf annesi evlendin diye....
Hep bir yanı buruk olacak...
Ve benim başka korkularım da var. Bu adamın bir oğlu var. Her gün oğlunun evine girip çıkıyor. Eski eşinin yani. Oğlu küçük annesi dışarı bırakmıyor. Ben bu duruma katlayabilecek miyim İnan’ın bilmiyorum.
İçimde erkeklere karşı güvensizlik var bunu aşabilecek miyim?
Bir de daha baştan ben çocuk isterim diyor. Kızım ne olacak? 40 yaşına geldim. Evlenene doğurana 45 olacak...
Arkadaşlar aranızda ikinci evlilik yapan var mı? Nasıl geçirdiniz bu evreleri? Ya da bu konuda fikri olan var mı çevresinde örnekler gören?
Ne yapayım? Ömür boyu tek kalıp kızımın başında mı durayım? Ben ne yapacağımı bilemiyorum.
Mevlam ne eyler, eylerse güzel eyler diyor geçiyorum....Zaman da geçiyor...
Çocuğunu bırakmak istemiyor demişsiniz de, sizin çocuğunuzda çocuk, o da babasını görmek isteyebilir, o çocuğu olduğu için bu fedakarlığı göze alamıyorsa, sizin kızınızın ne suçu var? Ben insanın tekrar yuva kurabilmesinden yanayım, ama anlattığınızda kafamda oluşan profil, yeni aile kurmaya uygun bir profil gibi gelmedi, biraz bencil gibi hissettim açıkçası.Kendisinin Ankara’da çalışma gibi bir imkanı yok. Zaten o da çocuğunu bırakmak istemiyor. Onun çocuğu da eşinde. Haftada bir ya da iki kez görüyor çocuğunu.