İkinci çocuk? :/

çok sevindim vallahi saglikla sihhatle büyüsün küçük adam Daha atraksiyon yeni başlıyor emeklemesi yurumesi anne demesi derken büyüyecek inşallah hayirli evlat olsun mutlu mesut olun anali ogullu bir ara sıkıntıliydin eşinden yana o nasil oldu peki düzelebildiniz mi ya merakli gibi soruyorum böyle ama seni görünce yazmak istedim iyi olmana cidden sevindim
 
tamamını okuyamadım ama 2. çocuğun tam zamanı,
kızımla oğlum arasında 3,5 yaş var iyiki olmuş diyorum,çok güzel oynuyorlar, birbirlerinin arkadaşı oldular,
 
belinaytugce_34 .!.:
Allah annelere sabır versin. İstemeden, hazır olmadan yaşamak çok daha zor olmalı.
Genişletmek için tıkla...
Tabi zor hem de çok zor şu var cok şükür eşim çok yardimci yoksa delirirdim kesinlikle kizim cok cok hareketliydi hani disari cikmaktan nefret ederdim parka giderdik cocuklari iterdi vururdu yemek yemege çıkardık masalarin tepesinde gezer millet bize bakardi cok eve gelip ağladım eşim sakinleştirdi.Oglumu hiç sorma canimi okuyor inan kızımı geçti desem abartmis olmam disari cikiyoruz avazi ciktigi kadar bagiriyor asla durmuyor gece olsun diye bekliyorum bazen neyse ki eşim gelince banyolarini yaptirir uyutur bi cay sigara keyfi yapariz ancak oyle kendime geliyorum.
Bilmiyorum belki de bende cok annelik duygusu yok kendi alanim olmasını cok özlüyorum bazen yalniz kalmayi sorumluluk olmadan bir yere gitmeyi eşimle baş başa kalmayi evet evlat cidden harika bir duygu ama anne olmayi o büyük zorlu sorumluluğu sevemedim zorluyor beni
 
olan çocuğa bakıp pişmanım demek için taş kalpli olmak lazım zaten. çünkü artık olmuş :)
 

Merhabalar.. Kızım, ömrüm Deniz’im 2.5 yaşında ve 35 günlükte bir oğlum var.. yani tam da bu konunun muhatabıyım. Kızım tedaviyle dünyaya geldi, bu sebeple zaten olmuyor, olursa da güzel olur dedik ve korunmadık ve o kadar beklemiyordum ki, 7 haftalıktı ikinci bebeğime hamileliğimi öğrendiğimde.
Konuya geleyim... hamileliğimin ilk ayları gerçekten zor geçti, lanet hormonlar sebebiyle.. sonra minik rahatsızlıklar yaşadım,kolay değildi ama atlattık. Şimdi kızım, ilkgöZağrım incinmesin, İnan ayırdığım zaman azalmasın diye çabalıyorum, destek aldık, tüm imkanları zorluyoruz. Yardımcı ablamız var, ikisinin de tüm bakımlarıyla ben ilgileniyorum, tüm zamanımı çocuklarıma ayırdım, eşim oğlumu neredeyse hiç almıyor ki kızımı incitmeyelim. Ama yavaş yavaş alışıyor, biz artık hep beraberiz fikrine, kardeşiyle ilgili planlar yapıyor, ben İnan öğretirim, parkta sallarım diyor, bazen en üstüne oturmak, parmağını gözüne sokmak istiyor. :)
Ama onlar herşeye rağmen iki güzel ve tatlı kardeş
Hayat zaten zor, biraz basitleştirerek üstesinden geliyor insan, hem tecrübe gerçekten mühim, ikincide gerçekten önemi olmayan şeyleri önemsemiyorsunuz, yani varsın bi kerede saf su ile silinmesin poposu, varsın üstü biraz kirli kalsın, varsın odasında yatmakta istemiyorsa yatmasın da kokuş kokuş ikisinin arasında büyük yatakta yatalım. Temel kurallar baki kaldığı sürece hiçbirşey olmuyor, zor ama çok güzel..
Şöyle bir motivasyon buldum kendime, örneğin oğlum çok ve uzun emiyor ve çok yoruyor bu beni.. çünkü kızım da o esnada muhakkak bişeyler yapmak istiyor, beni istiyor yani. Üçümüz bebek meme emerken neyi ne kadar yapabilirsek yapıyoruz ama yorucu tabi. Diyorum ki, bir daha belki de hiç hamilelik yaşamayacağım o bitti, belki de hiç emzirmeyeceğim bir bebeği her geçen gün bir gün daha azalıyor sütümü emeceği.. ki anneliğin en eşsiz hissi bana kalırsa, çok şükür iki yavrum da emdi.
Diyeceğim o ki, doğurun ikinci çocuğu, doğuştan anne olan kadınlardan olmayan bir kadın olarak net olarak doğurun diyorum, çoook yorulursunuz ama değer... hayat zaten yorucu, biz üstesinden gelemezsek kim gelecek..
 
Merhaba, öncelikle sıkıntınızı çok güzel anlatmışsınız. Neden istemediğinizi de, neden istemediğinize kızdığınızı da çok iyi anlıyorum. Ben de evlenmeden önce arka arkaya iki çocuk düşünen aralarında en fazla iki yaş fark isteyen biriydim. Evlendikten sonra 4 yıl kadar çocuk istemedik. Genç evlenmiştik zaten iki çocuğu arka arkaya doğuracaktım biraz bekleyebilirdik. Ama kızım dünyaya geldikten sonra en az beş yıl çocuk yapmayacağımın kararını verdim. Ve bu beş yıl oldu 9 yıl. Şimdi ikinci çocuğuma hamileyim. Doğru zaman kesinlikle siz isteyince gelir. Ve bunu geldiğinde hissedersiniz. Ben kızım beş yaşlarındayken hem kendi yaşım geçiyor olduğundan hem de artık kızım da yaş olarak çok yorucu bir dönemde olmadığından düşünmeliyim dedim. Ama birden fazla etken bana doğru zaman olmadığını hissettiriyordu. Bu kiminde ailevi sorunlar, kiminde maddiyat, kiminde iş, kiminde eşiyle ilgili sorunlar olarak ortaya çıkar. Kimi iki senede kendini hazır hisseder kimi on senede. Emin olun zamanı geldiğinde hissedeceksiniz.
 
Bence siz ikinci çocuğa da harika bi anne olursunuz.Hayatımıza bakalım ney kolayki.Hem gercekten kardeş dunyanın en guzel şeyi.Evet çok zor ama ne yapalım.2 si beraber buyur guzelce.
 
Benim pıtırcığım 3 yaşına girmek üzere... doğumdan sonra ağır lohusa depresyonu geçirdim... anneliği ilk bir yıl benimseyedim. Ama o büyüdükçe bende rahatladım ve tam hersey süper derken 2. Çocuk meselesi kafamı karıştırdı. Çok düsündük çok vazgeçtik ve tek çocuk olan arkadaşlarla röportajlar yapıp, yapıverdik gitti Şuan hamileyim ve başıma az buçuk ne gelicek biliyorum ama Allah'ın izniyle gelirim üstesinden diyip avutuyorum kendimi Yani demek istediğim çokta şeeeey yapmamak lazım
 
Calisiyor musunuz peki? P
Tei basiniza mi bakacaksiniz?
Aralari kac yas olacak cok sordum ama
 

Ben tek çocuğun. Ama mecburiyetten. Kardeşim 3 aylık vefat etti sonra da annem 3 defa düşük yaptı ve kısmet olmadı. İçimde uhdedir bir kardeş. Arkadaşlarımın kardeşleri olduğunda “benim niye yok, benim niye olmuyor” diye çok ağladım. Annemi de üzdüm tabi, onlar da çok istediler. Şu kadar ki; 26 yaşındayım, 1 yaşında kızım var, şimdi kardeşim olsa yine havalara uçarım; ama imkansız.

Eşim tek çocuk ve oğlumuzun bir kardeşi olmasını neden istediğini kendince açıkladı... Kendi -kardeşsizlik- hissiyle.

Ben paylaşmayı çok geç öğrendiğimi düşünüyorum sırf bu yüzden. Çirkef bir çocuk değildim, ama evde yemeğimi, kalemimi, defterimi paylaşacağım biri yoktu; her şey benimdi. Ailem beni asla şımarık büyütmedi, ama bu farklı bir şey. Bu bir örnek.

Bence imkanı olan anne baba tek çocukla kalmamalı. Evet, çocuk büyütmek başlı başına zor bir süreç, hissettiklerinizi ben de hissediyorum; “nasıl yaparım bir daha bunları?” Diyorum, ama hem kendim ve özellikle de kızım için her şeyi yeni baştan yaparım...
 
Merhaba, Ekim ayında doğum yapacağım, ilk doğumum olacak ve ikinci çocuğu biz de düşünmüyoruz. Umarım eşinizi ikna edersiniz, ben de tek çocuğum ve kendimi eksik de hissetmiyorum. Gayet normal, herkes gibi bir eğitim ve iş hayatım oldu, aile içinde de eşimle de uyumlu ve sıkıntısız bir hayatımız var. İnşallah bebekli hayata geçince de böyle devam eder, ama dediğim gibi kararımız tek çocuk ve hiç değiştirmeyi düşünmüyorum bir aksilik olmazsa.
 
bi çocuğum var şuan 2. hamileyim, hayatım boyunca hep kardeş olmalı diyordum insanın hayatında o yüzden benim için zor bi karar olmadı eşim ve ben her ikimizinde ailesi kalabalık bu etken olabilir, insanın bi abisi ablası olması bence çok güzel bir duygu aynı şekilde yeğenleri olması da çok güzel ben bu duyguları çocuğumdan mahrum bırakmak istemedim
 

Bilinçli düşünceli bir kadınsın, senin gibi kadınlar çok çocuk sahibi olmalı diye geçiyor içimden lakiiiinnn , bu konuda kardeşimin hayatı verebileceğim en güzel örnektir, 33 yaşında en küçük kardeşim, şu an 8 yaşında ve 2,5 yaşında iki oğlu var, ilki yalnız kalmasın, bir kardeşi olsun diye bu yola girdi, eşinin de etkisi var tabi, enişte çok istedi ve ikinci doğdu. Sorumluluk ikiye katlandı, biri biraz büyüdü diye dert bitmiyor, yeğenim kardeşimin gebeliği süresince annesinin karnını seve seve bekledi kardeşini, doğunca deli gibi mutlu oldu ancak kardeşi ayaklanıp dolaşmaya başlayınca evde bir kaos başladı, kıskançlık, bölünen ilgi büyük kardeşi delirtti.
Kardeşim şu an bitmeyen ev işleri büyüğün sorunları, küçüğün bakımı derken perişan durumda, geçenlerde konuştuk biraz kocasına sarmış durumda, ikinciden sonra iletişimimiz bitti çünkü benim kolumu kaldırmaya halim yok diyor, eşinin sabah 11 gibi başlayıp gece 3 te kapattığı bir işyeri var, haliyle kardeşime desteği az, maddi durumları çok çok iyi ama bu mutluluk getirmiyor. Evdeki yoğunluktan bazen telefonla bile konuşamıyoruz , düşünüyorum evet geçecek bu günler ama yıllarda geçiyor, kardeşimin en güzel yılları çocuk büyütmekle geçip gidiyor, kendisi de bunu hissediyor çocuklarını ölümüne seviyor ama aynada gördüğüm kadından memnun değilim diyor. Stres zorluyor, kocasıyla arası gitgide bozuluyor ve buna çare bulamıyorlar. O yüzden şimdi sana kardeş güzeldir doğur, çarçabuk büyüyorlar zaten diyemiyorum.
Evet çocuk mutlaka güzel bir şey, güzel olmasa bunca insan doğurup büyütmez ama anne de insan o da biraz yaşamalı, tamamen çocuklara endeksli bir hayat bana doğru gelmiyor şu aralar, ömür geçip gidiyor ve bunun 8-10 senesi küçük bakımıyla geçirilmeyecek kadar kıymetli bence.
 
Apokaliptoo .!.:
Konu hortlamış aşağı inerken sonunda hamilelik takvimi görür müyüm acaba dedim olmadı :) Yokuspokus
Genişletmek için tıkla...

Evet hortlamış; yok yok görmeyin aman. :)

Madem hortlamış konu, yorumlayanlara tekrar teşekkür edeyim; kendi güncel ruh halimi de yazayım çocuk konusunda.
Eşimi susturdum "Bu konuya uzun süre hayır diyorum, üzerime gelip durma, daha da açma" vb. deyip, bilmiyorum belki ona da haksızlık etmiş oldum ama kendimi hazır hissetmiyorum, hissedecek gibi de görünmüyorum. İki-üç çocuklu olup çocuklarıyla güzel ve doğru ilgilenebilen ailelere hala imreniyorum, hala oğlumun bir kardeşi olmasını istiyorum ama, biri için bu kadar uğraşırken, ikinciyle birlikte kendimi tamamen bitiririm, kendimle başa çıkamam bu kez diyorum.

Oğlum yemesi, içmesi, uyuması, mçması zor bir çocuktu; öğün yesin, düzenli uyusun diye kendimi paraladım, pek çok annenin yaptığı gibi. Hala daha o dönemlerin bana hissettirdiği ağırlığı, sıkıntıyı üzerimden atabilmiş değilim. Belki bir senedir işte uyumlu, düzenli, laftan anlar bir çocuk haline geldi. Döneminin gereği sürekli her şeyi bitmek bilmeyen merakıyla defalarca sorması ve benim defalarca başımdan savmadan cevaplamaya çalışıyor olmam dışında ekstradan yorucu hiçbir şeyi kalmadı, işte bi düşecek uçacak diye kapı pencereleri tik halinde kilitleyip kontrol edip durma hallerim filan vb bu tarz şeylerim de sürmekte; ama işte ya ikincinin de bebekliği böyle olur, kolik sorunu yaşarsak, ya her şeyi deneyip susturamadığım o berbat, çaresiz dönemleri tekrar yaşarsam... Ya ilk çocuğumda gösterdiğim özeni, ikinciye gösterecek güçte bulamazsam kendimi, çünkü ilgi bekleyen bir çocuğum daha olacak, birinden birini ihmal edersem, hak geçirirsem... Ya sevdiğim işi yapma planlarım yine 2-3 sene yavaşlar ertelenirse, bu beni ikinci çocukla beraber bunalım şeklinde zorlamaya başlarsa ve "Hayatımı kaçırıyorum" hissim ağır basarsa ve bununla baş edemezsem, mutsuz bir anne olursam... Bunları, ikinci çocuk söz konusu olunca sorgular haldeysem, ikinci çocuk fikrine hazır değilim, hazır olmadan da kesinlikle olmaz dedim özetle.

Hayırlısı diyelim.
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

Kardeşler arasi kac yas olmali ya da illa kardeş olmalı mi?
2
Yorumlar
37
Görüntüleme
1K
joynss
J
Doğum Korkusu ve Bu Kötü Çevre
Yorumlar
6
Görüntüleme
405
ucanpayanda
J
Esim kari koca kuzenlerimde 14 gun kalmis,garip hissediyorum,şimdi küslük var
2 3 4
Yorumlar
79
Görüntüleme
3K
aysesum
C
Şiddet
2 3
Yorumlar
41
Görüntüleme
2K
balbazaar
B
Çocuk yapmak bencillik mi
2 3 4
Yorumlar
61
Görüntüleme
2K
hanyolcuhanciyolcu
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…