İkinci çocuk? :/

Merhaba hanımlar, nasılsınız? İyisiniz umarım.

Böylesine özel bir konuyu, net ortamında tanımadığım insanlara açmak-sormak, sanırım yapacağım son şeylerdendi ama çeşitli hikayeler, karar süreçleri, bakış ve fikirler dinlemek istiyorum.

Konu uzun olacak, baştan söyleyeyim.

Bir kısmınızın bildiği üzere, 3 yaşını doldurmak üzere olan bir oğlum var.
İlk bir buçuk senesini kabus gibi yaşadığımız bebeklik sürecinin ardından (Kolikti ve ben de mini bir lohusa depresyonundaydım), sakin-uyumlu-sorunsuz bir çocuk haline geldi, (dilimi ısırayım) laftan anlayan, açıklayınca itiraz ettiğine tamam-peki diyebilen, öğrettiklerimi çabuk kavrayan güleç ve sevecen bir çocuk...

Lütfen bunu "Çocuk istemiyordum-bakmak külfet, pişmanım" olarak almayın, bilakis isteyerek ve kendimi hazır hissederek bu yola girdim, canımdan öte sevdim ancak evladımla birlikte, kendimi anne olarak tanıdığım süreçte, anneliğin pek de bana göre bir şey olmadığını fark ettim.
Şöyle, hislerimi-süreci anlatan birkaç çocuklu konu bırakıyorum buraya:
Vb.

İşte bu noktada, canımdan öte sevdiğim bir varlık için "En iyisini, hep iyisini, en güvenlisini, en doğrusunu" düşünmekten-yapmaya çalışmaktan, aşındım ki daha yolun başındayım, farkındayım. Bunun daha insan içine karışacağımız okul maceraları, ergenliği, vırtı zırtı işte doğru bir insan yetiştirmenin ağırlığı-sorumluluğu... Hepsi var. Özetle bu annelik işi zor. Bilirsiniz. Hakkını vermek lazım elimizden geldiğince.

Birine cesaret ettim, doğurdum, büyütürken de anlamaya başladım. Tahmin ettiğimden de zor bir zanaat, annelik.
Belki kendimi gereğinden fazla yorduğumu da, haddinden fazla düşünceli-endişeli olduğumu da itiraf edebilirim.

Gelelim "Dert" konumuza:
Eşimin ikinci çocuk istemi...

Adam, ciddi ciddi ikinci çocuğu istiyor ve artık bunu dilinde bir tekerleme haline getirdi, sanırım son iki aydır aynı mevzuyu espri(!) şeklinde dinleyip duruyorum özel anlarımızda. Çok girmeyeyim, anladınız sanıyorum, "Korunmasak mı?" ile başlayan espriler...

Şu an, kesinlikle ikinci çocuğu düşünmüyorum.
Bunu biliyor çünkü esprilerine gayet net ve espri olmayan cevaplar verdim, açıkladım. İkinci bir çocuk fikrine çok uzağım, oğlumun henüz küçük olması bir yana, ikinci bir çocuğu büyütme sorumluluğunu kaldıramayacağımı, psikolojik olarak hazır hissetmediğimi ve ilerleyen zamanlarda da büyük ihtimalle hazır olamayacağımı, tek çocukla kalmak istediğimi söyledim.

Bu akşam tekrar konusunu açtı.
Eşim tek çocuk ve oğlumuzun bir kardeşi olmasını neden istediğini kendince açıkladı... Kendi -kardeşsizlik- hissiyle.
Ben de 9 sene boyunca tek çocuktum ve evet, dokuz yaş farkla bir kardeşim oldu, benim için dünyadaki en değerli kişilerden biridir, iyi ki var.

Buraya bir "Tek çocuk" konusuna yorumumu da ekleyeyim çünkü şu an aynen bu haldeyim:

Kardeşim olmasaydı, eksik olurdum diyerek konuya gireyim.
Bu konuyu ben de çok düşünüyorum; kalabalık aileleri çok severim, imrenirim. Oğlum doğmadan önce, "En az 3 çocuk yaparım, hep beraber kudururuz, evde kızlar-oğlanlar çetesi kurarız ahahaha" derdim. Nitekim 9 yaşına kadar tek çocuk olarak büyüdüm, annemler ikinciyi düşünmüyorlarmış. Ama kardeş konusunu takıntı gibi "Niye kardeşim yok?" diye ısrarla sorup "Benim de kardeşim olsun." diye mızıldadıkça, annemler ikinci çocuk fikrini sorgulamışlar. Ve kardeşim oldu 9 yaş farkla, iyi ki de oldu. Onsuz bir hayat düşünemiyorum. Oğlumun teyzesi var, benim kız kardeşim, annemin sağ kolu, kızlar çetesi...
İlave edeyim: Eşim tek çocuk.
Lafı nereye getireceğim toparlamaya çalışıyorum kafamda, düzgün anlatmak için;
Oğlum olduktan sonra çok zor bir alışma süreci yaşadım, hatta çoğu kez şunu söylemişimdir "Annelik bana göre değilmiş" ve benim kalabalık aile hayallerim kendiliğinden çöktü. Yani değil 3. çocuk, 2.yi bile düşünemiyorum şu an. Gerçi oğlan henüz küçük, yeni 1 yaşını doldurdu ama hamilelik artı bu bir sene, benden sanki 10 seneyi aldı götürdü. Çocuk, emek isteyen bir şey biliyorsunuz; herkes doğurur, herkes büyütür de nasıl büyütür, burada başlıyor işte mesele. Kimi çocuğu çocuğa emanet eder, karnı ne kadar tok, üşür mü terler mi sallamaz, gece bebek açlıktan ağlar soğuk mamayı dayar geçer, bilmem kaç haftada bir yıkar, çişli bezle gün bitirir, sevgi-ilgi yetersiz, tv 7-24 açık çocuk önünde, okula gönderir öğretmeni çocuğun anasını babasını yılda bir kez anca görür, Allah'a emanet öyle saldım çayıra mevlam kayıra büyütür gider. Öyleleri patır patır doğuruyor işte bir de üzerine "Aaa bi daha yap kız ne zorluğu var?" diyor.
Benim için zor... Sürekli takipte kalmak, sigarayı anıra anıra bıraktığım koca 2 sene, ilgilenmek, uykusu-yemesi düzenli olsun diye kendini paralamak, bir gün kakasını yapamasa onla beraber kabız olmak, bir şey yemek istemediği gün senin de bir şey yemek istememen vs vs... Psikolojik olarak acayip bir süreç. Hele doğum ve sonrası vücudumun o sancılı ve berbat dönemleri ile birleşince... Uykusuzluk, yıkanmaya bile vaktinin olmadığı zamanlar, kahve içmek için bir an oturduğunda tekrar başlayan ağlama sesi... Bir kez daha yapabilir miyim?? Kim için?? Oğlum için, o yalnız kalmasın diye...
Bencillik olarak yorumlamıyorum bunu, aslında bu ikinci çocuğu düşünmeyen vicdanlı ve ilgili bir anne için büyük fedakarlık, cesaret ve psikolojik kumar. İkinci çocuk için doğru ailede bir hayat-varlık şansı, ilk çocuk için ömürlük yoldaş, gelecek nesil için dayı,teyze,amca, hala... Aile demek...
Oğlumun bizden ve ömürde yarıyı geçmiş dede ve ninelerinden başka, sadece bir tane teyzesi var şu hayatta.
Dayısı yok, ikinci bir teyzesi yok, amcası yok, halası yok...
Ailem tek çocukta ısrar etseydi, teyzesi de olmayacaktı.
Onu tek çocuk bırakmalı mıyım şimdi?
Ben kardeşimsiz eksik olurmuşum derken hem de?
Ancak ben bu psikolojik kumardan layığıyla çıkabilir miyim ikinci kez, işte bu kısmı netleştirmek mesele.


Bu noktada tıkandım...
Ben istemiyorum, ama... Aması var.
Eşim deli gibi istiyor, onun bir evladı daha olmasını istemesi de hakkı...
Öyle kaldım.

Kendimi hazır hissetmeden asla zaten bunun üzerine tekrar basayım, ama hazır hissetmeyeceğim de hiç sanki, kendimi tanıyorum ya.
Sizce hanımlar?

İkinci çocuk kararını nasıl aldınız?
Tek çocuk kararında nasıl durdunuz?
Kendinizi ikinci çocuk fikrine nasıl ısındırdınız? Vb...
Anlatsanıza biraz...

Iyi bir ailesiniz anladığım kadarıyla ve iyi bir anne. Sizin gibiler evet ikinci üçüncü kez evlat sahibi olmalı

Bende tek çocuğum. Tek çocuğum olsun ister miyim istemem ama henüz anne olmadım eğer bir gün çocuğum olursa tek çocuk yeter de diyebilirim. Kendiniz için en doğrusunu siz bilirsiniz. Kardeşin kardeşe en büyük kötülüğü yaptığı örnekler de mevcut bunu her kardeş çok iyi değildir anlamında yazıyorum. Bence kendinizi hazır hissetmiyorsunuz madem hiç yeltenmeyin ikinci çocuğa. Kuzenlerimle kardeş gibi büyüdüm hiçbir zaman da aman kardeşim olsaydı demedim çünkü biliyordum ki kardeşim olsaydı bu imkanlara sahip olamazdım hem maddi hem manevi olarak ailem ikiye bölünürdü. Tek çocuğu en iyi şekilde yetiştirmek daha önemli benim fikrime göre. Her çocuk aynı olmuyor tabi belki bakımı kolay bir çocuğunuz olur ama siz istemiyorsanız tek çocukta yetinin derim

Benim görüşüm de bu kadar akıllı bir kadının büyüteceği çocukların da akıllı olacağı yönünde. Mutlu ailenizde bir bebeğe daha yer açın bence :)

Konu başlığını ve konunun sahibini okuyunca bile şaşırdım ilk başta açıkçası :)

Ben anne baba arasında iyi bir ilişki varsa yani ortada gerçek bir aile varsa ikinci ve hatta üçüncü çocuğun da olmasından yanayım. Bunu çocuklardan dolayı ciddi bunaldığım şu günlerde de düşünebiliyorum hala :)

Ama hazır değilseniz elbette düşünmeyin ikinci çocuğu, eşiniz isteyebilir, çocuk hamileliği, lohusalığından itibaren annenin hayatını yüzde yüz etkiliyor o yüzden son karar verecek olan sizsiniz.

Gercekten hazir hissetmeden, istemeden 2. Yapmayin. Yani cocuk istiyor diye, cocuk yalniz kalmasin derken tamamen mutsuz bir hayata suruklenmeyin. Sizde isteyin ki bu zor gelenler size seve seve yapinca kolay gelsin.
Kardesimle aramda 23 ay var. Annemler kendileri istemis. 4 sene cocuk hasretinden sonra olursa olsun deyip ard arda olmuşuz. Zorlanmadi mi hiç, neler yasamis. Ustelik kardeşim otizmli. Yine de başım uzerine demiş. Zamaninda 3 cocuk aklindan gecirdigi icin tekrar hamile kalmak istedi. Bos gebelik, kimyasal gebelik gecirdi. 3. Denemede 35 yasinda diger kardesimi dogurdu. İstemesine ragmen cok cok daha fazla zorlandi. Yas 35... Yari yariya ben annelik yaptim kardeşime 10 yasindaydim. Keske annem daha erken isteseydi de bu kadar kuşak farkida olmasadi nasibimizmiş ne yapalım..
Benimde tedavi sonucu olan 22 aylik kizim var. Hic yerinde durmaz, hâla gaz ve kabızlığı devam ediyor. Daha emzik birakcaz, bez birakcaz, gece sütünü birakcaz. Boyle konuşunca zor gibi geliyo banada. Bazen cok cok yorucu tek cocuk bile. Ama yine de ileride 2. Olsun istiyorum. Bende şuan hazir degilim. Belki bez biraktiktan sonra, kizim biraz daha konuşmaya basladiktan sonra olabilir. O his, istek şart bence

Icini karartmak istemem asla amma madem sordun anlatiyim bende kendime göre
Evlendim aslaaaa 1 sene bebek istemiyorum diye haykiran ben 4 ay sonra hamileydim cok cok zor bir hamilelik sureci yollarda kusmalar mi dersin gebelik kasintisi zehirlenmesi aklina ne gelirse yaşadım ve doğum yaptim tataaaaammm bir küçük tatli cadim var amma ne bebeydi iflahimi kesti aşırı hareketli bir çocuktu 6 yaşına gelene kadar akla karayi sectirdi bana
Gelelim 2. bebeye kizim 3.5 yasindayken ben yine aslaaaa kata düşünülmesi dahi yasakken ve deli gibi korunurken oğluma hamile kaldığımı öğrendim ve büyük bir şok gecirdim tabi asla hazir degildim (ki bu cok ama cok önemliymiş yasayarak tecrübe ettim ) neyse kanamali zorlu bir hamilelikten sonra dogum yaptim oglum cok ama cok zor bir bebekti alerjik bronsitle basladik 11 aylikken nadir görülen bir hastalik sureci ile devam ettik maddi manevi tükendim saçlarım ağardı demek çok dogru bir tanim olur benim için
Şimdi oğlum 3.5 yasina geldi konuşamıyor tek kelime var ama cümle kuramiyor krese başlamasi gerek çok hırçın sürekli bagiriyor ablasina vuruyor aksama kadar bu surecin içinde olmak tüketti beni diyebilirim.
Çok uzattim biliyorum ama evet esin istiyor olabilir ama hazir degilsen asla aklından bile geçirme derim birak bir kaç sene daha oğlun büyüsün elinden çıksın hani kendi ihtiyaclarini görsün ondan sonra tekrar bakarsin ama su anda cok cok yıpranırsın hakkinizda hayirlisi olsun insallah

Ne zaman kendinizi hazır hissederseniz o zaman yapın bence acele etmeyin. Hayatta yalnız kalmasın en azından derdini açabileceği, sıkıntısında yanında olan bir kardeşi olsun ilerde.

Bence bir kadın hazır hissetmeli hamile kalmak için. Ilk seneler yorucu geçmiş sizin için ve şu anda biraz "rahata" kavuşmuşsunuz. Biraz oglunuzla tadını çıkartın. Sahsen ikinci çocuğuma çabuk karar vermemim sebebi kronik hastaligim.. Şu anda öyle sürekli ilaç felan kullanmıyorum, ama olur ya tekrar ağırlaşsa alacak olacağım ilaclarla hamile kalmak yasak olucak. Onun icin ilk hazir hissettiğim anda kardes oldu. Yoksa bende büyük oğlumun en az 3-4 yaşına kadar beklerdim. Dediğiniz gibi anneliği layık bir şekilde yapmak saygı, sabir ve emek ister. İkisinede de yetmeye çalışıyorum. Bazi günler daha iyi başarıyorum, bazı günler "Aman Allah'im bu ne" diyorum siz siz olun, hazir olduğunuz ana kadar bekleyin. En büyük sorumluluk yine biz annelere düşüyor çünkü. Esinizin istegine de saygı duyuyorum ama size zaman tanımalı

Renklihatun .!.:

Icini karartmak istemem asla amma madem sordun anlatiyim bende kendime göre
Evlendim aslaaaa 1 sene bebek istemiyorum diye haykiran ben 4 ay sonra hamileydim cok cok zor bir hamilelik sureci yollarda kusmalar mi dersin gebelik kasintisi zehirlenmesi aklina ne gelirse yaşadım ve doğum yaptim tataaaaammm bir küçük tatli cadim var amma ne bebeydi iflahimi kesti aşırı hareketli bir çocuktu 6 yaşına gelene kadar akla karayi sectirdi bana
Gelelim 2. bebeye kizim 3.5 yasindayken ben yine aslaaaa kata düşünülmesi dahi yasakken ve deli gibi korunurken oğluma hamile kaldığımı öğrendim ve büyük bir şok gecirdim tabi asla hazir degildim (ki bu cok ama cok önemliymiş yasayarak tecrübe ettim ) neyse kanamali zorlu bir hamilelikten sonra dogum yaptim oglum cok ama cok zor bir bebekti alerjik bronsitle basladik 11 aylikken nadir görülen bir hastalik sureci ile devam ettik maddi manevi tükendim saçlarım ağardı demek çok dogru bir tanim olur benim için
Şimdi oğlum 3.5 yasina geldi konuşamıyor tek kelime var ama cümle kuramiyor krese başlamasi gerek çok hırçın sürekli bagiriyor ablasina vuruyor aksama kadar bu surecin içinde olmak tüketti beni diyebilirim.
Çok uzattim biliyorum ama evet esin istiyor olabilir ama hazir degilsen asla aklından bile geçirme derim birak bir kaç sene daha oğlun büyüsün elinden çıksın hani kendi ihtiyaclarini görsün ondan sonra tekrar bakarsin ama su anda cok cok yıpranırsın hakkinizda hayirlisi olsun insallah

Genişletmek için tıkla...

Allah annelere sabır versin. İstemeden, hazır olmadan yaşamak çok daha zor olmalı.

Konu sahibi bence ilk çocuk okul ya da devamlı kreşe başlayana kadar bekleyin. En azından biri evde yokken diğeri ile direkt ilgilenebilirsiniz. Belki o sürede sizin de fikriniz değişir.

Oğlum 3,5 yaşında ve hazır olmadugim bir anda oldu .Benim durumum biraz karışık yıllardır tedavi gördüğüm bir durum vardı hamileliğe engel ve doktor 1 yıl olmuş artık korunmayin 3 kez deneyin 3.adetinde gel dedi. Nasılsa olmayacak bari tedavi için geç kalmayalim diye denedim ikincide tutmuş .Tabi ihtimal vermiyorum ya baya sok yaşadım vs vs neyse eğer böyle bir durum olmasaydı 1-2 yıl daha beklerdim açıkçası ...
Oğlumda zor bir çocuktu ,hala daha biraz yorucu :) uykuyu sevmez ,istahsiz ,aşırı hareketli vs o yüzden ikinci çocuğu bana kalırsa hiç istemiyorum ...
Eğer birgün karar verirsemde kesinlikle 2yil sonra filan en erken ..Çünkü önceliğim atanmak ,bu beni çok üzen bir konu ...
Sonra rabbim nasip ederse olur olmazsa da kısmet

Renklihatun .!.:

Icini karartmak istemem asla amma madem sordun anlatiyim bende kendime göre
Evlendim aslaaaa 1 sene bebek istemiyorum diye haykiran ben 4 ay sonra hamileydim cok cok zor bir hamilelik sureci yollarda kusmalar mi dersin gebelik kasintisi zehirlenmesi aklina ne gelirse yaşadım ve doğum yaptim tataaaaammm bir küçük tatli cadim var amma ne bebeydi iflahimi kesti aşırı hareketli bir çocuktu 6 yaşına gelene kadar akla karayi sectirdi bana
Gelelim 2. bebeye kizim 3.5 yasindayken ben yine aslaaaa kata düşünülmesi dahi yasakken ve deli gibi korunurken oğluma hamile kaldığımı öğrendim ve büyük bir şok gecirdim tabi asla hazir degildim (ki bu cok ama cok önemliymiş yasayarak tecrübe ettim ) neyse kanamali zorlu bir hamilelikten sonra dogum yaptim oglum cok ama cok zor bir bebekti alerjik bronsitle basladik 11 aylikken nadir görülen bir hastalik sureci ile devam ettik maddi manevi tükendim saçlarım ağardı demek çok dogru bir tanim olur benim için
Şimdi oğlum 3.5 yasina geldi konuşamıyor tek kelime var ama cümle kuramiyor krese başlamasi gerek çok hırçın sürekli bagiriyor ablasina vuruyor aksama kadar bu surecin içinde olmak tüketti beni diyebilirim.
Çok uzattim biliyorum ama evet esin istiyor olabilir ama hazir degilsen asla aklından bile geçirme derim birak bir kaç sene daha oğlun büyüsün elinden çıksın hani kendi ihtiyaclarini görsün ondan sonra tekrar bakarsin ama su anda cok cok yıpranırsın hakkinizda hayirlisi olsun insallah

Genişletmek için tıkla...

Benim çocuklarımın arası 5 yaş
Öyle kendi ihtiyaçlarını görmesiyle bitmiyor ki iş
Şimdiki aklım olsa peşpeşe doğururdum
En azından kızım bu kadar anlamazdı ne olduğunun
Oğlum 11 aylık ama 11 aydır ne çekiyorum kızımdan
Kök söktürdü bana
Huyu suyu değişti
Çok istiyordu kardeş çok seviyor ama çok kıskanıyor
Kolay olacak sandım daha zor oldu böyle yaş farkı

Benimde kızım 3 yaşında eşim istiyor ikinciyi ama ben istemiyorum beni zorlamıyor illa olcak diye ama espriyle karışık söylüyor. Kızım inanılmaz akilli uslu bi bebekti hiç eziyet çekmedim acıkınca uyanır karnı duyduğunda kesintisiz uyurdu hâlâ da öyle. Ama gel gelelim ki ben uykuma ve rahatıma düşkün bir insanım şuan kesinlikle 2. Çocuk fikri bana çoooooooooook uzaklarda anca 6 yaşına gelsinde o zaman düşünürüm gibime geliyor çünkü evlendim ve hemen hamile kaldım evliligimin tadını çıkaramadım şimdi kızımda büyümüşken çekirdek aile olarak bütün sosyal aktivitelere katılmak istiyorum. Yani diyeceğim o ki hazır değilsen kesinlikle yapma mutsuz hamilelik bebeğine yansır ucunuzede eziyet haline gelir ❤

Gangsta, evli değilim yakın zamanda evlenecek gibi de durmuyorum. Demek istediğim bu konulara çok uzağım ama illa ki düşünüyor hayal ediyorsun. Bir çocuğu olsun herkes ister. İkinci çocuk, üçüncü, dördüncü çocuk... Birinci çocuktan sonrası benim için tamamen maddiyat ile ilgili. (Tabii anneliğin hakkından az da olsa gelen kadınlar için konuşuyorum) Maddi gücün varsa ikincisi de olabilir, üçüncüsü de. Ama yoksa neden üreyerek kendini zora sokacaksın ki? Ya da o çocukları. Kısaca çocuklar aynı anda bir şey istediğinde, birine alıp birine almayacaksan veya alırken zora gireceksen gerek var mı gerçekten? (Bu basit bir örnek; eğitim, sosyal yaşam, zihinsel ve bedensel gelişim vs çeşitlendirilebilir) Günümüz koşullarında ne yazık ki böyle ya da ben çok başka düşünüyorum.

Sinem989 .!.:

Benim çocuklarımın arası 5 yaş
Öyle kendi ihtiyaçlarını görmesiyle bitmiyor ki iş
Şimdiki aklım olsa peşpeşe doğururdum
En azından kızım bu kadar anlamazdı ne olduğunun
Oğlum 11 aylık ama 11 aydır ne çekiyorum kızımdan
Kök söktürdü bana
Huyu suyu değişti
Çok istiyordu kardeş çok seviyor ama çok kıskanıyor
Kolay olacak sandım daha zor oldu böyle yaş farkı

Genişletmek için tıkla...

Kardeş kıskançlığı her yaşta olur. 1 yaş fark, 5 yaş fark bir şeyi değiştirmez. Bu biraz da yetiştirme ile ilgili.

Giderek çirkinleşen bu dünyaya ne cocuk getirmesi ya tek olsun kaliteli büyüsün boşverin arkadas edinsin kuzenleri olsun amaaan

İlk çocuk kendi kendine yetebilecek kıvama gelince ikinci çocuğu düşünebilirsin. Bir de tabi eşinin ilk çocuktaki babalık performansını değerlendirmek gerekiyor. Benim eşim mesela benim ikinci hamileliğimde ve ikinci bebişin geldiği ilk zamanlarda çok destek oldu. Büyük çocuk tamamen onun çocuğu oldu neredeyse

hiç tek çocuk düşünmedim.
ilk velet doğduğunda ilk 5 ay ben benlikten çıktığım halimle bile yaşları yakın 2 çoçuğum olsun istiyordum.

evet kötü örnekler var; her kardeş, kardeş olamıyor
ama bugün bir şey olsa, arkamda dağ gibi kardeşlerim var.
yada onlara bir şey olsa, dünyayı yakacak ablaları var.
annem-babam bir gün yanında olmadıklarında, acımı paylaşacağım, acısını hafifleteceğim canlarım var.

ya hiç çocuğum olacaktı, ya 2.
yaşları yakın olacaktı, çünkü arkadaşlıkları bebeklikten başlayacaklardı.
birlikte gittiğimiz kampı aynı anılarla hatırlayacaklardı.
yada okulda birbirlerine destek olacaklardı.
aynı takımda maç yapacaklardı.
nedense ne kadar çok şey paylaşırlarsa, o kadar kardeş olurlar diye düşündüm.
ki bununla birlikte, oğlum 9 aylıkken korunmayı bıraktım. araları 18/20 ay olur diyordum, hamile kalmadım hemen, 25 ay oldu.

bu ilk 9 ay senden çok farksız geçmedi.
uzun uzadıya anlatmayacağım, oğlum fıtrat olarak zordu, ben acemi ve dik kafalıydım.
eşim hariç yardım edenim de yoktu.
(ev işlerini için haftada 2 yardımcımız vardı)

sonuç, 2 çocuklu anne oldum.
ve hatta, ilk çoçuğumda hamile kalmam 6 ay, ikincide 7-8 ay sürerken, 3. çocuğuma en çok dalga geçtiğim korunurken hamile kaldım :)

3. çocuk bende kaygı bozuklukları falan yaptı yalan yok...
bir kere planlarımın dışına çıktım. ki hiç sevmem.
hele kız olacagını öğrendikten sonra iyiden iyiye delirdim. ya annemle ben gibi olursak? diye.

sonuç, büyüyorlar.
kız 5 aylık oldu, ele avuca geliyor artık.
ben böyle kendini sevdiren bir yaratık görmedim. oğlanlardan sonra ışık oldu resmen evde :)
2. oğlum için vicdanım susmuyor. çünkü abiden zaten yeterince çekiyorken üstüne bebekken abi oldu.

biraz beni tanıdıysan, çocukları kendi haline bırakan ebeveyn olmadığımı anlamışsındır :)
aksine çok planlıdır günümüz.
he en ideali mi? asla.
ama elimden geleni yapıyorum.
yatılı yardımcı ablamız var. olmasaydı çok çok zorlanırdım.

gel gelelim sonuca.
1) ben istiyor olmasaydım, hiç bir kuvvet beni çok çocuklu hayata geçiremezdi.
çocuk sahibi olmak ortak karar ama kaç çocuk kararı bana sorarsan büyük ölçüde annenin.
ve hazır hissetmiyorum diyorsan, kendini ikna etmeye çalışmamalısın.
ömür boyu sorumluluk, ve geri dönüşü yok.

2) maddi imkanlar da önemli.
kolejlerde okumak, baleden gitara, oradan buz patenine, haftasonu da at binmeye gitmek zorunda değil benim standartlarıma göre.
ama ilgisini keşfettiği bir alanda desteklememek üzerdi.
yada 7/24 geçim dersine düşen ebeveynler olsak, keyifli olmazdı.
3) eşin.
tek başına 2 çocuk bakabilir mi bu adam? istemekle olmuyor.
o konuda eşimin hakkını yiyemem.
ben ya hiç çocuk ya iki çocuk derken, hiç ağır basıyordu.
terazinin 2 kısmına o ağırlığını koydu.
ve çocuklara en az benim kadar tek başına bile kalsa iyi bakar.

böyleyken böyle...
daha erken diyorsan, kendini bunlarla boğma.2-3 yıl sonra belki fikrin ve şartların değişir :) zamanı gelince düşünürsün
çünkü sen de biliyorsun,
çocuklarla yaptığın hiç bir plan gerçeğe dökülürken tutmuyor :)