İkinci çocuk? :/

bende cok cocuk severim. baba olsaydim 3-4 cocuk isterdim.

anne olunca tek cocuk fikri aşırı uzak olsa da tek mi iki mi diye dusunmeye basladim. oglumu tanıyorum o tek cocuk olsaydi sorun yasardi. yalnizligi sevmez. arkasinda destek ister hep. kiskanctir da. baskasinin kardesi var benim neden yok un eksikligini cok hissederdi. onu cok iyi tanıyorum.

oglum icin 2. cocuk istedim. zaman olarak da madem olacak igrenc is ortamimdan o bahaneyle istifa edeyim diye erken dusundum. hem buyugu ile de vakit gecirmek istedim. hep çalışıyordum. dogum sonrasi istifa edip 2-3 yil cocuklara kendim bakacaktim. ilk hamile kaldigimda tutunsaydi 3,5 yas aralari olacakti. o zaman con hevesliydim. onunu ardini da pek dusunmemistim. olmasi gerekiyorsa olsun olunca dusuneceklerimi dusunurum dedim. o tutunmadi. ondan sonra hemen cesaret edemedim. cesaretim de kırıldı ama oglum tek kalmasin motivasyonu arti isimdeki olumsuzlar vs ile oldu. 4,5 yas var aralarinda.

bana zor geldi. bir iki saglik problemi uykusuzluk vs buyugun kardes kiskancligi is hayati faln derken zor geldi gercekten. ilk cocuk ne kadar zor olsa da tek cocuk bu kadar yormuyor. en azindan birine bir bes dakika bile biraksan sokuklanabiliyorsun.iki tane olunca birinden biri yine sana kaliyor. kafadaki sorumluluk artiyor. asla kafa rahatligi olmuyor falan.

ama olunca asla pisman olmuyorsun. su an tek cocuk olsa cok rahat olurdum kesin. isimde de daha iyi olurdum. arada is degisikligi yasadim cunku. yeni isime hala odaklamadim.

ama dedigim gibi pisman olmak mumkun degil. bu sabah mesela kucuk 1,5 yasinda. abisinin kalktığını gorunce cok mutlu oldu. kostu gitti sarildi optu. kucagina cikti. buyuk de ayni sekilde sevindi sarildilar falan. umarim büyüduklerinde de böyle olur.
 
aynı duyguları paylaşiyorum.

3 yasinda bir oglum var ve oglum sizinki gibi sakin de degil.

surekli istedigi olsun diye aglayan kolay kolay ikna olmayan uğraştırıcı bir cocuk.

yaşım 28 ve ben göze alamıyorun 2. cocugu.

üsletik ben bir de çalışıyorum. hadi 2 yaşına kadar getirdim ucretsiz izin aldim 2 yasindan sonra kim bakacak?

ogluma annem bakti ama onunda artık sağlık problemleri var.

cevremde 3. cocugu doguran is arkadasım var ama kafası rahat insan.

her yere cocuklarini getirir o cocuk kendi basina evi yiksa sohbetten kalkipta ilgilenmez umrunda olmaz.

ben her yerde oglumun pesindeyim. yanliz birakmam surekli terledimi kontrol ederim yemek yemedi mi uzulurum.

nasıl olcak bende bilmiyorum. yas yavas yavas 30 oluyor.

bir yandan kardessiz mi kalacak dusuncesi. bir yandan korkularım.

ama ben calismasaydim dogururdum herhalde ikinciyi.

cunku arkadaslarimin bakicilariyla yasadiklari sorunlari gordukce de geri adım atiyorum.
 
Icini karartmak istemem asla amma madem sordun anlatiyim bende kendime göre
Evlendim aslaaaa 1 sene bebek istemiyorum diye haykiran ben 4 ay sonra hamileydim cok cok zor bir hamilelik sureci yollarda kusmalar mi dersin gebelik kasintisi zehirlenmesi aklina ne gelirse yaşadım ve doğum yaptim tataaaaammm bir küçük tatli cadim var amma ne bebeydi iflahimi kesti aşırı hareketli bir çocuktu 6 yaşına gelene kadar akla karayi sectirdi bana
Gelelim 2. bebeye kizim 3.5 yasindayken ben yine aslaaaa kata düşünülmesi dahi yasakken ve deli gibi korunurken oğluma hamile kaldığımı öğrendim ve büyük bir şok gecirdim tabi asla hazir degildim (ki bu cok ama cok önemliymiş yasayarak tecrübe ettim ) neyse kanamali zorlu bir hamilelikten sonra dogum yaptim oglum cok ama cok zor bir bebekti alerjik bronsitle basladik 11 aylikken nadir görülen bir hastalik sureci ile devam ettik maddi manevi tükendim saçlarım ağardı demek çok dogru bir tanim olur benim için
Şimdi oğlum 3.5 yasina geldi konuşamıyor tek kelime var ama cümle kuramiyor krese başlamasi gerek çok hırçın sürekli bagiriyor ablasina vuruyor aksama kadar bu surecin içinde olmak tüketti beni diyebilirim.
Çok uzattim biliyorum ama evet esin istiyor olabilir ama hazir degilsen asla aklından bile geçirme derim birak bir kaç sene daha oğlun büyüsün elinden çıksın hani kendi ihtiyaclarini görsün ondan sonra tekrar bakarsin ama su anda cok cok yıpranırsın hakkinizda hayirlisi olsun insallah
Cok ozur dilerim deli gibi korunurken diye kastettiginiz yontem dogum kontrol hapi miydi? En guvenilir dogum kontrol yontemini aradigim icin boyle yorumun ortasina daldim nolur kusura bakmayin. Bilgilendirirseniz minnettar kalirim.
 
Tam da böyle bir anne olduğunuz için bir çocuk daha düşünmelisiniz hatta.
Belki iki çocuk :)
Böyle ilgili fedakar annelerin, mutlu ailelerin çocukları olmalı.
Diğer türlüsünün değil.
Bence yavaştan bu fikre ısınmaya başlayın :KK66:

Benim ikizlerim var(5 yaş) şimdi tekrar hamileyim.
Eşim 3 çocuk isteğini hep işledi bana, ben de kandım ona :)
Henüz pişman değilim.
Gelip gidip göbeğimi seven merakla heyecanla kardeşlerini bekleyen çocuklarım moralimi yükseltiyor :)
Maddi ve manevi 3 ten fazlasını kaldıramayız zaten. 3 istedik Allah da verdi şükür.

Dünya bu kadar kötüyken iyilerin çoğalmasını diliyorum sadece.
İlginiz sevginiz maddiyatınız yetecekse bir evlat daha dileyin derim.
Hem oğlunuza destek hem size yeni bir neşe kaynağı olur. Çocuk iyidir
Allah isteyen kıymet bilen herkese nasip etsin.
 
İkinci çocuk kararını aynı senin gibi aldım .🤣Eşim arabeske bağlamıştı artık senden bir çocuğum daha olsunlar falan filan🤣
İlk çocuktan daha zordu.9 ay kustum çünkü istememiştim .Büyük 7 yaşındaydı.
Ammaaaaa keşke daha erken doğursaymışım keşke keşke 3.ye zamanım kalsaymış.Şimdi 12 yaşında keşke bebekliklerine geri dönebilsem .
Çok gergin ve takıntılı bir anneydim 3 yaşına kadar çikolata şeker bilmedi yani düşün.Keşke o kadar takıntılı olmasaydım .🤷‍♀️
 
Oglum tek cocuk
Ben de tek cocugum
Cok mutluyum. Cevremde kardesi olup da deliyle manyakla ugrasmak zorunda kalanlari gulerek seyrediyorum. :KK66: zaten maddiyat olarak da birden fazla cocuga yetemem. Maneviyati hic soylemeyeyim bu cocuga zor tahammul ettim. Tek cocuk candir,kendine aci,cocuguna aci ve ikinciyi yapma :KK66:
 
Cok ozur dilerim deli gibi korunurken diye kastettiginiz yontem dogum kontrol hapi miydi? En guvenilir dogum kontrol yontemini aradigim icin boyle yorumun ortasina daldim nolur kusura bakmayin. Bilgilendirirseniz minnettar kalirim.
Estagfurullah dalabilirsiniz :KK36: Evet doğum kontrol hapiydi hem de saati saatine alan bir insandim alarm kuruyordum asla unutmiyim diye not alirdim amma sen misin aklindan bile gecirme diyen oldu siz de hapa guvenmeyin derim çift korunmak şart
 
çocuk açısından baktığınız kısma bir yandan hak veriyorum bir yandan vermiyorum :)
şöyle ki şimdi canımı isteseler verecek olduğum kardeşlerimin, 20 küsür sene önce yok olmalarını diliyordum 🤣
o zaman niye yaptınız bunları diye böğürdüğüm canlarımdan, şimdi keşke bir kaç tane daha olsa 😅
öte yandan evet, kardeş eve geldiğinde çocuğun nasıl etkileneceğini göz ardı edemeyiz.
burada ebeveynler hatta geniş aile süreci iyi yönetmeli.
bunu başarırız derlerse, çocuğun ne istediği bence kriter değil pek.

ama annenin hazır olması, eşlerin iyi geçiniyor olması, eşlerin çocuk isteği konusunda mutabık olması, maddi imkanlar ve hayat kaliteleri önemli.

ben kendi hayat standartlarımda 3 çocuk annesi oldum.
ama Yokuspokus Yokuspokus ın yerinde olsam bir kaç kere daha düşünürdüm.
onu bir kaç sene daha eve bağlayacak bir karar.
belki tam kendini bulma zamanı gelmişken sanatının sekteye uğraması.
öte yandan
zaten eşi işe asosyal olmaları konusu aralarında sıkıntı(idi), bu evde olma durumu artık ona batmayabilir, belki yeni gelen minik canlı ilhamı olabilir 🤷🏻‍♀️ bilemeyiz. 😊
Çocuk sahibi olmak, var olan çocuğunuza kardeş fikri kişiden kişiye değişir ki zaten bence de hepimiz aynı düşünemeyiz çünkü maddi imkanlar, psikolojik olarak ne halde olduğumuz, evliliklerimiz, eşlerin uyumu, çocuk bakımında veya büyütme sürecinde yaşadıklarımız vs vs herkeste çok farklı.
Benim de kardeşim var, iyi ki var lakin herkes kardeş veya aile konusunda şanslı olamıyor, siz canınızı verirsiniz ama belki bir başkası kardeşleriyle hiç de iyi anlaşmıyordur, kardeşleriyle kavgalı, çocuklar arası ayrım yapıyorlar diye ailesine kırgın çok insan var.

O yüzden herkes kendi durumuna göre karar vermeli, biz tek çocuk istedik, kızımızın da aynı fikre sahip olması bu fikri daha da pekiştirdi, bizde pişmanlık yok ama bir başkası pişman olabilir bilemem lakin ben yine de çocuğun da düşüncesini bilmek isterim çünkü kardeşiyle ömür boyu kardeşlik bağı kuracak kişi o.
 
İki kardeşim var. İlkini evde canım sıkıldığı için zorla yaptırdım :KK70:

Çocukluğumu bu bebelerden öncesi ve sonrası diye ikiye ayırıyorum. Bebelerden öncesi döneminde anne ve babamla çok yakındık. Diğer dönemde de kardeşlerimle çok yakındık. İyi ki doğmuşlar diyorum hep. Çocukluğum onlarla harika geçti ama onlar doğduktan sonra anne babamla aramdaki o yakınlığı tekrar yakalayamadım gibi hissettim hep. Ayrıca ikinci kardeşimi bana sormadan yaptıkları için beğenmemiştim. Doğduğu ilk gün beşikte şöyle bi bakıp “bunu geri götürün” demiştim. Çok cool değil mi :KK70:Sonra sevdim ama.

Çocuğunuz açısından kardeşi olması tabii ki güzel olur. Ama bu devirde düzgün çocuk yetiştirebilmek, onu koruyup kollayabilmek çok zor ve sorumluluğun büyük kısmı annede oluyor. O yüzden bence eğer kararsızsanız ikinci çocuğu yapmayın.

Tek çocuk olan arkadaşlarım hep terbiyeli, efendi insanlardı. O yüzden bana aileler tek çocuğu özene bezene düzgün yetiştiriyor gibi geliyor. Tabi bu popomla ortak çalışmamız olan bir uydurma sadece.
 
Siz bence biraz daha düşünün bu işi önce beyinde kabullenmeniz lazım, benim kızım az uyuyan ve az yiyen zor bir bebekti ilk 1 sene sonrasında anladık ki yıprandık biraz 3 sene düşünmedim 4 sene karar verdim düşük yaptım bu düşüğün korkusundan 1 senede öyle geçti velhasıl kelam 5. Sene kardeş geldi cesaretimizi topladık arada 5 yaş var ama şimdi iyi ki diyorum iyi ki olmuş kızım yapayalnız kalacaktı
 
Bebeklerim arasında 13.5 ay var.
İlk bebeğim çok kolaydı.
2. Bebeğim korunurken oldu.
Beni çok ama çok zorladı.
Şuan 2 yaşında ve 1 yaşındalar.
İyiki olmuş diyorum.
Yoksa 2. Çocuk fikri hiç benlik bişey değildi.

Kreşe gidiyorsa evet daha kolay oluyor.
Ama istemek lazım.
Ne bileyim Anne adayı buna hazır olmalı.

Şöyle de bişey var,
2.3. Çocuğu yapanlar hiç duymadım pişmanım keşke yapmasaydım v.s
Ama yapmamış olanlar hep bi,
Keşke yapsaydım diyor. :)
 
Bir kizim var 4.5 yasinda kolikti ilk 6 ay
2 yasina kadar gece 4-5 sefer aglar uyanir emer ayağımda sallar uyuturdum.....
yani uyumaz durmaz yemez bi bebekti cok zordu ruh gibi dolastim 2 sene bebek kelimesimden korkar hala gelmiştim
Kizim tek cok sıkılıyor evde ama ben hazir degilim o aglama sesine katlanamiyorum bisey oluyor bana nefesim kesiliyo kalbim hizli ataya basliyo 6 ay hic susmadan agladi.
Hayirlisi hakkimizda surekli duam bu sekilde...
 
Dort yasinda bir kizim var diger evladim yolda insallah.aslinda ben uc cocuk isteyen biriydim hayalimde oyleydi.kizimi buyuturken cocuk buyutmenin zorlugunu anlayinca tek cocuk yeter diye dusunmeye basladim fakat kizim her gun kardesim olsun niye yok benim kardesim onun var bunun var evde bi sen bir bir ben bir de babam var ben kimle oynuycam deyince ee hadi olsun dedik.
 
Aynı durumdayım hatta ileri gittim (tüp bebek),yaşım gereği içimde bir yerlerde Allah sağlık sıhat versin var yeter diyorum.Çocuk anne mi diyecek nine mi ama eşim kardeş diye tutturmuş bir yanım haklı diyor ...Hoş olmuyor da :)Siz gençler yaş ilerlemeden kardeş yapın sonra benim gibi torun çağında anne olmaya çabalarsınız demedi demeyin:KK70:
 
Merhaba hanımlar, nasılsınız? İyisiniz umarım.

Böylesine özel bir konuyu, net ortamında tanımadığım insanlara açmak-sormak, sanırım yapacağım son şeylerdendi ama çeşitli hikayeler, karar süreçleri, bakış ve fikirler dinlemek istiyorum.

Konu uzun olacak, baştan söyleyeyim.

Bir kısmınızın bildiği üzere, 3 yaşını doldurmak üzere olan bir oğlum var.
İlk bir buçuk senesini kabus gibi yaşadığımız bebeklik sürecinin ardından (Kolikti ve ben de mini bir lohusa depresyonundaydım), sakin-uyumlu-sorunsuz bir çocuk haline geldi, (dilimi ısırayım) laftan anlayan, açıklayınca itiraz ettiğine tamam-peki diyebilen, öğrettiklerimi çabuk kavrayan güleç ve sevecen bir çocuk...

Lütfen bunu "Çocuk istemiyordum-bakmak külfet, pişmanım" olarak almayın, bilakis isteyerek ve kendimi hazır hissederek bu yola girdim, canımdan öte sevdim ancak evladımla birlikte, kendimi anne olarak tanıdığım süreçte, anneliğin pek de bana göre bir şey olmadığını fark ettim.
Şöyle, hislerimi-süreci anlatan birkaç çocuklu konu bırakıyorum buraya:
Vb.

İşte bu noktada, canımdan öte sevdiğim bir varlık için "En iyisini, hep iyisini, en güvenlisini, en doğrusunu" düşünmekten-yapmaya çalışmaktan, aşındım ki daha yolun başındayım, farkındayım. Bunun daha insan içine karışacağımız okul maceraları, ergenliği, vırtı zırtı işte doğru bir insan yetiştirmenin ağırlığı-sorumluluğu... Hepsi var. Özetle bu annelik işi zor. Bilirsiniz. Hakkını vermek lazım elimizden geldiğince.

Birine cesaret ettim, doğurdum, büyütürken de anlamaya başladım. Tahmin ettiğimden de zor bir zanaat, annelik.
Belki kendimi gereğinden fazla yorduğumu da, haddinden fazla düşünceli-endişeli olduğumu da itiraf edebilirim.

Gelelim "Dert" konumuza:
Eşimin ikinci çocuk istemi... :olamaz:

Adam, ciddi ciddi ikinci çocuğu istiyor ve artık bunu dilinde bir tekerleme haline getirdi, sanırım son iki aydır aynı mevzuyu espri(!) şeklinde dinleyip duruyorum özel anlarımızda. Çok girmeyeyim, anladınız sanıyorum, "Korunmasak mı?" ile başlayan espriler...

Şu an, kesinlikle ikinci çocuğu düşünmüyorum.
Bunu biliyor çünkü esprilerine gayet net ve espri olmayan cevaplar verdim, açıkladım. İkinci bir çocuk fikrine çok uzağım, oğlumun henüz küçük olması bir yana, ikinci bir çocuğu büyütme sorumluluğunu kaldıramayacağımı, psikolojik olarak hazır hissetmediğimi ve ilerleyen zamanlarda da büyük ihtimalle hazır olamayacağımı, tek çocukla kalmak istediğimi söyledim.

Bu akşam tekrar konusunu açtı.
Eşim tek çocuk ve oğlumuzun bir kardeşi olmasını neden istediğini kendince açıkladı... Kendi -kardeşsizlik- hissiyle.
Ben de 9 sene boyunca tek çocuktum ve evet, dokuz yaş farkla bir kardeşim oldu, benim için dünyadaki en değerli kişilerden biridir, iyi ki var.

Buraya bir "Tek çocuk" konusuna yorumumu da ekleyeyim çünkü şu an aynen bu haldeyim:

Kardeşim olmasaydı, eksik olurdum diyerek konuya gireyim.
Bu konuyu ben de çok düşünüyorum; kalabalık aileleri çok severim, imrenirim. Oğlum doğmadan önce, "En az 3 çocuk yaparım, hep beraber kudururuz, evde kızlar-oğlanlar çetesi kurarız ahahaha" derdim. Nitekim 9 yaşına kadar tek çocuk olarak büyüdüm, annemler ikinciyi düşünmüyorlarmış. Ama kardeş konusunu takıntı gibi "Niye kardeşim yok?" diye ısrarla sorup "Benim de kardeşim olsun." diye mızıldadıkça, annemler ikinci çocuk fikrini sorgulamışlar. Ve kardeşim oldu 9 yaş farkla, iyi ki de oldu. Onsuz bir hayat düşünemiyorum. Oğlumun teyzesi var, benim kız kardeşim, annemin sağ kolu, kızlar çetesi...
İlave edeyim: Eşim tek çocuk.
Lafı nereye getireceğim toparlamaya çalışıyorum kafamda, düzgün anlatmak için;
Oğlum olduktan sonra çok zor bir alışma süreci yaşadım, hatta çoğu kez şunu söylemişimdir "Annelik bana göre değilmiş" ve benim kalabalık aile hayallerim kendiliğinden çöktü. Yani değil 3. çocuk, 2.yi bile düşünemiyorum şu an. Gerçi oğlan henüz küçük, yeni 1 yaşını doldurdu ama hamilelik artı bu bir sene, benden sanki 10 seneyi aldı götürdü. Çocuk, emek isteyen bir şey biliyorsunuz; herkes doğurur, herkes büyütür de nasıl büyütür, burada başlıyor işte mesele. Kimi çocuğu çocuğa emanet eder, karnı ne kadar tok, üşür mü terler mi sallamaz, gece bebek açlıktan ağlar soğuk mamayı dayar geçer, bilmem kaç haftada bir yıkar, çişli bezle gün bitirir, sevgi-ilgi yetersiz, tv 7-24 açık çocuk önünde, okula gönderir öğretmeni çocuğun anasını babasını yılda bir kez anca görür, Allah'a emanet öyle saldım çayıra mevlam kayıra büyütür gider. Öyleleri patır patır doğuruyor işte bir de üzerine "Aaa bi daha yap kız ne zorluğu var?" diyor.
Benim için zor... Sürekli takipte kalmak, sigarayı anıra anıra bıraktığım koca 2 sene, ilgilenmek, uykusu-yemesi düzenli olsun diye kendini paralamak, bir gün kakasını yapamasa onla beraber kabız olmak, bir şey yemek istemediği gün senin de bir şey yemek istememen vs vs... Psikolojik olarak acayip bir süreç. Hele doğum ve sonrası vücudumun o sancılı ve berbat dönemleri ile birleşince... Uykusuzluk, yıkanmaya bile vaktinin olmadığı zamanlar, kahve içmek için bir an oturduğunda tekrar başlayan ağlama sesi... Bir kez daha yapabilir miyim?? Kim için?? Oğlum için, o yalnız kalmasın diye...
Bencillik olarak yorumlamıyorum bunu, aslında bu ikinci çocuğu düşünmeyen vicdanlı ve ilgili bir anne için büyük fedakarlık, cesaret ve psikolojik kumar. İkinci çocuk için doğru ailede bir hayat-varlık şansı, ilk çocuk için ömürlük yoldaş, gelecek nesil için dayı,teyze,amca, hala... Aile demek...
Oğlumun bizden ve ömürde yarıyı geçmiş dede ve ninelerinden başka, sadece bir tane teyzesi var şu hayatta.
Dayısı yok, ikinci bir teyzesi yok, amcası yok, halası yok...
Ailem tek çocukta ısrar etseydi, teyzesi de olmayacaktı.
Onu tek çocuk bırakmalı mıyım şimdi?
Ben kardeşimsiz eksik olurmuşum derken hem de?
Ancak ben bu psikolojik kumardan layığıyla çıkabilir miyim ikinci kez, işte bu kısmı netleştirmek mesele.


Bu noktada tıkandım...
Ben istemiyorum, ama... Aması var.
Eşim deli gibi istiyor, onun bir evladı daha olmasını istemesi de hakkı...
Öyle kaldım.

Kendimi hazır hissetmeden asla zaten bunun üzerine tekrar basayım, ama hazır hissetmeyeceğim de hiç sanki, kendimi tanıyorum ya.
Sizce hanımlar?

İkinci çocuk kararını nasıl aldınız?
Tek çocuk kararında nasıl durdunuz?
Kendinizi ikinci çocuk fikrine nasıl ısındırdınız? Vb...
Anlatsanıza biraz...
Sanki beni yazmışsın.Arkadaşım olsan kocaman sarılırdım sana.Şu aralar insanların en büyük derdi anlaşılmak.
Ben seni anladım 24 aylık kızımla,yıpranmış ,yorulmuş halimle.

Sorunun cevabını bilemiyorum.Çok zor :/
 
Merhaba hanımlar, nasılsınız? İyisiniz umarım.

Böylesine özel bir konuyu, net ortamında tanımadığım insanlara açmak-sormak, sanırım yapacağım son şeylerdendi ama çeşitli hikayeler, karar süreçleri, bakış ve fikirler dinlemek istiyorum.

Konu uzun olacak, baştan söyleyeyim.

Bir kısmınızın bildiği üzere, 3 yaşını doldurmak üzere olan bir oğlum var.
İlk bir buçuk senesini kabus gibi yaşadığımız bebeklik sürecinin ardından (Kolikti ve ben de mini bir lohusa depresyonundaydım), sakin-uyumlu-sorunsuz bir çocuk haline geldi, (dilimi ısırayım) laftan anlayan, açıklayınca itiraz ettiğine tamam-peki diyebilen, öğrettiklerimi çabuk kavrayan güleç ve sevecen bir çocuk...

Lütfen bunu "Çocuk istemiyordum-bakmak külfet, pişmanım" olarak almayın, bilakis isteyerek ve kendimi hazır hissederek bu yola girdim, canımdan öte sevdim ancak evladımla birlikte, kendimi anne olarak tanıdığım süreçte, anneliğin pek de bana göre bir şey olmadığını fark ettim.
Şöyle, hislerimi-süreci anlatan birkaç çocuklu konu bırakıyorum buraya:
Vb.

İşte bu noktada, canımdan öte sevdiğim bir varlık için "En iyisini, hep iyisini, en güvenlisini, en doğrusunu" düşünmekten-yapmaya çalışmaktan, aşındım ki daha yolun başındayım, farkındayım. Bunun daha insan içine karışacağımız okul maceraları, ergenliği, vırtı zırtı işte doğru bir insan yetiştirmenin ağırlığı-sorumluluğu... Hepsi var. Özetle bu annelik işi zor. Bilirsiniz. Hakkını vermek lazım elimizden geldiğince.

Birine cesaret ettim, doğurdum, büyütürken de anlamaya başladım. Tahmin ettiğimden de zor bir zanaat, annelik.
Belki kendimi gereğinden fazla yorduğumu da, haddinden fazla düşünceli-endişeli olduğumu da itiraf edebilirim.

Gelelim "Dert" konumuza:
Eşimin ikinci çocuk istemi... :olamaz:

Adam, ciddi ciddi ikinci çocuğu istiyor ve artık bunu dilinde bir tekerleme haline getirdi, sanırım son iki aydır aynı mevzuyu espri(!) şeklinde dinleyip duruyorum özel anlarımızda. Çok girmeyeyim, anladınız sanıyorum, "Korunmasak mı?" ile başlayan espriler...

Şu an, kesinlikle ikinci çocuğu düşünmüyorum.
Bunu biliyor çünkü esprilerine gayet net ve espri olmayan cevaplar verdim, açıkladım. İkinci bir çocuk fikrine çok uzağım, oğlumun henüz küçük olması bir yana, ikinci bir çocuğu büyütme sorumluluğunu kaldıramayacağımı, psikolojik olarak hazır hissetmediğimi ve ilerleyen zamanlarda da büyük ihtimalle hazır olamayacağımı, tek çocukla kalmak istediğimi söyledim.

Bu akşam tekrar konusunu açtı.
Eşim tek çocuk ve oğlumuzun bir kardeşi olmasını neden istediğini kendince açıkladı... Kendi -kardeşsizlik- hissiyle.
Ben de 9 sene boyunca tek çocuktum ve evet, dokuz yaş farkla bir kardeşim oldu, benim için dünyadaki en değerli kişilerden biridir, iyi ki var.

Buraya bir "Tek çocuk" konusuna yorumumu da ekleyeyim çünkü şu an aynen bu haldeyim:

Kardeşim olmasaydı, eksik olurdum diyerek konuya gireyim.
Bu konuyu ben de çok düşünüyorum; kalabalık aileleri çok severim, imrenirim. Oğlum doğmadan önce, "En az 3 çocuk yaparım, hep beraber kudururuz, evde kızlar-oğlanlar çetesi kurarız ahahaha" derdim. Nitekim 9 yaşına kadar tek çocuk olarak büyüdüm, annemler ikinciyi düşünmüyorlarmış. Ama kardeş konusunu takıntı gibi "Niye kardeşim yok?" diye ısrarla sorup "Benim de kardeşim olsun." diye mızıldadıkça, annemler ikinci çocuk fikrini sorgulamışlar. Ve kardeşim oldu 9 yaş farkla, iyi ki de oldu. Onsuz bir hayat düşünemiyorum. Oğlumun teyzesi var, benim kız kardeşim, annemin sağ kolu, kızlar çetesi...
İlave edeyim: Eşim tek çocuk.
Lafı nereye getireceğim toparlamaya çalışıyorum kafamda, düzgün anlatmak için;
Oğlum olduktan sonra çok zor bir alışma süreci yaşadım, hatta çoğu kez şunu söylemişimdir "Annelik bana göre değilmiş" ve benim kalabalık aile hayallerim kendiliğinden çöktü. Yani değil 3. çocuk, 2.yi bile düşünemiyorum şu an. Gerçi oğlan henüz küçük, yeni 1 yaşını doldurdu ama hamilelik artı bu bir sene, benden sanki 10 seneyi aldı götürdü. Çocuk, emek isteyen bir şey biliyorsunuz; herkes doğurur, herkes büyütür de nasıl büyütür, burada başlıyor işte mesele. Kimi çocuğu çocuğa emanet eder, karnı ne kadar tok, üşür mü terler mi sallamaz, gece bebek açlıktan ağlar soğuk mamayı dayar geçer, bilmem kaç haftada bir yıkar, çişli bezle gün bitirir, sevgi-ilgi yetersiz, tv 7-24 açık çocuk önünde, okula gönderir öğretmeni çocuğun anasını babasını yılda bir kez anca görür, Allah'a emanet öyle saldım çayıra mevlam kayıra büyütür gider. Öyleleri patır patır doğuruyor işte bir de üzerine "Aaa bi daha yap kız ne zorluğu var?" diyor.
Benim için zor... Sürekli takipte kalmak, sigarayı anıra anıra bıraktığım koca 2 sene, ilgilenmek, uykusu-yemesi düzenli olsun diye kendini paralamak, bir gün kakasını yapamasa onla beraber kabız olmak, bir şey yemek istemediği gün senin de bir şey yemek istememen vs vs... Psikolojik olarak acayip bir süreç. Hele doğum ve sonrası vücudumun o sancılı ve berbat dönemleri ile birleşince... Uykusuzluk, yıkanmaya bile vaktinin olmadığı zamanlar, kahve içmek için bir an oturduğunda tekrar başlayan ağlama sesi... Bir kez daha yapabilir miyim?? Kim için?? Oğlum için, o yalnız kalmasın diye...
Bencillik olarak yorumlamıyorum bunu, aslında bu ikinci çocuğu düşünmeyen vicdanlı ve ilgili bir anne için büyük fedakarlık, cesaret ve psikolojik kumar. İkinci çocuk için doğru ailede bir hayat-varlık şansı, ilk çocuk için ömürlük yoldaş, gelecek nesil için dayı,teyze,amca, hala... Aile demek...
Oğlumun bizden ve ömürde yarıyı geçmiş dede ve ninelerinden başka, sadece bir tane teyzesi var şu hayatta.
Dayısı yok, ikinci bir teyzesi yok, amcası yok, halası yok...
Ailem tek çocukta ısrar etseydi, teyzesi de olmayacaktı.
Onu tek çocuk bırakmalı mıyım şimdi?
Ben kardeşimsiz eksik olurmuşum derken hem de?
Ancak ben bu psikolojik kumardan layığıyla çıkabilir miyim ikinci kez, işte bu kısmı netleştirmek mesele.


Bu noktada tıkandım...
Ben istemiyorum, ama... Aması var.
Eşim deli gibi istiyor, onun bir evladı daha olmasını istemesi de hakkı...
Öyle kaldım.

Kendimi hazır hissetmeden asla zaten bunun üzerine tekrar basayım, ama hazır hissetmeyeceğim de hiç sanki, kendimi tanıyorum ya.
Sizce hanımlar?

İkinci çocuk kararını nasıl aldınız?
Tek çocuk kararında nasıl durdunuz?
Kendinizi ikinci çocuk fikrine nasıl ısındırdınız? Vb...
Anlatsanıza biraz...
eger bu kadar pimpirikleysiniz oglunuz ilkokul olana kadar cocuk yapmayin cunku bunalima girersiniz
 
Ya 2.cocuk olmak zprunda mi olmasa ne olur ki kardes istemeleri ozeniyorlar etrafta dogunca hepsi kiskanclik vs degisik duygulara triplere giriyor tamam buyuduklernde brbrlerne destek olacaklar falanda ne bjleyim yaa banada cok zor geldgi icin dusunuyorum belki ilerde bi sknti yasayp gorusmeyecekler bile illa iyi olacak diyede bisey yok ki sanki
 
X