Sana katılıyorum ve çok iyi anlıyorum.annem bana hamile iken babamı kaybetmişiz.aramız üç yaş ablamla ve o benim herşeyim kendi de küçük olmasına rağmen beni teselli ederdi büyüdü önceliği hep ben oldum .hala bile öyleyim onun gözünde küçük kardeşi iyiki var .bilmiyorum ben çocukluğumda hep yalnizdim annem ablam o yüzden kalabalık ailelere çok imrenirdim hani böyle yemek masasını dolduran ailelere.bnm yaşadığım hasret ten belki ben tek çocuk istemedim.bir oğlum bir kızım var ucuncu de yolda ve ben mutluyum çok şükür çocukluğumun hasreti hayali olan o sofrayı şenlendirecek evlatlarim var Allah cumlemizinkilere hayırlı uzun ömür versin ınş.Kardeş kelimesi bile benim içimi titretmeye yeter.. Biz 3 kardesiz. Bundan 10 sene once babam olacak adam benden bu kadar dedi ve cekti gitti.. Annem ben ve kardeslerim dedemin yanına tasındık. Biz çocuk halimizle birbirimizin yaralarını sardık. Cunku bizi en iyi biz anladık. Cocuk parklarında babası ile eglenen bi çocuk gördüğünde karsılarına gecip saskın saskın bakan kucuk kardesimi aaaa bak surda ne varmış diye ordan uzaklastıran kardeşimdi. Annem hastaneye yattıgında, sımsıkı sarıldık birbirimize.. Gececek elbet diye birbirimizi teselli ettik.. Düğünümde eşimin kulagına "ablamı sakın üzme. Onu üzgün görürsem neler yapabilecegimi ben bile tahmin edemiyorum diyen benim henuz 17 yasında ki erkek kardesimdi. Zor zamanlar gecırdık biz.. Zor seyler yasadık. Her birimizin içinde fırtınalar kopmasına ragmen, hep birbirimize guclu gorunmeye calıştık. Boyle boyle astık o gunlerı. Simdi bile her ihtiyacım oldugunda yanımda olacaklarını biliyorum.. Bir dost, bir arkadas da bunu yapabilir elbet. Tek fark aynı seyleri yasamıs, aynı yoldan gecmiş olmamız.. İşte bu yuzden beni en iyi kardeslerim anlar. Onları da ben..
Benim çocukların YAş farklı da seninkiler kadar. 1-2 yıl sonra iyi ki yapmışım diyeceksinBüyük kızım 2.5 küçük 1 yaşında ve inanilmaz zorlanıyorum
bence de tam tersi yaş farkı olmalı cocoukların arasında
hem anne hemde cokucuklar için cok zor bir süreç
büyük olana haksızlık oluyo sanki o daha brbekken başka bi bebek ve ilginiz bölünüyor ister istemez
bence yaşınızda el veriyosa bir iki yıl daha bekleyin
Canım iki oğlum var araları 2,5 yaș çokta memnunum, tabiki zorlukları var ama onların birbirleri ile muhabbetini görünce İyikide varlar diyorum hiçbir güzellik zorluksuz olmaz.Ya derdim bu, bu aralar.
İlk doğumumdan önce en az 3 çocuk derdim belki 4 bile olabilir.
Doğumdan sonra eşim de ben de 2 bize yeter dedik :)
Ama yaşları yakın olsun istemiştim, oğlum 2 yaşına yaklaşırken hamile kaldım isteyerek. Ancak düşükle sonuçlandı. O zaman hala çok istiyordum 2. çocuğu. Doktoruma korunmak istemediğimi söyledim, sen bilirsin dedi.
Ama düşük o kadar da kolay değilmiş. Hem fiziki hem manevi olarak zor oldu benim için.Ve artık isteğimi kaybettim ve 2. çocuğu erteledim.
Şimdi tamamen bu planımı iptal mi etsem diye düşünüyorum
Çocuğum 2 yaşında ve 2 yaş sendromu mudur nedir, ailecek çok zorluyor bizi. Bir de kreşe başladı, çok seviyor okulu ama evde huysuz.
2. çocuk için maddi kaygım yok manevi kaygım var. İyi bir anne olmaya çalışıyorum herkes gibi elbette ama çok sabırlı birisi değilim mesela. Çocuktan sonra kendi kendime telkinde bulunarak biraz geliştirdim kendimi ama hala bazen çabuk parlayabiliyorum. Eşim çok daha sabırlıdır ama o bile 2 yaş sendromunda sakin kalamıyabiliyor.
O da benim kadar çocuk isteyen biri idi, o da şu an tek çocukla mı kalsak diyor.
Konuma herkes yorum yapsın lütfen, ama özellikle tek çocuklu arkadaşlar pişmanlar mı mutlular mı yazarlarsa sevinirim.
Yaş farkı hiç istemiyorum. Yani maksimum 4 yaş olsun aralarında diyorum. O yüzden aslında stresliyim. Hani hemen karar vermeliymişim gibi. Çünkü huyumdur, çocuğa karar vericem de aylar önceden fiziki hazırlıklarımı tamamlıcam da, işte folik asittir kilo vermedir vitamin depolamadır :) İşte bunları yaptım ikinci hamileliğimde ama unuttuğum kısım kendimi psikolojik olarak hazırlamakmış.
Of of diyerek bitireceğim.
Ya derdim bu, bu aralar.
İlk doğumumdan önce en az 3 çocuk derdim belki 4 bile olabilir.
Doğumdan sonra eşim de ben de 2 bize yeter dedik :)
Ama yaşları yakın olsun istemiştim, oğlum 2 yaşına yaklaşırken hamile kaldım isteyerek. Ancak düşükle sonuçlandı. O zaman hala çok istiyordum 2. çocuğu. Doktoruma korunmak istemediğimi söyledim, sen bilirsin dedi.
Ama düşük o kadar da kolay değilmiş. Hem fiziki hem manevi olarak zor oldu benim için.Ve artık isteğimi kaybettim ve 2. çocuğu erteledim.
Şimdi tamamen bu planımı iptal mi etsem diye düşünüyorum
Çocuğum 2 yaşında ve 2 yaş sendromu mudur nedir, ailecek çok zorluyor bizi. Bir de kreşe başladı, çok seviyor okulu ama evde huysuz.
2. çocuk için maddi kaygım yok manevi kaygım var. İyi bir anne olmaya çalışıyorum herkes gibi elbette ama çok sabırlı birisi değilim mesela. Çocuktan sonra kendi kendime telkinde bulunarak biraz geliştirdim kendimi ama hala bazen çabuk parlayabiliyorum. Eşim çok daha sabırlıdır ama o bile 2 yaş sendromunda sakin kalamıyabiliyor.
O da benim kadar çocuk isteyen biri idi, o da şu an tek çocukla mı kalsak diyor.
Konuma herkes yorum yapsın lütfen, ama özellikle tek çocuklu arkadaşlar pişmanlar mı mutlular mı yazarlarsa sevinirim.
Yaş farkı hiç istemiyorum. Yani maksimum 4 yaş olsun aralarında diyorum. O yüzden aslında stresliyim. Hani hemen karar vermeliymişim gibi. Çünkü huyumdur, çocuğa karar vericem de aylar önceden fiziki hazırlıklarımı tamamlıcam da, işte folik asittir kilo vermedir vitamin depolamadır :) İşte bunları yaptım ikinci hamileliğimde ama unuttuğum kısım kendimi psikolojik olarak hazırlamakmış.
Of of diyerek bitireceğim.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?