Bu ve bunun gibi durumlar cidden haksızlık oluyor ikinciye. İlkini emzirirken onunla konuşur emsin diye evde turlaya turlaya gezerdim, ikinciyi emzirirken ilkinin ödevini yaptırıyorum.
Ben mesela çok sağlam istifçiyim. Araları tam 7 yaş ama ağız bezlerini bile atmamıştım, ikincinin resmen sadece 2 makine yeni çamaşırı çıktı. Öncekinden kalma da 6 makine vardı. Kıyafetleri bile ablanın eskileri. Zira büyüsün, oyuncaklarda da durum aynısı olacak. Muhtemelen çocuğa kendi seçip alana kadar mont falan bile almam gerekmeyecek.
Konunun maddiyatla asla ilgisi yok, ilkinde durumum iyiydi, bunda daha iyi.
Zaten ilkinin korkusuna karnımdayken severken bile çaktırmadan sevdik. Aman travma oluşmasın diye...
Ya hu doğum tarihini hatta saatini bile ilk çocuğun karnesine göre ayarladım ben. hatta öğretmeni erken verebilirim karnesini dedi, istemedi. Kendi doktorum sabah hastanede ol dedi, olamam dedim. Akşama kadar sezaryen için aç durup şekerimi düşürüp akşam girdim ameliyata.
İlk çocuğumu kucaktan indirmiyordum. Sırf bu yüzden doktor kızmıştı bana sal çocuğu yere koy diye. Bu otomatik ana kucağında yaşıyor şimdilik, ona da gelip geçerken ablası çarpıyor yanlışlıkla(?)
İlkini hala birine emanet edip çıkma alışkanlığımız pek yoktur, sepet gibi gezer yanımızda. Şu an küçüğü birilerine kitleyip büyüğü eylemeye devam ediyoruz. Bak bugün havuza gitmek istedi prenses, öpe öpe götüreceğiz çünkü öyle istedi. Mevsim, hastalık, yeni bebe falan asla gündem değil.
Lohusalık psikolojisiyle özellikle fark ettim valla, bayağı ezik büyüyor ikinciler.
Sorsa ister miydi, bilmiyorum. O yüzden sorulmasına gerek olmadığını düşünüyorum