İçinizdeki Çocuğu Mutlu Edebildiniz Mi?

Annemle yakın hissedemiyorum
Daha doğrusu yakında olamıyorum
Günlerce görmesem özleyemiyorum
Zamanla fazlalaşıyor bu duygular
Öptüğü zaman bile rahatsızlık hissettiğim oluyor
Kendime kızıyorum nasıl böyle hissederim diye
Davranışlarımı yönetsemde duygularımı yönetemiyorum
Sarıldığı zaman boşta olan kollarımı farkettiğim an onun çevresine doluyorum
Seni neden sevemiyorum diye sormuyorum
Aslında bunun cevabını o bilebilir
Ama ben diyemiyorum işte
Hayatta insanı bazen kaideden çıkaran özel durumları olur ya hastalık gibi
Onunda öyle bir torpili var işte karşısındakini susturan.
Bu yüzden susuyorum sanırım
Ama içim susmuyor
Neden sevemiyorum diyordu,
Şimdilerdeyse neden sevmedin diyorum, ne kadar zor olabilir ki evladını sevmek?

Eskiden bilmediğim düşünmediğim şekilde onu anlamaya kendimi anlamaya çalışırken
Nasıl aramız bu hale gelebildi diye
Küçüklüğüm aklıma geliyor hep
Aslında annemin beni küçükkende sevmediğini anlıyorum

Birkızım var annemin bana yaptığı şeyleri anımsadığımda aynılarını kızıma yaptığımı düşündüğümde rahatsız oluyorum
Annelik çok değişti, eski anneler böyle hatalar yapabiliyordu diyorum
Ablamı düşünüyorum onun ağladığı üzüldüğü zamanları bulmaya çalışıyorum ama hiç hatırlayamıyorum
Onu hep annemle temas içinde hatırlıyorum
Bazen öyle anılarım geliyor ki aklıma neden bunları bana yaşattığına anlam veremiyorum
Annemden ürküyorum
Hatırlamak istemiyorum artık
Ama sanki takılmış gbi beynim sürekli arka planda eski defterleri açıyor
Daha önce hiç aklıma gelmeyen şeyler aklıma gelmeye başlıyor
Kapatmaya calışıyorum bu konuyu ama aksine daha da içine düşüyorum
Çocukluğumu hatırladıgımda gözümde canlanan o küçük kız yani ben, sanki ben değilim de benden bağımsız tek başına savunmasız bir çocuk gibi
Alıp onu sevmek sarılmak sana yardım edebilirim demek istiyorum
Sanki o hala bir yerlerde üzülüyor ağlıyor benim onu susturmamış olmam duyarsızlık gibi, yolda gördüğüm bir amcanın düşen bastonunu ona eğilipte vermemek gibi, otobüse binmeye çalışan teyzenin kolundan tutmamak gibi.

Annemden inanılmaz derecede soğudum. Bu yuzden içimde yinede suçluluk duygusu var
Evlatlar annelerini sevmeye mecburmuş gibi ..
Mecbur mudur ?
Anneye duyulan sevgi yaratılıştan mı gelir sonradan annenin davranışlarıyla mı kazanılır?

Karşışıksız seven anneler babalar değilmiş ki meğer
Evlatlarmış bunu anladım
Ben bir çocuk olarak ne bana sunacağı geleceğe, vereceği eğitime, aldığı giysilere, yedirmesine içirmesine bakmadan aklım ermeden karşılık görmeden yada beklemeden sevdim

Büydüğümüzde değişen hala karşılık beklemiyor oluşumuz mu ?
Beklediğim karşılık belki de sevgiydi
Bir evlat için, sevgi beklentisi içinde olmak karşılık beklememiş olmanın istisnai durumu olabilr mi ?
Sevgimin karşılığını bulamadığım için Sevmeyi bıraktım belki de

Onun psikolojisini düşünüyorum gününün şartlarını, o günlerde yaşadıklarını, evet bulunduğu ortam hiçte iyi değilmiş zor zamanlar geçirmiş
Peki birtek bana mı ?
İnsan evlatlarını ayırabilir mi ?
Bunun cevabı evetse insan bunu kendine bile itiraf edemeyebilir belki
Ama davranışlar, anlık verdiğimiz tepkiler, yaklaşımlar, hisler bize bunun cevabını veremez mi?

Beni üzen bugün ki sevgisizlik değil
Geçmişte benden ne istediği
Ne yapmış olabilirim ki ona bu kadar
Yaramazlıklarımı hep anlatır onu çok yorduğumu beni büyütürken migren sahibi olduğunu söyler.
Belki de içimdeki suçluluk duygusunu bunlar çıkarıyor ortaya
Onu ben hasta ettim onu yıprattım
Onun bana verdiği mesaj hep bu.
Peki onun için ne yapabilirim?
Yada bu bir hatamıydı?
Daha aklı başında birçocuk olmalıydım ve onu üzmemeliydim bu yüzden sevilmeyi hak etmedim diyebilir miyiz?

Bunları düşünmek beni hem yoruyor hemde günlük hayatımı düzenimi görüşmelerimizi etkiler oldu. Artık bir son vermek istiyorum yenilerini düşünerek üstüne koymak istemiyorum
Sanırım içimdeki çocuk mutlu olmadan bu bitmeyecek

Sizlerinde bu karmaşaları dönem dönem yaşadığınız oldu mu?

Sonunda içinizdeki çocuğu mutlu edebildiniz mi?
Yada o çocuk hep mutlu muydu ?

Yarami destin suan...bende annesiyle hep arasinda mesafe olanlardanim.Aslinda bilirim cok sever beni ,cokta fedakardir ama iste oyle hic kizimmmm diyip sarildigini hatirlamam,diger iki kardesimle arasi daha iyiydi ama bana nedense soguktu...sanirim.onun gozunde buyuk olan en az sevilmesi gereken bendim,acikcasi bende kiz kardeslerim gibi ona sicak olamadim,o bana mesafeli olunca o sicakligi hissedemedigimden bende ona uzaktim...ister yakin olsun ister uzak ben sunu biliyorum bir insani anneden cok hic kimse sevemez...belki sevgisini gosterememistir ama seni annesiz birakmadi ise,ihtiyacin oldugi her aninda yaninda ise siki siki saril annene,bazi insanlar boyledir ozellikle eskiden evebeynler boyle imis halbuki bir evlada verilecek en degerli sey sevgidir.

Ah chill ah
Kimse annesini babasini secemiyor,sevmek zorunda elbette degilsin. Sadece sunu soylemek istiyorum ,Allah kendisine omur versin de,
Öldügü zaman onu cok özleyeceksin
Ve de cok pisman olacaksin
İcindeki cocugu mutlu etmek senin elinde. Umarim yaparsin ve olur. Sevgiler

Bana kalirsa bu durum senden degil annenden kaynaklaniyor. Mesela ben ergenlige girene kadar uslu diye tabir edilen cocuklardandim. Ergenlikte tamamen azittim. Herhalde o doneme kadar bastirilmisim yapma etme ayip bilmem ne diye. Ama o siralar cok cektirdim bizimkilere.
Daha sonra da annemi uzecek seyler-tercihler yapmisimdir ama basim sikistiginda onun hep orada oldugunu ve hata da yapsam beni dinleyecegini, anlayacagini, onceden de muhakkak uyarip yine hakli oldugunu biliyordum. Benim super kahramanim-di yani. Onsuz kalali cok oldu.

Neyse, konumuz bu degil. Yani anne ile cok saglam, kopmaz ayrilmaz bir iliski kurmak gerekli. Oyle ki onu kizdiracak bir sey bile yapsan gidip anlatabilmelisin. O da seni dinleyebilmeli. İki cift soz de soyleyebilmeli. Hayatimizda en temel seyleri secemiyoruz işte. Anne, baba, kardes, ismimiz, dogacagimjz gun vs.

Annen sana ihtiyacin olan cocuklugu vermemis ama bu senin kendi cocuguna aynisini yapacagin anlamina gelmiyor. Hani "oku, baban gibi esek olma" ya da oku baban gibi, esek olma" sozu vardir ya. Ebeveynlerimizin hatalari var muhakkak ama biz o hatalari tekrarlayacak miyiz yoksa ders mi cikaracagiz bunu biz seceriz.

İcindeki cocugu mutlu etme gorevi sana kalmis bu durumda. Cocugunu buyuturken onunla cocuk olup, oynayip, onun yavasligina ayak uydurup kendi yaralarini tamir edebilirsin. Kendi cocugum yok ama illa ki evladin annem demesi sarilmasi da derinlerde cok duyguyu tamir eder diye dusunuyorum.

Annene olan duygularini anliyorum. Ama ben olsam yine de konusurdum onunla bu konuyu. Cunku sen de insansin. Ayrica niyeyse bizim insanimizla hicbir sey konusulmuyor, her seyi ters anliyoruz. Halbuki senin de duygularin dusuncelerin var. Buna saygi duyulmasi ve anlamaya calisilmasi dogru olandir. Kimse hatasiz veya elestirilemez degildir.

Annemle aramızda çok kuvvetli bi bağ var hep öyleydi.iki çocuğum var şimdi torunlarını daha çok sevdiğini hissediyorum.belkide onlarda Benim çocukluğumu gördüğü için çok seviyo.ben çocuklarını sevmeyen bir anne düşünemiyorum.benim kızımda çok zor bi çocuktu çok zor büyüttüm bunu zaman zamanda dile getiririm ama bu onu sevmediğimi göstermez.ben çocuklarımı hayattaki herşeyden herkesten çok seviyorum.

ne ekersen onu biçersin demişler canım annen sana sevgisizlik ekmiş karşılığında ona sevgisizlik biçmiş bu yüzden kendni yargılayıp suçlama. zira annenden gereken sevgiyi alıp da sevmiyor olsaydın suçlayabilirdin. ama ne mutlu sana ki annenin sana ektiklerini kendi kızın için yapmamaya dikkat ediyorsun

O kadar kendimi buldum ki anlattiklarinizda. Sanki içimdeki çocuğu anlattınız. Cevabını bulamadığım soruları sordunuz bana.

Anneciğinizin yüzüne bakın ve yarın onun olmayabileceği ihtimalini düşünün. Geçmiş daha boş gelecek. Şu an daha kıymetli olacak. Kollarınız daha kolay sarılacak.

konunun odak noktasına istinaden yazıyorum içimdeki çocuk mutlu değil hiç olmadı ve olmayacak .
işin peşini bırakalı sorgulamayalı çok oldu, sende bırak velev ki yüzleşmeyeceksin ( yüzleştim değişen birşey yok) yorma beynini.

Anneyle bu sekilde bir mesafe bana anormal gelmedi. Ben de annemle bir yere gitmeyi sevmiyorum. Annem özel hiçbirşeyimi bilmez. Çok dokunsal değilizdir. Bu mesefenin belirleyicisi çocukluk çağı oluyor. Anneyle kurulan ilişki sağlıklı değilse yaşamın diğer dönemlerine de yansıyor.İçimizde ki çocuk hep onarılmayı bekliyor. Ben beklentiye girmemeye çalışıyorum. Genel tüm insanlardan. Beklenti demek dert demek çünkü. Mutluluk kaynağım da herhangi bir nesne değil. Böyle olunca da o çocuk çok huzursuz olmuyor.

Annemle hep sıcak bir ilişkimiz vardı. Tabi dönem dönem annemle birbirimize kızdığımız oluyor. Ama sevgisini sorgulayacak boyuta hiç gelmedim. O anki mesele neyse ona kızıyoruz oo kadar.
Çocukluğunuzda ne yaşadınız bilmiyorum ama umarım sizi geren bu düşüncelerden bir an önce kurtulursunuz.

Annemden uzakta büyüdüm. Hastaymış anne babası bakmış bana ozamanlar 24 saat süren yol mesafesinde. Annemi hiç hatırlamıyorum zaten telefonda annem alınca suratına kapatırmışım. Herkesle konuşuyomuşum tabi.
Sonra desenler çok bağlanmış ben ayrılamamışım almamışlar.
Benden. 3 yaş küçük kardeşim var.

Çocuğum olana kadar neden dedim hep. Sonra çocuğum oldu yok böyle bir sevgi.
Dedim ki demekki isteyerek vermedi beni, insan şu sevgiyle nasıl verir. 6,5 yaşındayken geldim evimize abla kardeş kalabalık tabi. Yine en çok ablamı hatırlıyorum yine ilk zamanlar anneme yaklaşmadım kızgınlığımdan demekki.

Şu an çok hasta oluyo, öyle içim korkuyorum yanıyor ki ona bişey olacak diye. Allahım başımızdan eksik etmesin.

Affedince herşey daha kolay chiLL inan.

Aradaki köprüyü kuran annedir bence
Köprüyü kuran çocuksa o çocuğun alt yapısınu oluşturan anne olduğu için
crvap dolaylı yoldan yine anne oluyor
Beni annesiz bıraktığı çok oluyor
Evlendiğimde aramızdaki ilişkinin zayıflığının sezilmesini istemezdim ama eşim ve ailesi tarafından bu kısa sürede sezildi. Tabi ki içimde kopanları bilemezler ama annemin neden her zaman geri durduğunu sorarlar.
İhtiyacım oldugunda yanımda olması bence tartışmaya açık bir konu
Hasta olduğumda gelmez ama doğum yaptığımda 3 gün gelmişti
Onun dışında oturmaya bile gelmez
Evimde ne yapıyorum ne yiyorum içiyorum öyle düşünceleri bana karşı yoktur
yapa_yalniz

Ah chiLL,
Satırların arasından yüreğime dokundu kırılgan ve naif halin...
Hala bile kırıcı olmaktan korkan, o hassas kadın tüm benliğiyle ben buradayım diyor.
Sende bir annesin, bilirsin. Bir evlat olarak saygını koru, gerisini de düşünme. Aileni sen seçemiyorsun,
seçemediğin bir aileyi sevmek zorunda değil insan. Çünkü herkes anne baba olamıyor. Maalesef...

Öyle şeyler yazmak istedim ki esasen, ama kalbim kaldırmadı geçmişimi açmaya sabah sabah...
O sorguların, düşüncelerin... Çok normal. Bazen de atıp kenara, ilerlemek gerekiyor...

İçimdeki çocuğu bilmem de, kendi çocukluğumu kaçırdığımı çok iyi biliyorum. Harcandı çocukluğum, duygularım, hislerim, umutlarım, çizdiğim resimlerim... Hepsi yarım bırakıldı. Kısacası hiç tanışmadım o çocuklukla...

Annemi basimin uzerinde tasirim.
Çok net söylüyorum esim bana dese ki misal (asla demez) anneni istemiyorum ya da bakmama engel olcak olsa esimi bosarim.
Annem cok fedakarlık yaptı.
Hâlâ eli hep üzerimde.
Allah basimdan eksik etmesin.
Bakarım her daim.

Ama babamı sevmiyorum.
Bende senin annene duyduğun soğukluğu babama duyuyorum.
Hiç görmek istemiyorum.
Olmasada olur.
Annemede bizede cok cektirdi.
Halada çekiyoruz.
Içimde ufacık bile sevgi yok ona karsi.
Bana gore sıradan biri.

Hep diyorum ki keşke dayım benim babam olsaydi.
Eniştem babam olsaydi.
Onların çocuğu olsaydım ben.
Dedem gibi babam olsaydi keske
Ya da çocukluğumda beni alıp buyutselerdi.

Inan dayima bakarım babama bakmam.

Çok zor bencil kendinden başkasını düşünmeyen biri.
Hem maddi hem manevi bize cok cektirdi.

Umarım Allah elimize dusurmez.

chiLL .!.:

Annemle yakın hissedemiyorum
Daha doğrusu yakında olamıyorum
Günlerce görmesem özleyemiyorum
Zamanla fazlalaşıyor bu duygular
Öptüğü zaman bile rahatsızlık hissettiğim oluyor
Kendime kızıyorum nasıl böyle hissederim diye
Davranışlarımı yönetsemde duygularımı yönetemiyorum
Sarıldığı zaman boşta olan kollarımı farkettiğim an onun çevresine doluyorum
Seni neden sevemiyorum diye sormuyorum
Aslında bunun cevabını o bilebilir
Ama ben diyemiyorum işte
Hayatta insanı bazen kaideden çıkaran özel durumları olur ya hastalık gibi
Onunda öyle bir torpili var işte karşısındakini susturan.
Bu yüzden susuyorum sanırım
Ama içim susmuyor
Neden sevemiyorum diyordu,
Şimdilerdeyse neden sevmedin diyorum, ne kadar zor olabilir ki evladını sevmek?

Eskiden bilmediğim düşünmediğim şekilde onu anlamaya kendimi anlamaya çalışırken
Nasıl aramız bu hale gelebildi diye
Küçüklüğüm aklıma geliyor hep
Aslında annemin beni küçükkende sevmediğini anlıyorum

Birkızım var annemin bana yaptığı şeyleri anımsadığımda aynılarını kızıma yaptığımı düşündüğümde rahatsız oluyorum
Annelik çok değişti, eski anneler böyle hatalar yapabiliyordu diyorum
Ablamı düşünüyorum onun ağladığı üzüldüğü zamanları bulmaya çalışıyorum ama hiç hatırlayamıyorum
Onu hep annemle temas içinde hatırlıyorum
Bazen öyle anılarım geliyor ki aklıma neden bunları bana yaşattığına anlam veremiyorum
Annemden ürküyorum
Hatırlamak istemiyorum artık
Ama sanki takılmış gbi beynim sürekli arka planda eski defterleri açıyor
Daha önce hiç aklıma gelmeyen şeyler aklıma gelmeye başlıyor
Kapatmaya calışıyorum bu konuyu ama aksine daha da içine düşüyorum
Çocukluğumu hatırladıgımda gözümde canlanan o küçük kız yani ben, sanki ben değilim de benden bağımsız tek başına savunmasız bir çocuk gibi
Alıp onu sevmek sarılmak sana yardım edebilirim demek istiyorum
Sanki o hala bir yerlerde üzülüyor ağlıyor benim onu susturmamış olmam duyarsızlık gibi, yolda gördüğüm bir amcanın düşen bastonunu ona eğilipte vermemek gibi, otobüse binmeye çalışan teyzenin kolundan tutmamak gibi.

Annemden inanılmaz derecede soğudum. Bu yuzden içimde yinede suçluluk duygusu var
Evlatlar annelerini sevmeye mecburmuş gibi ..
Mecbur mudur ?
Anneye duyulan sevgi yaratılıştan mı gelir sonradan annenin davranışlarıyla mı kazanılır?

Karşışıksız seven anneler babalar değilmiş ki meğer
Evlatlarmış bunu anladım
Ben bir çocuk olarak ne bana sunacağı geleceğe, vereceği eğitime, aldığı giysilere, yedirmesine içirmesine bakmadan aklım ermeden karşılık görmeden yada beklemeden sevdim

Büydüğümüzde değişen hala karşılık beklemiyor oluşumuz mu ?
Beklediğim karşılık belki de sevgiydi
Bir evlat için, sevgi beklentisi içinde olmak karşılık beklememiş olmanın istisnai durumu olabilr mi ?
Sevgimin karşılığını bulamadığım için Sevmeyi bıraktım belki de

Onun psikolojisini düşünüyorum gününün şartlarını, o günlerde yaşadıklarını, evet bulunduğu ortam hiçte iyi değilmiş zor zamanlar geçirmiş
Peki birtek bana mı ?
İnsan evlatlarını ayırabilir mi ?
Bunun cevabı evetse insan bunu kendine bile itiraf edemeyebilir belki
Ama davranışlar, anlık verdiğimiz tepkiler, yaklaşımlar, hisler bize bunun cevabını veremez mi?

Beni üzen bugün ki sevgisizlik değil
Geçmişte benden ne istediği
Ne yapmış olabilirim ki ona bu kadar
Yaramazlıklarımı hep anlatır onu çok yorduğumu beni büyütürken migren sahibi olduğunu söyler.
Belki de içimdeki suçluluk duygusunu bunlar çıkarıyor ortaya
Onu ben hasta ettim onu yıprattım
Onun bana verdiği mesaj hep bu.
Peki onun için ne yapabilirim?
Yada bu bir hatamıydı?
Daha aklı başında birçocuk olmalıydım ve onu üzmemeliydim bu yüzden sevilmeyi hak etmedim diyebilir miyiz?

Bunları düşünmek beni hem yoruyor hemde günlük hayatımı düzenimi görüşmelerimizi etkiler oldu. Artık bir son vermek istiyorum yenilerini düşünerek üstüne koymak istemiyorum
Sanırım içimdeki çocuk mutlu olmadan bu bitmeyecek

Sizlerinde bu karmaşaları dönem dönem yaşadığınız oldu mu?

Sonunda içinizdeki çocuğu mutlu edebildiniz mi?
Yada o çocuk hep mutlu muydu ?

Genişletmek için tıkla...

İçinde savaştığın bu karmaşanın cevabı doğanda değil doğuran da ..hep diyoruz ya sorumluluğunu ustlenemeyecek olan , çocuk sahibi olmak için 2 kere düşünsün, diye ..gerçekten böyle ..türünün devamı için değil , istediği için sahip olmalı ..istemeyince sevgisizlikler çıkıyor ortaya ..okurken içim ezildi :/ umarım bu savaşın galibi sen olursun ..sevmek zorunda değilsin fakat birgün pişman olmamak için daha iyi degerlendirmelisin.

İçimdeki çocuğu babamla birlikte gömdüm ..şimdi kocaman ,yaşlı ,suratsız, hayattan umudunu kesmiş bir canlı büyüyor içimde ..

chiLL .!.:

Aradaki köprüyü kuran annedir bence
Köprüyü kuran çocuksa o çocuğun alt yapısınu oluşturan anne olduğu için
crvap dolaylı yoldan yine anne oluyor
Beni annesiz bıraktığı çok oluyor
Evlendiğimde aramızdaki ilişkinin zayıflığının sezilmesini istemezdim ama eşim ve ailesi tarafından bu kısa sürede sezildi. Tabi ki içimde kopanları bilemezler ama annemin neden her zaman geri durduğunu sorarlar.
İhtiyacım oldugunda yanımda olması bence tartışmaya açık bir konu
Hasta olduğumda gelmez ama doğum yaptığımda 3 gün gelmişti
Onun dışında oturmaya bile gelmez
Evimde ne yapıyorum ne yiyorum içiyorum öyle düşünceleri bana karşı yoktur
yapa_yalniz

Genişletmek için tıkla...

Sorgulama bu vicdan muhakemesi çok zor bir konu ne kadar adil olabiliriz ki?
Affet ve unut,çok zor farkındayım,herkes de farkında bu duyguların...öylece kalakalsın....çözümü yok hep bir yanın eksik.....
Sadece çocuklarımı çocukluğuma inat sevgiyle büyüttüm,sende öyle yap.....

KaraTurna .!.:

Annemden uzakta büyüdüm. Hastaymış anne babası bakmış bana ozamanlar 24 saat süren yol mesafesinde. Annemi hiç hatırlamıyorum zaten telefonda annem alınca suratına kapatırmışım. Herkesle konuşuyomuşum tabi.
Sonra desenler çok bağlanmış ben ayrılamamışım almamışlar.
Benden. 3 yaş küçük kardeşim var.

Çocuğum olana kadar neden dedim hep. Sonra çocuğum oldu yok böyle bir sevgi.
Dedim ki demekki isteyerek vermedi beni, insan şu sevgiyle nasıl verir. 6,5 yaşındayken geldim evimize abla kardeş kalabalık tabi. Yine en çok ablamı hatırlıyorum yine ilk zamanlar anneme yaklaşmadım kızgınlığımdan demekki.

Şu an çok hasta oluyo, öyle içim korkuyorum yanıyor ki ona bişey olacak diye. Allahım başımızdan eksik etmesin.

Affedince herşey daha kolay chiLL inan.

Genişletmek için tıkla...

O bahsettiğin sevgi herkese gelmiyor belki de
Toplum bize bunu empoze edip bizi buna inandırıyor olablr mi ?

Annem anlatır beni doğurduğu gün yanlışıkla 15 dakıka arayla iki kere suni sancı vermişler tansiyonu falan çıkmış
Ölümden dönmüş hayatımın en zor en kötü günüydü der
Doğumdan sonra odaya alındıgında hala sancıdan kıvranıyormuş
Oda da yatan bir hasta beni alıp dışarı çıkarmış çok ağlıyorum diye.
Bana şöyle anlatıyor
Sen giderdin sancım geçerdi sen gwlirdin sancı geri gelirdi, nasıl götüreceğim bu bebeği eve diye düşndüm
Seni babana verdiler eve döndük
Evde baban tuttu ben emzirdim
Sen bir odada ben başka oda da kaldık ancak öyle toparlanabildim diye anlatıyor

Belki de diyorum bu yüzden ilk bağımız doğru zamanda doğru şekilde kurulamadı ve gerisi hep bir eksiklikle gitti.

chiLL .!.:

Annemle yakın hissedemiyorum
Daha doğrusu yakında olamıyorum
Günlerce görmesem özleyemiyorum
Zamanla fazlalaşıyor bu duygular
Öptüğü zaman bile rahatsızlık hissettiğim oluyor
Kendime kızıyorum nasıl böyle hissederim diye
Davranışlarımı yönetsemde duygularımı yönetemiyorum
Sarıldığı zaman boşta olan kollarımı farkettiğim an onun çevresine doluyorum
Seni neden sevemiyorum diye sormuyorum
Aslında bunun cevabını o bilebilir
Ama ben diyemiyorum işte
Hayatta insanı bazen kaideden çıkaran özel durumları olur ya hastalık gibi
Onunda öyle bir torpili var işte karşısındakini susturan.
Bu yüzden susuyorum sanırım
Ama içim susmuyor
Neden sevemiyorum diyordu,
Şimdilerdeyse neden sevmedin diyorum, ne kadar zor olabilir ki evladını sevmek?

Eskiden bilmediğim düşünmediğim şekilde onu anlamaya kendimi anlamaya çalışırken
Nasıl aramız bu hale gelebildi diye
Küçüklüğüm aklıma geliyor hep
Aslında annemin beni küçükkende sevmediğini anlıyorum

Birkızım var annemin bana yaptığı şeyleri anımsadığımda aynılarını kızıma yaptığımı düşündüğümde rahatsız oluyorum
Annelik çok değişti, eski anneler böyle hatalar yapabiliyordu diyorum
Ablamı düşünüyorum onun ağladığı üzüldüğü zamanları bulmaya çalışıyorum ama hiç hatırlayamıyorum
Onu hep annemle temas içinde hatırlıyorum
Bazen öyle anılarım geliyor ki aklıma neden bunları bana yaşattığına anlam veremiyorum
Annemden ürküyorum
Hatırlamak istemiyorum artık
Ama sanki takılmış gbi beynim sürekli arka planda eski defterleri açıyor
Daha önce hiç aklıma gelmeyen şeyler aklıma gelmeye başlıyor
Kapatmaya calışıyorum bu konuyu ama aksine daha da içine düşüyorum
Çocukluğumu hatırladıgımda gözümde canlanan o küçük kız yani ben, sanki ben değilim de benden bağımsız tek başına savunmasız bir çocuk gibi
Alıp onu sevmek sarılmak sana yardım edebilirim demek istiyorum
Sanki o hala bir yerlerde üzülüyor ağlıyor benim onu susturmamış olmam duyarsızlık gibi, yolda gördüğüm bir amcanın düşen bastonunu ona eğilipte vermemek gibi, otobüse binmeye çalışan teyzenin kolundan tutmamak gibi.

Annemden inanılmaz derecede soğudum. Bu yuzden içimde yinede suçluluk duygusu var
Evlatlar annelerini sevmeye mecburmuş gibi ..
Mecbur mudur ?
Anneye duyulan sevgi yaratılıştan mı gelir sonradan annenin davranışlarıyla mı kazanılır?

Karşışıksız seven anneler babalar değilmiş ki meğer
Evlatlarmış bunu anladım
Ben bir çocuk olarak ne bana sunacağı geleceğe, vereceği eğitime, aldığı giysilere, yedirmesine içirmesine bakmadan aklım ermeden karşılık görmeden yada beklemeden sevdim

Büydüğümüzde değişen hala karşılık beklemiyor oluşumuz mu ?
Beklediğim karşılık belki de sevgiydi
Bir evlat için, sevgi beklentisi içinde olmak karşılık beklememiş olmanın istisnai durumu olabilr mi ?
Sevgimin karşılığını bulamadığım için Sevmeyi bıraktım belki de

Onun psikolojisini düşünüyorum gününün şartlarını, o günlerde yaşadıklarını, evet bulunduğu ortam hiçte iyi değilmiş zor zamanlar geçirmiş
Peki birtek bana mı ?
İnsan evlatlarını ayırabilir mi ?
Bunun cevabı evetse insan bunu kendine bile itiraf edemeyebilir belki
Ama davranışlar, anlık verdiğimiz tepkiler, yaklaşımlar, hisler bize bunun cevabını veremez mi?

Beni üzen bugün ki sevgisizlik değil
Geçmişte benden ne istediği
Ne yapmış olabilirim ki ona bu kadar
Yaramazlıklarımı hep anlatır onu çok yorduğumu beni büyütürken migren sahibi olduğunu söyler.
Belki de içimdeki suçluluk duygusunu bunlar çıkarıyor ortaya
Onu ben hasta ettim onu yıprattım
Onun bana verdiği mesaj hep bu.
Peki onun için ne yapabilirim?
Yada bu bir hatamıydı?
Daha aklı başında birçocuk olmalıydım ve onu üzmemeliydim bu yüzden sevilmeyi hak etmedim diyebilir miyiz?

Bunları düşünmek beni hem yoruyor hemde günlük hayatımı düzenimi görüşmelerimizi etkiler oldu. Artık bir son vermek istiyorum yenilerini düşünerek üstüne koymak istemiyorum
Sanırım içimdeki çocuk mutlu olmadan bu bitmeyecek

Sizlerinde bu karmaşaları dönem dönem yaşadığınız oldu mu?

Sonunda içinizdeki çocuğu mutlu edebildiniz mi?
Yada o çocuk hep mutlu muydu ?

Genişletmek için tıkla...

Benim de annemle aramda hep bir sürtüşme, soğukluk vardır. sarılıp öptüğüm anlar nadir..
ama düşünüyorum da onun da bana o şekilde.. kızım diye sarıldığını pek hatırlamam.. kendi annesiyle de yani anneannemle de kendisi öyle..
1 hafta iyiydik 2 hafta küsüz aynı evin içinde. sevgi eksikliği zor.
10 sene önceki halimizi hatırlıyorum, yine aynıydı. onla misafirliğe bile gitmezdim nedense gece de olsa yaşım küçük de olsa evde oturuyorum..

chiLL .!.:

O bahsettiğin sevgi herkese gelmiyor belki de
Toplum bize bunu empoze edip bizi buna inandırıyor olablr mi ?

Annem anlatır beni doğurduğu gün yanlışıkla 15 dakıka arayla iki kere suni sancı vermişler tansiyonu falan çıkmış
Ölümden dönmüş hayatımın en zor en kötü günüydü der
Doğumdan sonra odaya alındıgında hala sancıdan kıvranıyormuş
Oda da yatan bir hasta beni alıp dışarı çıkarmış çok ağlıyorum diye.
Bana şöyle anlatıyor
Sen giderdin sancım geçerdi sen gwlirdin sancı geri gelirdi, nasıl götüreceğim bu bebeği eve diye düşndüm
Seni babana verdiler eve döndük
Evde baban tuttu ben emzirdim
Sen bir odada ben başka oda da kaldık ancak öyle toparlanabildim diye anlatıyor

Belki de diyorum bu yüzden ilk bağımız doğru zamanda doğru şekilde kurulamadı ve gerisi hep bir eksiklikle gitti.

Genişletmek için tıkla...

Evet kesinlikle cevabın bu. Annen çok travmatik bir doğum geçirmiş ve sebebinin sen olduğunu düşünüyor. Geçmişi telafi edemezsin ama emdr terapisi ile çok daha iyi hissedebilirsin. Sen de ağlıyordun çünkü suni sancı sana da kaldırabileceğinden fazla stress yüklemişti. İçindeki çocuk aklına geldikçe sadece ona sarıl. O bile çok iyi gelecek.

Belki sizin annenize bu yazıdaki gibi bir anne dir.Türkiye deki bir çok anne gibi..Eminim anneniz de kendi gibi bir anneye sahipti.Çünkü eskiden çoğunlukla annelerimiz bu şekilde büyütüldüler.Bu düzeni değiştirecek olan biziz.Bizler çocuklarımıza sevgili ilgili olmalıyız ki ilerde onlarda bizim için aynı şeyleri düşünmesinler.Annenizin sizi sevmediğini düşünmeyin mutlaka çok seviyordur.Sadece göstermeyi beceremiyordur.Yani öyle umud ediyorum.