Herkese merhaba,
Kendimi çok çaresiz ve yalnız hissettiğim için yazmak istedim sizlere. Bir nevi içimi dökmek istedim. 6 ay önce genital bölgemdeki siğili farkedip doktora gitmem ile başlayan bu tatsız süreç beni çok yıprattı.
Hpv pozitif ve cin1 tanısı aldım, tabi bu tanıyı alana kadar biyopsiler, sonuç beklemeler vs. Çok yorucuydu. Önce şok oldum, napcağımı bilemedim, sonra alıştım düzeleceğini umdum.
6 ayın sonunda geçen hafta kontrole gittim ve kolposkopide lezyonlar oldukça büyümüş ve yayılmış dendi. Doktorun öngörüsü cin 3, iki gün sonra çıkıcak biyopsi sonucum. Bu korkumu tarif edemiyorum, ya kanser sonucu gelirse diye uyumuyorum yemiyor içmiyorum, kendimi eve kapattım haftalardır. Elimde değil, zaten hastalık kaygısı olan, hayat boyu bu hastalıktan korkan bir insandım.Bu süreç benim için çok yıkıcı oldu. Şimdi tek hayalim kanser olmamış olmak ve biranönce leep olup bu durumdan kurtulmak. İnanırmısınız insan cin3 e bile razı oluyormuş.
Ve bundan daha 6 ay önceye kadar Hpv nin ne oldugunu bilmeyen ben, şimdi neler konuşuyor neler yaşıyorum.
Ve şu süreç bana bişey daha öğretti, insan gerçkten şu hayatta aslında tek başınadır.
Dostlar, akrabalar vs aslında kimsenin umrunda değiliz, ve ateş sadece düştüğü yeri yakıyor herzaman. Hayat herkese aynı neşesinde devam ediyor, ve sizin korkularınız başkalarına ya abartı yada önemsiz geliyor. Hatta insanlar tabiri caizse “enerjimi aşağı çekiyo” mantığı ile böyle zor zamanlarında kimsenin yanında olmak istemiyor.
38 yaşındayım, evliyim ve bir çocugum var. Ama onları üzmek ve yıpratmak şstemediğim için yansıtmamaya gayret ediyorum iç sıkıntılarımı.
Anlayacağınız kimseyle konuşmuyorum,kimseye “çok korkuyorum” diyemiyorum. Tek başıma sabahlıyorum günlerdir.
Belki bu hpv sürecini yaşayam vardır, iyileşiliyomu, bu günler geride kalıyomu acaba
Biraz uzun oldu kusura bakmayın, güzel dileklerinizi, dualarınızı gönderirseniz ne mutlu bana…