1000k dan kopyaladım yorumumu
tamamen tesadüf eseri karşılaştığım ve hakkındaki birçok olumlu yoruma karşı koyamayıp tanıştığım bir yazar oldu ve kitabı kısa bir sürede bitirip neden böylesine sevildiğini anladım.
kitap elbette konusu bakımından oldukça akıcı fakat yazar adeta film izletir gibi işlediği "senaryo" ile kitabı okutuyor. milyonlarca satılıp farklı dillerde de oldukça iyi bir başarı yakalamasının sebeplerinden biri sanırım bu.
willow, cam kemik hastalığıyla bildiğimiz bir hastalığa sahip henüz 5 yaşında ama aklı başında bir çocuk. yani yürürken, sağdan sola dönerken, hapşırırken ya da sadece otururken birden herhangi bir kemiği kırılabilir.
charlotte, bekar bir anne ve pasta şefiyken sean'la tanışan ve willow'dan sonra mecburen mesleğine ara veren güçlü ve fedakar bir anne; tüm anneler gibi. adeta bir doktor gibi willow'a ve onun hastalığına dair birçok şeye hakim olan charlotte, yaşadıkları bir olay sonrası gittikleri bir avukatın ofisinde en yakın arkadaşı ve aynı zamanda willow'a hamileyken süreci takip eden doktoru piper'a dava açmaya karar verir. bu onun için çok ama çok zor bir karardır çünkü bu hastalığa sahip olanlar bile onu paragöz olmakla ve evladını sevmemekle suçlarlar çünkü savunma yapacakları ana madde, "eğer willow'un durumu erken fark edilseydi kürtaj söz konusu olur muydu?"
beni en en en en çok şaşırtan şeylerden biri piper'ın adiliği oldu. mesleki anlamda geçirdiği zorluk bir yana içinde bulunduğu duygusal dönem (eski) en yakın arkadaşının kocasının dudaklarına yapışmasını gerektirmezdi sanırım. yani yıllardır bu anı bekliyor gibiydi resmen.
sean'a da ayrıca sinirlendim. karısını yeteri kadar anlamaya çalışmadığını ve onu her anlamda yalnız bıraktığını hatta yüküne yük eklediğini düşünüyorum. charlotte ergenliğin zirvesindeki bir genç kız, sosyal ortamlarda hatta anaokullarında bile kendine güçlükle yer bulan hasta bir çocukla ve geçim sıkıntısıyla mücadele ederken, sean kırmızı ışıkta yol verdiği kadına gülümsemesinin doğru olup olmadığına karar vermeye çalışıyor...
kitapta sık sık bahsi geçen madde 22'yi mutlaka okuyacağım. ailenin içinde bulundukları durumu kitaptaki kara mizaha benzetmeleri ilgimi çekti.
yazardan diğer kitapları mutlaka okumaya devam edeceğim. kesinlikle bir şans verilmesi gereken bir kitap.
bir akrep burcu olarak dost görünümlü post olan piper'a hala sinirli olduğumu fark ettim. tabii koca görünümlü nefes alan biyolojik israfa da.
kitap beni gerçekten çok etkilemişti. bir anne olarak ben ne yapardım diye çok sorguladım kendimi. hala da cevap veremiyorum bu konuya.
ben bu tip filmleri de kitapları da sevmem çünkü yüreğim kaldırmıyor içim daralıyor hobi ya da iyi zaman geçirme kavramı benim için çürümüş , işkenceye dönüşüyor gibi geliyor kendi açımdan. Ama kitap sürükledi gerçekten sonu güzel bitiyor bari derken o sonu okuduğumda bikaç saat kendime gelemedim hayattan soğudum adeta.
