Artık bıktım sıkıldım. Cidden.. Kimse beni ne bayramda ne seyranda, ne de normal zamanda aramıyor. Ben bir bayram müsait vakit bulunca herkesi aramaya çalışıyorum ama ondada telefon 'aooo sen yaşıyor muydun ya, hayırdır hiç aramazdın' diyorlar. Tamamen beni negatife döndürüyorlar. Ne 'hayırdır?' ı yani, ne ihtiyacım olacakta seni arayacağım bee, sen kimsinki agresifliğine girdim artık.
Ben son 4 yıldır yurdışında yaşıyorum. Artık farklı bir hayatım, işim, iş çevrem, sosyal hayatım oluştu. Günlük sadece annem babamla konuşuyorum. Eski iş yerimde ki müdürlerim ve iş arkadaşlarımla, yada akrabalarımla, kuzenlerimle, eski komşu ve arkadaşlarımla ilişkimi, bayramdı seyrandı, yılbaşıydı aramalarında hep canlı tutmaya çalıştım arayarak onları. Bir cenaze, hastalık, kaza duyarsam ararım falan.. Ama ötesi yok. Ötesine ne vaktim ne isteğim var.. ama daha bu güne kadar kimse beni aramadı. Bayram sabahı olur uyanır herkesin halini hatrını sormaya, bayram kutlamaya ararım ama genelde duyduğum ilk kelimeler bunlar ' aa sizde bizi arar mıydınız yaa, nasılsınız, nasıl gidiyor?'.. aslında aaa sı ooo su yok. Artık farklı hayatlara evrildik ve ben işin gücün arasında herkesi haftalık arayamıyorum ve konuşamıyorum düzenli. Ama yinede bu tepkilere ve sözlere karşı kibar kalmaya çalışıyorum 'kusura bakmayın benim de işim çok yoğundu, böyle özel gün olunca anca vakit bulabildim' falan gibi. Ama tüm pozitif enerjimi şırıngayla çekip alıyorlar cidden..
Cidden bu insanlardan bıkmışlık hissediyorum. Çok hırsandım.. daha 30dk önce eski iş yerimden ve o zamanlar çok yakın olduğum bir kız ile konuştum; daha bu güne kadar hiç beni aramışlığı yazmışlığı yok, ara ara sadece ben arayıp mesaj atıyordum. Bir şekilde aklıma geldi ve bugün mesaj atmıştım. 'eoo Mimoza sen yaşıyor musun ya, iyiyim ben iyi, sen neler karıştırıyorsun bakıyım hiç arayıp sormuyorsun, arada yaz bana kendini hatırlat' diyor.... Ya cidden çok irite olmaya başladım artık - konuşmanın başında neden arayamadığımı anlatıp gereksiz yere insanlardan çekinerek özür diliyorum, çünkü beni suçluyorlar bir nevi sık aramıyorum diye; babanem, amcalarım, arkadaşlarım, eski iş arkadaşlarım ve müdürlerim, eski komşularım, ve arkadaşlarımın bazıları.. kime yazsam yada arasam özel günlerde bana böyle davranıyorlar. Sanki bir tek ben iletişim kurma görevini üstlenmişim gibi oldu..
Valla biraz belki abartı bir hissiyat gibi gelmiş olabilir ama bildiğiniz kulaklarımdan alev fışkırıyor şu an...
Ben son 4 yıldır yurdışında yaşıyorum. Artık farklı bir hayatım, işim, iş çevrem, sosyal hayatım oluştu. Günlük sadece annem babamla konuşuyorum. Eski iş yerimde ki müdürlerim ve iş arkadaşlarımla, yada akrabalarımla, kuzenlerimle, eski komşu ve arkadaşlarımla ilişkimi, bayramdı seyrandı, yılbaşıydı aramalarında hep canlı tutmaya çalıştım arayarak onları. Bir cenaze, hastalık, kaza duyarsam ararım falan.. Ama ötesi yok. Ötesine ne vaktim ne isteğim var.. ama daha bu güne kadar kimse beni aramadı. Bayram sabahı olur uyanır herkesin halini hatrını sormaya, bayram kutlamaya ararım ama genelde duyduğum ilk kelimeler bunlar ' aa sizde bizi arar mıydınız yaa, nasılsınız, nasıl gidiyor?'.. aslında aaa sı ooo su yok. Artık farklı hayatlara evrildik ve ben işin gücün arasında herkesi haftalık arayamıyorum ve konuşamıyorum düzenli. Ama yinede bu tepkilere ve sözlere karşı kibar kalmaya çalışıyorum 'kusura bakmayın benim de işim çok yoğundu, böyle özel gün olunca anca vakit bulabildim' falan gibi. Ama tüm pozitif enerjimi şırıngayla çekip alıyorlar cidden..
Cidden bu insanlardan bıkmışlık hissediyorum. Çok hırsandım.. daha 30dk önce eski iş yerimden ve o zamanlar çok yakın olduğum bir kız ile konuştum; daha bu güne kadar hiç beni aramışlığı yazmışlığı yok, ara ara sadece ben arayıp mesaj atıyordum. Bir şekilde aklıma geldi ve bugün mesaj atmıştım. 'eoo Mimoza sen yaşıyor musun ya, iyiyim ben iyi, sen neler karıştırıyorsun bakıyım hiç arayıp sormuyorsun, arada yaz bana kendini hatırlat' diyor.... Ya cidden çok irite olmaya başladım artık - konuşmanın başında neden arayamadığımı anlatıp gereksiz yere insanlardan çekinerek özür diliyorum, çünkü beni suçluyorlar bir nevi sık aramıyorum diye; babanem, amcalarım, arkadaşlarım, eski iş arkadaşlarım ve müdürlerim, eski komşularım, ve arkadaşlarımın bazıları.. kime yazsam yada arasam özel günlerde bana böyle davranıyorlar. Sanki bir tek ben iletişim kurma görevini üstlenmişim gibi oldu..
Valla biraz belki abartı bir hissiyat gibi gelmiş olabilir ama bildiğiniz kulaklarımdan alev fışkırıyor şu an...
Son düzenleme:
, geçen bayram ancak 3. gün vakit bulabildim insanları arayıp bayram kutlamaya. Kendi babanem, amcalarım da dahil aradıklarım 'ooo nihayet aklınıza gelebildik' şeklinde karşılık verdiler. Her seferinde yüzüm kızarıyor ya insanların tavırlarından, çekine çekine arıyorum zaten. Niye çevremde bunlardan çokça var onuda anlamadım
Kısaca arsız ol kaçan ben olayım kovalayan sen ol diyor. İyice insanlar yüzsüzleşti. Hayır görüşmek istemeyebilirsin niye sürekli aranmak istiyorsun? Egonumu tatmin edeceksin? Ben çıkarsız, tripsiz, gerçekten görüşmek isteyen insanlarla arkadaşlık kurdum gerisini salladım sizde öyle yapın.
