tutunmaya çalışıyorum, inanın bir günün 24 saat olması bana yetmiyor, yapacak o kadar çok şeyim varki.. okul bir yandan kurs bir yandan ödevler sınavlar... kendime bile zaman ayıramıyorken, işte gecenin bu saatinde uyuyamıyorum. aklımda o var..kafamda hep denklemler kuruyorum, beni sevseydi bırakmazdı, 3 ay dan fazla oldu ama aramadı, ama sevmeseydide böyle davranmazdı, bu kadar iyi rol yapmış olabilir mi olamazmı, acaba beni düşünüyormu düşünüyorsa neden aramıyor, yok yok kesin düşünmüyor... yoğunluktan kendime bile zaman ayıramadığım 24 saatlik bir günümde bu cümleler sürekli aklımda.. hayal dünyasında yaşıyor gibiyim.. şimdi otobüsten insem karşılaşsak.. yada onunla gittiğim avm lere, onunla geçtiğimiz yollara bakıyorum. burdamıdır karşılaşırmıyız diye.. hatta ve hatta, karşılaşırsak ve onu bir başka kızla görürsem daha kötü olurum, en iyisi görmeyeyime kadar gidiyor hayallerim... hani insanlar der ya insanının annesi babası gibi kardeşi gibisi yoktur diye, herşeye rağmen, bütün hatalara rağmen, beni yüz üstü bırakmasına rağmen, bende onun için aynısını diyorum. bir başkası tanışmak istediğinde yada baktığında O'nun gibisi olmaz diyorum, içim ona karşı hala o kadar sıcakki.. 3 aydır bastırabildiğim kadar bastırdım duygularımı, başta ona çok kızgındım ama zaman geçtikçe kızgınlığım azalıyor ve bastırdığım duygularım gün yüzüne çıkıyor.. o kadar mutsuzum ki kızlar... resmen kalbimi söktü, beni böyle yarım bıraktı gitti.. bazen gurursuzluk yapıp arasammı diyorum, imkansız bir olay ya barışsak bile olmazki.. yürümezki.. tek çarem var, onu unutmak
