- 22 Nisan 2012
- 1.081
- 29
- 163
aynen canım onu bende yapıyorum, başkasına çare , teselli buluyorumda akıl veriyorumda bi kendime bulamıyorum, bazen benmi abartıyorum yoksa çokmu hassas ve alınganım diyorum çok kızıyorum kendime...
bir dostum gelip bana bu sıkıntıları anlatsa:
boşversene allah askına gereksız ınsaların senın ıcın ne dusundugunu. asıl onemlı olan bız sevenlerının senın ıcın ne dusundugu derım.sen sana deger veren ınsanları kaale al.senı en ufak geren ınsanların yanında durma.mecburmusun sankı.? en ıyı arkadasın annen olsun ole herkesede sırrını verıp kendını ıyı olmaya zorlama.onemlı olan kalıcı dostluklar.gelıp gecıcı ınsanlar degıl.delimisin sen.kendıne gel bir sirkelen.bu hayatı bir kere yaşıcaksın.en guzel zamanlarını bırılerını kafana takarakmı gecıreceksın.sen otur sevdiklerini düşün.varoldukları içinse şükret.çabuk kendıne gel.makyajını yap giyin kuşan.kendin için yaşa birazda derim..
AMAAAAAA gel gör ki anlattıklarınızın hepsini ben birebir yaşıyorum. gerzek gerzek insanların günlerce kafamı meşgull etmesine çok güzel izin veriyorum.
Canım inan bende senin gibiyim. Sürekli beynimde sorguluyorum acaba ben bişey mi dedim? Acaba bana ters mi baktı, niye benimle konuşmadı, ben onu kırdım mı üzdüm mü, yanlış birşey mi söyledim sürekli insanları düşünüyorum. Kendime hiç ama hiç değer vermiyorum bu da özgüven eksikliğiyle ilgili bir durum. Onları kırmaktan yalnız kalmaktan korktuğumuz için belkide bu kadar ince düşünceliyiz. Defalarca psikologa gittim ama sen istediğin sürece düzeliyorsun onun haricinde psikologla istersen sabaha kadar konuş fayda etmiyor. Ne zaman insanlara hayır demesini öğrendin işte ozaman mutlu olursun.. Sevgiler
Bu sorunlar ciddi psikolojik rahatsızlıkların habercisi olabilir özellikle obsesif kompulsif bozukluk gibi mutlaka hekim tedavisi gerekir.
hekimde ilaç verip gönderiyor canım ya, insanın ilacı yine insanmış, bir tv programında izledim... ama şunu anladım 4 4lükte olsan mükemmelde olsan seni eleştiren, arkandan konuşan yine konuşuyor... k.i.bak A.E.OL
tatlım bu söylediklerine dayanarak söyleyeceğim tek şey kendine odaklanmak, başkalarının ne dediği çokta önemli değil senin hayatın ama bunu sen kendinde biliyorsun. Olay şu bunu bir felsefe haline getirip hayatının her anında uygulamak. Kolay mı zor ama yapabilirsin her şey senin elinde.
Merhaba arkadaşlar. Üniversiteye başladığımdan beri 3 yıldır ağır bir depresyondayım. Hiç kimseyi kıramıyorum, yüksek sesle konuşamıyorum, kimsenin benim yüzümden üzülmesini istemiyorum ve en kötüsüde kimseye ''hayır'' diyemiyorum. İnanın bu çok zor geliyor bana artık. Biri gelse benimle pencereden atla dese atlayacak durumdayım. Kimse üzülmesin, küsmesin diye hep içime atıyorum bu en çokta arkadaşlarım için geçerli aileme bir nebzede olsa hayır diyebiliyorum ama arkadaşlarıma asla. Halbuki 3 yıl öncesinde inanılmaz mutlu, 1 gram kimseyi takmayan biriydim ama 3 yıldır resmen psikolojim bozuk. Herkesi herşeyi düşünmekten anı yaşayamıyorum. İnanın saçımı tararken avuç avuç saçlarım dökülüyor. Bu yüzden defalarca psikologa gittim. Ama yok olmuyor beynim sürekli insanları başa sarıyor. Onu kırmayım bunu üzmeyim o bana küsmesin resmen kendime olan güvenim yerlerde. Üniversite hayatı belkide beni bu hale getirdi. Benim tarzım da olmayan kişilerle arkadaşlık etmem beni depresyona kadar sürükledi. İnanın birgün psikologla konuşurken bunun çaresi yok ben en iyisi eve gidip hemen intihar edeyim diye düşündüm. Aklıma saçmasapan şeyler geliyor buz gibi oluyorum, nefes alamıyorum, karnıma ağrılar giriyor. En kötüsüde 1 gram sevmediğim insanları düşünmek! Aranızda böyle durumda olan var mı?
Ben çocukluğumdan beri çok alıngan, aşırı düzeyde duygusal bi karaktere sahibim.
Lisede kısa bi dönem depresyon tedavisi de gördüm ama ailem bıraktırdı. Sonraki yıllarda hem aile hayatımda hem de özel hayatımda çok ağır şeyler yaşadım ama hiç psikolojij destek almadım...
30 yaşındayım..Birkaç ay kadar önce, iş yoğunluğu ve stresinin tetiklemesiyle çok ciddi bir patlama yaşadım. Burayı okuyup kimse etkilenmesin diye, beynimden o dönemde geçen şeyleri yazmayacağım.
Bir gün, en sonunda, normalde asla kafama takmayacağım bi konu yüzünden öyle bi kükredim ki...Ağlama krizleri, ataklar...Ve psikiyatriye gittim...Doktorla ilk muayenemde de atak geçirdim zaten..."Yalvarırım bana yardım edin, ben duygularıma hakim olamıyorum" diye ağladım...
Sonuç: " Yaygın anksiyete bozukluğu " yani her an kötü birşeyler olacak diye sürekli bilinçaltımın bana sinyaller göndermesi, aşırı evham...o küserse, bu darılırsa'lar...Hem ilaç tedavisi hem terapi almaya başladım ve 2 ay içerisinde etkilerini görmeye başladım.
Bence, bu tarz sorunlar yaşıyorsanız ihmal etmeyin...Nasıl böbrek, dalak ne bileyim kalp hastalanıyorsa, beyin de, ruh da hastalanıyor...Ve ben, özellikle bir anne olarak, çocuğuma istemeden zarar verme endişesiyle gittim doktora...Şu an maşallah hayatım oldukça düzene girdi...artık öyle herşeyi takmıyorum kafama...Bir de bol bol dua ediyorum, içimde o sıkışmayı hissettiğim an Salavat getiriyorum...Maneviyat, çok etkili bir ilaç bence.
Herkeslere sağlıklı günler diliyorum.
selamlar bende aynı sorunları yaşıyorum ve bir haftadır gidebileceğim bir doktor arıyorum sürekli gelecek kaygısı yaşıyorum eşimi ve işimi kaybediceğim korkusuyla yaşıyorum annemin öleceğinden insanların bana hep zarar verme peşinde olduğuna dair düşünceleri beynimden atamıyorum daralıyorum hayattan zevk alamıyorum son bir senedir yaşıyorum bunu daha önce vurdumduymaz aldırmaz tavırlarımla tanınan biriydim hep ne oldu birden anlamıyorum doktorunuzdan memnunsanız bana da tavsiye edebilirmisiniz ?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?