- 26 Mayıs 2018
- 698
- 1.668
- 63
- 43
- Konu Sahibi maydanozsuyu
-
- #361
Çok dertlendim dünden beri.
Doğum yapalı 4. 4ay oldu.
Benimle doğum yapan bütün arkadaşlarım (4 kişiydik.) normal hayatlarına işlerine döndü.
Düzenlerini oturttular.
Ben neden oturtamıyorum şu lanet düzeni.
Bütün gün 4 duvar arasında çocuk uyutmaya çalışmaktan nefret geldi.
Bütün gün yapayalnız evde bıktım.
O kadar sinirlendim ki saha demin iş yerinin whatsupp grubundan çıktım. Sürekli etkinlik yapmak için buluşma planları yapılıyor ve resmen sinirlerim bozuldu oturdum ağlıyorum.
Kocaman bir kaosun içindeyim ve çıkamıyorum.
Çok mutsuzum mesela.
Aynaya bakınca kendimden tiksiniyorum.
4 kilo almışım aptal gibi. Ne giysem yakışmıyor.
Saçlarım dökülüyor.
Leş gibi kusmuk kokuyorum.
Baştan aşağı kendimden nefret ediyorum..
Geceleri uyuyamıyorum. Bebek Uyusa bile ben oturuyorum. Yorgunluktan gözlerim yanıyor ama uyuyamıyorum.
Gündüzleri tam bir facia 20 dakika uyuyup uyanan bir bebek. Uykusunu alamamış mutsuz bir bebek. Emmeyen bir bebek.
Yer yerim ağrıyor her yerim sızlıyor.
Sırtım kamburlaştı.
Ve yıllarca bu böyle gidecek gibi geliyor.
Hep mutsuz olucam hiç uyumayacak bu çocuk. Hep huysuz olucak.
Çok tükendim ben ya...
Annelik bana göre değilmiş asla..
Herkesin derdi kendine derttir.Ne güzel dert ya aç değilsin açıkta değilsin eşin çalışıyor evinize bakıyor çocuk daha 4 aylık çalışmak zorunda bile değilsin. Ben 3 aylık bıraktım da eşimi ve kaynanamı öldürecek gibi hissediyordum çoğu zaman o kadar sinirliydim. İnsan elinde olunca kıymetini bilmiyo tabi sende haklısın. Evinde bı kaynana olsun çocuk her agladiginda senden önce koşsun çocuğu kucağa alma yarışı yapın bakalım böyle depresyona girebilecek misin .
Not: kanguru tavsiye ederim yalnız ergonomik olanlard an almaya dikkat et bebek kucagindayken her işi de yaparsın dışarı da çıkarsın 4 aylık olmuş artık tam kanguru zamanı
Konu sahibesi, burada bir grup var, onların içinde başı çeken 1-2 kişi var, bu insanlar çocuk sahibi olmamalarının/olamamalarının acısını sizin gibi insanlardan çıkarıyor. Garip bir düşünce tarzları var.
"Benim çocuğum olmuyor, olsa şöyle bakarım, neler yaparım, pamuklara sararım, 1 saat uyusam yeter ..." gibi fikirleri var.
Çocuğu olan ama yakınacak nedeni olan, hamile olup mutlu olmayan insan gördüler mi içlerindeki kötülük klavye aracılığı ile buralara aktarılıyor.
Özlerinde kötüler gerçekten, kötü olmasalar düşene bir de sen vur kafasında olmazlar. Ayrıca saplantılılar, ben size birkaç isim yazarım özelden, göreceksiniz bundan sonra o isimler siz ne yazarsanız yazın beğenmedim, kızgınım ifadesi koyacak, mutfak aleti yorumu bile yazsanız muhalefet olup onu dahi beğenmeyecek.
Acımasız ya da ne alaka dediğiniz yorumları dikkate almayın yani, o dediğim saplantılılar tarafından yazılmıştır.
Bir de sadece ilk mesajı okuyup, güncellemelere bakmadan bik bik bik ötenler var, onları zaten sallayın.
Size gelince, yardım almalısınız. Ama bakıcı ama aileden birisi fark etmez, yardım alın, insan olduğunuzu hatırlayın, kendinizi bedenen ve ruhen rahatlatın, dinlendirin.
Yoksa kısır döngüye gireceksiniz.
normal hayatta karşılaşılan tiplerin aynısı burda da var, çok doğru tespit, çok... koca bir alkış.. insanlar buraya pozitif elektrik almaya geliyor, bi gram pozitif enerji bırakmıyorlarKonu sahibesi, burada bir grup var, onların içinde başı çeken 1-2 kişi var, bu insanlar çocuk sahibi olmamalarının/olamamalarının acısını sizin gibi insanlardan çıkarıyor. Garip bir düşünce tarzları var.
"Benim çocuğum olmuyor, olsa şöyle bakarım, neler yaparım, pamuklara sararım, 1 saat uyusam yeter ..." gibi fikirleri var.
Çocuğu olan ama yakınacak nedeni olan, hamile olup mutlu olmayan insan gördüler mi içlerindeki kötülük klavye aracılığı ile buralara aktarılıyor.
Özlerinde kötüler gerçekten, kötü olmasalar düşene bir de sen vur kafasında olmazlar. Ayrıca saplantılılar, ben size birkaç isim yazarım özelden, göreceksiniz bundan sonra o isimler siz ne yazarsanız yazın beğenmedim, kızgınım ifadesi koyacak, mutfak aleti yorumu bile yazsanız muhalefet olup onu dahi beğenmeyecek.
Acımasız ya da ne alaka dediğiniz yorumları dikkate almayın yani, o dediğim saplantılılar tarafından yazılmıştır.
Bir de sadece ilk mesajı okuyup, güncellemelere bakmadan bik bik bik ötenler var, onları zaten sallayın.
Size gelince, yardım almalısınız. Ama bakıcı ama aileden birisi fark etmez, yardım alın, insan olduğunuzu hatırlayın, kendinizi bedenen ve ruhen rahatlatın, dinlendirin.
Yoksa kısır döngüye gireceksiniz.
Kayınvalidenize, hayat şartlarınıza olan kızgınlığınızı konu sahibiden çıkarmasanız keşke.Ne güzel dert ya aç değilsin açıkta değilsin eşin çalışıyor evinize bakıyor çocuk daha 4 aylık çalışmak zorunda bile değilsin. Ben 3 aylık bıraktım da eşimi ve kaynanamı öldürecek gibi hissediyordum çoğu zaman o kadar sinirliydim. İnsan elinde olunca kıymetini bilmiyo tabi sende haklısın. Evinde bı kaynana olsun çocuk her agladiginda senden önce koşsun çocuğu kucağa alma yarışı yapın bakalım böyle depresyona girebilecek misin .
Not: kanguru tavsiye ederim yalnız ergonomik olanlard an almaya dikkat et bebek kucagindayken her işi de yaparsın dışarı da çıkarsın 4 aylık olmuş artık tam kanguru zamanı
Arkadasin en onemli sorunu bence de bu. Yani ne guzel annesi gelmis mesela onda bile kucagimda cocukla yemek yaptim vs. diyor. Yani yardima gelen kisiyi iş paylasimi konusunda yonlendiremedigine artık ikna oldum. Madem bebegi kucagina almadi, e o zaman kendisi bebege bakip yemekti vs isleri annesinden istemeliydi. Yani gelen kişi cocuga bakamiyorsa evle ilgili islere bakmaliydi. Hal boyleyken tabii ki iflas bayrağı cekilir. Anne kucağına almaya sakiniyor cekiniyorsa bence en büyük pay konu sahibinde biraz biraz esnemeyi ogrenmesi lazim. Yani bu kafa yapisi esnemedigi surece tunelin ucu karanlik kimse kimseyi boş teselli etmesin. Ben anladim ki hem bitkinlikten yakiniyor hem de işleri yonetmekle ilgili de esnemeye niyeti yok.Tamam ama çok tutarsız söylemleriniz. Hem kimseye veremem, bakamazlar diyip hep yardım beklemeniz olmuyor. Belki onlar da korkularınızı farkedip almıyorlardır kucaklarına bile?
İlk doğum yaptığım hafta ben de kimseye vermek istemiyordum bebeğimi, annem sorarak alıyordu.
işe geri dönünce düzeliyor. her bebek aynı değil. kimi çok uslu kimi daha zor büyüyor bebeklerin. kendini suçlama aynı sorunlardan bende geçtim. hatta hala geçiyorum. tam düzen oturmuyor çünkü artık bebekli düzen diye bişi var. ama 6. aydan sonra rahatlamaya başlıyor. 8. ay çok daha iyi. 10.ayda o bebek artık çocuk olduğundan iletişiminiz oluyor falan tam keyifli zamanları. ben aylarca ağladım. anne olamadım ben diye. öyle bişi yok. hiç merak etmeÇok dertlendim dünden beri.
Doğum yapalı 4. 4ay oldu.
Benimle doğum yapan bütün arkadaşlarım (4 kişiydik.) normal hayatlarına işlerine döndü.
Düzenlerini oturttular.
Ben neden oturtamıyorum şu lanet düzeni.
Bütün gün 4 duvar arasında çocuk uyutmaya çalışmaktan nefret geldi.
Bütün gün yapayalnız evde bıktım.
O kadar sinirlendim ki saha demin iş yerinin whatsupp grubundan çıktım. Sürekli etkinlik yapmak için buluşma planları yapılıyor ve resmen sinirlerim bozuldu oturdum ağlıyorum.
Kocaman bir kaosun içindeyim ve çıkamıyorum.
Çok mutsuzum mesela.
Aynaya bakınca kendimden tiksiniyorum.
4 kilo almışım aptal gibi. Ne giysem yakışmıyor.
Saçlarım dökülüyor.
Leş gibi kusmuk kokuyorum.
Baştan aşağı kendimden nefret ediyorum..
Geceleri uyuyamıyorum. Bebek Uyusa bile ben oturuyorum. Yorgunluktan gözlerim yanıyor ama uyuyamıyorum.
Gündüzleri tam bir facia 20 dakika uyuyup uyanan bir bebek. Uykusunu alamamış mutsuz bir bebek. Emmeyen bir bebek.
Yer yerim ağrıyor her yerim sızlıyor.
Sırtım kamburlaştı.
Ve yıllarca bu böyle gidecek gibi geliyor.
Hep mutsuz olucam hiç uyumayacak bu çocuk. Hep huysuz olucak.
Çok tükendim ben ya...
Annelik bana göre değilmiş asla..
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?