Donuklıktan kastınız nedir anlamadım.Çok çok özür dileyerek, yanlış anlamayın ama, bir şey diyeceğim, sizinle aynı görüşte değilim ok bunu kabul ediyorum. Ve ben bir çok dan dun yorumlar da yazmış olabilirim.
Ama sabahtan beri üstteki üye ve onun gibi bir çok üye çocuğunuza yönelik duygusal içerikli mesajlar yazıyorlar ve siz hepsine aşırı soğuk dönüyorsunuz. Sıfır esneklik.
Bu gerçekten çok dikkatimi çekti. Hem onlara dönüşünüz hem de çocuğunuzla ilgili kurduğunuz donuk cümleler... Kalben diyorum, empati yoksunluğuna sebep veren bir rahatsızlığınız olabilir mi? Bir uzmana gözükseniz mi acaba? Normal gelmiyor bana bu donukluk...
Çocuktan önce de gençliğinizde de var mıydı bu tarz donukluklarınız? Donukluktan kastım da; mesela olaylar karşısında tepkisizlik ya da örmeğin karşınızdakinin acısını anlayamama gibi durumlar?
Yardım amaçlı soruyorum bu arada... Bunu da yanlış anlamayın lütfen...
Bebek daha cok minik ve annesi cok negatif.Bu sekilde zaten huzursuzlugunuz ona yansir ve uyku duzeni olmaz.Benim ikizlerim var.4 aylikken çok ballardı.Sut bitti mama verdim bu sorun degil ki mama verin doysun.2Bebek tek bakmis biri olarak hic bu kadar sinirlenmedim sevgi duymuyor gibi yazmissiniz ama eminim ki seviyorsunuzdur. Tek bebek çıkın gezin hava aldirin ben ikisini sarar sarmalar her gün çıkardım. Süreç gecici falan da degil yuruyunce ayrı buyuyunce ayri evlat omur boyu sorumluluk kolaya gitmiyor her sey zora gidiyor ama sevgisiyle aşılıyor.Ediyor elbette.
Sorun çocuk değil inanın.
Sorun neden ben başaramıyorum?
Niye yani?
Emzirmeyi başaramadım olmadı.
Uyut ayı başaramıyorum yok olmuyor.
Bacim icerikleri bastan sona bir oku istersen, konu sahibi ailesine cocugu atma derdinde falan değil aksine mukemmeliyetci oldugu icin yetemezlik hissinde ve kendisinden baska kimsenin bakamayacagini düşünüyor. El-insaf yahu..
Çok haklısınız...
O da ilginç bir dışavurum...
Ve maalesef bazı tutarsızlıklar da içeriyor :/
Canım benim tünelin sonu aydınlık.Çok dertlendim dünden beri.
Doğum yapalı 4. 4ay oldu.
Benimle doğum yapan bütün arkadaşlarım (4 kişiydik.) normal hayatlarına işlerine döndü.
Düzenlerini oturttular.
Ben neden oturtamıyorum şu lanet düzeni.
Bütün gün 4 duvar arasında çocuk uyutmaya çalışmaktan nefret geldi.
Bütün gün yapayalnız evde bıktım.
O kadar sinirlendim ki saha demin iş yerinin whatsupp grubundan çıktım. Sürekli etkinlik yapmak için buluşma planları yapılıyor ve resmen sinirlerim bozuldu oturdum ağlıyorum.
Kocaman bir kaosun içindeyim ve çıkamıyorum.
Çok mutsuzum mesela.
Aynaya bakınca kendimden tiksiniyorum.
4 kilo almışım aptal gibi. Ne giysem yakışmıyor.
Saçlarım dökülüyor.
Leş gibi kusmuk kokuyorum.
Baştan aşağı kendimden nefret ediyorum..
Geceleri uyuyamıyorum. Bebek Uyusa bile ben oturuyorum. Yorgunluktan gözlerim yanıyor ama uyuyamıyorum.
Gündüzleri tam bir facia 20 dakika uyuyup uyanan bir bebek. Uykusunu alamamış mutsuz bir bebek. Emmeyen bir bebek.
Yer yerim ağrıyor her yerim sızlıyor.
Sırtım kamburlaştı.
Ve yıllarca bu böyle gidecek gibi geliyor.
Hep mutsuz olucam hiç uyumayacak bu çocuk. Hep huysuz olucak.
Çok tükendim ben ya...
Annelik bana göre değilmiş asla..
Ne mutlu size.Canım benim tünelin sonu aydınlık.
Geçtiğimi yıl aynı şeyleri yaşadım. Nefes alamıyor gibiydim.
Şimdi gülüşüne dünyaları verecepüm mutlu bir oğlum var ve ben de artık çok iyiyim.
passiflora bendede ise yaramadı çok hafif bitkisel bir ilac o.ama emmiyirmus bebek psikiyatra gidip ilaç kullanabilirsiniz uykusuzluktan dolayı diyorum.ben de anksiyete vardı .ama emzirdigim için kullanamiyirdum ilaç .dekore dekore geçti günler.siz kendinize bu eziyeti yapmayinEvet çıkıyorum.
Ama pek ayrılamıyorum apartmanın uzağına.
Sonra eve girip çarşı harikaydı vs diyorum.
Gece şimdilik ciddi bir sıkıntı yok.
Kalkıyor mama içiyor
Biraz oyalanıp kendi kendine dalıyor.
Ben zaten hep ayaktayım.
Uyuyamıyorum.
Pasiflora falan da işe yaramadı.
Şişeui içtim bana mısın demedi.
Konularım açık mı emin değilim. Ciddi depresyona girmiştim. Uyutamadığım bebeğimi öldürmeyi (!) düşündüğüm bir kaç gece sonrasında doktora giderek bu sorunu çözdüm.Ne mutlu size.
Umarım ben de tünelin sonundaki o aydınlığa erişirim
Aynen.
O kadar daraldım ki.
Ailem iflas etti. 2 sene önce. Babam defalarca intihar etmek istedi yalvardım telefonda saatlerce.
Babam sürekli ağlıyor annem sürekli mutsuz.
Ben çaresiz.
Zor bi bebek.
Lohussalik depresyonu uzun sürebiliyormuş sakin ol lütfen geçecek eğer sakinleşmek istiyorsan bebeğin uyurken onu izleÇok dertlendim dünden beri.
Doğum yapalı 4. 4ay oldu.
Benimle doğum yapan bütün arkadaşlarım (4 kişiydik.) normal hayatlarına işlerine döndü.
Düzenlerini oturttular.
Ben neden oturtamıyorum şu lanet düzeni.
Bütün gün 4 duvar arasında çocuk uyutmaya çalışmaktan nefret geldi.
Bütün gün yapayalnız evde bıktım.
O kadar sinirlendim ki saha demin iş yerinin whatsupp grubundan çıktım. Sürekli etkinlik yapmak için buluşma planları yapılıyor ve resmen sinirlerim bozuldu oturdum ağlıyorum.
Kocaman bir kaosun içindeyim ve çıkamıyorum.
Çok mutsuzum mesela.
Aynaya bakınca kendimden tiksiniyorum.
4 kilo almışım aptal gibi. Ne giysem yakışmıyor.
Saçlarım dökülüyor.
Leş gibi kusmuk kokuyorum.
Baştan aşağı kendimden nefret ediyorum..
Geceleri uyuyamıyorum. Bebek Uyusa bile ben oturuyorum. Yorgunluktan gözlerim yanıyor ama uyuyamıyorum.
Gündüzleri tam bir facia 20 dakika uyuyup uyanan bir bebek. Uykusunu alamamış mutsuz bir bebek. Emmeyen bir bebek.
Yer yerim ağrıyor her yerim sızlıyor.
Sırtım kamburlaştı.
Ve yıllarca bu böyle gidecek gibi geliyor.
Hep mutsuz olucam hiç uyumayacak bu çocuk. Hep huysuz olucak.
Çok tükendim ben ya...
Annelik bana göre değilmiş asla..
Olaylara bakis acinizla ilgili bence. Evet cok zor bi donem ama bebeginiz bi daha hic bi zaman bu donemde olmayacak. Onun guzelliklerini farkina varin anneligin tadina varmak icin olumlu dusunun derim. Gecen sene tamda bu zamanlar bebegim sizinki gibiydi. Asla uyumayan emmeyen bi bebek. Ve evde 2bucuk yasinda bi cocuk. Hep yorgun mutsuz ben. Sonra bi dusundum dedim ki ben mytsuz oldugumdan belki bebegim de mutsuz. Anneyim gucly olmak zorundayim. Her isimi kenara biraktim sadece cocuklarimin ihtiyaclari icin kendimden vakit ayirdim eger yorgun degilsem diger islere baktim. Kar kista olsa cocuklarimi giydirdim gittim arkadaslarimin yanina. Kendim icin kuafore gittim her hafta. Uyumuyosa uyusun diye ugrasmak yerine bende kalktim oturdum onun ne istedigini anlamak icin. Uyuyorsa buyuk cocugumla vakut gecirdim. Her gun bebegimle banyo yaotik ten temasi onu cok rahatlatiyodu. Evde yapabilcem hobiler edindim.sizde deneyin belki faydali olurÇok dertlendim dünden beri.
Doğum yapalı 4. 4ay oldu.
Benimle doğum yapan bütün arkadaşlarım (4 kişiydik.) normal hayatlarına işlerine döndü.
Düzenlerini oturttular.
Ben neden oturtamıyorum şu lanet düzeni.
Bütün gün 4 duvar arasında çocuk uyutmaya çalışmaktan nefret geldi.
Bütün gün yapayalnız evde bıktım.
O kadar sinirlendim ki saha demin iş yerinin whatsupp grubundan çıktım. Sürekli etkinlik yapmak için buluşma planları yapılıyor ve resmen sinirlerim bozuldu oturdum ağlıyorum.
Kocaman bir kaosun içindeyim ve çıkamıyorum.
Çok mutsuzum mesela.
Aynaya bakınca kendimden tiksiniyorum.
4 kilo almışım aptal gibi. Ne giysem yakışmıyor.
Saçlarım dökülüyor.
Leş gibi kusmuk kokuyorum.
Baştan aşağı kendimden nefret ediyorum..
Geceleri uyuyamıyorum. Bebek Uyusa bile ben oturuyorum. Yorgunluktan gözlerim yanıyor ama uyuyamıyorum.
Gündüzleri tam bir facia 20 dakika uyuyup uyanan bir bebek. Uykusunu alamamış mutsuz bir bebek. Emmeyen bir bebek.
Yer yerim ağrıyor her yerim sızlıyor.
Sırtım kamburlaştı.
Ve yıllarca bu böyle gidecek gibi geliyor.
Hep mutsuz olucam hiç uyumayacak bu çocuk. Hep huysuz olucak.
Çok tükendim ben ya...
Annelik bana göre değilmiş asla..
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?