• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

Herkes eski yaşamına döndü. Peki ben?

Görünce aciklar kendisi, elbette bebege annesinden daha guzel bakan ya da eş ölçüde bakan zor bulunur ancak zor da olsa bulunuyor. Etrafımda birkac örnek var. Ben de ayni umutla arayistayim.

Insan bunu çok geç anlıyor ben konu sahibine kızamıyorum. Sanki bebeğinin dilinden bir tek sen anlarsın, bir tek seninle mutlu olur gibi geliyor ama doğru değil işte bir dönemeç var onu dönünce anlıyorsun. İlk defa babaannesiyle parka yolladığımda-ki 8 aylıktı- çıldıracak gibi olmuştum. Balkondan içeri giremiyordum, peşlerinden gidip gizlice izlemeyi bile düşündüm. 😂
Sonra bir baktım kızım ne kadar mutlu, ne kadar eğlenmiş.
Şimdi kızım gündüzleri babaannesine emanet, şükürler olsun çok mutlu olduğunu biliyorum.
Gelir gelmez sarılıp saçlarımı okşuyor, öpüp kokluyor özlediğini biliyorum ama hem mutlu hem de iyi bakıldığını biliyorum en azından onun farkındayım :)
İnsallah siz de bulursunuz iyi bakan birini.
 
Siz leş gibi kusmuk değil
Anne kokuyorsunuz.
o uykusuz gözler,bakimsiz hal,
yorgun biraz kilolu vücut..
siz annesiniz.
dünyanın en büyük lütfuna sahipsiniz.
bir can dünyaya getirdiniz
Ama bi anne tecrubesi olarak yaziyorum.
Kendinizi iyi hissedeceğiniz davranişlarda bukunmanız bebeginizede zarar sizede.
Bende sizin dusundugunuzu dusunurdum.
kimse benim baktigim gibi bakamaz ne yapacagim diye.
ama bakiyir..
esimde..
bakici ablasida.
hatta inanin bakici ablasi daha guzel oynuyor yediriyor.
bebegime iyi gelmez diye kendime ayirmadigi. zaman icin pismanim ilk zamanlar.
simdi kendime iyi gelen seyleri yapiyorum..
daha mutlu oluyorum.mutlu anne mutlu bebek diyorum
 
Doğum sonrası ruh halinde çökmeler olabilir. Bence psikolojik olarak destek alın. Gerekirse ilaç yazarlar. Siz iyi olursanız çocuk iyi olur, önce kendinize iyi bakmalısınız
 
Aynı şeyleri hissetmiş biri olarak yazıyorum üstelik diğeri 7 aylıkken tekrar hamile kalan Asla bir daha uyuyamayacağım dışarı cıkamayacağım evim hep pis olacak ben ölüyorum dedim kimse eşim dahil duymadı beni bir yere gitmek ne mümkün gitsem hazırlanıcak bırak banyo yapıcak vaktin yok birde çocukları hazırla yanında valiz zaten sırtım ağrıyor iki çocuk bir valiz gibi çanta bitti çok zordu ama bitti şimdi çocuklar gürültü yapmayın ben biraz uzanıcam dediğimde ve yatağa girdiğimde şükrediyorum inan bana gelecekte yaşayacağın önceden bilmediğin kıymetlerin kısa süreli imtihanı bu geçince daha keyifli olucak uykular gezmeler bugüne kadar hissetmediğin kadar..biliyorum şuan Anlamıyorsun ama inan bana gecicek sabır..
 
Bu günler geçecek. Oğlum şimdi 5.5 yaşında ve bana ihtiyacı o kadar azaldı ki. Özlüyorum o her fırsatta beni isteyen minnagi. Şimdi de istiyor tabi annelik bitmez hiç ama ne eş ne dost hiç kimse yavrularımız kadar bizi sevmeyecek ve hiç bir emek boşa gitmeyecek. Zaten bize emanet yavrular, onu en güzel şekilde sarın sarmalayin, yük değil de sizi karşılıksız sevecek ve seven bir yavru, bir can olarak görün onu. Arkadaş ortamına da gidiyorum ama inan ikiyüzlü yüzde doksanı. Büyük bir kaybınız yok , eşiniz baksın arada markete vs gidin o bile çok iyi gelecektir eminim. Küçük kuzu uzun süre ayrı kalamaz zaten. Kıymetini bilin öyle güzel bir yoldaş oluyorlar ki biraz büyüdükçe.
 
Çok dertlendim dünden beri.
Doğum yapalı 4. 4ay oldu.
Benimle doğum yapan bütün arkadaşlarım (4 kişiydik.) normal hayatlarına işlerine döndü.
Düzenlerini oturttular.
Ben neden oturtamıyorum şu lanet düzeni.
Bütün gün 4 duvar arasında çocuk uyutmaya çalışmaktan nefret geldi.
Bütün gün yapayalnız evde bıktım.
O kadar sinirlendim ki saha demin iş yerinin whatsupp grubundan çıktım. Sürekli etkinlik yapmak için buluşma planları yapılıyor ve resmen sinirlerim bozuldu oturdum ağlıyorum.
Kocaman bir kaosun içindeyim ve çıkamıyorum.
Çok mutsuzum mesela.
Aynaya bakınca kendimden tiksiniyorum.
4 kilo almışım aptal gibi. Ne giysem yakışmıyor.
Saçlarım dökülüyor.
Leş gibi kusmuk kokuyorum.
Baştan aşağı kendimden nefret ediyorum..
Geceleri uyuyamıyorum. Bebek Uyusa bile ben oturuyorum. Yorgunluktan gözlerim yanıyor ama uyuyamıyorum.
Gündüzleri tam bir facia 20 dakika uyuyup uyanan bir bebek. Uykusunu alamamış mutsuz bir bebek. Emmeyen bir bebek.
Yer yerim ağrıyor her yerim sızlıyor.
Sırtım kamburlaştı.
Ve yıllarca bu böyle gidecek gibi geliyor.
Hep mutsuz olucam hiç uyumayacak bu çocuk. Hep huysuz olucak.

Çok tükendim ben ya...
Annelik bana göre değilmiş asla.. :KK42::cry:
Bebek arabasinda çok iyi dururdu benim çocuklarım güzel havalarda çocukla çıkıp dolassaniz belki sever dolaşmayı

5 ay sonrası daha rahat oluyor ek besinlerle doymus ta oluyor

İnşallah bir an önce düzeniniz kurulur

Benim 3 çocuğum var annem e daha geçen senedeb beri çocuk bırakıyorum

O da anneme yakın üniversite hastanesinde daha rahat gidebilmek için

En büyüğü 10 yaşında en küçüğü 2.5 yaşında 3 çocuk sahibiyim pazarsa pazar marketse market kimseye bırakmadım

Bunaldigim zamanda oldu ağladığım zamanda herşey geçecek inan 💪🏻
 
Sayfaların hepsini okumadım ama yorulmuş bir anneye neden bu tepki.
Hem ailevi problemleri de var.
Benim ailem yakınımdayken gelip bana yardımcı olmadılar. Evet kimseye güvenerek çocuk yapmadım ama banyo yapmak tuvalete gitmek için eşimi bekliyordum.
Bırakın temizlik ve yemek yapmayı.
4 ay boyunca koltuğa yapıştım. Telefonla konuşmak lükstü koridor da volta atıp öyle konuşurdum.
Telefon çaldığında çığlık çığlığa ağlamasını durdurmaya çalışmak falan faciaydı.
Hala mesela tuvalete gidiyorum kapıyı kapatsam sanki cami avlusuna bırakıp gitmişim gibi ağlıyor.
Yoruluyor insan.
Sürekli ağlayan sürekli huysuz aç yemek emmek istemeyen bir bebekle çok zor oluyor yalnızlık.
Eminim 1 saat uyusa konu sahibi biraz rahatlar.
 
Emzirememek sizin suçunuz değil emziremiyorsunuz diye daha az anne değilsiniz. Eksikde değilsiniz. Etrafa kulaklarınızı tıkayın. Bebek demek çocuk demek düzensizlik demek. Mükemmeliyetçi olmayı bırakın. Psikolojik destek alın. Enerjinizi düşüren insanlardan uzak durun. Sosyal medyadan uzak durun. ( hiçbirşey göründüğü gibi değil) bebeğinize en iyi gelecek tek mükemmel anne sizsiniz. Onun için teksiniz, özelsiniz ☺️ Sağlıkla büyütün bebeğinizi.
 
Şöyleki ben takıntılıyım.
Ne annem ne kayınvalidem olmaz kabul edemem.
Kimse altını değiştirmeyi beceremez gibi geliyor mesela.
Canını yakarlar yüzde yüz diyorum.
Dışarı çıkıyorum her hafta ama aklım hep evde..
Mükemmelliyetçiyimdşr ve ben eksik iş yapmam yapmadım. İşim de evimde evliliğiöde.
Ama annelik çok farklı.
Başaramıyorum.
[/QUOTE]
Hocam sorunlarınızın temelinde bu sağlıksız duygu ve düşünce örüntüsü yatıyor,
depresyon belirtileri sergiliyorsunuz,
lütfen profesyonel destek alın.
Aksi halde kendiniz gibi takıntılı, mükemmeliyetçi bir evlat yetiştirirsiniz.
Eksik iş yapmayan, evi, işi, evliliği mükemmel hiç kimse yok, olamaz da zira bu eşyanın tabiatına aykırı.
 
Size şöyle söyleyim. Bemim kızımda hiç uyumazdı. Gündüz 20 dak lık uykular. Gece saat başı uyanır mutlaka. Öyle yorgun ve uykusuzdum ki. Aynen bebek uyusa bile ben uyuyamıyordum artık. Bütün uyku düzenim mahvolmuştu.Ben de bir daha hiç uyuyamayacağım sanmıştım. 1 buçuk yaşından sonra düzelmeye başlıyor. Hiç merak etme. Elbet herşey yoluna girecek. Sakin ol...
 
Merhaba sevgili geçmişim:)
Kalk, kendine çeki düzen ver.
Çocuğun ağlasa da koy ana kucağına, 3 dk duş al.
Sonra al kucağına makyaj yap, sonra pusete ve at kendini dışarı.
Durmasın, susmasın ama iki insan gör.
Bilirim bilirim, en derinden bilirim o bebeği ben.
Allahın zoruna gitmesin kan emici bir durum, yaşamayan hiç anlamayacak, dert anlatmayın.
Üzgünüm ama düzelmeyecek, bazı huyu düzelip öbürü bozulacak.
O sebeple alışmaya, bunlarla yaşamaya ve kendinizi akışa bırakmaya zorlayın.
İsterseniz özel mesajla ulaşabilirsiniz, çünkü gerçekten 3 sene önceki bensiniz.
Elimden geldiğince önerilerim olabilir.
Aaaa ruh eşim gelmiş :confused: o kadar güzel ozetlemisin ki durumu ben karman çorman anlatmışım zira iki gündür felegim şaşmış durumda paşazade hasta da malum sürünüyorum.
3.5 şenedir ben de insanliktan cikmis durumdayim ki aynen dedigin gibi 45 dk uyuyup bas bas bağıran bir çocuktan su an istediği olmadigi an yerlere yatan bi çocuk haline evrildi.
Annem dışında kimseyle konuşmuyorum bile çünkü direkt burda ki mesajlar gibi yok bizde öyleydik yok nu çocuk cok akilli zeki ondan boyle eziyet ediyor o yüzden konu sahibinin duygularını cok ama cok iyi anliyorum sende cok güzel ifade etmişin:KK200:
 
Yorumların bir kısmına baktım ve dehşete düştüm. Mükemmel kadınlarımız var sağolsunlar her şeyi de bilirler ve asla hasta olmaz, depresyona girmezler. Lohusa depresyonu denen bir şey var. Beynin kimyası değişiyor. Hormonlar değişiyor. Sizin profesyonel bir destek almanız gerekiyor. Buradaki olumsuz şeyleri okuyup üzülmeyin. Yaşamayan bilmiyor maalesef. Tüp bebek sahibiyim. Çocuğumu çok seviyorum, eşim, annelerim, çocuğumun doktoru her zaman destek oldu ama yine de işe başlayana kadar kafayı yiyeceğimi düşündüm. Sağlık alanında çalışıyorum. Sıkıntımı biliyordum buna rağmen bu halimden kurtulmam tam iki sene sürdü. Ve sırf o günleri hala hatırladığım için asla ikinci çocuk planım yok. Dediğim gibi lütfen destek alın. Gerekirse ilaç kullanın.
 
4 ayda doğurup aileye atmayı düşündüğünüz bebeği doğurmayın bence. Bu depresyon değil. İstememek. Baştan beri niyetiniz buymuş anlaşılan. Bebek bence en azından emme sürecini anne ile geçirmeli. Yazık yani doğurup doğurup atıyorsunuz. Emmiyormuş da ağlıyormuş da.. Oyuncak almadınız. Bir sürü derdi var çocuğun. İlginlenmek zorundasınız. Kimse size destek olmak zorunda değil eşinizden başka. O da olmuyorsa bunu düşünün. Gezemiyorum diye sızlanmak anlamsız.
 
Ediyor elbette.
Sorun çocuk değil inanın.
Sorun neden ben başaramıyorum?
Niye yani?
Emzirmeyi başaramadım olmadı.
Uyut ayı başaramıyorum yok olmuyor.
Bir çocuğun uykusunun oturması en az 2 yılı buluyor disti gazdi derken zaten ilk bir sene zorlaşıyor bu durum. Bence de gece uyumuyorsaniz kendinizi iyi hissedecek şeyler yapın bir manikür bile bazen gerçekten insanı iyi hissettiriyor bu günlerde gececek biraz sabır.

Ben başaramamak demiyorum durumunuza sizde daha yeni anneliğe adepte oluyorsunuz sonuçta kimse anneliği önceden ogrenmiyor zamanla herşey yerine oturur. Bebeğinize ve size sağlıklı huzurlu günler dilerim
 
4 ayda doğurup aileye atmayı düşündüğünüz bebeği doğurmayın bence. Bu depresyon değil. İstememek. Baştan beri niyetiniz buymuş anlaşılan. Bebek bence en azından emme sürecini anne ile geçirmeli. Yazık yani doğurup doğurup atıyorsunuz. Emmiyormuş da ağlıyormuş da.. Oyuncak almadınız. Bir sürü derdi var çocuğun. İlginlenmek zorundasınız. Kimse size destek olmak zorunda değil eşinizden başka. O da olmuyorsa bunu düşünün. Gezemiyorum diye sızlanmak anlamsız.
Bacim icerikleri bastan sona bir oku istersen, konu sahibi ailesine cocugu atma derdinde falan değil aksine mukemmeliyetci oldugu icin yetemezlik hissinde ve kendisinden baska kimsenin bakamayacagini düşünüyor. El-insaf yahu..
 
Aynen.
O kadar daraldım ki.
Ailem iflas etti. 2 sene önce. Babam defalarca intihar etmek istedi yalvardım telefonda saatlerce.
Babam sürekli ağlıyor annem sürekli mutsuz.
Ben çaresiz.
Zor bi bebek.
Canım benim gel sarılalım . Ben de ögretmenim fakat calısmıyorum. Evlendim hamile kaldım . Ustune annem felc gecirdi gunluk islerini halledemiyor. Babam mecbur eve baglandi psikolojisi cok iyi degil . Annem biz bir sey yaparken gorse ben yapamiyorum diye agliyor icim oyle parcalanıyor ki .

Bebegim var kucagına alıp ilgilenemiyor bile . Cunku onun fermuarini bile biz cekiyoruz, biz giydiriyoruz dusun . Benim bebegim de cok zor cok aglak bir bebek . Yurumeye baslayinca biraz duzeldi gibi ama yine cok sinirli her seye agliyor . Bazen en dibe batiyorum . Ama gel gör ki onlar bize emanet ve bize.muhtac .ve bizi kosulsuz seviyorlar . Bu gunlerimiz de gececek rahatlayacagiz bugunlerimizin mukafatini alacagiz insallah sabret.. Ailelerimiz icin bol dua benim her gun icim yansa da sabır diyorum kardesim.
 
Back