- 10 Ağustos 2018
- 3.797
- 7.721
- Konu Sahibi Suleymanin Hurremi
- #1
Merhaba son zamanlarda konu açar oldum kusura bakmayın.
Eşimle ara ara sorunlarımızın olduğunu artık herkes biliyor sanırım. Biz bu sorunların bir çoğunu çözdük ama kilit noktalar var hala. Ailemin yanına geldim burada bir arkadaşımın düğününe davetliydim. Düğünden sonra da değişiklik olsun ve bir işimi halledeyim diye kaldım. Annem babamla konuşurken babam neden boşanmıyorsun yıprandın artık dediğinde geldiğimde eskisi gibi özgür olabilecek miyim dedim. Durdu beklemiyordu herhalde böyle bir soru cevap olarak zor dedi. Bende zaten bu yüzden boşanmıyorum dedim. Biraz bozuldum ama fikirlerini bildiğim için sorunun cevabını çok takmadım.
Asıl mesele burada. Babam beni telefonda arar sorar özledik der hep. Ama geldiğimde yüzüme bakmadı pek ilgilenmedi. Sorun değildi benim asıl özlediğim annemdi zaten. 3 aydır görmüyorum onu. Neyse ben burdayken babama bir telefon geldi kardeşleri memlekete gidiyormuş annemle babamı da çağırdılar. Babamda tutturdu gidelim diye. Ben başka ilden onları görmek için gelmiştim ve neticede misafir sayılırım. İnsan evinde misafir varken sen kal biz gidiyoruz der mi allah aşkına? Ben mi yanlış anlıyorum bilmiyorum. Neyse annem istemedi ben bırakamam filan kavga ettiler ve sonuç olarak gittiler. Babam için kendi ailesi hep önce gelir çocuklarından veya eşinden. Ben burada öylece kaldım ablamlar çalışıyor. Arkadaşlarımla görüşüyorum ama yinede gece yalnızım. Evime dönemiyorum burada işim var beklemem gerekiyor bir hafta kadar daha. Aslında işim önemli değildi aciliyeti yoktu. Asıl meselem işi bahane edip onları görmekti.
Durup düşünüyorum yani boşanmaya kalksam aslında ailem tam olarak arkamda değil. Zehir olan hayatımı zemberek etmek gibi bişey olacakmış meğer. Artık otur oturduğun yerde diyorum kendime. Çok kalbim kırıldı beni öylece bırakıp gitmelerine. Annemle sorunum yok ama babamı kafama fazlaca taktım. Eşimde çok kırıldı ben onlara emanet gönderdim diye. İçimden bir daha gelip kalmak gelmiyor. Sizce ben mi abartıyorum yoksa haklı mıyım?
Edit: Arkadaşlar olumlu olumsuz okuyup yorum yapan herkese teşekkürler. Biraz yanlış anlaşıldı açıklık getireyim. Ben boşanma aşamasında değilim şuanlık öyle bi durum yok. Aileme de çok dert yanmam ailevi sorunlarımı ama eşim tedavi görüyor (depresyon kaygı bozukluğu ve takıntı) bu yüzden yıprandığımı düşünerek neden boşanmıyorsun dedi.
Ailemin arkamda durması maddi anlamda değil zaten manevi destek benim kimseden maddi bir beklentim yok. Ben evlenmeden önce çalışıp kendim okudum ayaklarımın üzerinde durmayı bilen biriyim sürekli bu tarz yorumlar yapmayın. Onlardan beklentim kararlarımın arkasında durmaları. Duruyormuş gibi yapmaları değil.
Ayrıca bazılarına göre abartıyormuşum. Demek ki onlar misafirlerini evinde bırakıp gezmeye gidiyorlar.
Eşimle ara ara sorunlarımızın olduğunu artık herkes biliyor sanırım. Biz bu sorunların bir çoğunu çözdük ama kilit noktalar var hala. Ailemin yanına geldim burada bir arkadaşımın düğününe davetliydim. Düğünden sonra da değişiklik olsun ve bir işimi halledeyim diye kaldım. Annem babamla konuşurken babam neden boşanmıyorsun yıprandın artık dediğinde geldiğimde eskisi gibi özgür olabilecek miyim dedim. Durdu beklemiyordu herhalde böyle bir soru cevap olarak zor dedi. Bende zaten bu yüzden boşanmıyorum dedim. Biraz bozuldum ama fikirlerini bildiğim için sorunun cevabını çok takmadım.
Asıl mesele burada. Babam beni telefonda arar sorar özledik der hep. Ama geldiğimde yüzüme bakmadı pek ilgilenmedi. Sorun değildi benim asıl özlediğim annemdi zaten. 3 aydır görmüyorum onu. Neyse ben burdayken babama bir telefon geldi kardeşleri memlekete gidiyormuş annemle babamı da çağırdılar. Babamda tutturdu gidelim diye. Ben başka ilden onları görmek için gelmiştim ve neticede misafir sayılırım. İnsan evinde misafir varken sen kal biz gidiyoruz der mi allah aşkına? Ben mi yanlış anlıyorum bilmiyorum. Neyse annem istemedi ben bırakamam filan kavga ettiler ve sonuç olarak gittiler. Babam için kendi ailesi hep önce gelir çocuklarından veya eşinden. Ben burada öylece kaldım ablamlar çalışıyor. Arkadaşlarımla görüşüyorum ama yinede gece yalnızım. Evime dönemiyorum burada işim var beklemem gerekiyor bir hafta kadar daha. Aslında işim önemli değildi aciliyeti yoktu. Asıl meselem işi bahane edip onları görmekti.
Durup düşünüyorum yani boşanmaya kalksam aslında ailem tam olarak arkamda değil. Zehir olan hayatımı zemberek etmek gibi bişey olacakmış meğer. Artık otur oturduğun yerde diyorum kendime. Çok kalbim kırıldı beni öylece bırakıp gitmelerine. Annemle sorunum yok ama babamı kafama fazlaca taktım. Eşimde çok kırıldı ben onlara emanet gönderdim diye. İçimden bir daha gelip kalmak gelmiyor. Sizce ben mi abartıyorum yoksa haklı mıyım?
Edit: Arkadaşlar olumlu olumsuz okuyup yorum yapan herkese teşekkürler. Biraz yanlış anlaşıldı açıklık getireyim. Ben boşanma aşamasında değilim şuanlık öyle bi durum yok. Aileme de çok dert yanmam ailevi sorunlarımı ama eşim tedavi görüyor (depresyon kaygı bozukluğu ve takıntı) bu yüzden yıprandığımı düşünerek neden boşanmıyorsun dedi.
Ailemin arkamda durması maddi anlamda değil zaten manevi destek benim kimseden maddi bir beklentim yok. Ben evlenmeden önce çalışıp kendim okudum ayaklarımın üzerinde durmayı bilen biriyim sürekli bu tarz yorumlar yapmayın. Onlardan beklentim kararlarımın arkasında durmaları. Duruyormuş gibi yapmaları değil.
Ayrıca bazılarına göre abartıyormuşum. Demek ki onlar misafirlerini evinde bırakıp gezmeye gidiyorlar.
Son düzenleme:
eger boşanma gibi bir durumunuz olursa yalnız yaşarsınız.
