21 yaşındayım, tıp fakültesi öğrencisiyim. Ailem baskıcı ve biraz sıkıntılı bir aile bu yüzden arkadaşım olmasını istemiyorlar. Herkesi kusurlu görüyorlar. Haliyle bir sevgilim olması hatta hoşlandığım birinin varlığı bile beni onların gözünde en aşağılık kız konumuna sokuyor. Yıllarca uğraştım ama değişmedi bu durum. Okulumu bitirip kendi hayatımı kurmayı düşünüyorum. Giriş kısmını şu sebepten uzatmış bulundum: insanım, kalbim var ve bir genç kızım haliyle hoşlandığım birileri oluyor. Çok da efendi, düzgün eğitimli kişiler. Başta iletişim kuruyoruz zamanla bir bağ oluşuyor ama iş sevgiliğe geldiği zaman yani karşımdaki hayatıma dahil olmak istediği zaman ondan kaçıyorum. Çocuk gibi "ben seni incitirim, benimle zaman kaybetme" vs gibi sebeplerle iletişimi bitirmeye çalışıyorum. Aslında annemden korkuyorum ama bunu insanlara söylemekten utanç duyuyorum. 20 yaşında koskoca kızım, geleceğin doktor adayıyım ama ailemden psikolojik ve bazen fiziksel şiddet görüyorum. Telefondan adresi sormak için arayan kuryeye "nereden tanıyorsun sen benim kızımı kapat" diyen bir annem var. Hiç arkadaşım olmadığı için evden okula, okuldan eve bir hayatım var. Otobüs kartım bile annemin telefonuna kayıtlı ve bir yere gitsem bin tane sorguyla karşılaşırım. Bir erkek arkadaşım olursa buluşmak isteyecek, bazen evdeyken aramak isteyecek haklı olarak ve ben bunların hiçbirini yapamam. Annem sürekli bekar öleceksiniz, ev araba alın iş kadını olun yeter ben evlendim ne gün gördüm. Asla bir erkek olamaz hayatınızda ben Allah'a kızlarımın kalbimin yerine bir taş koy diye dua ediyorum" diyor. Neticede biriyle karşılıklı anlaşıp hoşlansak bile bir adım öteye götüremiyorum. Kendimi çok yalnız ve çaresiz hissediyorum dediğim gibi bir arkadaşım bile yok. Okulda damı annen var orada neden arkadaş edinmiyorsun diyebilirsiniz ama annem telefonda biriyle mesajlaştığımızı herhangi bir kızın aradığını ya daen basitinden kızlarla dışarıda bir yere gittiğimizi vs duysa çok kötü şeyler olur. Haliyle kimse okuldan okula konuşabildiği bir arkadaş yahut sevgili istemez. Ne yapabilirim, aynı süreçlerden geçenler var mıdır? Okulunu bitir o zaman özel hayatın eşin, dostun olur diyorum kendime ama 25'inden sonra insanda o ilk heveslerkalır mı bilmiyorum. Daha bir erkeğin elini bile tutmadım ya da bir kahve içmedim. Bölümüm mutlu ediyordu önceden. Kendimi değerli görüyordum ama yaşıtım kızlara bir de kendime bakınca çok ezik değersiz bir hiç gibi görüyorum kendimi. Kendine ait özel bir alanı olmayan kızdan doktor olsa ne olur diyorum. Böyle işte sayın üyeler
Buraya kadar okuduysanız çok teşekkür ederim.