merhaba arkadaşlar şuan paylaşacağım şeyi bu güne kadar kimseye anlatamadım.bundan 5 yıl önce eşimle tanıştım birbirimizi çok sevdik 4 yıl üzerine nişanlandık sonra evlendik bu kısama kadar herşey çok güzeldi taki evlendiğim geceye kadar...eşim ve ben ayrı ayrı şehirlerde yaşıyorduk eşim bir iş için antalyaya geldiğinde tanıştık 1 yık kaldı burada daha sonra memleketine döndü.neyse kısadan gideyim evlendik evlenene kadar eşim bir dediğimi 2 etmedi ben ağlasam benden çok ağlardı bir kırıcı lafını duymadım beni görmek için günlük onca yol teper gelirdi nese sonra evlendik tabi nişanlılık döneminde kayınvalidemle bi takım sorunlar çıktı ama ben kocamı öle çok seviyordumki kaynanam ne dese yapacaktım aldırmıyordum kadın bana çok iyi göründü ama içini bilemezdimya nese onların adetleri hala 20 yıl önceden gidiyor kaynanam beraber oturalım dedi ben yok dedim bana ayrı ev açtılar onlar kendi üstüne ben kendi üstüme düşeni yaptık ve ben ailelerinde bir ilke imza tarak ayrı evim oldu ben evimin tek kızıyım ailem helede babam...benim için ölür aramızda farklı bir bağ var nese doğal olarak memeleketimde düğün istediler bir nikah yaparız dediler onuda ailem yaptı babam yaptı gelinlime kadar aldı herşeyi katnanam önce tamam dedi sonra oralı bile olmadı ki parayı kaynanam değil kocam vercecekti çünkü kazancı çok iyi nyese ben evlendim düğünümde bile annesi yüzünden eşimle kavga halindeydim evlendik evimize gitik ben ailemden ayrılmışım üzgünüm o sıra eşim bana annesiyle ilgili bişi söledi bende saçmalama annen bana haksızlık yapıyor dediğimde kabusum başladı üstümde gelinliğimle eşimden ilk tokatımı yedim ...neye uğradımı şaşırdım çıkıp gitmek istedim evden ama olmadı eşim dil döktü neyse ben bir daha olmayacanı düşünürken evlendiğim gecenin sabahı kaynanama kahvaltıya gittik ...bu böle tam 1 yıl sürdü kaynanama gitmediğim gün sayısı belki ondur 1 yılda nese ben artık iyce sıkılmaya başladım bunaldım yeni evliyim haliyle istemiyorum sürekli gitmek hergün bu nedenden dolayı eşimle kavga sonu hep aynı gururu incilen ben ...her defasında alıp valizi çıkıyorum yoldan döndürüyo beni nese artık kaynanam kendini iyce belli etti kocam çalışıp parayı kaynanama getiriyor biz ondan haşlık alıyoruz evime ona sormadan bir eşya alamıyoruz dışarı çıkacamız zaman ona sormadan gidemiyoruz bir gün gitmesek ağlama krizlerine giriyor ...artık herşey çekilmez oldu dayakların ardı arkası kesilmedi ailemin onların bişiden haberi yok her telefonda iyim ben diyorum ağlarken yalandan gülemke ne kadar acı birşey kimse bilemes tam 1 yıl böle yaşadım artık ailemle bile görüşmem istenmiyordu bu durumu aileme belli etmemeye çalışmaktan yorulmuştum dayakların arkası kesilmiyodu hatta bir kes burnum bile çatladı nese usatmıcam hamile kaldımı oğrendim şok şok şok ...1 aylık hamileyken kocam beni dövdü çıktım ailemin yanına geldim ama onlara bişi demedim kocam geld ialdı çocum var bir şans vereyim dedim gittim gitmeseydim keşke artık cehennme gibi günler vardı hamileyken kaçkez dayak yedim bilmiyorum bebeğime bişimi oldu diye kaç gece sabahaı dar ettim bilmiyorum evden dışarı çıkartmaz oldular beni markete bile tek başım agidemiyordum artık ... nese doğum yaptım amakafama koydum doğum yapıp boşanmayı sezeryanla oğlum canım dünyaya geldi annem babam yanıma geldiler babam döndü kayananam ailem evde diye evime gelmiyor lohusa halimle 2 günlük bebeği sevmek için ayagına çağırıyordu ve en son olanlar oldu 8 günlük lohusaydım kaynanma aradı gel diye gittim ramasanın ilk günü eve döncem ben annem evde tek dedim kaynanma surat yaptı tabi kocamda eve geldi bir kavaga kocam aannemin yanında üstüme yürüdü beni dövmeye kaktı o ara annem bu seni dövüyomu dedi ortalık birbirine girdi kocam bana kendin defol çocumu bırak dedi kaynanam kaynım geldi ne oldunu anlamadım bir anda kaynanamı kaynımı kocamı kucamda emzirmekte olduğum bebeğimle bana saldırırlarken buldum tekmeler havada uçuyordu tokatlar annem beni ben bebeğimi korumaya çalışıyorum kaynımın attığı tekmelerden biri nerdeyse bebeiğime gelcekti
allah korudu annem aray girdi annemi dövmeye kaktılar ben lohusayım oğlum gögsümde emiyo ağlıyorum kayananm beddua edip duruyor kafama bişiler vurmaya kakıyo nese bisi eve kitlediler annem hemne babamı aradı memelketten gel diye 10 saatlik yol adam nasıl geldi bilmiyorum bile ailemin yarısı sabahına ordaydı nese polis çağırdım o ara kaynanam çocumu aldı o benim vermem kendin defol sana bırakmam ben o benim gibi bişiler saçmaladı nese polis geldi karakola ordan hastaneye oana sütüm gitti oğlum aç hemşireler sağolsun karnını doyurdu anaem karakolda kaldı benim çantam onda korkuyorum offffffffffffffff felaket nese ordaki akrabalarim geldi doktor olan kusenim hemen başka hastaneden hemen darp raporu aldık kolumda ki morluklar kafam kadardı ve bu doğumumdan 2 gün önce oldu morlukları saklamaıştımboşanacağım ama ailem hala sadece 1 kere dayak yedimi biliyor oda kolumdaki morluktan dolayı sölemk zorunda kaldım ben dayak yedimi kendime yeni yeni itiraf edebilirken bir başkasına nasıl söylerim ki ailem o morluktan dolayı resmen çöktü evlendiğimden beri dayak yedimi bilseler mahfolurlar...lohusa halimle kucamda 8 günlük bebeğimle baba evine döndüm şuan boşanma davam açıldı mahkemem daha görülmedi bu arada kayınpederim öldü ölümünden beni suçladılar ne hakaraetle işittim bilemesssinis tam 7 ay oldu ve kocam oğlunu bir kes bile görmeye gelmedi allah rası olsun ailem bakıyo bana çocuma ve bir kez neden bile niye sormadılar bana torunları için ölürler...ve ben şuan çok mutluyum çünkü oğlum yanımda allah ayırmasın bizi o bana güç veriyor kocama gelince yaptığı hiç bişiden pişman değil ...kaynanamsa beni bir kez aramadı ona dediğim tek laf bana lohusa halimle yaptıklarınızdan dolayı benden helallik almadan allah sisi musalla taşın ayatırmasın ben allaha havale ettim hepsini...zaman geçtikçe bişşiler daha çok acıtıyor canımı yeni farkına varıyorum yaşadıklarımı bazen kaldıramıyorum napcam bilmiyorum acaba bana yapılan şeyleri çokmu abarttım kocam hergün msj atıp beni suçluyo denmgem bozuldu resmen psikolojik baskı yapıyor bana kendimi suçlu hissedeyim diye bir akıl lütfen...beni çocundan onu mahrum etmekle suçluyor alıp gittin diyor... ne yapacağım ben ...öle cahilde değilim ayaklarım üstüne durabilen biriyim bu kadar sıkıntıyı duzelir umuduyla bebeğimde var diye çektim ama boşmuş yaşadıklarımla kaldım 24 yaşında ömrümden ömür gitti resmen şuan yazarken bile titriyorum yeni yeni yaşadıklarımın şokundan çıkıp idrak edebiliyorum ne yapacağımı bilmiyorum
Yazdıklarınızı içim titreyerek bir bir okudum.
O kadar içten yazmışsınız ki sanki ben yaşamışım gibi içime oturdu.
Siz şanslı bir kadınsınız, çünkü aileniz yanınızda size destek.
Hali hazırda bir kez şiddet gördüğünüzü zannediyor olsalar dahi, biliyorlar.
Onlar için bir kez veya defalarca olması inanın hiçbir şeyi değiştirmeyecek yani aileniz iki türlü de aynı üzüntüyü duyacak.
Bu sebepten baştan sona (ilk günden itibaren) yaşadığınız olumsuz herşeyi anne-babanızla paylaşmanızı öneririm.
Bakın ailemiz üzülmesin diye evliliğimize sakladığımız her çirkin ayrıntı, güzel zamanlar için geç kalmamızı sağlıyor.
Üzülsünler, inanın hiçbir anne baba bu üzüntüyü uzun süre yaşamıyor.
Bi süre sonra(diyelim ki şiddetten haberdar oldular ve boşandınız aradan 1-2 yıl geçti), herşey unutuluyor.
Siz aileniz için hala bebeksiniz, sizi koruma refleksleri devam ediyor ve ölene dek devam edecek.
Şiddet gördüğünüzü bilip size kol kanat gerdiklerinde, mutlu dahi olacaklardır, kızımızı kurtardık o yaratıktan diye.
Oğlunuzun o psikopat adamla büyümesine izin vermeyin lütfen, sakın boşanmaktan vazgeçmeyin.
Oğlunuz ve siz çok çok mutlu olacaksınız o yaratıktan uzakta.