öncelikle herkese bol linçler dilerim. kafam o kadar karışık ve o kadar berbat hissediyorum ki yiyeceğim linçler beni daha kötü yapamaz bu yüzden canınız sağolsun.
kısaca kendimden bahsedeyim 27 yaşında doktora öğrencisiyim. bu sene arş görevlisi olduğum üniversitede doktoraya kabul aldım inanılmaz bir mutluluk tabii bunun nasıl bir karmaşa getireceğini bilemezdim.
yazın mülakattayken bir adama denk geldim o da benim gibi mülakata gelmişti neyse orada inanılmaz hoşlandım bu arada yıllardır ilk defa birinden hoşlanmış oldum. hani biri yanınızdan geçtiğinde bile inanılmaz bir çekim hissedersiniz ya, heh işte ondan oldu. buraya kadar problem yok.
geçen haftalarda dersler başladı bir baktım bu da kabul almış sınıf arkadaşı olmuşuz. o kadar sevindim ki onu gördüğüme. bende hissettirdiklerini tarif edemem çok tatlı çok özel şeylerdi. tanıştık falan ama aramızdaki çekim ultra seviyede.o devamlı bana bakıyor ben devamlı ona bakıyorum. sınıfta bir espri geçtiği zaman bile birbirimize bakıp gülüyoruz daha ilk günden. bana ne olduğu hakkında hiçbir fikrim yok çünkü dediğim gibi yıllardır ne ortamlar gördüm asla kendimi kaptırmadım mantık insanıyımdır.bu defa mantığım beni terk etti.kendimi çok zayıf hissediyorum.
gel gelelim zurnanın zırt dediği yere gözüm salak aşıklar gibi öyle kör olmuş ki ikinci gün adamın alyansını fark ettim. etmemle birlikte kendimi çok zavallı ve kötü hissetmeye başladım. bu adam bana hala gülüyor hala benimle flört ediyor molalarda dibimde bitip bitip duruyor bunun farkındayım ama ben bir anda buz kesildim. çıkışlarda arabayla bırakmayı teklif etti reddettim falan. bu konu böylece içimde kapanır diye beklerken kapanmadı arkadaşlar. bir anda yeme içmeden kesilmeler, uykusuzluklar, projelere katılamama, sinir krizleri baş gösterdi. ben hiçbir şey yaşamadığım bu adama köpek gibi bağlanmışım meğerse. başkası yapsa vay adi or* diyeceğim düşüncelere kapılmaya başladım ve ona karşı hissettiğim bu çekimle dersleri daha fazla nasıl sürdürürüm bilmiyorum. kariyerim mahvolacak gibi hissediyorum. görevimin bitmesine bir senem daha var ama arş görevliliğimden istifamı istemeyi de düşünüyorum.
3 senedir kabul almaya uğraştığım doktorayı bırakmayı düşünüyorum. zihnimden atamıyorum. çok sevdiğim dersleri ne dinleyebiliyorum ne anlayabiliyorum. sınıfta neşem falan kalmadı. bana ne olduğu hakkında bir fikrim bile olmadan allah belamı verdi. ilk defa da erkek görmüyorum bu arada kısa sürede çok flörtüm olmuştur fakat uzun zamandır tercihim doğrultusunda yalnızdım. kendime diyorum senin eşinden biri hoşlansa ne hissederdin gibisinden ama yok hayatımda ilk defa salak zihnime söz geçiremiyorum.adamı beynimden atamıyorum. tanımadığım eşine kin besliyorum hakkında kötü şeyler diliyorum. biliyorum yaptığım şerefsizlik. umarım dilediklerim de bana döner. lütfen biriniz bir çare üretebilir mi?
