- 9 Haziran 2019
- 8.048
- 31.254
- 498
- Konu Sahibi HayatSevinceGuzel
- #1
Öncelikle herkese iyi akşamlar. Uzun bi yazı yazacağım biraz iç dökme, biraz dertleşme, en çok da fikir ve destek almak amaçlı.
24 yaşındayım, 2 senelik öğretmenlik mezunuyum. Sınava hazırlanıyorum, hafta sonu da sınava gireceğim. Ama son 2 senedir kendimi hayata karşı çok yorgun hissediyorum. Evet gülüyorum eğleniyorum hep birşeylerle meşgul haldeyim, mutsuzum da diyemem ama sanki kırgın yanlarımı kapatmak için bi süs gibi kullanıyorum mutlu olmayı sanki.
Benim yorgunluğum şöyle taşımakta zorlandığım hal aldı. Ünivesite 3.sınıftan itibaren hayatımda olan, gerçekten çok sevdiğim, çok kıymet verdiğim onunlayken mutlu olduğum birisi vardı. Ciddi bir ilişki zaten benim ilk ilişkim. Ailesi çevresini filan tanıdığım. Genelde iyi anlaşırdık ilk başlarda sonra zaman geçtikçe ikimizde birbirimize karşı hatalar yaptık . Bu hatalar büyük hatalar değil yani affedilmeyecek hatalar değildi. Genelde benim onun çıkardığı şuan baktığımda basit soruunlar,çocukluk ettim dediğim şeylerki 21 22 yaşlarında. Tabi zamanla bizi çok fazla yıprattıı,ilişkimiz devam etse de sorunlar olurdu yinede. Genelde bu yüzden benden uzaklaşırdı zaten. Bi gün bu sebeple bitmesin diye çok çabaladım,uğraştım. Zaman böyle 2 sene geçti ama çok da mutlu olduğumuz zamanlar oldu, sevgisini hisseder hep de sevgimi, emeğimi çok verirdim. Kendisi de çok zor birisiydi. Ama hep benimle yanımda olacağını söylerdi. ileriye dönük hayallerimiz hep vardı. Sonra benim okulum bitti, o zaman onun hayatına yön vereceği bi iş durumu vardı. İkimizde aynı zamanlarda benim okuduğum şehirden ayrıldık. Herşey ordan ayrıldıktan snra başladı. Bir anda benden gitti. hiçbir şey söylemeden çıktı hayatımdan. Onun iş durumu da bir anda gerçekleşti ve öyle gitmişti zaten. İşi de tehlikeli sayılan mesleklerden. Bilirsiniz biraz eğitim vs. gerekiyor öncesinde. Eğitimde olduğu için hiçbirşey yapmadım, bekledim inanmadım gittiğine, benim kaldıramayağımı düşünüyor ondan böyle yapıyor, beni uzaklaştırıyor dedim. Sonra aradan kısa bir süre geçtikten sonra tekrar iletişime geçtik, bana herşeyi anlattı gitme sebebinin beenim düşündüğüm gibi olduğunu söyledi. Sevdiğini söyledi. O zamanlarda yorgundum olan bitenden çünkü son zamnlarda çoğu şey sadece benm çabamla oluyordu. Sevdiğim için onunla hayallerini kurduğum gelecek için asla aklımda vazgçme düşüncesi bile olmadı. Ciddi anlamda peşinden koştum, olmazsa bile aklımda kalmasın pişmanlığım olmasın diye. Bu süreçte ben hayatımın geri kalanında onla olmak istediğimden emin olmuştum. Sorunlarında zmanla yoluna girceğine inanıyordum. Devam etme kararı aldık. Aradan çok kısa bir zaman sonra tekrar aynı konu oldu, beni sevmediğini söyledi vazgeçmemi istedi. Bu sefer kabul ettim. O günden sonra sadece 1 kere konuştuk, o da ben onun o işe başlamasını çok istiyordum ama nasip olmadı beraber olmak, onu tebrik etmek için yazdım iki yabancı gibi konuştuk birdaha hiç konuşmadık. İşte o gün anladım gerçekten benden gittiğini. Hayatımın en zor günlerinden birisiydi. Daha öncesinde kendi içimde ona veda etmemişştim ama o gün anlamıştım artık Allah yazmadıysa bidaha hiç bir araya gelemeyeceğiz. Yapım gereği zaten çok duygusal birisiyim. Çok zor günlerdi benim için. Tebrik konuşmamdan sonra 1 yıl geçti üzerinden, geçen sene bu zamanlardı. Ondan öncesi de çalkantılıydı zaten. toplamda 2 senedir ayrı gibiyiz o yüzden.
Burası ilk bölümüydü.
Ayrıldıktan sonra ilk senem çok zor geçti. Beklemekle geçti ciddi anlamda,her gün gözyaşı, bilmediğim her telefona o diye bakmakla geçti, gelmedi. Hiçbirşey yapmadı. İkinci sene ise artık kabulleniş senesiydi. İşe girdim, çalıştım, çevrem değişti, yeni arkadaşlarım oldu, ben değiştim, artık daha iyiyim o eski halim gibi tabiki değilim. Her gün onu düşünmüyorum.
Hayatıma girmek isteyen kişiler oldu. Kimseye öyle bakamadım kimseyi içim almamıştı. Sonra birisiyle tanıştım şans vermek istedim ama çok kısa zamanda gördüm ki hazır değilim aklıma o geeliyor, o sonradan hayatıma giren kşinin de yalancı kötü karakterli birisi olduğunu gördüm, bundan bi süre önce konu açmıştım zaten ayrıldık diye, meğersem kendi kötülükleri içinmiş Allah kısa zamanda gösterdi de hatamdan döndüm.
Şimdi sorunum ilk ilişkim hep hatrııma geliyor bazen ellerimi açmış dua ederken buluyorum kendimi tekrar bir arada olalım, onunla kurduğum hayallerim gerçek olsun diye. Ama çok uzak şehirlerdeyiz ve kesinlikle hiçbir iletişimimiz yok bir senedir. Sesini duymadım, yüzünü hiç görmedim. Hayatında birisi olmadığını biliyorum sadece. Ayrıldıktan sonra onun beni tanıştırdğı herkesle de iletişimimi kestim. Saçmalama diyorum olmuycak bundan sonraa nasibin değildi kabul et diyorum.
İçimde kendisne karşı hiç kötü bir düşünce yok, bazı duyguları bile yeni öğreniyorum, özlemek gibi...
Sorunum ise hayatıma böyle nasıl devam edeceğim bilmiyorum, birini hayatıma aldığımda onu hatırladığımı unutmadığımı gördüm. Bu şekilde hayatıma girecek kişiye kötülük olur diye düşünüyorum. Bir yandan artık çevrem evlenmeyecek mi diye düşünüyor. Ailem kesinlikle evlenmem konusunda baskı yapmıyor ama fark ediyorum merak ettiklerini. 2 senedir sınavım var diye bahane ediyorum, ama sorun kendimde.
Onu hatırladığım zamanlar herkesten uzaklaşıyorum, gelse keşke nasibim olsa diyorum..
Şimdi yine tanışmak görüşmek isteyen kişiler var ben yine sınavı bahane ettim, bitecek diye bekliyorlar... Sınavım çok iyi geçip de kazanır mıyım onu da bilmiyorum.
Bundan sonrasında hayatıma nereden başlayarak yön vermeliyim bilmiyorum, şuan bu düşüncelerim saplantılı gibi görünüyor olabilir. Aslında öyle de değilim, kurslara gidiyorum gülüyorum, eğleniyorum, yeni arkadaşlar ediniyorum ama bir yanımda hala onun hayatımda olmayışının üzüntüsü var ve zaman zaman baş etmekte zorlanıyorum.
Bu kadar uzun yazdığım için affola. okuyan destek olan herkese teşekkür ederim.
24 yaşındayım, 2 senelik öğretmenlik mezunuyum. Sınava hazırlanıyorum, hafta sonu da sınava gireceğim. Ama son 2 senedir kendimi hayata karşı çok yorgun hissediyorum. Evet gülüyorum eğleniyorum hep birşeylerle meşgul haldeyim, mutsuzum da diyemem ama sanki kırgın yanlarımı kapatmak için bi süs gibi kullanıyorum mutlu olmayı sanki.
Benim yorgunluğum şöyle taşımakta zorlandığım hal aldı. Ünivesite 3.sınıftan itibaren hayatımda olan, gerçekten çok sevdiğim, çok kıymet verdiğim onunlayken mutlu olduğum birisi vardı. Ciddi bir ilişki zaten benim ilk ilişkim. Ailesi çevresini filan tanıdığım. Genelde iyi anlaşırdık ilk başlarda sonra zaman geçtikçe ikimizde birbirimize karşı hatalar yaptık . Bu hatalar büyük hatalar değil yani affedilmeyecek hatalar değildi. Genelde benim onun çıkardığı şuan baktığımda basit soruunlar,çocukluk ettim dediğim şeylerki 21 22 yaşlarında. Tabi zamanla bizi çok fazla yıprattıı,ilişkimiz devam etse de sorunlar olurdu yinede. Genelde bu yüzden benden uzaklaşırdı zaten. Bi gün bu sebeple bitmesin diye çok çabaladım,uğraştım. Zaman böyle 2 sene geçti ama çok da mutlu olduğumuz zamanlar oldu, sevgisini hisseder hep de sevgimi, emeğimi çok verirdim. Kendisi de çok zor birisiydi. Ama hep benimle yanımda olacağını söylerdi. ileriye dönük hayallerimiz hep vardı. Sonra benim okulum bitti, o zaman onun hayatına yön vereceği bi iş durumu vardı. İkimizde aynı zamanlarda benim okuduğum şehirden ayrıldık. Herşey ordan ayrıldıktan snra başladı. Bir anda benden gitti. hiçbir şey söylemeden çıktı hayatımdan. Onun iş durumu da bir anda gerçekleşti ve öyle gitmişti zaten. İşi de tehlikeli sayılan mesleklerden. Bilirsiniz biraz eğitim vs. gerekiyor öncesinde. Eğitimde olduğu için hiçbirşey yapmadım, bekledim inanmadım gittiğine, benim kaldıramayağımı düşünüyor ondan böyle yapıyor, beni uzaklaştırıyor dedim. Sonra aradan kısa bir süre geçtikten sonra tekrar iletişime geçtik, bana herşeyi anlattı gitme sebebinin beenim düşündüğüm gibi olduğunu söyledi. Sevdiğini söyledi. O zamanlarda yorgundum olan bitenden çünkü son zamnlarda çoğu şey sadece benm çabamla oluyordu. Sevdiğim için onunla hayallerini kurduğum gelecek için asla aklımda vazgçme düşüncesi bile olmadı. Ciddi anlamda peşinden koştum, olmazsa bile aklımda kalmasın pişmanlığım olmasın diye. Bu süreçte ben hayatımın geri kalanında onla olmak istediğimden emin olmuştum. Sorunlarında zmanla yoluna girceğine inanıyordum. Devam etme kararı aldık. Aradan çok kısa bir zaman sonra tekrar aynı konu oldu, beni sevmediğini söyledi vazgeçmemi istedi. Bu sefer kabul ettim. O günden sonra sadece 1 kere konuştuk, o da ben onun o işe başlamasını çok istiyordum ama nasip olmadı beraber olmak, onu tebrik etmek için yazdım iki yabancı gibi konuştuk birdaha hiç konuşmadık. İşte o gün anladım gerçekten benden gittiğini. Hayatımın en zor günlerinden birisiydi. Daha öncesinde kendi içimde ona veda etmemişştim ama o gün anlamıştım artık Allah yazmadıysa bidaha hiç bir araya gelemeyeceğiz. Yapım gereği zaten çok duygusal birisiyim. Çok zor günlerdi benim için. Tebrik konuşmamdan sonra 1 yıl geçti üzerinden, geçen sene bu zamanlardı. Ondan öncesi de çalkantılıydı zaten. toplamda 2 senedir ayrı gibiyiz o yüzden.
Burası ilk bölümüydü.
Ayrıldıktan sonra ilk senem çok zor geçti. Beklemekle geçti ciddi anlamda,her gün gözyaşı, bilmediğim her telefona o diye bakmakla geçti, gelmedi. Hiçbirşey yapmadı. İkinci sene ise artık kabulleniş senesiydi. İşe girdim, çalıştım, çevrem değişti, yeni arkadaşlarım oldu, ben değiştim, artık daha iyiyim o eski halim gibi tabiki değilim. Her gün onu düşünmüyorum.
Hayatıma girmek isteyen kişiler oldu. Kimseye öyle bakamadım kimseyi içim almamıştı. Sonra birisiyle tanıştım şans vermek istedim ama çok kısa zamanda gördüm ki hazır değilim aklıma o geeliyor, o sonradan hayatıma giren kşinin de yalancı kötü karakterli birisi olduğunu gördüm, bundan bi süre önce konu açmıştım zaten ayrıldık diye, meğersem kendi kötülükleri içinmiş Allah kısa zamanda gösterdi de hatamdan döndüm.
Şimdi sorunum ilk ilişkim hep hatrııma geliyor bazen ellerimi açmış dua ederken buluyorum kendimi tekrar bir arada olalım, onunla kurduğum hayallerim gerçek olsun diye. Ama çok uzak şehirlerdeyiz ve kesinlikle hiçbir iletişimimiz yok bir senedir. Sesini duymadım, yüzünü hiç görmedim. Hayatında birisi olmadığını biliyorum sadece. Ayrıldıktan sonra onun beni tanıştırdğı herkesle de iletişimimi kestim. Saçmalama diyorum olmuycak bundan sonraa nasibin değildi kabul et diyorum.
İçimde kendisne karşı hiç kötü bir düşünce yok, bazı duyguları bile yeni öğreniyorum, özlemek gibi...
Sorunum ise hayatıma böyle nasıl devam edeceğim bilmiyorum, birini hayatıma aldığımda onu hatırladığımı unutmadığımı gördüm. Bu şekilde hayatıma girecek kişiye kötülük olur diye düşünüyorum. Bir yandan artık çevrem evlenmeyecek mi diye düşünüyor. Ailem kesinlikle evlenmem konusunda baskı yapmıyor ama fark ediyorum merak ettiklerini. 2 senedir sınavım var diye bahane ediyorum, ama sorun kendimde.
Onu hatırladığım zamanlar herkesten uzaklaşıyorum, gelse keşke nasibim olsa diyorum..
Şimdi yine tanışmak görüşmek isteyen kişiler var ben yine sınavı bahane ettim, bitecek diye bekliyorlar... Sınavım çok iyi geçip de kazanır mıyım onu da bilmiyorum.
Bundan sonrasında hayatıma nereden başlayarak yön vermeliyim bilmiyorum, şuan bu düşüncelerim saplantılı gibi görünüyor olabilir. Aslında öyle de değilim, kurslara gidiyorum gülüyorum, eğleniyorum, yeni arkadaşlar ediniyorum ama bir yanımda hala onun hayatımda olmayışının üzüntüsü var ve zaman zaman baş etmekte zorlanıyorum.
Bu kadar uzun yazdığım için affola. okuyan destek olan herkese teşekkür ederim.
Son düzenleme:
