Biliyorum çok uzun olacak ama lütfen bıkmadan okuyun ve bana bir al verin buna ihtiyacım var…
Hayatm 3 yıl içinde resmen alabora oldu… Ben İstanbul’da doğdum büyüdüm. Ve Çok iyi bir işim vardı kamuda çalışıyordum sözleşmeli olarak maaşım da iyiydi zaten aile yapısı olarak da süper bir ailem var çok şükür… bu zamana kadar da maddi manevi hiçbir şeyin eksikliğini duymadım. Hep derdim her şey istediğim gibi acaba benim sınavım ne olacak diye? Hayat bana öyle şeyler yaşattı ki tüm imkanlarım elimden alınmış kendimi makineden çıkarılmış çamaşır gibi sıkılıp bir kenara paçavra gibi atılmış hissediyorum…
Geçiyorum değişmiş yaşantımın özetine:
Üniversite okurken arkadaşım vasıtasıyla başka bir memlekette yaşayan eşimle tanıştırıldım çok sevdik birbirimizi 3-4 yıl flört askerlik derken iş ailelerin tanıştırılmasına geldi ve çok zorluklarla aileleri ikna çabalarıyla evlendik. Onları anlatmaya kalksam roman olur. Annem babam çok dedi orası küçük yer yapamazsın içlerinde üveylik var, işleri ortak… ortak işten hayır gelmez , seni sahiplenmezler orası küçük yer herkes kendi adamını kollar sen gerip kalırsın diye ama tabi bunları düşünen kim seviyorsun deli gibi seviliyorsun da samanlık seyran olur sanıyorsun… Ama hiç de öyle değilmiş…
3 yıl oldu evleneli ama ben buraya alışamıyorum. Zamanla alışırsın derler ya hani hep işte zamanla alışmak yerine daha da zorlaşıyormuş yaşamak nefes almak… kayınpederim ilgisiz bir baba çoluk çocuğuna gelecek sağlamamış umrunda bile değil bana kalsa… kayınvalide desen alllaha havale ediyorum onu çünkü eşimin kendi annesi değil annesi küçükken ölmüş üvey anne var… adamı doldurur mu doldurur bizler misafir gibiyiz hiç benimsemedim burası baba ocağıdır ben bu evin geliniyim kızım diye… çünkü hiç yaklaşmadılar ki o yakınlığı sıcaklığı vermediler ki. Bunun ailesi uzaktadır kendisi okumuş etmiş İstanbuldan buraya gelmiş uyum sağlamaya çalışıyor soyadımızı aldı evladımıza geldi biz de ona yardımcı olalım ailesi olalım diyen olmadı ki…
Eşim abisiyle ortak iş yapıyor ve bababa o işten ekmek yiyor ben artık çekileyim evim var emeklim var çoluk çocuk geçimine baksın demedi hiç. Biz de eşimin abisi de kirada oturuyoruz Allahtan dükkanları kendilerininin.. İyi kötü geçim sağlanıyor çok şükür ama adalet yok kiii… herkes ne koparıp çıkıyorsa olmuş bu güne kadar elticim ayrı kaçırmış bilezik yığmış kaynana ayrı çalıp çırpmış bilezik yığmığ her ikisinin de yastık altı küflüdür… biz evlendik bor harç bunlara koydu tabi artık istedikleri kadar çekemediler hemen hesap ayıralım demelere başladı abi olacak… en son borcumuz var dükkanda diyerek eşime belli maaş vermeye başladı kendi de ben senden az alırım dedi… Böyle insanlık mı olur, adalet mi olur , ortaklık mı olur? Eşim sen ne alcaksın belli olsun ikimizinde aldığı dediğinde ne demek istiyosun diyerek susturdu eşimi… eşimde çok iyi niyetlidir kırmak istemez insanları haksızlığa da uğrasa sabreder ses çıkarmaz çirkef değildir sineye çekti… çünkü abisi laf anlayacak bir adam değil suratı kaprisi çekilmez eşime zindan etti resmen o dükkanı… iletişimleri zaten yok bir dükkanda iki yabancı gibi gözü götürmüyor eşimi büyük ya her şey istediği gibi olsun istiyor ağa resmen…. şuan biz eşimin aldığı parayla ancak geçinirken kaynım olacak insanın ne aldığı harcadığı belli değil üstelik 2 çocucuğu var bir dershaneye gidiyor karı koca sigaraları var bizden ekstra falan filan…. Ama benden az alırmış (!) nasıl geçindiğini bize de öğretse de biz beceremiyoruz valla…
bu arada atlamışım eltim olacak belayla da 3 aylık evliyken yolları ayırdık konuşmuyor kıskançlık krizlerine girdi büyüklük ablalık yapacağına öldü öldü dirildi... onu da allaha havele ediyorum hepsini de...
Neyse çok ayrıntıya girdim özür dilerim ama artık doldum taştım… Ben kendime gelecek olursam iş desen bulamadım küçük yer zaten adamlar 400-500 e eleman çalıştırıyorlar sigorta desen yapmıyorlar yaparlarsa öp başının üstüne koy… zaten o işler de bana göre değil önceki işimle kıyaslarsam hiç değil… kamuda 3 yıl önce 1200 maaş alıyordum ben düşünün yani… kendimi tatmin edeceğim bir işim de yok…
Tüm bunlar yetmez gibi rabbime yine de hamd olun asla isyan etmiyorum çocuğumuzda olmuyor eşim azosperm…. İstanbulda iki tüp bebek denedik birini kendi imkanlarımızla diğerini ailem yaptırdı çok şükür tutmadı zaten şansımız çok düşüktü… Eşimin ailesini mi soruyorsunuz???? Çok afedersininiz bizim sorunumuz onların bir tarafına bile vurmadı… babası oralı bile olmadı bu benim çocuğumdur benim evladımdan dolayı çocukları olmuyor bende babayım destek olayım demedi… ama maddi ama manevi…. Benim ailem her türlü arkamda durdu allahım razı olsun onlardan …
Demem o ki hayatım tam bir alabora oldu… Sen kalk gel elin memleketine burada can yok canan yok… aile desen aile görmedim ben burada.. Bir bebeğim olsaydı onunla avunurdum bana burada arkadaş olurdu rabbim onu da nasip etmiyor… iş desen iş de yok … huzur desen o da yok…. Allhım eşimden bin kere razı olsun o benim yanımda olmasaydı ben napardım halim nice olurdu hiç bilmem…
Çok şükür bu kadar olumsuzluğa rağmen ondan ağzım yanmadı hiç… halimden anlar her istediğimi yapar uzaktan geldim diye bana burada sahiplik yapar yalnız bırakmaz gezdirir falan çok şükür….
Bu ara kafamı kurcalayan asıl sorun şu: arkadaşlar eşimi ikna edip istanbulda kendi ailemin yanına dönmemem için hiçbir sebep yok bana kalsa… siz olsanız burada kalıp alışmaya mı bakarsınız yoksa ne yapıp edip eşinizi ikna edip doğru kendi memleketinize mi giderdiniz?
Ben bugün gitsem 1.600-1800 civarı alıyorlar şuan herhalde işim hazır girebilicem işime… eşime de bir iş bulur beni o işe sokan abimiz.. tabi eşim kendi işini yapmış emir altına girp işçi olmaktan çekiniyor onun için de zor ama burada da dükkanda huzuru yok adelet yok aile saadeti yok…
Ben oraya gelsem buradakinden dahamı kötü olur hayatım? Burada ne garantim var beni ne bağlıyor ki kendime ait evim mi? Çocuğum mu? Ben kendimi bu lanet olası yerden kurtarmalı mıyım? Nolur akıl fikir verin….
Hayatm 3 yıl içinde resmen alabora oldu… Ben İstanbul’da doğdum büyüdüm. Ve Çok iyi bir işim vardı kamuda çalışıyordum sözleşmeli olarak maaşım da iyiydi zaten aile yapısı olarak da süper bir ailem var çok şükür… bu zamana kadar da maddi manevi hiçbir şeyin eksikliğini duymadım. Hep derdim her şey istediğim gibi acaba benim sınavım ne olacak diye? Hayat bana öyle şeyler yaşattı ki tüm imkanlarım elimden alınmış kendimi makineden çıkarılmış çamaşır gibi sıkılıp bir kenara paçavra gibi atılmış hissediyorum…
Geçiyorum değişmiş yaşantımın özetine:
Üniversite okurken arkadaşım vasıtasıyla başka bir memlekette yaşayan eşimle tanıştırıldım çok sevdik birbirimizi 3-4 yıl flört askerlik derken iş ailelerin tanıştırılmasına geldi ve çok zorluklarla aileleri ikna çabalarıyla evlendik. Onları anlatmaya kalksam roman olur. Annem babam çok dedi orası küçük yer yapamazsın içlerinde üveylik var, işleri ortak… ortak işten hayır gelmez , seni sahiplenmezler orası küçük yer herkes kendi adamını kollar sen gerip kalırsın diye ama tabi bunları düşünen kim seviyorsun deli gibi seviliyorsun da samanlık seyran olur sanıyorsun… Ama hiç de öyle değilmiş…
3 yıl oldu evleneli ama ben buraya alışamıyorum. Zamanla alışırsın derler ya hani hep işte zamanla alışmak yerine daha da zorlaşıyormuş yaşamak nefes almak… kayınpederim ilgisiz bir baba çoluk çocuğuna gelecek sağlamamış umrunda bile değil bana kalsa… kayınvalide desen alllaha havale ediyorum onu çünkü eşimin kendi annesi değil annesi küçükken ölmüş üvey anne var… adamı doldurur mu doldurur bizler misafir gibiyiz hiç benimsemedim burası baba ocağıdır ben bu evin geliniyim kızım diye… çünkü hiç yaklaşmadılar ki o yakınlığı sıcaklığı vermediler ki. Bunun ailesi uzaktadır kendisi okumuş etmiş İstanbuldan buraya gelmiş uyum sağlamaya çalışıyor soyadımızı aldı evladımıza geldi biz de ona yardımcı olalım ailesi olalım diyen olmadı ki…
Eşim abisiyle ortak iş yapıyor ve bababa o işten ekmek yiyor ben artık çekileyim evim var emeklim var çoluk çocuk geçimine baksın demedi hiç. Biz de eşimin abisi de kirada oturuyoruz Allahtan dükkanları kendilerininin.. İyi kötü geçim sağlanıyor çok şükür ama adalet yok kiii… herkes ne koparıp çıkıyorsa olmuş bu güne kadar elticim ayrı kaçırmış bilezik yığmış kaynana ayrı çalıp çırpmış bilezik yığmığ her ikisinin de yastık altı küflüdür… biz evlendik bor harç bunlara koydu tabi artık istedikleri kadar çekemediler hemen hesap ayıralım demelere başladı abi olacak… en son borcumuz var dükkanda diyerek eşime belli maaş vermeye başladı kendi de ben senden az alırım dedi… Böyle insanlık mı olur, adalet mi olur , ortaklık mı olur? Eşim sen ne alcaksın belli olsun ikimizinde aldığı dediğinde ne demek istiyosun diyerek susturdu eşimi… eşimde çok iyi niyetlidir kırmak istemez insanları haksızlığa da uğrasa sabreder ses çıkarmaz çirkef değildir sineye çekti… çünkü abisi laf anlayacak bir adam değil suratı kaprisi çekilmez eşime zindan etti resmen o dükkanı… iletişimleri zaten yok bir dükkanda iki yabancı gibi gözü götürmüyor eşimi büyük ya her şey istediği gibi olsun istiyor ağa resmen…. şuan biz eşimin aldığı parayla ancak geçinirken kaynım olacak insanın ne aldığı harcadığı belli değil üstelik 2 çocucuğu var bir dershaneye gidiyor karı koca sigaraları var bizden ekstra falan filan…. Ama benden az alırmış (!) nasıl geçindiğini bize de öğretse de biz beceremiyoruz valla…
bu arada atlamışım eltim olacak belayla da 3 aylık evliyken yolları ayırdık konuşmuyor kıskançlık krizlerine girdi büyüklük ablalık yapacağına öldü öldü dirildi... onu da allaha havele ediyorum hepsini de...
Neyse çok ayrıntıya girdim özür dilerim ama artık doldum taştım… Ben kendime gelecek olursam iş desen bulamadım küçük yer zaten adamlar 400-500 e eleman çalıştırıyorlar sigorta desen yapmıyorlar yaparlarsa öp başının üstüne koy… zaten o işler de bana göre değil önceki işimle kıyaslarsam hiç değil… kamuda 3 yıl önce 1200 maaş alıyordum ben düşünün yani… kendimi tatmin edeceğim bir işim de yok…
Tüm bunlar yetmez gibi rabbime yine de hamd olun asla isyan etmiyorum çocuğumuzda olmuyor eşim azosperm…. İstanbulda iki tüp bebek denedik birini kendi imkanlarımızla diğerini ailem yaptırdı çok şükür tutmadı zaten şansımız çok düşüktü… Eşimin ailesini mi soruyorsunuz???? Çok afedersininiz bizim sorunumuz onların bir tarafına bile vurmadı… babası oralı bile olmadı bu benim çocuğumdur benim evladımdan dolayı çocukları olmuyor bende babayım destek olayım demedi… ama maddi ama manevi…. Benim ailem her türlü arkamda durdu allahım razı olsun onlardan …
Demem o ki hayatım tam bir alabora oldu… Sen kalk gel elin memleketine burada can yok canan yok… aile desen aile görmedim ben burada.. Bir bebeğim olsaydı onunla avunurdum bana burada arkadaş olurdu rabbim onu da nasip etmiyor… iş desen iş de yok … huzur desen o da yok…. Allhım eşimden bin kere razı olsun o benim yanımda olmasaydı ben napardım halim nice olurdu hiç bilmem…
Çok şükür bu kadar olumsuzluğa rağmen ondan ağzım yanmadı hiç… halimden anlar her istediğimi yapar uzaktan geldim diye bana burada sahiplik yapar yalnız bırakmaz gezdirir falan çok şükür….
Bu ara kafamı kurcalayan asıl sorun şu: arkadaşlar eşimi ikna edip istanbulda kendi ailemin yanına dönmemem için hiçbir sebep yok bana kalsa… siz olsanız burada kalıp alışmaya mı bakarsınız yoksa ne yapıp edip eşinizi ikna edip doğru kendi memleketinize mi giderdiniz?
Ben bugün gitsem 1.600-1800 civarı alıyorlar şuan herhalde işim hazır girebilicem işime… eşime de bir iş bulur beni o işe sokan abimiz.. tabi eşim kendi işini yapmış emir altına girp işçi olmaktan çekiniyor onun için de zor ama burada da dükkanda huzuru yok adelet yok aile saadeti yok…
Ben oraya gelsem buradakinden dahamı kötü olur hayatım? Burada ne garantim var beni ne bağlıyor ki kendime ait evim mi? Çocuğum mu? Ben kendimi bu lanet olası yerden kurtarmalı mıyım? Nolur akıl fikir verin….
Son düzenleme:
bilmiyorum ağlayıp zırlayıp onu ikna çabalarına mı girsem elinde sonunda dayanamaz belki... 
