- 22 Mart 2008
- 1.286
- 136
-
- Konu Sahibi gunesvemai
- #21
Rabbim kolaylık versin tek başına baş etmen çok çok zor, küçücüksün, kardeşlerin yükünü hafifletmeli, acil şifalar kolaylıklar diliyorum.
Çok zor şeyler bunlar annem de yatağa bağımlıydı ancak dünyanın en mülayim hastası falandı herhalde. Yine de ben çok çok yıpranmıştım. Hastaya bakan kişi hasta kadar kötü oluyor bence. Bakım için yardım almanız şart. En azından evin işi yemek temizlik vs gibi sizi yoracak diğer işler için. Günde 2 saat dışarı çıkabilmeniz bile iyi gelir.Herkese merhaba arkadaşlar. Nereden başlasam bilemiyorum. Kendimi çok uzun bir suredir bitkin, takatsiz, çaresiz hissediyorum ve ciddi anlamda her günüm ağlamakla geçiyorBenim uzuntum annem maalesef. Kendisi elli dokuz yasında ve uc bucuk yıl once ca son evre teshisi kondu. bir seneye yakın zamandır yataga bagımlı durumda. Bu surec gittikce zorlasan bir surec olmustu bizim için ama son bir senede hastalıgın yanında demans benzeri bi durumu var. Uyumuyor, surekli huzursuz veya bagırıyor, mantıksız şeyleri tekrar tekrar söyleyip veya isteyip duruyor. Doktorlar agır tedavilere bagladıkları icin doğrudan bu teshisi koyamadılar ama antidepresan/uyku ilaçlarının hepsini rutine eklediler denedik sonuç vermedi. Ben yirmi iki yasındayım ve her yalnız kaldığımda onun eski halini hatırlayıp aglıyorum Ayrıca öyle bir hal aldı ki ne uyku uyuyabiliyorum ne temel ihtiyacımı karsılayabiliyorum artık. Bu nedenle de uykusuzlugumun zirve yaptıgı zamanlarda sinirlenebiliyorum bagırabiliyorum ben de gercekten kendimi çok kötü hissediyorum, eger bu bir imtihansa sonuna kadar kaybediyorum sanırım diye düşünüp ona da çok aglıyorum. Genel olarak böyle degilim ama ara sıra gercekten sanki baska biri çıkacak içimden bastırmasam of ne yapacagım arkadaşlar... oyle uzuluyorum ve korkuyorum ki onu kaybetmekten. Bu arada bakıcılar kendisinin agresifliginden dolayı durmadı veya bakmak istemediler çok denedik. Diger kardeslerim evli zaten evde yasayan bir benim. psikolojik destek alamıyorum zamansızlıktan, ilac desteğini de benden baska idare edecek kimse yok diye almaktan korkuyorum acıkcası hep uyanık olamam diye. Öyle bir haldeyim ki kendi iç sesimden başka kimseyle konuşamıyorum, arkadaslarım ararsa bile mesajla ancak dönebiliyorum. Gelecege dair hiçbir iyi şey düşünemiyorum zaten yükümün hafiflemesi annemi kaybetmekle olacaksa bu daha da ağır bir yük olur benim için korkusuyla hayal bile kurmuyorum artık. Çok üzgünüm, bu çaresizlik hissiyle baş edemiyorum, daha önce bu tür bir durum yaşayan var mı? Üstesinden gelmek mümkün mü?
Çok teşekkür ederim. Size de çok geçmiş olsunÖncelikle çok zor bir süreç yaşamayan kesinlikle bilemez. Aynı yollardan geçtiğim için sizi çok iyi anlıyorum bende böyle sürekli ağlıyordum. Bakıcı denemişsiniz ama en azından gündüz 2-3 saat de olsa yardıma ihtiyacınız var ya da evli olan kardeşleriniz hiç olmazsa gece gelip sizin de uyumanızı sağlamalı.
bu süreçte sakin kalmak ve sabretmek çok zor ama hayatta her şey gibi bu da başlayıp bitiyor. Antidepresandan ziyade düzenli terapi alabilseniz keşke ve kardeşleriniz de mutlaka sizi dinlendirmeli.
sağ olun çok teşekkür ederim.Çok geçmişler olsun süreç zor kolay değil sende zorlanıyorsun çok iyi anlıyorum güzel evladım.
Teşekkür ederim... Bakıcı işini bir ara denedik mecburen ama durmadılar maalesef. Zaten annem de yabancı biri yanında olunca ekstra agresif oluyor, evlatlarımı istiyorum diyor zatenÇok küçüksün canım benim, bu acıyı ve bakımı tek başına kaldıramazsın.
Mutlaka ama mutlaka bir bakıcı ile anlaşıp kalmasını sağlayın.
Bu şekilde devam ederse sende hasta olup hiç bir şey yapamaz hale gelebilirsin ALLAH korusun o zaman durum daha da zorlaşır.
Rabbim yar ve yardımcın olsun..
İmtihanı kaybettim diye düşünme, hepimiz insanız ve zaten hayat zor, üstelik şu küçücük yaşında çok büyük bir acı ile baş etmek zorundasın ve zaman zaman sinirlerinin yıpranması normal bunun içinde kendine yüklenme..
Ailenin seni bu şekilde yalnız bırakmaması lazım, lütfen onlardan destek istemekten çekinme..
Acınızı yüreğimde hissettim, içim yandı.. Başınız sağ olsun. Umarım mekânı çok güzel olmuş olsun. İnanıyorsanız dileğim o ki bir gün cennette dâimi kavuşursunuz inşallah...Aynı süreci babamda yaşadım. 2 ay önce vefat etti. Vefat edince yaşadığın acı katmerleniyor ama aynı zamanda tarif edemediğin bir hafifleme duygusu oluyor çünkü yıllardır en çok korktuğun şey gerçekleşiyor olabileceklerin en kötüsü oluyor. Onun artık acı çekmediğini, onu kaybetme korkusu ile yaşayacağın bir güne uyanmamak, her daim yüreğin ağzında o korkuyla yaşamamak bir nebze hafifletiyor ama onu birdaha göremeyeceğini hele ki şuan üstüne kar yağdığını bilmek okadar canını acıtıyor ki
Çok geçmiş olsun. Rabbim yardımcınız olsun inşallah. Sizin bir de bebekleriniz varmış. Allah sağlıklı ve hayırlı ömürler versin ikinize de. Bu tür sıkıntılarda aynı yerden imtihan olan insanlar birbirini daha iyi anlıyor. Sizin için de duâ edeceğim.. Allah annenize tez zamanda kalıcı şifa nasip eylesin. Kalbinize ferahlık versinBu Konuda yazacak o kadar çok şeyim var ki nereden başlayacağımı bilmiyorum
Bir çok kişi biliyor konularımı, annem 62 yaşında ve Temmuz ayında beyin kanaması geçirdi .. 5 aylık hastane sürecinden sonra yanımda şu an.
Sağ tarafı felçli, yürüyemiyor, konuşma merkezi hasarlı, kendini çok iyi ifade edemiyor..
Bu olay olduğunda 4 aylık hamileydim ikizlere.. ekim ayında doğum yaptım, hiç bir şeyin keyfini süremedim ne hamileliğim ne doğum sonrası .. annem 1 aralıktan beri yanımda, ikiz bebeklerim, 2,5 yaşında bir kızım ve 62 yaşında artık annem olmayan bir bebeğim daha var …
Seni o kadar iyi anlıyorum ki .. benimde her günüm ağlamak ile geçiyorhiç bir şeye yetemiyorum hepsi bana muhtaç.
Annem de çocuk gibi olmuş, tutturduğunu tutturuyor, anlamıyor , ağlıyor .. 2,5 yaşındaki kızımdan hiç bir farkı yokannemde de kanamaya bağlı demans başladı ve o da 1 saat bile uyumuyor geceleri …
Bütün gün ayaktayım ne gece ne gündüz 2 saat uyumuyorum ..
bebekler bir yandan ağlıyor, kızım bişry istiyor , annem başka bir şey istiyor .. aklımı oynatacak gibi oluyorum.
Sana ne akıl verebilirim bilmiyorumama evet bu da bir imtihan, Allah inşallah sonumuzu hayır etsin. Kendine dikkat etmeye çalış, kardeşlerinin evli olması bütün yükün sen tarafından taşınması gerektiği anlamına gelmiyor .
Ailede başka büyük varsa oturup ortak bir karar verin..
Allah yardımcın (yardımcım) olsun
Çok geçmiş olsun. Bir ara bakım için yardımcı denedik ama dayanamadılar. Zaten annem onlara bir kat daha agresif davrandı, bizler olunca yine daha az bağırıyor. Dışarı çıkmayı düşünmedim bile inanın. Evet, içerde olmak beni farketmeden yıprattı belki de ama tek isteğim uyku ve bir iki saat yemek yapabilmekti (zorunlu olarak yani). Rahatlama konusunda da haklılık payınız vardır elbet ama ben bunu gerçekten hiç aklımdan geçirememÇok zor şeyler bunlar annem de yatağa bağımlıydı ancak dünyanın en mülayim hastası falandı herhalde. Yine de ben çok çok yıpranmıştım. Hastaya bakan kişi hasta kadar kötü oluyor bence. Bakım için yardım almanız şart. En azından evin işi yemek temizlik vs gibi sizi yoracak diğer işler için. Günde 2 saat dışarı çıkabilmeniz bile iyi gelir.
Malesef insanlar bunu kınayabilirler ama bu tür iyileşme ihtimali de olmayan yatağa bağımlı hastalar kaybedildiğinde yakınları özlemle beraber büyük bir rahatlama da hissediyorlar. Bu normal bir durum. Çok geçmiş olsun.
Çok geçmiş olsun Allah yardımcınız olsun hani derler ya anne baba bebekken evladini yikar sevinir öper koklar yaslaninca anneyi babayi yikamak evlatlarinin canini yakar ağlar üzülür onun gibi bi durumunuz var bence siz cok şanslısınız üzülmeyin bir anneniz var sizi büyütmüş bakmış bence sizde annenize destek olmaya yaninda olmaya daha azimli güçlü bir şekilde devam edin ayakta daha dik durmaya çalışın ki siz guclenince annenizde sizden destek alır güçlenir inşallah doktorlara götürün proflara götürün Allah dermansız dert vermesin Rabbim her derdin devasini vermiş kardeşlerinizden de bu konuda destek isteyin durumunuzu anlatin yardim etmelerini talep edin bu şekilde daha iyi atlatirsiniz herşeyi umarım anneniz iyileşir cok geçmiş olsunHerkese merhaba arkadaşlar. Nereden başlasam bilemiyorum. Kendimi çok uzun bir suredir bitkin, takatsiz, çaresiz hissediyorum ve ciddi anlamda her günüm ağlamakla geçiyorBenim uzuntum annem maalesef. Kendisi elli dokuz yasında ve uc bucuk yıl once ca son evre teshisi kondu. bir seneye yakın zamandır yataga bagımlı durumda. Bu surec gittikce zorlasan bir surec olmustu bizim için ama son bir senede hastalıgın yanında demans benzeri bi durumu var. Uyumuyor, surekli huzursuz veya bagırıyor, mantıksız şeyleri tekrar tekrar söyleyip veya isteyip duruyor. Doktorlar agır tedavilere bagladıkları icin doğrudan bu teshisi koyamadılar ama antidepresan/uyku ilaçlarının hepsini rutine eklediler denedik sonuç vermedi. Ben yirmi iki yasındayım ve her yalnız kaldığımda onun eski halini hatırlayıp aglıyorum Ayrıca öyle bir hal aldı ki ne uyku uyuyabiliyorum ne temel ihtiyacımı karsılayabiliyorum artık. Bu nedenle de uykusuzlugumun zirve yaptıgı zamanlarda sinirlenebiliyorum bagırabiliyorum ben de gercekten kendimi çok kötü hissediyorum, eger bu bir imtihansa sonuna kadar kaybediyorum sanırım diye düşünüp ona da çok aglıyorum. Genel olarak böyle degilim ama ara sıra gercekten sanki baska biri çıkacak içimden bastırmasam of ne yapacagım arkadaşlar... oyle uzuluyorum ve korkuyorum ki onu kaybetmekten. Bu arada bakıcılar kendisinin agresifliginden dolayı durmadı veya bakmak istemediler çok denedik. Diger kardeslerim evli zaten evde yasayan bir benim. psikolojik destek alamıyorum zamansızlıktan, ilac desteğini de benden baska idare edecek kimse yok diye almaktan korkuyorum acıkcası hep uyanık olamam diye. Öyle bir haldeyim ki kendi iç sesimden başka kimseyle konuşamıyorum, arkadaslarım ararsa bile mesajla ancak dönebiliyorum. Gelecege dair hiçbir iyi şey düşünemiyorum zaten yükümün hafiflemesi annemi kaybetmekle olacaksa bu daha da ağır bir yük olur benim için korkusuyla hayal bile kurmuyorum artık. Çok üzgünüm, bu çaresizlik hissiyle baş edemiyorum, daha önce bu tür bir durum yaşayan var mı? Üstesinden gelmek mümkün mü?
Doğru çok haklısınız. Benim de sürekli kendime kızdığım şey bu düşünceden kaynaklanıyor maalesef, ben annemin bana baktığı gibi bakamadım ona diye yaşarken ölüyorum... hiçbir şekilde zor gelmemesi lazım onun bize zamanında verdiği emeğin yanında. Elimden geleni yapıyorum onu çok seviyorum ama insan gücünün (en azından tek bir insanın) kaldıramayacağı bir yükle aniden karşılaşınca gerçekten çaresiz kalıyormuş insan. En kötüsü de onsuzluk ihtimalinin yanında bunların hiçbir değeri yok aslındaÇok geçmiş olsun Allah yardımcınız olsun hani derler ya anne baba bebekken evladini yikar sevinir öper koklar yaslaninca anneyi babayi yikamak evlatlarinin canini yakar ağlar üzülür onun gibi bi durumunuz var bence siz cok şanslısınız üzülmeyin bir anneniz var sizi büyütmüş bakmış bence sizde annenize destek olmaya yaninda olmaya daha azimli güçlü bir şekilde devam edin ayakta daha dik durmaya çalışın ki siz guclenince annenizde sizden destek alır güçlenir inşallah doktorlara götürün proflara götürün Allah dermansız dert vermesin Rabbim her derdin devasini vermiş kardeşlerinizden de bu konuda destek isteyin durumunuzu anlatin yardim etmelerini talep edin bu şekilde daha iyi atlatirsiniz herşeyi umarım anneniz iyileşir cok geçmiş olsun
Boyle düşünmeyin . Anneler çocuklarına bakmak için varlar, çocuklar annelerine bakmak için değil. Siz elinizden gelenin en iyisini yapıyorsunuz. Farklı şekilde düşünüp kendinizi başka bir yükün altına daha sokmayın. Allah güç versin sizlere.Doğru çok haklısınız. Benim de sürekli kendime kızdığım şey bu düşünceden kaynaklanıyor maalesef, ben annemin bana baktığı gibi bakamadım ona diye yaşarken ölüyorum... hiçbir şekilde zor gelmemesi lazım onun bize zamanında verdiği emeğin yanında. Elimden geleni yapıyorum onu çok seviyorum ama insan gücünün (en azından tek bir insanın) kaldıramayacağı bir yükle aniden karşılaşınca gerçekten çaresiz kalıyormuş insan. En kötüsü de onsuzluk ihtimalinin yanında bunların hiçbir değeri yok aslındagüçlü durmakta zorlanıyorum yine de deniyorum çok teşekkür ederim
Bence sabırla devam edebilmek için vakit ayırın. Bu arada biz hastamızı 3nyil önce kaybettik maalesefÇok teşekkür ederim. Size de çok geçmiş olsunUzakta oldukları için dediğiniz gibi mümkün olmuyordu, ama benim tek başıma yetmem imkansız hâle gelince bir süre önce bir kardesim geldi beraber idare ediyoruz. Terapi alsam nasıl vakit ayırırım bilmiyorum şu an
Bu düşüncen doğru değilDoğru çok haklısınız. Benim de sürekli kendime kızdığım şey bu düşünceden kaynaklanıyor maalesef, ben annemin bana baktığı gibi bakamadım ona diye yaşarken ölüyorum... hiçbir şekilde zor gelmemesi lazım onun bize zamanında verdiği emeğin yanında. Elimden geleni yapıyorum onu çok seviyorum ama insan gücünün (en azından tek bir insanın) kaldıramayacağı bir yükle aniden karşılaşınca gerçekten çaresiz kalıyormuş insan. En kötüsü de onsuzluk ihtimalinin yanında bunların hiçbir değeri yok aslındagüçlü durmakta zorlanıyorum yine de deniyorum çok teşekkür ederim