Hasta yakını olmak

gunesvemai · 23 Aralık 2021

Herkese merhaba arkadaşlar. Nereden başlasam bilemiyorum. Kendimi çok uzun bir suredir bitkin, takatsiz, çaresiz hissediyorum ve ciddi anlamda her günüm ağlamakla geçiyor Benim uzuntum annem maalesef. Kendisi elli dokuz yasında ve uc bucuk yıl once ca son evre teshisi kondu. bir seneye yakın zamandır yataga bagımlı durumda. Bu surec gittikce zorlasan bir surec olmustu bizim için ama son bir senede hastalıgın yanında demans benzeri bi durumu var. Uyumuyor, surekli huzursuz veya bagırıyor, mantıksız şeyleri tekrar tekrar söyleyip veya isteyip duruyor. Doktorlar agır tedavilere bagladıkları icin doğrudan bu teshisi koyamadılar ama antidepresan/uyku ilaçlarının hepsini rutine eklediler denedik sonuç vermedi. Ben yirmi iki yasındayım ve her yalnız kaldığımda onun eski halini hatırlayıp aglıyorum Ayrıca öyle bir hal aldı ki ne uyku uyuyabiliyorum ne temel ihtiyacımı karsılayabiliyorum artık. Bu nedenle de uykusuzlugumun zirve yaptıgı zamanlarda sinirlenebiliyorum bagırabiliyorum ben de gercekten kendimi çok kötü hissediyorum, eger bu bir imtihansa sonuna kadar kaybediyorum sanırım diye düşünüp ona da çok aglıyorum. Genel olarak böyle degilim ama ara sıra gercekten sanki baska biri çıkacak içimden bastırmasam of ne yapacagım arkadaşlar... oyle uzuluyorum ve korkuyorum ki onu kaybetmekten. Bu arada bakıcılar kendisinin agresifliginden dolayı durmadı veya bakmak istemediler çok denedik. Diger kardeslerim evli zaten evde yasayan bir benim. psikolojik destek alamıyorum zamansızlıktan, ilac desteğini de benden baska idare edecek kimse yok diye almaktan korkuyorum acıkcası hep uyanık olamam diye. Öyle bir haldeyim ki kendi iç sesimden başka kimseyle konuşamıyorum, arkadaslarım ararsa bile mesajla ancak dönebiliyorum. Gelecege dair hiçbir iyi şey düşünemiyorum zaten yükümün hafiflemesi annemi kaybetmekle olacaksa bu daha da ağır bir yük olur benim için korkusuyla hayal bile kurmuyorum artık. Çok üzgünüm, bu çaresizlik hissiyle baş edemiyorum, daha önce bu tür bir durum yaşayan var mı? Üstesinden gelmek mümkün mü?

Papatya016 · 23 Aralık 2021

Allah yardımcınız olsun. Annenize şifa size sabırlar verin inşallah

tubaask · 23 Aralık 2021

gunesvemai .!.:
Herkese merhaba arkadaşlar. Nereden başlasam bilemiyorum. Kendimi çok uzun bir suredir bitkin, takatsiz, çaresiz hissediyorum ve ciddi anlamda her günüm ağlamakla geçiyor Benim uzuntum annem maalesef. Kendisi elli dokuz yasında ve uc bucuk yıl once ca son evre teshisi kondu. bir seneye yakın zamandır yataga bagımlı durumda. Bu surec gittikce zorlasan bir surec olmustu bizim için ama son bir senede hastalıgın yanında demans benzeri bi durumu var. Uyumuyor, surekli huzursuz veya bagırıyor, mantıksız şeyleri tekrar tekrar söyleyip veya isteyip duruyor. Doktorlar agır tedavilere bagladıkları icin doğrudan bu teshisi koyamadılar ama antidepresan/uyku ilaçlarının hepsini rutine eklediler denedik sonuç vermedi. Ben yirmi iki yasındayım ve her yalnız kaldığımda onun eski halini hatırlayıp aglıyorum Ayrıca öyle bir hal aldı ki ne uyku uyuyabiliyorum ne temel ihtiyacımı karsılayabiliyorum artık. Bu nedenle de uykusuzlugumun zirve yaptıgı zamanlarda sinirlenebiliyorum bagırabiliyorum ben de gercekten kendimi çok kötü hissediyorum, eger bu bir imtihansa sonuna kadar kaybediyorum sanırım diye düşünüp ona da çok aglıyorum. Genel olarak böyle degilim ama ara sıra gercekten sanki baska biri çıkacak içimden bastırmasam of ne yapacagım arkadaşlar... oyle uzuluyorum ve korkuyorum ki onu kaybetmekten. Bu arada bakıcılar kendisinin agresifliginden dolayı durmadı veya bakmak istemediler çok denedik. Diger kardeslerim evli zaten evde yasayan bir benim. psikolojik destek alamıyorum zamansızlıktan, ilac desteğini de benden baska idare edecek kimse yok diye almaktan korkuyorum acıkcası hep uyanık olamam diye. Öyle bir haldeyim ki kendi iç sesimden başka kimseyle konuşamıyorum, arkadaslarım ararsa bile mesajla ancak dönebiliyorum. Gelecege dair hiçbir iyi şey düşünemiyorum zaten yükümün hafiflemesi annemi kaybetmekle olacaksa bu daha da ağır bir yük olur benim için korkusuyla hayal bile kurmuyorum artık. Çok üzgünüm, bu çaresizlik hissiyle baş edemiyorum, daha önce bu tür bir durum yaşayan var mı? Üstesinden gelmek mümkün mü?

Çok geçmiş olsun canım allah yardımcın olsun.. ilaç desteği alabilirsin ilaçlar uyutmuyor sadece sakinlik verir ağlama krizlerin gider.. çok zor bir durum ilaçsız atlatman da zor olur.. anne sonuçta herşey gözlerinin önünde oluyor.. çok çok geçmiş olsunn

Umayumay35 · 23 Aralık 2021

Öncelikle çok zor bir süreç yaşamayan kesinlikle bilemez. Aynı yollardan geçtiğim için sizi çok iyi anlıyorum bende böyle sürekli ağlıyordum. Bakıcı denemişsiniz ama en azından gündüz 2-3 saat de olsa yardıma ihtiyacınız var ya da evli olan kardeşleriniz hiç olmazsa gece gelip sizin de uyumanızı sağlamalı.
bu süreçte sakin kalmak ve sabretmek çok zor ama hayatta her şey gibi bu da başlayıp bitiyor. Antidepresandan ziyade düzenli terapi alabilseniz keşke ve kardeşleriniz de mutlaka sizi dinlendirmeli.

flower world · 23 Aralık 2021

çok çok üzüldüm allah yar ve yardımcın olsun güzel kızım

Oktivus · 23 Aralık 2021

gunesvemai .!.:
Herkese merhaba arkadaşlar. Nereden başlasam bilemiyorum. Kendimi çok uzun bir suredir bitkin, takatsiz, çaresiz hissediyorum ve ciddi anlamda her günüm ağlamakla geçiyor Benim uzuntum annem maalesef. Kendisi elli dokuz yasında ve uc bucuk yıl once ca son evre teshisi kondu. bir seneye yakın zamandır yataga bagımlı durumda. Bu surec gittikce zorlasan bir surec olmustu bizim için ama son bir senede hastalıgın yanında demans benzeri bi durumu var. Uyumuyor, surekli huzursuz veya bagırıyor, mantıksız şeyleri tekrar tekrar söyleyip veya isteyip duruyor. Doktorlar agır tedavilere bagladıkları icin doğrudan bu teshisi koyamadılar ama antidepresan/uyku ilaçlarının hepsini rutine eklediler denedik sonuç vermedi. Ben yirmi iki yasındayım ve her yalnız kaldığımda onun eski halini hatırlayıp aglıyorum Ayrıca öyle bir hal aldı ki ne uyku uyuyabiliyorum ne temel ihtiyacımı karsılayabiliyorum artık. Bu nedenle de uykusuzlugumun zirve yaptıgı zamanlarda sinirlenebiliyorum bagırabiliyorum ben de gercekten kendimi çok kötü hissediyorum, eger bu bir imtihansa sonuna kadar kaybediyorum sanırım diye düşünüp ona da çok aglıyorum. Genel olarak böyle degilim ama ara sıra gercekten sanki baska biri çıkacak içimden bastırmasam of ne yapacagım arkadaşlar... oyle uzuluyorum ve korkuyorum ki onu kaybetmekten. Bu arada bakıcılar kendisinin agresifliginden dolayı durmadı veya bakmak istemediler çok denedik. Diger kardeslerim evli zaten evde yasayan bir benim. psikolojik destek alamıyorum zamansızlıktan, ilac desteğini de benden baska idare edecek kimse yok diye almaktan korkuyorum acıkcası hep uyanık olamam diye. Öyle bir haldeyim ki kendi iç sesimden başka kimseyle konuşamıyorum, arkadaslarım ararsa bile mesajla ancak dönebiliyorum. Gelecege dair hiçbir iyi şey düşünemiyorum zaten yükümün hafiflemesi annemi kaybetmekle olacaksa bu daha da ağır bir yük olur benim için korkusuyla hayal bile kurmuyorum artık. Çok üzgünüm, bu çaresizlik hissiyle baş edemiyorum, daha önce bu tür bir durum yaşayan var mı? Üstesinden gelmek mümkün mü?

Biz 17 yasindayken tteyzem de beyin kanamasi gecirip boyle olmustu. Hanim hanimcik asil teyzem gitmis yerine cikolata kola diye aglayan geceleri bandajini sokmeye calisan kaplan gucunde bi kadin gelmisti. Az daha toparladiginda beni zehirleyecek diye kendi kizinin uzerine oturup avuc avuc ilaclari ona icirmeye calisan kendinden resmen haberdar olmayan bi anne olmustu. O zaman cocuklar hem kucuk hem bekardi ilk zor zamanlarda 3 ay kadar donusumlu herkes bakti ama hetkes yavas yavas kendi mesgalesine dalinca 2 bucuk yil kadar da kuzenim bakti. Sonunda teyzem vefat etti cok uzulduler ama derin de bi oh cektiler. Babalari zaten yokti annesiz de kaldilar ama biz bildik ki o evde hergun hepsinin olmesindense teyzemin olmesi daha iyiydi. Allah size de sabir versin annenizi de hangisi hayirliysa o sekilde kurtarsin insallah

HanimKelesimiGetir · 23 Aralık 2021

Çok geçmişler olsun süreç zor kolay değil sende zorlanıyorsun çok iyi anlıyorum güzel evladım.

Noisy Girl · 23 Aralık 2021

Allah yardımcın olsun. gerçekten zor bir süreç. seni az da olsa anlayabiliyorum. Benim de babam beyin kanaması geçirdi 3 ay önce. epilepsi başladı. yanında mutlaka biri olmalı. yalnız bırakamıyoruz. 3 kardeşiz ve evliyiz. büyük ablam izmir'de olduğu için gelemiyor. ben ve diğer ablam dönüşümlü kalıp anneme destek oluyorduk. Şimdi annem kalpten büyük bir ameliyat geçirdi ve o da bakıma muhtaç. yine yanlarında kalıyoruz ve inan ben de hayattan bezmiş bir şekilde dolanıyorum. insanın gerçekten psikolojisi alt üst oluyor. bu bir sınav. sabırla bu sınavı geçmek gerekiyor ama maalesef insanın bazen tahammülü kalmıyor

Evliler gelemiyorlar diyorsun ya biz de evliyiz ama gidip kalabiliyoruz. öyle bir şey yok. sana destek olmaları gerekiyor. Gece uykusuz kalmaları çok iyi biliyorum. sizin de uyumaya dinlenmeye ihtiyacınız var. vücut buna dayanmaz. kardeşlerinin mutlaka gelmesi lazım. Allahım acil şifalar versin. Bu sınavı sabırla atlatmanızı diliyorum

Dasmeer · 23 Aralık 2021

Bütün cocuklarin destek olması lazım hasta yakını olmak zaten zor.
Benim bir arkadaşımin annesi babası hastaydi ve hep ona yuklemisler diğerleri hep kaçmış.
Bu anne baba bir kişinin ebeveyni degil ki.
Nasıl vicdansızlik anlamiyorum.
Mesela benim babam bypass oldu ve uzun süre hastanede kaldi.
İnanın gece uykusuzluğu aşırı zor.
Üç kiziz ucumuzde dönüşümlü baktik.

Bana Diyor Nau Nau · 23 Aralık 2021

Kard3şlerin çakallık yapıyor
Gerekirse ortalığı ayağa kaldır
Haftada 2 gün gelseler 2 gün rahat eder uyursun

gulendam_34 · 23 Aralık 2021

Allah yardımcınız olsun
öyle hepsi evli falan filan yok
tek sizin ebeveyniniz değil anneniz
onlarda gün içerisinde bikaç saat olsun gelip ilgilenmeleri lazım
Allah korusun gecinden versin vefattan sonra miras bölmeye koşacaklar ama
bunları neden yazıyorum gözünüzü açın diye
arayın yardım isteyin diretin
size de yazık

nefesalnefesver · 23 Aralık 2021

gunesvemai .!.:
Herkese merhaba arkadaşlar. Nereden başlasam bilemiyorum. Kendimi çok uzun bir suredir bitkin, takatsiz, çaresiz hissediyorum ve ciddi anlamda her günüm ağlamakla geçiyor Benim uzuntum annem maalesef. Kendisi elli dokuz yasında ve uc bucuk yıl once ca son evre teshisi kondu. bir seneye yakın zamandır yataga bagımlı durumda. Bu surec gittikce zorlasan bir surec olmustu bizim için ama son bir senede hastalıgın yanında demans benzeri bi durumu var. Uyumuyor, surekli huzursuz veya bagırıyor, mantıksız şeyleri tekrar tekrar söyleyip veya isteyip duruyor. Doktorlar agır tedavilere bagladıkları icin doğrudan bu teshisi koyamadılar ama antidepresan/uyku ilaçlarının hepsini rutine eklediler denedik sonuç vermedi. Ben yirmi iki yasındayım ve her yalnız kaldığımda onun eski halini hatırlayıp aglıyorum Ayrıca öyle bir hal aldı ki ne uyku uyuyabiliyorum ne temel ihtiyacımı karsılayabiliyorum artık. Bu nedenle de uykusuzlugumun zirve yaptıgı zamanlarda sinirlenebiliyorum bagırabiliyorum ben de gercekten kendimi çok kötü hissediyorum, eger bu bir imtihansa sonuna kadar kaybediyorum sanırım diye düşünüp ona da çok aglıyorum. Genel olarak böyle degilim ama ara sıra gercekten sanki baska biri çıkacak içimden bastırmasam of ne yapacagım arkadaşlar... oyle uzuluyorum ve korkuyorum ki onu kaybetmekten. Bu arada bakıcılar kendisinin agresifliginden dolayı durmadı veya bakmak istemediler çok denedik. Diger kardeslerim evli zaten evde yasayan bir benim. psikolojik destek alamıyorum zamansızlıktan, ilac desteğini de benden baska idare edecek kimse yok diye almaktan korkuyorum acıkcası hep uyanık olamam diye. Öyle bir haldeyim ki kendi iç sesimden başka kimseyle konuşamıyorum, arkadaslarım ararsa bile mesajla ancak dönebiliyorum. Gelecege dair hiçbir iyi şey düşünemiyorum zaten yükümün hafiflemesi annemi kaybetmekle olacaksa bu daha da ağır bir yük olur benim için korkusuyla hayal bile kurmuyorum artık. Çok üzgünüm, bu çaresizlik hissiyle baş edemiyorum, daha önce bu tür bir durum yaşayan var mı? Üstesinden gelmek mümkün mü?

allah sana kolaylık versin demek yeterli değil. kendini kesinlikle suçlama bu süreçte, kimsenin kolaylıkla kaldırabileceği bir şey değil ağır hastaya bakmak..
kardeşlerinin evli olmaları onların da annesi olduğu gerçeğini değiştirmez. en azından haftada 3-4 gün gündüz dönüşümlü gelip baksalar sen günlük işlerini halledersin. bi psikolog desteği alırsın. mecburi hizmetlerini görürsün.
önce insanlıkla söyle olmuyorsa bas git bir gün bulamasınlar seni bak bakalım paşa paşa nasıl geliyorlar.
sen akıl ve beden sağlığını koruyamazsan annene de faydalı olamazsın..

yesmiko · 23 Aralık 2021

Allah yardımcınız olsun annenize şifa size de tez vakitte yardım etsın ınsallah. Kardeslerinizle oturup konusmanız olmadı bakıcı ıcın diretmeniz gerekiyor.Sadece sizin annenize bakmakla yukumlu olmanız demek,kardeslerinizin annenize karsı gorevlerını yapmamaları demek. Acıkcası evli olmak kendılerının tercihi.Yapamıyorlar diye birşey yok.

benibosver · 23 Aralık 2021

Evli kardesler halinizi görmuyorlar mı?İnsafsızlarmis gercekten.Allah yardimciniz olsun.İşiniz hic kolay degil.Yaşıniz cok genc.Gündüz hic olmazsa biri yardimci olsa

Arrietty_ · 23 Aralık 2021

Cok uzuldum size.
Kardesleriniz ile mutlaka konusun size yardimci olmalari konusunda.
Annenizin agrilari mutlaka cokdur. Belki ilac dozu yeterli degil, belkide hastaligi ilerledigi icin huzursuz ve bagiriyor. Cok bilindik bir durum bu. Fakat 24saat bu durum ile karsi karsiya olmak cok zor.
Doktor ile tekrar gorusup ilaclari hakkinda konusun.

gozyasi · 23 Aralık 2021

gunesvemai .!.:
Herkese merhaba arkadaşlar. Nereden başlasam bilemiyorum. Kendimi çok uzun bir suredir bitkin, takatsiz, çaresiz hissediyorum ve ciddi anlamda her günüm ağlamakla geçiyor Benim uzuntum annem maalesef. Kendisi elli dokuz yasında ve uc bucuk yıl once ca son evre teshisi kondu. bir seneye yakın zamandır yataga bagımlı durumda. Bu surec gittikce zorlasan bir surec olmustu bizim için ama son bir senede hastalıgın yanında demans benzeri bi durumu var. Uyumuyor, surekli huzursuz veya bagırıyor, mantıksız şeyleri tekrar tekrar söyleyip veya isteyip duruyor. Doktorlar agır tedavilere bagladıkları icin doğrudan bu teshisi koyamadılar ama antidepresan/uyku ilaçlarının hepsini rutine eklediler denedik sonuç vermedi. Ben yirmi iki yasındayım ve her yalnız kaldığımda onun eski halini hatırlayıp aglıyorum Ayrıca öyle bir hal aldı ki ne uyku uyuyabiliyorum ne temel ihtiyacımı karsılayabiliyorum artık. Bu nedenle de uykusuzlugumun zirve yaptıgı zamanlarda sinirlenebiliyorum bagırabiliyorum ben de gercekten kendimi çok kötü hissediyorum, eger bu bir imtihansa sonuna kadar kaybediyorum sanırım diye düşünüp ona da çok aglıyorum. Genel olarak böyle degilim ama ara sıra gercekten sanki baska biri çıkacak içimden bastırmasam of ne yapacagım arkadaşlar... oyle uzuluyorum ve korkuyorum ki onu kaybetmekten. Bu arada bakıcılar kendisinin agresifliginden dolayı durmadı veya bakmak istemediler çok denedik. Diger kardeslerim evli zaten evde yasayan bir benim. psikolojik destek alamıyorum zamansızlıktan, ilac desteğini de benden baska idare edecek kimse yok diye almaktan korkuyorum acıkcası hep uyanık olamam diye. Öyle bir haldeyim ki kendi iç sesimden başka kimseyle konuşamıyorum, arkadaslarım ararsa bile mesajla ancak dönebiliyorum. Gelecege dair hiçbir iyi şey düşünemiyorum zaten yükümün hafiflemesi annemi kaybetmekle olacaksa bu daha da ağır bir yük olur benim için korkusuyla hayal bile kurmuyorum artık. Çok üzgünüm, bu çaresizlik hissiyle baş edemiyorum, daha önce bu tür bir durum yaşayan var mı? Üstesinden gelmek mümkün mü?

Çok küçüksün canım benim, bu acıyı ve bakımı tek başına kaldıramazsın.
Mutlaka ama mutlaka bir bakıcı ile anlaşıp kalmasını sağlayın.
Bu şekilde devam ederse sende hasta olup hiç bir şey yapamaz hale gelebilirsin ALLAH korusun o zaman durum daha da zorlaşır.
Rabbim yar ve yardımcın olsun..
İmtihanı kaybettim diye düşünme, hepimiz insanız ve zaten hayat zor, üstelik şu küçücük yaşında çok büyük bir acı ile baş etmek zorundasın ve zaman zaman sinirlerinin yıpranması normal bunun içinde kendine yüklenme..
Ailenin seni bu şekilde yalnız bırakmaması lazım, lütfen onlardan destek istemekten çekinme..

mervecaglarr · 23 Aralık 2021

Aynı süreci babamda yaşadım. 2 ay önce vefat etti. Vefat edince yaşadığın acı katmerleniyor ama aynı zamanda tarif edemediğin bir hafifleme duygusu oluyor çünkü yıllardır en çok korktuğun şey gerçekleşiyor olabileceklerin en kötüsü oluyor. Onun artık acı çekmediğini, onu kaybetme korkusu ile yaşayacağın bir güne uyanmamak, her daim yüreğin ağzında o korkuyla yaşamamak bir nebze hafifletiyor ama onu birdaha göremeyeceğini hele ki şuan üstüne kar yağdığını bilmek okadar canını acıtıyor ki

berlin8982 · 23 Aralık 2021

Bu Konuda yazacak o kadar çok şeyim var ki nereden başlayacağımı bilmiyorum
Bir çok kişi biliyor konularımı, annem 62 yaşında ve Temmuz ayında beyin kanaması geçirdi .. 5 aylık hastane sürecinden sonra yanımda şu an.
Sağ tarafı felçli, yürüyemiyor, konuşma merkezi hasarlı, kendini çok iyi ifade edemiyor..
Bu olay olduğunda 4 aylık hamileydim ikizlere.. ekim ayında doğum yaptım, hiç bir şeyin keyfini süremedim ne hamileliğim ne doğum sonrası .. annem 1 aralıktan beri yanımda, ikiz bebeklerim, 2,5 yaşında bir kızım ve 62 yaşında artık annem olmayan bir bebeğim daha var …
Seni o kadar iyi anlıyorum ki .. benimde her günüm ağlamak ile geçiyor hiç bir şeye yetemiyorum hepsi bana muhtaç.
Annem de çocuk gibi olmuş, tutturduğunu tutturuyor, anlamıyor , ağlıyor .. 2,5 yaşındaki kızımdan hiç bir farkı yok annemde de kanamaya bağlı demans başladı ve o da 1 saat bile uyumuyor geceleri …

Bütün gün ayaktayım ne gece ne gündüz 2 saat uyumuyorum ..
bebekler bir yandan ağlıyor, kızım bişry istiyor , annem başka bir şey istiyor .. aklımı oynatacak gibi oluyorum.
Sana ne akıl verebilirim bilmiyorum ama evet bu da bir imtihan, Allah inşallah sonumuzu hayır etsin. Kendine dikkat etmeye çalış, kardeşlerinin evli olması bütün yükün sen tarafından taşınması gerektiği anlamına gelmiyor .
Ailede başka büyük varsa oturup ortak bir karar verin..
Allah yardımcın (yardımcım) olsun

ATTRAENTE · 23 Aralık 2021

gunesvemai .!.:
Herkese merhaba arkadaşlar. Nereden başlasam bilemiyorum. Kendimi çok uzun bir suredir bitkin, takatsiz, çaresiz hissediyorum ve ciddi anlamda her günüm ağlamakla geçiyor Benim uzuntum annem maalesef. Kendisi elli dokuz yasında ve uc bucuk yıl once ca son evre teshisi kondu. bir seneye yakın zamandır yataga bagımlı durumda. Bu surec gittikce zorlasan bir surec olmustu bizim için ama son bir senede hastalıgın yanında demans benzeri bi durumu var. Uyumuyor, surekli huzursuz veya bagırıyor, mantıksız şeyleri tekrar tekrar söyleyip veya isteyip duruyor. Doktorlar agır tedavilere bagladıkları icin doğrudan bu teshisi koyamadılar ama antidepresan/uyku ilaçlarının hepsini rutine eklediler denedik sonuç vermedi. Ben yirmi iki yasındayım ve her yalnız kaldığımda onun eski halini hatırlayıp aglıyorum Ayrıca öyle bir hal aldı ki ne uyku uyuyabiliyorum ne temel ihtiyacımı karsılayabiliyorum artık. Bu nedenle de uykusuzlugumun zirve yaptıgı zamanlarda sinirlenebiliyorum bagırabiliyorum ben de gercekten kendimi çok kötü hissediyorum, eger bu bir imtihansa sonuna kadar kaybediyorum sanırım diye düşünüp ona da çok aglıyorum. Genel olarak böyle degilim ama ara sıra gercekten sanki baska biri çıkacak içimden bastırmasam of ne yapacagım arkadaşlar... oyle uzuluyorum ve korkuyorum ki onu kaybetmekten. Bu arada bakıcılar kendisinin agresifliginden dolayı durmadı veya bakmak istemediler çok denedik. Diger kardeslerim evli zaten evde yasayan bir benim. psikolojik destek alamıyorum zamansızlıktan, ilac desteğini de benden baska idare edecek kimse yok diye almaktan korkuyorum acıkcası hep uyanık olamam diye. Öyle bir haldeyim ki kendi iç sesimden başka kimseyle konuşamıyorum, arkadaslarım ararsa bile mesajla ancak dönebiliyorum. Gelecege dair hiçbir iyi şey düşünemiyorum zaten yükümün hafiflemesi annemi kaybetmekle olacaksa bu daha da ağır bir yük olur benim için korkusuyla hayal bile kurmuyorum artık. Çok üzgünüm, bu çaresizlik hissiyle baş edemiyorum, daha önce bu tür bir durum yaşayan var mı? Üstesinden gelmek mümkün mü?

Kolon ca ile o süreci 9 yıl yaşadım, tarifi yok, anlatması imkansız. Ne yap et psikolojik destek mutlaka al, sonrasında kalan izler çok ağır oluyor çünkü. Rabbim kolaylıklar versin

Strongerwoman · 23 Aralık 2021

Ben biliyorum bu durumu. Senin tek basina bakman kesinlikle mümkün değil tatlım.
Yardim alman gerekiyor,senin durumun da iyiye gitmiyor nasil bakıcalsın annene? kardeslerinden yardim alman gerekiyor, kendine zaman ayırman ruhunu bedenini dinlendirmen gerekiyor.
Insanlar birbirlerini kardesi de olsa kolayca harcayabiliyorlar kendini düşün. Annene bakmayan sana bisey olsa sana da bakmaz.
Bakıcıyi yatılı ya da tum gün değil de günde saatlik flan bulabiliyosaniz o da rahatlatır
Allah yardımcın olsun canım

Hasta yakını olmak

Herkes gibi olmak, olmamak gibi bir şey.

Aktif Üye

Aktif Üye

Popüler Üye

Nirvana

❤

SüperAnneAnne

Guru

Nirvana

Nirvana

inanmak yolun yarısıdır :)

Popüler Üye

Popüler Üye

Kullanıcı üyeliğini pasifleştirmiştir.

Kullanıcı üyeliğini pasifleştirmiştir.

Hüzün Dostu..!

Kullanıcı üyeliğini pasifleştirmiştir.

🌸

ACTA EST FABULA

💜

Benzer Konular