- 6 Nisan 2016
- 1.992
- 6.152
Bunca zamandır çocuk istememe sebebim kendi psikolojik durumumdu ve koronadan sonra bebek denemeye karar vermiştik. Sözde o zamana kadar kendimi de hazırlayacaktım. Antidepresanları 1,5 yıldır kullanıyorum. Yeni değil.
Bunca zamandır çocuk istememe sebebim kendi psikolojik durumumdu ve koronadan sonra bebek denemeye karar vermiştik. Sözde o zamana kadar kendimi de hazırlayacaktım. Antidepresanları 1,5 yıldır kullanıyorum. Yeni değil.Corona büyük oranda kontrol altına alınmış durumda. Evet bi bilinmezlik söz konusu ama şu süreçte dahi doğumlar ciddi ameliyatlar yapıldı, yapılıyor, yapılacak. Bu anlamda sakin olun. Ne yaptım diye hayıflanmanın anlamı yok hepimiz en az bi kere konuştuğumuz beylik lafların altında kalmışızdır, bu anlamda da kendinizi suçlamayın. Eşinizle bebek istememe nedeniniz neydi ciddi bi sebep mi bilmiyorum eski konunuzu ama bi bebek var sonuçta ve sanırım aldırmayacaksınız. O zaman antidepresanlara ağrı kesicilere bi dur deyin konuda kızdığım tek şey o oldu. Bebeğin suçu değil çünkü siz de biliyorsunuz.
Kendinize kızmayı bırakırsanız bebekle bağ kurabileceğinizi düşünüyorum. Bi deneyin derim ağlayıp sızlanmak yerine :)
Ben de tuhaf tuhaf şeyler düşünüyorum. Çok kilo alıp bir daha veremezsem, çatlarsam, doğururken vajinam yırtılırsa... Sonra da utanıyorum böyle düşündüğüm için. Hadi ağla bir posta daha. Bilmiyorum açıkçası şu an cinsiyeti en son aklıma gelen şey ama kocam da çok istiyor kız bebek.Iyi ki olmus diyeceksin dedim ve bunu sana gorup gorebilecegin en anac olmayan kadin olarak soyledim. Inan ne gencligimde, ne evlendikten sonra hicbir bebege ilgi duymamistim. Ortamda bir bebek olur millet kendini parcalardi sevmek icin, donup bakmazdim bile. Millet hamileliginde gobegini oksar, muzik dinletir, surekli sohbet eder bebegiyle; bense bebek tekme atinca tedirgin olurdum, hamilelikten de dogumdan da korkuyordum zaten. Omrum boyunca bebek sahibi olmadan da yasayabilirim derdim. Bunlara ragmen ben bile iyi ki olmus diyorsam sen haydi haydi dersin. Bu arada hissediyorum kizin olacak:)
Beni anlayabildiğiniz için çok teşekkür ederim. Maalesef ikinci bir seçenek yok benim için eşim öyle istiyor ki o bebeği yıllardır.Yaaa hissettiklerin için çok üzüldüm, eminim bebeğini öğrendiğin an ve hamilelikteki ilk ayların için böyle hayaller kurmamıştın.
Ama ne olursa olsun sen şuan bir annesin ve ayağa kalkman güçlü olman lazım! Corona ilk çıktığı zaman hamile olanlar vardı, Corona pik yaptığı zaman doğum yapmak zorunda olanlar vardı. Sen daha 2. Ayında bile değilsin ve Eylül ayında biraz biraz normale döneceğimiz "öngörülüyor."
Pembe gözlüklerle bakıyormuşum gibi gelmesin sana sakın. Her durumda olumlu olan kısmı bulup ondan gelen ışığa sarılmak benim hayat felsefem.
Mutlaka bir yolu bulunur hastaneye gidislerin, muayenelerin
Sakın daha fazla hirpalama kendini.
Çünkü gerçekçi olmak gerekirse iki seçeneğin var. Ya gözyaşlarını silip güçlü olup planlar yapmaya, önlemler almaya başlayacaksın. Ya da diğer seçenek çok açık...
Ama ne bileyim babası sürekli onunla konuşuyor, seviyor. Minik kelebeğim diyor adam ya! Bense sadece şimdi zamanı mıydı diye düşünüyorum. O böyle seviyor, benim içindeyken benim daha çok sevmem gerekmez mi?Duygusuz anne degilsin. Sadece biraz hazirliksiz yakalanmis ve duruma adapte olmaya calisan bir annesin. Anneligi oyle hemen yaaaavrrrrruuuuuum diyerek yasamiyor her insan. Yasadikca, emek verdikce, bebekle etkilesime girdikce hissediyor insan. Lutfen simdiden kendini kotu anneyim diye etiketleme. Cunku degilsin.
Evet korona. Yoksa iki yıldır "Ne zaman dayı yapacaksın beni?" deyip duruyor.Abinizin tepkisinin sebebi corona mi?
Off öyle üzüldüm ki sizin için... Bir yanda sizin gibi anne olmayı bu kadar isteyen ve hak edenler bir yanda benim gibiler. İnşallah sağlıkla gelir bebeğiniz.Canim Rabbik kismetine yazmissa korona filan dinlemez canim bebegini bos bos seyler icin uzme lutfen bak 3 bebek kaybetyim ben erken dogumla kucagimda bebeklerimin cenazesiyle ciktim hep bundan sonra cesaret edemem dedim bebek yapmaya bi baktim hamileyim gittim kalbi gumbur gumburdu masAllah dedim annecim ben senin icin umutlu olucam sana gore yasayacagim bak yatalak hastalar gibi yatyorum kollarimda serumlar igneler delik desigim ama o kadar mutluyumki bebegim icin cok tatli geliyor bu acilar bana karnimda hele hareketlendi uyku uyumama izin vermiyo bile kucugum ama cok sukur varsin ben uyumayayim inan ben bebegimi dusunmekten nasil bakarim yada koronayi hic dusunmedim sadece cok ciddi korudum kendimi doktorlara gidince maske ve eldivenle gidiyorum yanimda alkol dolastriyorum ellerimi dezinfekte ediyorum yeterki yavrular iyi olsun gerisi Rabbim kolayligina getriyo bebeginize baglanim onunla ilgili videolar izleyin bakon nasil baglanacalsin yavruna her gittikce ultrasona dahada buyuyecek elleri cikacak hareketlenecek Rabbim korusun insAllah
Artık kime ne diyip kalplerini kirdiysan başına geldi. İnsanlara birşey demeden önce 2 kere düşün bundan sonra.Hamileyim! 5 hafta 6 günlük hem de! Daha birkaç gün önce insanlara "Koronada hamile kalınır mı ya lütfen biraz mantıklı olun, bu ne bilinçsizlik," diye akıl verirken hamileyim. Koronanın ortasında, en olmaz denilen anda hamileyim. Şaka gibi daha 2 - 3 hafta önce konu açtım ben buraya eşimle bebek yapmak istemediğim için kavga ettik diye! Orada millete vıdı vıdı laf yetiştirirken, korona bitsin ancak öyle olur o zamana kadar da kendimi hazırlarım derken de hamileymişim; bebek istiyorum diye konu açan kadına "Bu dönemde bebek mi olur," diye carlarken de. Millete akıl öğretirken ben salak gibi hamile kaldım.
İki gün önce sabah çok halsiz uyandım. Zaman geçtikçe kötüleşti. Gün ortasında ateşim yükselmeye başladı. Akşam iyice ateşim çıkmıştı ve deliler gibi kusuyordum. Mideme kramplar giriyordu artık gözlerimden yaş gelmeye başladı. Eşim "Bu gerçekten normal değil, sen hiç iyi değilsin," dedi ve beni apar topar hastaneye götürdü. Yolda aklımdan ne senaryolar geçiyor ya koronavirüs olduysam diye yüreğim ağzımda.
Gittik neyse kan aldılar bekliyoruz. Nöbetçi doktor geldi dedi ki "Endişelenecek bir şey yok, sakin olun. Sadece üşütmüşsünüz ama gebelikten dolayı biraz ağır geçiriyorsunuz." Mideme yumruk yemiş gibi oldum. Eşimin şaşkınlıktan rengi değişti. "Gebelik mi?" dedi. Doktor "Bilmiyordunuz galiba, tebrikler," deyip nöbetçi jinekoloğa yönlendirdi. O sırada eşimin yüzünde güller açıyor tabi.
Gittik kadın doğuma vajinal muayene, ultrason falan... Kadın dedi ki "Kese oluşmuş, her şey yolunda görünüyor. Çok şanslıysak kalp atışlarını da duyabiliriz." Sonra ufak bir gümbürtü doldu kulaklarıma. "Bak annesi bebeğinin kalbi nasıl atıyor." Annesi dedi yüreğim ezildi. Ben sadece pişmanlık duyarken eşime baktım gözyaşlarını kuruluyor.
Çıktık eve geldik. Elim ayağım buz kesmiş, inanamıyorum. Benden 12 yaş büyük ve doktor olan abimi aradım. Bu yaşımda hâlâ beni 'minik kuşum' diye seven abimi, bana ebeveynlerimden daha çok ebeveyn olmuş abimi, her kararımda yanımda olan abimi, ne yaparsam yapayım beni asla yargılamamış, asla 'nasıl yaparsın' dememiş olan abimi... Durumu anlattım,ilk cümlesi "Ah be kızım, naptın sen," oldu. O noktada zincirlerimden boşandım. Deli gibi ağlamaya başladım. Öfke, pişmanlık, hayal kırıklığı, çaresizlik... Ne ararsan var, öyle bir ağlamak. O andan beri de zırt pırt aynı şekilde ağlama nöbetleri geliyor.
O kadar çaresiz hissediyorum ki. Sanki eşimle uzlaşmamızdan sonra bebek hayalleri kuran ben değilim. Simsiyah bulutlar arasında gibi hissediyorum. Bu kadar riskli bir zamanda hamile kalmışım, hem de tamamen salaklığımdan. Aylık iğneyle korunuyordum. Korona, bazı ailevi durumlardan ileri gelen karmaşa derken geçen son ay iğneyi vurunmayı unutmuşum.
Öyle de korkuyorum. Yapamazsam, beceremezsem, iyi eğitemezsem, sevemezsem, ruhunu doyuramazsam, kötü bir anne olursam. Şimdiden iyi anne olmanın zıttı ne varsa yaptım gibi. Millet bebeğim iyi beslensin diye dağdan bayırdan organik sebze getirir yer ben dayadım antidepresanı. Geçen hafta dayanılmaz baş ağrılarım yine ortaya çıkınca iki defa novalgin iğne oldum. Rezalet bir uyku düzenim vardı. Bol kahve içtim. Ve ona karşı içimde korku ve pişmanlıktan başka hiçbir şey hissetmiyorum.
Eşim çok mutlu. Ama benim yüzümden mutluluğunu yaşayamıyor. Gününün çoğu bana sarılmakla, "Ağlama, nolur iyi ol artık," demekle geçiyor. Bazenleri yanıma geliyor, alıyor gitarını bir şeyler çalıyor 'bebeğine'. Uyuduğumu sandığı zamanlar eliyle uzun uzun karnımı okşuyor, bebeğiyle konuşuyor. Bense sadece bebeğe daha çok acıyorum. Babası hemencecik onu kabullenip resmen ona aşık olmuşken annesi tam bir hayal kırıklığı... Şimdiden benden nefret ediyor bebek.
İşte böyle... Çok çaresiz hissediyorum. Şimdilik eşim ve abim dışında kimse bilmiyor. Ama dayanamıyorum artık kafayı yemek üzereyim. Nolur bir şeyler yazın, konuşmaya, anlatmaya o kadar ihtiyacım var ki...
Off öyle üzüldüm ki sizin için... Bir yanda sizin gibi anne olmayı bu kadar isteyen ve hak edenler bir yanda benim gibiler. İnşallah sağlıkla gelir bebeğiniz.
O zaman öyle bir şey söz konusu değilse hemen toparlaniyorsun canım.Beni anlayabildiğiniz için çok teşekkür ederim. Maalesef ikinci bir seçenek yok benim için eşim öyle istiyor ki o bebeği yıllardır.
Daha cok erken. Biraz zaman ver kendine. Yavas yavas olacak. Kendini suclama lutfen. Bana annelik bana ilk kez gulumsediginde yuklendi. Bu da dogduktan sonraki 50.gune falan denk geliyorAma ne bileyim babası sürekli onunla konuşuyor, seviyor. Minik kelebeğim diyor adam ya! Bense sadece şimdi zamanı mıydı diye düşünüyorum. O böyle seviyor, benim içindeyken benim daha çok sevmem gerekmez mi?
Maşallah 46 yaşında ve genetik bir anomalisi vs olmadan sağlıklı bir çocuk.O zaman öyle bir şey söz konusu değilse hemen toparlaniyorsun canım.
Okudum tüm sayfaları. Travmalar, psikolojik olarak hazır hissetmemeler, ya iyi anne olmazsam endişesi... Hepsini çok iyi anlıyorum çünkü ben de kolay bir çocukluk geçirmedim.
Ama emin ol, bunu çok içten söylüyorum; insan farkında olduğu şeyden korkmamali!
Sen bazı travmalarin olduğunun ve bunun anneligini etkileyebileceğinin farkındasın. Bu çok önemli bir şey. Demek ki bunun olmaması için elinden geleni yapacaksın. Ya farkında olmasaydin?
Eşin sana nasıl güzel destek oluyor. Sen de sarıl o sevgiye. Beraber sevin bebeğinizi. Zaten sen ne kadar dirensen de içinde minik kıpırtılar hissettiğinde bu sefer de sevmek ve sevinmek için neden bu kadar bekledim diye ağlayacaksiniz...
Anne değilim. Olmayı istiyorum elbette. Ama annemin 46 yaşında gelen sürpriz hamileliğine eşlik ettim aylarcaaramda 23 yaş vardı kardeşimle. Babam da aldırma taraftarı değildi ve 8 ay boyunca ağladı annem. Ya bakamazsam, ya yetemezsem diye. Şimdi ne mi oldu? Kardeşim 3 buçuk yaşında. Ve annem o olmasaydı ne yapardım, ne kadar eksik kalırdım diyor.
Kısacası yaşadığımız olaylarin boyutu ne olursa olsun öyle bir alisiyoruz ki ezelden beri o şeyle yaşıyormuş gibi hissediyoruz.
Kendini kötü hissettikce yazabilirsin bana
Bu duyguyu aşman için elimden geldiğince sohbet ederim seninle
Size üzüldüm de sonuçta siz bu adamla evli olmaya devam edip çocuk yapma kararını vermişsiniz. Bile bile lades değil mi? Çok üzücü, eşinizle konuştunuz mu? Belki insafa gelir.Bence ne olursa olsun böyle bir eşe sahip olduğun için şükretmelisin. Belli ki her daim seninle olacak. Ben de 5 haftalık hamileyim. Eşim bırak karnımı okşamayı iltifat etmeyi ben anlatmasam ne olduğunu bile sormuyor.
Benim de ilk bebeğim. Kaynanamı yemeğe iftara çağırdı. Aynı binadayız. Sürekli onlarda. Bana diyor ki maklube yap (zor zahmetli Bi yemektir) hem de ağrılarımın olduğunu bile bile.
Evi temizliyorum elini sürmüyor hiçbir şeye. İftara yakın eve geliyor kaynanamdan yemeğini yiyor çay içiyor tekrar kaynanamlara.
Hamileyim diye süpriz yaptığımda yattığı yerden hafif doğrulup ciddi misin dedi sadece. Bense heyecandan hüngür hüngür ağlıyordum.
Bence biraz da kendini benim yerime koy. Ve şükret. Bütün üzüntülerini at Bi kenara.
Ben ne olursa olursa karnımı okşayıp korkma bebeğim ben seninleyim ve herşey yolunda diyorum.
Hangimiz anne olarak doğuyoruz? Annelik öğrenilir. Hepimiz düşe kalka öğreneceğiz. Sen ne olursa olsun herşey yolunda de. Herşey yoluna girer.