Arkadaşlar merhaba
Uzun zamandır bakmiyordum buraya .Benimde 13 aylık bir oğlum var . Bende birçoğunuz gibi anksiyete hastasıyım . Yaklaşık 15 yıldır . Bende hamile kaldığımda doktor ilacı kesti . 11. Hafta da ataklar gelmeye başladı . Yerinde duramama uyumama dehşete düşme ateş terleme ya da titreme . Ağlama krizleri . İnanın aşırı derece de kotuydum . Koşa koşa doktora gittim bana selectra verdi . Bana iyi gelmedi daha kötü oldum defalarca kusuyordum bağırsak sağlığım bozulmustu stresten . Sürekli düşünüyordum nasıl yaşayacağım nasıl anne olucam nasıl bakicam diye ? O kadar çok ölmek istiyodum ki hergun yalvariyodum Allah'ım canımı al diye . Evde tek başıma duramiyordum . Kendime bakamiyordum dış fircalamaktam ve duş almaktan acizdim . Annem ve eşim beni dusa sokuyodu. Annem bana kendi elleriyle yemek yediriyordu. Daha önce de çok kez anksiyete yaşamıştım ama bu kadar agirini ilk defa yaşadım . Hayatım artık tamamen bitti diye düşünüyordum . Ya dayanamiycam bünyem bana birşey olacak ya da ben dayanamayıp kendime birşey yapicam diyordum. Deli gibi sürekli kadınlar kulübünde yazan anksiyete hamlilelik bütün basloklari okuyordum . Aynı şeyleri günlerce defalarca okuyordum . Araştırmadigim doktor kalmadı . Hamileliğim ilerledikçe hastalık da ilerledi. Ben bebeğimi istemiyordum . Annelik bana göre değil diyordum . Bakmak istemiyordum . O zamanlar ultrasona girip görmek bile istemiyorum. Böyle düşündüğüm için kendimden nefret ediyodum. Kendime zarar veriyodum . Bacaklarıma vuruyodum . Bacaklarım falan mosmor olmuştu . O kadar umutsuzdum ki ben artık eski ben olamayacaktım. Tek istediğim iyileşmekti . İlacın zararini bile düşünmüyodum . Yeterli iyileseyim dedim . Hamileliğimin yedinci ayında bir doktora gittim . Nasıl dayandın sen böyle dedi . Bana citoles 20 mg başladı . Kullandım ilk başlarda daha kötü oldum . İki haftadan sonra iyileşmeye başladım . Ativam da kullandım . Tam olarak 2 aydan sonra bir iyileşme oldu . Dogumhaneye giderken bile sevememe korkusu vardı içimde . Sezeryan doğum yaptım . Bebeğimi kucağıma verdiler dünyalar benim oldu . O kadar çok sevdim ki herkesten kıskandım . Kimseyle paylaşmak istemiyodum . Şuan da aşığım oğluma . Sizinki de geçecek buna emin olun . Belki size umut olur diye yazdım . Ben o laranlik günlerden aydınlığa ciktiysam herkes çıkar. Dayanamıyorum diye yalvariyodum anneme . Nolur bana yardım edin diyodum. Birgün iyileşip de benim gibi olan insanlara bunları ümit olsun diye yazacağımı hiç düşünmüyordum. Allah'ıma binlerce kez şükürler olsun . İşe bile başladım . Çalışıyorum aynı zamanda. O günlerden eser kalmadi . Sizinde öyle olacak . Bu arada bir sürü ilaç kullanmama rağmen oğlum gayet sağlıklı hiçbir sorun olmadı .
.
eşin yardımcı oluyor mu peki. Ya da yardımcı tutma imkanınız falan var mı
