- 17 Haziran 2017
- 1.399
- 786
- 123
- Konu Sahibi Asetilkolin
- #61
Aynı duyguları paylaşıyorum canım ve çarpı 5 yanii 5 yıllık evliyim geçen yıl boş gebelik geçirdim ondan sonra 1yıldır sorun olmadığı haşde hamile kalamadım herkes 2. Yaptı daha bugun düğünde beni gören herkes bebek sordu 40yaşındaki kadın bak bana ben bile dogurdum sen hala ne bkliyosun dedi ve masada oturan herkes kahkaha attı bende güldüm ama kalbim kanadı resmen yer yarılsa içine girsem.. çok zor bi imtihanımız var seni o kadar iyi anlıyorum kü kendimi gördüm aslında çocuk sahibi olmak değilde derdim insanlara tahammül edemiyorum artıkMerhabalar kızlar. Ben yaklaşık 1 yıl 4 aylık evliyim. Evliliğimizin 2.ayından beridir çocuk istiyoruz ve uğraşıyoruz. Eşimde bende doktora gittik. Görünürde hiç bir problem yok dedi doktorlar. Ben bi rahin filmi çektireceğim o kaldı. Yaklaşık 1 buçuk aydır falan folik asit ve b12 takviyesi alıyorum. Vücudumu ve zihnimi hamileliğe hazırlıyorum ama olmuyor olmuyor olmuyor... artık gerçekten yıldım. Her ay ünit etmekten o ümitlerimin boşa çıkmasından çok yoruldum... Adetim başladığı gün canım çıkana kadar ağlamaktan çok yoruldum. Her seferinde tamam diyorum boşver akışına bırak ama olmuyor. Adetim bitince benim ümitlerim yine başlıyor. Artık zihnen çökmüş durumdayım ve psikolojik tedavi görmeyi düşünüyorum bu konuda. Benden sonra evlenenler hemen hamile kalıyor. İnanın fesatlığına değil. Rabbim herkese nasip etsin. Hamile olanlarada sağlıkla kucağına almayı nasip etsin inşallah. Eşimin benden yaşça küçük ve büyük kuzenleri evlendi. İkiside yaklaşık 4 aylık evli. Biri 2 buçuk aylık diğeride 1 buçuk aylık hamile. Gözüm yok gerçekten pis nefis değil benimki. Ama ben o kadar doktor doktor gezerken o kadar tedavi uygulatırken onlar hastane yolu bilmeden hamile kalıyorlar. Nerde yanlış yapıyorum? Allaha isyan etmiyor haşa ama dün öğrendiğimde canım çıkana kadar kendimden geçene kadar zırıl zırıl ağladım. Açtım elimi dua ettim yine. Ama artık ben düşünmek istemiyorum. Her ay heyecanlanmaj hayal kurmak istemiyorum. Kafamdan çıksın istiyorum bu konular. Hayattan zevk almıyorum artık. Ben ki çocukları o kadar çok seviyorum ki çocuk görmeye katlanamıyorum artık. Milletin de ne dediği umrumda değil sadece kendi halime üzülüyorum. Çaresizlik içindeyim. Ruhen yıpranmış bitap bir durumdayımm. Ben nasıl başaracağım düşünmemeyi? Kafaya takmamayı? Gecelerce eşime sarılıp ağlamamayı? Bunları yazarken bile bir yandan ağlıyorum. İçim parçalanıyor artık. Nolursunuz bana yardım edin.. Dertler paylaştıkça azalırmış.. nolur omzumdaki bu yükü bir nebze olun alın çünkü ben artık zihnimin bana oynadığı oyunlara dayanamıyorum...
