Selam,
bugün ailecek pikniğe gittik. Eşim, oğlum, annem, kardeşim, ben ve babam.
Dönüşte bizim araba çalıştı ama babamın arabası çalışmadı.
Babam ve ben bizim arabaya bindik, evden çekme halatı almak için.
Ben kullanıyordum, babam yanımdaydı.
Yol boyunca kızdı.
Arabası bozuldu ya. Onun gerginliğini benden çıkardı.
yol 10 dk.
Dur, git, hızlı git, yavaşlasana, sağa dönsene...
Yani araba mı kullandım dayak mı yedim bilmiyorum.
"Sen istersen gözlerini kapat uyu eve varınca söylerim" dedim.
En son sağa dönmeden önce araba var mı diye aynaya baktım.
3 saniye mi ne sürdü yani.
Köpürdü. Neden solda kalmışım, neden sağa dönmüyormuşum, ne biçim araba kullanıyormuşum.
Ben de patladım artık.
"Senin arabanı ben bozmadım. Ona gerildin ama acısını benden çıkarma dedim."
Arkada 2.5 yaşında oğlum oturuyor. O bile "Dede böyle yapma." dedi.
Ben çok iyi araba sürüyorum en son 13 saat şehirlerarası sürdüm dedim.
Sürmüyorsun dedi.
En son "Senle araba sürerken yanyana olmayı hiç sevmiyorum, keşke sen kullansaydın veya arkaya otursaydın dedim."
Hala bana diyor ki "İzah et bana, neden sağa dönmüyorsun." diye bağıyor.
Aynaya bakmadan nasıl döneyim dedim.
Neyse sesler biraz yükseldi. En son evin orada küstü indi arabadan gitti.
Buraya kadar kendimi yüzde yüz haklı görüyordum ki annem son bombayı attı "Haklısın ama senin de sesin yükseldi."
Yarın yemeğe alacaktım annemleri, kesin babam gelmeyecek küstüğü için. Küsünce yemeğe asla gelmez.
Sabah pikniğe giderken de anneme bağırmış çağırmış.
Genelde yorgun olunca, trafik sıkışıksa vs. işten eve sinir küpü olarak gelir.
Durduk yere bağırır.
Bazen durur düşünürüz bizim suçumuz ne, ne yaptık da acaba bağırdı diye.
Bazen de sorarız ne oldu neden bağırıyorsun diye.
Yoruldum işte der.
Eee? Bizlik durum ne?
Kısacası kendimi b.k çuvalı gibi hissediyorum annem sağolsun.
O son lafı demeseydi içim rahattı.
Sizce haksız mıyım?
