'Olgunluk üzerine
Zeytini bilirsiniz,
En güzel olduğu an, çürümeye yüz tuttuğu andır...
Insanlar da öyledir...
Her şeyin bittiği dendiği an, eğer yeniden hayata dönerseniz,
Bu sizin en lezzetli anınız olacaktır unutmayın.'
İnsan bildikçe ıstırabı artar. Izdırab veren sorudur, cevap değil. Cevaplar yatıştırır, sorular kışkırtır. Cevap ehli, sorunun cevabını ellerinde bulunduranlar değil, sorunun sorulmasını engelleyenlerdir; akılları sıra böyle yapmakla ıstırapın duyulmasına mani olacaklarını sanırlar. Oysa onlar ıstırapsız değildir; ıstırapları vardır ve derindir. Fark şurada ki; ıstıraplarının yanısıra, ıstıraplarının duyulmasını engelleyecek müsekkinleri de vardır; yani sahte cevapları.
Tarafgir, bir tartışmaya girdiği zaman, sorunun doğruları hakkında hiçbir şeyi dikkate almaz, sadece dinleyicileri kendi iddialarına inandırmakla ilgilenir. O, dinleyicileri kendi fikirlerinin doğruluğuna inandırmaya uğraşırken, ben kendimi ikna etmeye çalışıyorum, dinleyenleri ikna etmek şu anda ikinci planda benim için. (S:181)