Merhaba kızlar.. Son zamanlarda biraz stresli ve kaygılıyım. İnsan zayıf yönlerini tanıdığı birinin gözlerine bakarak anlatamıyor. Bu yüzden burda sizinle dertleşmek istedim.
Biraz uzun olacak, Okursanız çok sevinirim..
Ben ortaokul mezunuyum ve 28 yaşındayım. Bu yaşıma kadar hep liseyi bitirsem, ünv. Okusam diye hayaller kurdum ama hep güvensizdim kendime karşı. Açıktan yazılmıştım ve o dönem çalıştığım iş yeri sınava gitmeme izin vermemişti, bende hiç diretmemiştim çünkü başaramayacağımı düşünüyordum. Hep böyle zayıf bir insan oldum hayatım boyunca. Hayallerimin peşinden gidecek gücü hiç bulamadım.
Birde mesela 14yaşımdan beri tam bir kitap kurduyum ama okuduğum hiç bir kitabın içeriğini 2ay sonra sorsanız hatırlamam. Öyle de hafızam zayıf. Belkide bu yüzden hiç okuyabileceğime inanmadım. Hatta bi ara gitar çalmaya çok heveslenmiş ve ders almaya başlamıştım.
Onu bile nasılsa başaramam diye yarım bırakmıştım.
Eşimle biz sevgiliyken yani 22-23 yaşlarında bana hep gir açıktan şu liseyi bitir derdi ama o zamanlar çok önemsemezdim, amaan okuyup ne yapacağım derdim. Bu arada haliyle ortaokulu bitirip bırakınca babam beni kuaförde işe başlattı ve ben makyözüm ama şimdi o işi de bebekten dolayı yapamıyorum. Zaten çokta sevmemiştim.
Şimdilerde öyle pişmanım ki okumadığıma, çabalamadığıma.. Şu an girişsem diyorum ama hafızam sıfır. Ne matematik, ne tarih hiç biriyle ilgili bir bilgim yok. Hatta itiraf edeyim deneyeyim desem bile gidip kayıt yaptırmayı bile bilmiyorum, sınavlara nasıl gireceğimi bilmiyorum. Birinin elimden tutup gel ben bu bütün işlere seninle koşturacağım, seni hiç yargılamayacağım demesine ihtiyacım var. Ama kendiliğinden diyecek bunu. İşte buda güçsüz karakterimden, cesaretsizliğimden..
Neyse asıl konuya gelecek olursak, oğlum var 1.5 yaşında şimdi. Ve büyüyor, büyüyecek. Ben ona güçlü olmayı başarılı olmayı nasıl öğreteceğim? Hayallerinin peşinden gitmesi gerektiğini nasıl anlatacağım ona?
Merhametli olmayı, iyi insan olmayı, saygılı olmayı, güler yüzü ve sevmeyi öğreteceğime eminim çünkü bunları biliyorum. Ama ya ona güçlü durmayı öğretemezsem ve benim gibi başarısız olursa diye öyle kaygılıyım ki..
Sizce başarısız, güçsüz bir çocuk mu yetiştireceğim? İnsan kendinde olmayanı karşısındakine nasıl verebilir?
Psikolojik yardım mı almalıyım bilmiyorum.. Öyle çaresiz, utanç içinde ve kaygılı hissediyorum ki kendimi anlatamam..
Bir nebze rahatlasın içim, içimde dağ olup söyleyemediklerim dile gelsin diye yazdım. Okuduğunuz için teşekkür ederim..