Çok uzun zamandır yazmayı istiyordum. Ama anonim bir şekilde adamla ilgili olumsuz tek bir şey söyletmek beni o kadar korkutuyor ki. Çünkü duyarsa ne olur, ne kadar küser, bana hayatı ne kadar dar eder?? Hayatımın en büyük hatası 1.5 sene önce girdi hayatıma. Ağır depresyondaydım, hala da tam kendime gelebilmiş değilim bu adam beni sürekli geri çekiyor.
Aynı iş yerinde tanıştık, başta beni göklere çıkaran adam tamam ilaca falan gerek yok ben iyileşebilirim diyen adamın içinden adeta bir şeytan çıktı. Paranoya derecesinde kıskançlık, kendi kendine senaryolar kurma ve uzun sessizliklerle beni cezalandıran bir şeye dönüştü. O kadar etkisine girmişim ki ekstra aldığım terapiyi bıraktım, o mu seni daha iyi tanıyacak ben mi diye.
Markete gitsem sorun oluyor, markette biriyle aynı reyonda olsam göz attın, iş yerinde biriyle mi oturdum seni o...u, kuyruk sallıyorsun, yolda kırmızı ışıkta duruyoruz karşıdan karşıya geçen adamları izliyormuşum, bir yerde fotoğraf çekilsem senin derdin gezmek değil kendini pazarlamak için reklam için fotoğraf çekilmek. Benimle bir yere gitmek sana yetmiyor sen kendini satacağın mekan istersin diyor ki 1.5 senede devamlı evde görüştük.
Bunlar daha şu an aklıma gelenler. Kıyafetime, saçıma, topuklu ayakkabıya bakışıma, konuşmama laf eden sürekli kısıtlayan aşağılayan bir adam. Ve artık karaktersiz bir ben.
Geçen ay yine böyle bir şeyle itham edip beni her yerden engellediğinde ağlaya ağlaya doktoruma koştum, ilaçlar arttırıldı terapiye devam ama inanın zerre kendime güvenim kalmamış.
Gasthling diye bir film önermişti bir psikolog onu izledim dün. Yaşadıklarımın en basit halini gördüm. Kendimi inanılmaz silik görüyorum artık. O kadar zavallı gibi davranmışım ki inanın iğreniyorum kendimden.
Kimseye hala anlatamıyorum, kötüleyemiyorum adamı, bana böyle dedi diyemiyorum. İçten içe acaba yanlış mı davrandım düşüncesi gitmiyor.
Doktora başladığım zaman pişman olmuş gibiydi tam 1,5 aydır rüyada gibiydim, iş değişikliği yaptım ve hep yanındayım sen benim canımsın diyen günde 3 kere arayan adam. Dün iş yerine gidip son bir evrak alacaktım eksik kalan. O varken gitmem için ısrar etti, ben de beni görecek sandım tamam dedim. Ama hem işin yarına kalma ihtimali varmış hem de babaannem rahatsızlandı bizde kalıyor bırakıp çıkmaya içim el vermedi. Kıyamet koptu adam zerre değişmemiş. Ben o yokken iş yerine gitme planı yapıyormuşum, iyi bilirmişim ben işimi Allah bilir aklımdan ne geçiyormuş, benim neyime güvenilirmiş. Or...u değişir mi diyor.
Ağlamadım bu defa peki dedim bıraktım.
Dünden beri boşluğa bakıyorum.
Nasıl böyle bir hata yapar ki insan. İnsanlığımdan çıktım, sosyal medya hesaplarım kapandı, arkadaşlarımla görüşmüyorum çünkü o sorun ederdi kıyafetlerim değişti. Konuşmam yürümem. Yolda aşağı bakarak yürüyorum. Ve hiçbirini direkt söylemedi, o küstü ben yapmadım o kavga çıkardı ben tatsızlık olmasın dedim.
Terapiye de inancım azalıyor ilaca da kendime zaten kalmadı. Rezil hissediyorum kendimi.