Merhaba arkadaşlar buraya içimi dökmek istiyorum küçüklüğümden beri çok zor şartlar altında büyüdüm üvey anne dayağı dövmesi küçük düşürmesi ve daha neler neler 17 yaşıma kadar böyle devam etti dayanamadım en sonunda kaçtım oralara girmek istemiyorum çok karmaşık neyse şimdi hamdolsun iki çocuğum var kimsede bulamadığım sevgiyi çocuklarımı sevgiyle büyüterek bulmaya çalışıyorum oğlum küçücük ama bol bol öpüyor sarılıyor bana öyle alistiriyorum ama maalesef bu çocukken yaşadığım şeylerin kalbimdeki ve bilincaltimdaki sorunu çözmüyor geceleri yada mutsuz olduğum zamanlar kabus gibi çöküyor üstüme anılarım daha doğrusu kabuslarim ve ağlama krizine giriyorum hep sorguluyorum neden böyle oldu neden kimse ses çıkarmadı herkes biliyordu neden babam bu kadına müsade etti vb bunlar aslında artık basit geliyor bana en büyük sorun ise komşu olsun yada bir yere gittiğimde hep kendimi bir yükmusum gibi görüyorum ve rahat edemiyorum hep mahçup hissediyorum kendimi kimse benim yüzümden rahatsız olsun istemiyorum buda üvey annemin küçükken bizi hep ezdiginden galiba ve hala bu sorunu çözemedim en büyük özlem ise bu yaşıma gelmiş olsamda ara ara annemi çok özlüyorum ( öldüğünde küçüktüm hatırlamıyorum) hatırlamadığım halde ağlıyorum en ufak bir anne sahnesini göreyim hemen gözüm doluyor hemen eski kötü kabuslarim aklıma geliyor bir piskologa görünmeyi düşünüyorum ama hiç kimse bilsin istemiyorum . Bunlar galiba ömür boyu kalıcı şuan üvey annemin yüzünü dahi tahammül edemiyorum yalandan babamın yanında bizi seviyor gibi görünmesine birde konu açılınca ben sizi terbiye için dövdüm demesine şuan kızı var ama ona bize yaptıklarının hiç birini yapmadı öyle zoruma gidiyor ki onu el üstünde tutuyor buda ona olan nefretimi ikiye katlıyor bizim neyimiz farklıydı da o kadar acıyı çektik diye bu arada çok merhametli biriyim herkesi çabuk afederim ama benden çocukluğumu çalan birini asla affedemiyorum.