Selam kızlar, bugün ilk defa kişisel bir sorun için yazıyorum, artık içinden çıkamıyorum. Ne düşüneceğimi kimin haksız olduğunu, doğru yapıp yapmadığımı anlayamıyorum. Biraz uzun olursa şimdiden kusura bakmayın.
1 yıllık evliyim 20 haftalık hamileyim. Eşimle ikimiz gayet mutluyuz eşimi seviyorum oda beni seviyor. Sorun ailemde, babam yüksek mevkide çalışan biri tanınmış biri, bizim de hep yükseklerde olmamızı tanınmış olmamızı ister ama maalesef ben onun kalıplarına uyamadım( hiçbir zaman gözüm yükseklerde olmadı.) Öğretmenim özel okullarda çalıştım her zamanda sevilen ve istenilen öğretmen oldum. Ama atanamadım. Bu anne ve babamın her zaman yarası oldu. Kendilerince haklı olabilirler ama evlenmeme de karşı çıkmadılar. Yani onlara karşı gelerek birsey yapmadım.
Evlenmemi desteklemelerine rağmen içten içe eşimi hiç sevmediler. Annem nisanliyken defalarca kere o çocuk senin yanına yakışmıyor dedi. Tek sebebi esimin de benim gibi öğretmenlik Mezunu olması fakat atanamadigi için esnaflik yapması. Bu yüzden de ailemize yakışmıyormus.
Neyseki sonuç olarak biz evlendik. Bu arada esimin durumu iyi kötü değil ama onun da gözü yükseklerde değil benim gibi. Yani bir şeyler lüks olsun diye uğraşmıyor. Olanla mutlu oluyor.
Sorunum şu ki ailem bize her geldiğinde evimin eski kötü olduğunu benim daha lüks daha güzel evlerde oturmam gerektiğini, altımda bir arabamın olmasi gerektiğini, daha özgür olmam gerektiğini çok daha güzel şartlarda olmam gerektiğini bunları hak etmediğimi söyleyip duruyorlar. O an bir şekilde onları geçiştiriyorum. Ama tek kaldığımda söyledikleri şeyler kalbime ok gibi saplanıyor, eşimle en ufak bir anlasmazligimiz olsa aklıma hep bunlar geliyor evlenmesem daha güzel bir hayatım mi olurdu diye düşünceler aklımdan hiç çıkmıyor. Hamileligimle birlikte bu düşünceleri kafama daha çok takmaya başladım. Eşime hiçbir şey anlatamıyorum bu sefer aileme çok kinlenecek. Herseyi kendi içimde yaşamaktan çok yoruldum, ailemle ne zaman gorussem akşam eve geldiğimde sinir krizleri geçiriyorum. Eşim de ne olduğunu anlayamıyor. Hamileligime veriyor durumu. Ama çok yoruldum ailemin eşimi sürekli aşağılar gibi yapmasından, acaba gerçekten mi kötü bir hayatım var, ailem mi abartıyor, daha iyi şartlarda mi yaşamam gerek, sürekli kafamda bunlar var. Tek başımıza gayet mutluyken ailemle konuşunca kafam karışıyor.
1 yıllık evliyim 20 haftalık hamileyim. Eşimle ikimiz gayet mutluyuz eşimi seviyorum oda beni seviyor. Sorun ailemde, babam yüksek mevkide çalışan biri tanınmış biri, bizim de hep yükseklerde olmamızı tanınmış olmamızı ister ama maalesef ben onun kalıplarına uyamadım( hiçbir zaman gözüm yükseklerde olmadı.) Öğretmenim özel okullarda çalıştım her zamanda sevilen ve istenilen öğretmen oldum. Ama atanamadım. Bu anne ve babamın her zaman yarası oldu. Kendilerince haklı olabilirler ama evlenmeme de karşı çıkmadılar. Yani onlara karşı gelerek birsey yapmadım.
Evlenmemi desteklemelerine rağmen içten içe eşimi hiç sevmediler. Annem nisanliyken defalarca kere o çocuk senin yanına yakışmıyor dedi. Tek sebebi esimin de benim gibi öğretmenlik Mezunu olması fakat atanamadigi için esnaflik yapması. Bu yüzden de ailemize yakışmıyormus.
Neyseki sonuç olarak biz evlendik. Bu arada esimin durumu iyi kötü değil ama onun da gözü yükseklerde değil benim gibi. Yani bir şeyler lüks olsun diye uğraşmıyor. Olanla mutlu oluyor.
Sorunum şu ki ailem bize her geldiğinde evimin eski kötü olduğunu benim daha lüks daha güzel evlerde oturmam gerektiğini, altımda bir arabamın olmasi gerektiğini, daha özgür olmam gerektiğini çok daha güzel şartlarda olmam gerektiğini bunları hak etmediğimi söyleyip duruyorlar. O an bir şekilde onları geçiştiriyorum. Ama tek kaldığımda söyledikleri şeyler kalbime ok gibi saplanıyor, eşimle en ufak bir anlasmazligimiz olsa aklıma hep bunlar geliyor evlenmesem daha güzel bir hayatım mi olurdu diye düşünceler aklımdan hiç çıkmıyor. Hamileligimle birlikte bu düşünceleri kafama daha çok takmaya başladım. Eşime hiçbir şey anlatamıyorum bu sefer aileme çok kinlenecek. Herseyi kendi içimde yaşamaktan çok yoruldum, ailemle ne zaman gorussem akşam eve geldiğimde sinir krizleri geçiriyorum. Eşim de ne olduğunu anlayamıyor. Hamileligime veriyor durumu. Ama çok yoruldum ailemin eşimi sürekli aşağılar gibi yapmasından, acaba gerçekten mi kötü bir hayatım var, ailem mi abartıyor, daha iyi şartlarda mi yaşamam gerek, sürekli kafamda bunlar var. Tek başımıza gayet mutluyken ailemle konuşunca kafam karışıyor.