Kendi kendime kaldigim her an aklimdasin. Bir cift kahverengi gozlerin.. telasli ama caresiz bakislarin.
- Eger kendin icin karar vermeyecek durumda olursan, kimi arayip soralim?
+ Bilmem
- Annnen, baban?
+ Yoklar, öldüler.
- Arayabilecegimiz kimse yok mu?
+ Abim var bir de karisi
- Tamam
+ ...
- respirator’e baglanmadan once aramak konusmak istedigin biri var mi?
+ Yok...
Seni unutmayacagim guzel kiz. O gun yogun bakim kapisinda seni bekleyen hic kimse yoktu. Yatagini duzlestirirken korkudan kendi kendi ellerini tuttugunu gordum. Yaninda oldugumu, yalniz olmadigini hissettirmek icin ellerini tuttugumda, ellerimi coskuyla sktin. Senin o gun son kez konusmak isteyecegin kimsen yoktu, ama sunu bil ki ben seni o gun ailem edindim. Seni hic tanimamis olmama ragmen, yalnizca o gun 15 dakika gecirebilmemize ragmen, ben seni cok sevdim. Keske bu zalim sondan seni alabilmenin bir yolu olabilseydi. Biliyorduk.. öluyordun. Daha 20 yasinda, anasiz, babasiz, kansere yenilmis, korku ve endise icersinde, öluyordun. Ve bizim elimizden hic birsey gelmiyordu.
Seni unutmayacagim kahve renkli guzel kiz. Cennette yasa dunyada bulamadigin huzuru insallah..