Anne... Çok şey söylemek istiyorum sana çok...
Anlamıyorsun hiç... Hiç anlamak istemiyorsun...
Anne/baba-çocuk arasındaki ilişkiler konusunda çok hassasım sayenizde.
Travmaları aşmak zor. Çok çok çok kırdın beni pek umurunda da değil, farkında da değilsin belki bilmiyorum, işine gelmiyor diye arkana da atıyor olabilirsin.
Bilmediğin, yanlış bildiğin şeyler var anne. Ya da seni haksız çıkaracağı için reddettiğin şeyler.
Senin işine gelsin gelmesin ben kendimi koruyacağım. Hem istiyorsun hep haklısın diyeyim sen bağır ben susayım hem hayatta güçlü olayım, o iş öyle olmuyor. Fazla şey istiyorsun.
Gerçekten çok çok çok kırdın beni, çok, çocukluktaki kırgınlıkları aşması çok zor.
Yanlış anlaşılmak, haksızlıklar, yapmadığım düşünmediğim şeylerle suçlamalar, aşağılamalar vs... Sonra tüm hayat bunların yansımasıyla cebelleşiyorsun. Geçen bir psikologun videosunu dinledim, diyor ki anne/bana özellikle anne nasıl davranıyorsa çocuğa toplum da öyle davranmaya başlıyor. Bunu kendimde gözlemlemiştim zaten. Tüm hayatını etkiliyor.
Dışarıdan hareketsiz görünüyor olabilirim ama bilmediğiniz, görmediğiniz ama yaptığım çok şey var. Çok çabalıyorum iyi olmak için.