Anne beni hep yordun hala yoruyorsun. Yorma! Allah için ya.
Yaptıklarına bak sonra benim ettiğim iki lafa takıl, sanki hayatım boyunca ben bastırdım, ezdim seni. Karşı gelmeye başladığım zaman kötü oldum. Bir laf ettim sanki hayatım boyunca bunu söylemişim gibi bir yükselme. "Kendi evimde" diyorsun ya zaten hep öyle oldu anne, bana pek benimsetemedin.
Evet 30 yaşına geldim neredeyse evet kendimi bir şey sanıyorum ve bir şeyim, bireyim ve terbiyesiz değilim, senin bana saygı duymamana rağmen. Psikolojim de sana rağmen gayet iyi ciddi sıkıntılarım yok, kötü olabilirdim ama ilk fırsatta yine de gideceğim psikologa falan. Başka sıkıntılar var ama, özgüven eksikliğini gidermeye çabaladım hep örneğin, her zaman tek başına çabaladım kendimi iyi etmek için haliyle yavaş oldu, bir şeyler gecikiyor ama oldu, oluyor, iç dünyam hakkında hiç bir fikrin yok en başta sana kapattım bu kapıyı, çok kırıldım. Kendi kendime dışarıdan pek görünmeyen uzun yollar katettim. Daralan ruhumu ayağa kaldırmak zorunda kaldım zırt pırt.
Esas gitmesi gerekenler gitmezmiş psikologa, onların hasta ettikleri gidermiş derler. Sen her zaman haklısın, en süpersin, en iyisin ve anne olduğun için çocuğunu da ezmen normaldi, falanca da bir şeyler yaptı zaten onlar yapınca daha normal oluyor evet. Haksız olan hep benim. Anca sesimi çıkardıkça bir durdun, napabilirim.