bu yaşananlar çok tanıdık…
bir sürü şey yazdım, umutla bekliyorum belki akşama fikrin değişir, bana yazarsın diye…
ama yazmayacaksın. biliyorum. 2 senedir ben hiçbir zaman seni ikna edemedim ki.
seni nasıl da üzüp bunu nasıl da göz ardı ettim ben.
öyle yaptım ki bunu hem de, ben hastayım diye benimle ilgilenmediğin için burda konu bile açtım.
tabi herkes de bana hak verdi, verirler tabi! kavgamızı “ne olduğu önemli değil” diyerek geçiştirdim.
önemli değil zannediyordum çünkü sen konuşuruz demiştin, yüzüme gülmüştün, bana iyi bakmıştın. tatlı tatlı konuşmuştun.
hala o aradaki geçişi, aradaki kırılışını tam anlayamadım ya. neyse.
ben bu senaryoyu biliyorum.
bunun düzelmeyeceğini biliyorum.
kendimi affettiremeyeceğimi biliyorum.
çünkü bu anı belki 10 kere yaşadık ve 10unda da ben seni gram etkileyemedim.
ama allahım nolur bir mucize olsun.
köpek gibi pişmanım.
o kadar, o kadar, o kadar pişmanım ki bunu bir daha yapmayacağımın garantisini verebiliyorum.
nolur bi mucize olsun.
nolur ara, affettim de.
özür dilerim.
seni çok seviyorum. lütfen.