Hani gözden ırak olan gönülden de ırak oluyordu? Yüzünü göremiyorum başka yerdeyim artık. Sadece elimde fotoğraflara bakabiliyorum. Hani sesini duymayınca görmeyince unutulurdu? Senin aklından çıktım mı ben, kalbinden çıktım mı? Sıkıldım özledim yazmaktan. Ama özledim de. Biliyor musun sesizce çekildim köşeme. Alışmaya çalışıyorum. Tam alıştım diyorum sonra merdivenlerden çıkarken hayalimde senle konuştuğumu farkediyorum :) Sonra da kendime kızıp saydırıyorum hala onla konuşuyorsun kendi kendine diye. Uzaklaşmak istiyorum. Maddi açıdan kaygım olmasa, işim rahatlasa, gitsem uzaklara. Kimsenin beni bilmediği yerlere. Çünkü kimseyi görmek istemiyorum. Kimseyle konuşmak istemiyorum. İnsanlarla iki muhabbet etmek bana işkence geliyor artık. Dayanamıyorum. Bazen dayanıyor gibiyim ama bazı vakitler can çekişiyorum. Şuan da o can çekişen vakitteyim işte. İnsan kendisinden neden nefret eder? Neden kendisini sevmez? Ben bilmiyorum biri çıksın da söylesin. Ama öyle bilmiş laflar etmesin bana. Yok özgüvenli ol, yok kendini sev yok değer ver. Olmuyor işte olmuyor. Aynada gördüğü kişiden kim nefret etmek ister ki? Ama eden de ediyor işte. Kendimdeki benden nefret ediyorum. Kendimden nefret ettiğim kadar da seni çok seviyorum hatta daha çok.