Gidişinin üzerinden tam 17 gün geçti. O kadar çok ölme dedim ki, ölmeden bir gün öncesine kadar. O gün çektiğin aciya dayanamadım. Beni duyduğunu biliyordum. "Hakkını helal et dayım" diyebildim sadece. Seni o kadar çok seviyorum ki hissettim sanki gideceğini. Sen aci çekerken kalmanı istemek bencillikti. O gün ilk kez farklı bir dua ettim. "Allah'ım acı cekmesin artık" dedim. Öyle dediğim için mi gittin?
Hakkını helal et dediğimde gözünden bir damla yaş geldi ya biliyordum zaten beni duyduğunu. Sen ki her kötü animda yardımıma kosardin, helallik isterken mi duymayacaktin.
Cok özlüyorum seni. İyi insanlar çok yaşamıyorlar zaten de keşke biraz daha kalsaydın. Bir kez daha duysaydim "benim tatlı kızım " cümlesini. Babama sarilamadigim gibi sarilsaydim bir kez daha sana.
Dayım, ikinci babam... Ben beceremiyorum sensizligi. Babam sağ ama ben yetim kaldım sanki. Herkese seni anlatıyorum, anlamıyorlar. Yerkürede onun kadar merhametli ve yardımsever birini tanımadım diyorum , öyle tuhaf tuhaf bakıyorlar. O kadar kotu ki herkes, o kadar kirlenmiş ki ruhlar, sevilmeyi ne denli hak ettiğini anlamıyorlar.
Uyuyamıyorum gunlerdir. Gitmeseydin kızardin bana biliyorum. Sarilirdin bir de kizarken. Şimdi ben kime sarılayım ? Kendimi bildim bileli aramızda duran koca duvarı yikamadigim babama mi?
Aglamiyorum tamam kızma. Okuyabilseydin bunları yazardım sana. Seni çok seviyorum. Oğluma hep seni anlaticam. Senin gibi bir "adam" olması icin... Bir de çok ozledim, çok...