Eylül dostluğumuza burada devam (:

ocwmays .!.:

ayy ben herkesi korkutmuşum :)))

kızlar herkes bana anneliğin mükemmel ötesi bir duygu oldugunu söyleyip durmuştu, herkes toz pembe yanlarından bahsetmişti ve açıkcası ben de zorluklar yaşadıkça, üstesinden gelmekte zorlandıkça ve zaman zaman bu büyük sorumluluklardan kurtulmak istedikçe bende bir problem oldugunu düşünmeye başlamıştım. "Herkes bebeğiyle 24 saat ilgilenmekten memnun, kimse yeni hayatından şikayetçi değil, herkes uykusuzluğa alışmış, ben niye böyleyim?" diye kendimi sorgulayıp duruyodum. Ama gördüm ki gerçek bu değil. Benim yaşadığım duygu durumlarını herkes yaşıyor. Ama toplum olarak anneliği öyle kutsallaştırmışız ki kimse çıtını çıkartıp "off sıkıldım" diyemiyor, baskılanıyoruz. Üstelik erkekler de "bebeğe bakma işi kadına aittir" inancında.

neyse uzatmicam söylemek istediğim şeyler çok fazla ama benim o kadarını yazacak vaktim yok malesef

ben size bunları söylüyorum ki benim yaşadığım buhranları yaşamayın. Bir zorlukla karşılaştığınızda, bebeğiniz uyumadığnda, ayaklarınızı uzatıp dinlenmek istediğinizde, onun altını açmak istemediğinizde, emzirmekten yoruldugunuzda, bütün gece uyuyamamış olmak yetmemiş gibi erkenden kalkmak zorunda kaldığınız için ağlamak istediğinizde kendinizi garip hissetmeyin, kötü ane oldugunuzu düşünmeyin. bütün anneler bu duyguları yaşıyor ama kimse bunları söylemiyor, kimse dile getiremiyor. Neden? Aaaa çünkü annelik kutsal, çünkü annelik dünyanın eennn güzel duygusu çünkü annelikten bıkılmaz asla asla asla yorulmak bilmez, bebeği dnyanın en merkezindedir, bir annenin hayattan hiçbir beklentisi olmamalıdır. Koskoca bir "haayııırr" demek istiyorum. Böyle değil!

Elif beni anlıyordur eminim. Siz de anlayacaksınız ve gecenin bir yarısı bebeğinizi emzirirken aklınıza bu sözlerim gelecek. "Evet Ahsen söylemişti, paniğe kapılmamalıyım bunlar geçecek" diyeceksiniz ve teskin edeceksiniz kendinizi



siyahdeniz sana katılmıyorum ama :)
evet hayatın değişiyor, 2 kişiyken 3 kişi oluyorsun. İlk başlarda ayak uydurması çok zor oluyor kabul ediyorum. Ama gittikçe artık bütünleşiyosun. Bebeksiz yapamıyorsun, bir iki saatliğine birine bıraksan dinleniyosun, "ohh be" diyorsun ama koşa koşa dönüyorsun manyak gibi özlüyosun. Kocanla akşam otururken bebeğin uyuyor oluyor ve yine özlüyosun, odasının kapısından onu izliyosunuz beraber:))

haftasonları aranıza alıyosun, birbiri ardına sıralanan kahkahalar, oyunlar, yuvarlanmalar tepişmeler derken o yataktan çıkasın gelmiyor :)

yeni şeyler yapmasını bekliyosun heyecanla. Her yeni bişey öğrendiğinde heyecanlanıyosun mutluluktan ölüyosun.

akşam babamızın gelme saati yaklaştığında berra daire kapısına bakıp bakıp huysuzlanır ağlar sızlar. Anlarım ki artık babasını izlemiş ve onu istiyor. Baba eve gelir gelmez Berra'nın attığı gülücükler, o neşe, yüzüdndeki o mutluluk ifadesi vs o kadar özel ki.

şimdi yeni eve taşınacağız kendimizle ilgili çok az hayalimiz var
hep Berra'ya ve onun mutluluğuna yönelik hayaller kuruyoruz ve o kadar mutluyuz o kadar heyecanıyız ki o hayalleri kurarken

Ben son bir-iki aydır ciddi sorunarla mücadele ediyorum bu bunalımlı halimin malesef sebebi bu. O kadar şeyle mücadele ederken bir de bebeğimin henüz yeni olması beni fazla yüklü hissettiriyo mesele bu

yoksa annelik bu kadar zor ve çekilmez olsaydı kimse ikinciyi doğurmazdı


öyle işte kızlar benim çok yazasım var çok konuşasım var
akşam kocamla hiç susmadan o kadar çok konuştum ki bir ara tansiyonum düştü başım döndü yemin ederim :))
şimdi de uyumak varken bunları yazıyorum

Genişletmek için tıkla...