O konuyu bulamadım link atar mısınız?
Psikolojisi bozuk değil. Hatta benim bozuk onun değil. Hayatını öyle güzel yaşıyor ki. Gülüyor, eğleniyor, geziyor. Bana ise sistematik eziyet uyguluyor. Psikolojisi bozuk insan böyle olmaz. Bak mesela ben bitik vaziyetteyim. Ne gülüyorum, ne kimseyle görüşüyorum, ne karar verdiğim şeyleri planlı bir şekilde uygulayabiliyorum. Yaşayan bir ölü gibi odadan odaya geçiyorum. Halbuki hayalleri olan, yaşamak isteyen bir çocuktum. Neden bu noktadayım anlayamıyorum.
İlgi ve şefkat istediğini nasıl ifade edeceğini öğrensin o zaman, böyle istenmez.Eşiniz sadece ilgi ve şefkat istiyor bunu nasıl ifade edeceğini bilmiyor muhtemelen yaptığı yanlışlar sizi buz gibi bir kadın haline getirdi haklısınız ancak o bunu ilginizi çekmeyi öfkeyle harmanlayarak size sunmuş 3 hafta kuralı var psikolojide 3 hafta boyunca ilgili sıcak hataları affetmis bir kadın olarak davranmaya çalışın inanın değişimleri gözlemlemeye başlarsınız boşanmak bu kadar zorsa geçmişe sünger çekip bir de bunu deneyin derim
Neden biliyor musunuz? Evde başörtüsü takmıyorum diye. Stresten kilo aldım diye. Onun göreceği şekilde namaz kılmıyorum diye. Neymiş beni aldığında namazlı niyazlıymışım, şimdi böyle birini kabul edemezmiş. Kendini dışarıya dindar, takvalı, güler yüzlü olarak tanıtır, içeride şeytandan daha alçakça davranır. Asla özgürlük alanı tanımaz, hem yobazın tekidir hem de tartıştığımız zaman gidip perdeyi açar ki beni başörtüsüz olarak herkes görsün. Yapma deyince de "evde açıyorsun başkalarına da aç" der ve ben kapattıkça o açar. Sabah namazlarına kaldırırken bile uykumda vurarak, yastığımı sertçe başımın altından çekerek kaldırır. Ama "çok sıkı bir mümindir". Ondan o kadar iğrendim ki hiçbir şeye inancım, sevgim kalmadı.
Neden baştan böyle olan bir adamdan 2 çocuk yaptın?
kadın sığınma evleri var arasanız boşanmadan çıkıp gidin ama arayın numarayı unuttum internette kesin bulursunuzBu postu belim, kolum, bacağım, hatta mesaj yazan parmaklarım ağrıyarak açıyorum. Kaç gündür yine benimle uğraşıyordu. Dış görünüşümle dalga geçip, hakaret ediyordu. Ben mutfağa, odaya kaçtıkça arkamdan gelip sıkıştırıp devam ediyordu. Dün yine peşimi ısrarla bırakmadan, bana nefes alacak alan bırakmadan benimle alay ettiği sırada (öküz, bizim köyde bir öküz vardı, yemekten çatladı, aynı senin gibiydi gibi) dayanamayıp elime kesici alet aldım. O an insanların nasıl katil olduğunu o kadar iyi anladım ki. Ondan kurtulmayı o kadar çok istedim ki. Ama çocuklarım aklıma geldi ve bıraktım. Tek istediğim onuruma dokunulmadan 6 ay daha meslek öğrenebilmek, sonrasında boşanıp gitmekti. Rahat bırakmadı.
Bugün çocuğu hazırlayıp okula gönderdim. Yatak odasından çıkıp mutfağa geçicektim ki kapıda yakaladı. Zorla yatağa fırlattı ben kaçıp kurtulmaya çalıştıkça her yerimi morarttı, kolunu bacağını tüm gücüyle bastırdı, etlerimi sıkıştırdı. Tek amacı bana mümkün olduğu kadar çok acı vermekti. Başardı da, hem bedenen hem ruhen acı çekiyorum.
Bu ilk değildi. Evlendiğim zaman, ben 18-19 yaşındayken de kaç defa yaptı ama o zaman çok aptal çok çaresizdim. Hemen kabulleniyordum. En son 3 yıl önce hamileyken de yine mutfakta aynı şeyi yapmıştı. Ben karşı çıkınca her yerimi iyice acıyıp beni acıdan ağlayana kadar bırakmamıştı. Bir de bunu yaptıktan sonra her seferinde kolumdan tutup bir kenara çekip "bundan sonra kadın olucaksın, hatalarını düzelticeksin" diye nutuk çeker. Bu kez ben tehdit ettim. Rapor alıcam, seni tecavüzden içeri attırıcam, memurluktan attırıcam dedim. Ödü kopuyor şu an.
Artık 28 yaşındayım. Küçüklükten, çaresizlikten kabullenmeyi, pes etmeyi kaldıramıyorum. Lanet olsun ki bir ailem yok. Olsaydı 9 yıldır bunları çekiyor olmazdım. Annem ve babam boşanmamdan deli gibi korkuyor. En son boşanma kararımda bana etmediği hakareti küfürü bırakmamıştı. Yani bu yola girince sadece bu pis herifle savaşmayacağım. Annem babamla diğer birçok akrabayla, onun cahil ve iğrenç yakınlarıyla da mücadele edeceğim. Param yok, gidecek yerim yok 2 çocuğum var. Evden ayrılmak istemiyorum. Ama kira. Uzaklaştırma aldırsam kirayı benim mi ödemem gerekecek? Gidecek yerim olsa kapıyı vurur çook uzaklara giderim. Ama yok işte. Mahkemeyi açtığım zaman geri bu eve döneceğim, annemi babamı, kendi annesini babasını arayacak. Hep beraber gelecekler ve hep bir ağızdan hakaret dolu öğütler başlayacak. Düşünmesi bile öyle korkunç ki. Ben nasıl taşıyacağım tüm bunları? Psikiyatri randevum 14 gün sonraya. Bari bir ilaç versin de kafayı yemekten kurtulayım diyorum ama o güne kadar ne olacak? Ne yapayım, ne edeyim Allah aşkına?
Beni o kadar güzel ifade etmişsiniz ki, doğduğumdan beri yanımda olanlar bunun çeyreği kadar anlayışlı olsaydı herşey çok farklı olurdu.Şimdi böyle yorumlar geliyo da gerçekten çok kolay ordan öyle demek. Kadın kaç yaşında evlendirilmis evlilik içi tecavüze ugruyorum demis. Nasıl bı ortamda büyüdü nelerle mücadele etti bilmiyoruz eminim böyle bı sapikla evleniyimde üstüne de iki çocuk yapıyım diye düşünüp evlenip çocuk yapmamıştır. İnsanın karaktarini ilerki yaşantısını büyüdugu yetiştiği ortam etkiliyo o piskolojiden kurtulması seneler sürüyor ne biliyim bir sürü şey var. Oturduğu yerden derdini anlatan birine direk niye çocuk yaptın diyenlere gerçekten şaşıp kalıyorum.
Eşiniz sadece ilgi ve şefkat istiyor bunu nasıl ifade edeceğini bilmiyor muhtemelen yaptığı yanlışlar sizi buz gibi bir kadın haline getirdi haklısınız ancak o bunu ilginizi çekmeyi öfkeyle harmanlayarak size sunmuş 3 hafta kuralı var psikolojide 3 hafta boyunca ilgili sıcak hataları affetmis bir kadın olarak davranmaya çalışın inanın değişimleri gözlemlemeye başlarsınız boşanmak bu kadar zorsa geçmişe sünger çekip bir de bunu deneyin derim
Beni o kadar güzel ifade etmişsiniz ki, doğduğumdan beri yanımda olanlar bunun çeyreği kadar anlayışlı olsaydı herşey çok farklı olurdu.
Bu 5 yıllık hesapta bile ilk 3 yıllık paylaşımlarım sıradan bir aile tartışmaları, önemsiz bir sürü ufak tefek sorun vs. Hep kendi gerçeğimden kaçtım. Nasıl kaçmayayım ki. Bir aile düşünün; bırakmıyor çocuk çocukluğunu yaşasın. Küçük yaşta bir sürü kardeşin yükünü omuzlarına yüklüyor. Dışarıda oynamasına bile nadiren izin veriyor. 8 yaşında pantolon giymeyi yasaklıyor. 12 yaşında zorla örtü taktırıyor. 14ünde okuldan alıp tarikat yurduna veriyor. Orada kafa bambaşka bir seviyeye getiriliyor. 18inde ordan alıp ilk kez görüp asla sevmediği, iğrendiği kişiyle evlendiriyorlar. Bu insanın kendi gerçekliğini bulması bile bir mucizedir. Benim gibi binlerce kadın annem gibilere dönüşüp kendi kızlarının da hayatını karartıyor.
Ben de 2 yıl öncesine kadar gözleri sımsıkı kapalı korkak bir kabulleniş içerisindeydim. Ama bir şekilde içimde taşıdığım isyan açığa çıktı ve her şeyi ama herşeyi gözden geçirdim, sorguladım. Bana dayatılan, zorla kabul ettirilen her şeyin ne kadar zavallıca ne kadar cahilce ve aptalca olduğunu acı acı anladım. Kutsal saydığım annemin ne kadar kötü, ne kadar kafatasçı, ne kadar cahil olduğunu anladım. Benim hayatımı karartırken aslında ne kadar acizce bir geleneğe, inanca dayandığını anladım. Belki bu dönüşümü yaşamasaydım bugün yine tecavüzü kabullenir burada "eşimin abisi bize gelecekmiş" diye konu açıyor olurdum. Ama artık öyle biri olmam mümkün değil. Geçmişi ben yeterince kurcaladım. Kendime milyonlarca kez kızdım aşağıladım. Bu saatten sonra bana "neden 2 çocuk" diye sormak depremde yıkılan binaya "neden yıkıldın" diye sormak gibi birşey. "Suç binada mı yoksa malzemesinden çalıp onu güçsüz bırakanda mı" diye sormak lazım..
Madem bu kadar kararlı sınız bir yerden başlamak lazım degil mi gidip darp raporu alın,ve kadın sığma evine gidin yada bir arkadaşın tavsiye ettiği gibi gerçi çok fazla tepki aldı ama iyi davranmayı deneyin herzaman yaptıgınızdan farklı birşey yapın etki tepki meselesi yani,yazdıklarınızdan bunun ilk olmadıgı anlaşılıyor daha öncekilerde ne tepki vermiştiniz ve sonuç ne oldu bunu merak ettim benBeni o kadar güzel ifade etmişsiniz ki, doğduğumdan beri yanımda olanlar bunun çeyreği kadar anlayışlı olsaydı herşey çok farklı olurdu.
Bu 5 yıllık hesapta bile ilk 3 yıllık paylaşımlarım sıradan bir aile tartışmaları, önemsiz bir sürü ufak tefek sorun vs. Hep kendi gerçeğimden kaçtım. Nasıl kaçmayayım ki. Bir aile düşünün; bırakmıyor çocuk çocukluğunu yaşasın. Küçük yaşta bir sürü kardeşin yükünü omuzlarına yüklüyor. Dışarıda oynamasına bile nadiren izin veriyor. 8 yaşında pantolon giymeyi yasaklıyor. 12 yaşında zorla örtü taktırıyor. 14ünde okuldan alıp tarikat yurduna veriyor. Orada kafa bambaşka bir seviyeye getiriliyor. 18inde ordan alıp ilk kez görüp asla sevmediği, iğrendiği kişiyle evlendiriyorlar. Bu insanın kendi gerçekliğini bulması bile bir mucizedir. Benim gibi binlerce kadın annem gibilere dönüşüp kendi kızlarının da hayatını karartıyor.
Ben de 2 yıl öncesine kadar gözleri sımsıkı kapalı korkak bir kabulleniş içerisindeydim. Ama bir şekilde içimde taşıdığım isyan açığa çıktı ve her şeyi ama herşeyi gözden geçirdim, sorguladım. Bana dayatılan, zorla kabul ettirilen her şeyin ne kadar zavallıca ne kadar cahilce ve aptalca olduğunu acı acı anladım. Kutsal saydığım annemin ne kadar kötü, ne kadar kafatasçı, ne kadar cahil olduğunu anladım. Benim hayatımı karartırken aslında ne kadar acizce bir geleneğe, inanca dayandığını anladım. Belki bu dönüşümü yaşamasaydım bugün yine tecavüzü kabullenir burada "eşimin abisi bize gelecekmiş" diye konu açıyor olurdum. Ama artık öyle biri olmam mümkün değil. Geçmişi ben yeterince kurcaladım. Kendime milyonlarca kez kızdım aşağıladım. Bu saatten sonra bana "neden 2 çocuk" diye sormak depremde yıkılan binaya "neden yıkıldın" diye sormak gibi birşey. "Suç binada mı yoksa malzemesinden çalıp onu güçsüz bırakanda mı" diye sormak lazım..
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?