- 15 Aralık 2015
- 1.823
- 4.605
-
- Konu Sahibi Esrin mine
- #1
Bu postu belim, kolum, bacağım, hatta mesaj yazan parmaklarım ağrıyarak açıyorum. Kaç gündür yine benimle uğraşıyordu. Dış görünüşümle dalga geçip, hakaret ediyordu. Ben mutfağa, odaya kaçtıkça arkamdan gelip sıkıştırıp devam ediyordu. Dün yine peşimi ısrarla bırakmadan, bana nefes alacak alan bırakmadan benimle alay ettiği sırada (öküz, bizim köyde bir öküz vardı, yemekten çatladı, aynı senin gibiydi gibi) dayanamayıp elime kesici alet aldım. O an insanların nasıl katil olduğunu o kadar iyi anladım ki. Ondan kurtulmayı o kadar çok istedim ki. Ama çocuklarım aklıma geldi ve bıraktım. Tek istediğim onuruma dokunulmadan 6 ay daha meslek öğrenebilmek, sonrasında boşanıp gitmekti. Rahat bırakmadı.
Bugün çocuğu hazırlayıp okula gönderdim. Yatak odasından çıkıp mutfağa geçicektim ki kapıda yakaladı. Zorla yatağa fırlattı ben kaçıp kurtulmaya çalıştıkça her yerimi morarttı, kolunu bacağını tüm gücüyle bastırdı, etlerimi sıkıştırdı. Tek amacı bana mümkün olduğu kadar çok acı vermekti. Başardı da, hem bedenen hem ruhen acı çekiyorum.
Bu ilk değildi. Evlendiğim zaman, ben 18-19 yaşındayken de kaç defa yaptı ama o zaman çok aptal çok çaresizdim. Hemen kabulleniyordum. En son 3 yıl önce hamileyken de yine mutfakta aynı şeyi yapmıştı. Ben karşı çıkınca her yerimi iyice acıyıp beni acıdan ağlayana kadar bırakmamıştı. Bir de bunu yaptıktan sonra her seferinde kolumdan tutup bir kenara çekip "bundan sonra kadın olucaksın, hatalarını düzelticeksin" diye nutuk çeker. Bu kez ben tehdit ettim. Rapor alıcam, seni tecavüzden içeri attırıcam, memurluktan attırıcam dedim. Ödü kopuyor şu an.
Artık 28 yaşındayım. Küçüklükten, çaresizlikten kabullenmeyi, pes etmeyi kaldıramıyorum. Lanet olsun ki bir ailem yok. Olsaydı 9 yıldır bunları çekiyor olmazdım. Annem ve babam boşanmamdan deli gibi korkuyor. En son boşanma kararımda bana etmediği hakareti küfürü bırakmamıştı. Yani bu yola girince sadece bu pis herifle savaşmayacağım. Annem babamla diğer birçok akrabayla, onun cahil ve iğrenç yakınlarıyla da mücadele edeceğim. Param yok, gidecek yerim yok 2 çocuğum var. Evden ayrılmak istemiyorum. Ama kira. Uzaklaştırma aldırsam kirayı benim mi ödemem gerekecek? Gidecek yerim olsa kapıyı vurur çook uzaklara giderim. Ama yok işte. Mahkemeyi açtığım zaman geri bu eve döneceğim, annemi babamı, kendi annesini babasını arayacak. Hep beraber gelecekler ve hep bir ağızdan hakaret dolu öğütler başlayacak. Düşünmesi bile öyle korkunç ki. Ben nasıl taşıyacağım tüm bunları? Psikiyatri randevum 14 gün sonraya. Bari bir ilaç versin de kafayı yemekten kurtulayım diyorum ama o güne kadar ne olacak? Ne yapayım, ne edeyim Allah aşkına?
GÜNCELLEME...................
Merhaba, bu konu kapalı olduğu halde sık sık üzgün ifade atıldığını görüyorum, ya da konuyla ilgili mesaj alıyorum. Gerçekten karanlık ve çok kötü zamanlardı. Ben de her gördüğümde kırmızı oda'daki doktor gibi "meğer ne çok acı sığdırmışım ömrüme" diyorum:) ama söylemek isterim ki tüm bu kötü hatıralar geçmişte kaldı. Bu konuyu açarken bile uzak bir hayal olmaktan öteye gidemeyen o boşanma davası açıldı. Evimi ayıralı aylar oldu. Yakında ilk duruşma var. Benim adıma üzülen hemcinslerime bu güncellemeyi borç bilirim. Herkese huzurlu bir hayat diliyorum..
Bugün çocuğu hazırlayıp okula gönderdim. Yatak odasından çıkıp mutfağa geçicektim ki kapıda yakaladı. Zorla yatağa fırlattı ben kaçıp kurtulmaya çalıştıkça her yerimi morarttı, kolunu bacağını tüm gücüyle bastırdı, etlerimi sıkıştırdı. Tek amacı bana mümkün olduğu kadar çok acı vermekti. Başardı da, hem bedenen hem ruhen acı çekiyorum.
Bu ilk değildi. Evlendiğim zaman, ben 18-19 yaşındayken de kaç defa yaptı ama o zaman çok aptal çok çaresizdim. Hemen kabulleniyordum. En son 3 yıl önce hamileyken de yine mutfakta aynı şeyi yapmıştı. Ben karşı çıkınca her yerimi iyice acıyıp beni acıdan ağlayana kadar bırakmamıştı. Bir de bunu yaptıktan sonra her seferinde kolumdan tutup bir kenara çekip "bundan sonra kadın olucaksın, hatalarını düzelticeksin" diye nutuk çeker. Bu kez ben tehdit ettim. Rapor alıcam, seni tecavüzden içeri attırıcam, memurluktan attırıcam dedim. Ödü kopuyor şu an.
Artık 28 yaşındayım. Küçüklükten, çaresizlikten kabullenmeyi, pes etmeyi kaldıramıyorum. Lanet olsun ki bir ailem yok. Olsaydı 9 yıldır bunları çekiyor olmazdım. Annem ve babam boşanmamdan deli gibi korkuyor. En son boşanma kararımda bana etmediği hakareti küfürü bırakmamıştı. Yani bu yola girince sadece bu pis herifle savaşmayacağım. Annem babamla diğer birçok akrabayla, onun cahil ve iğrenç yakınlarıyla da mücadele edeceğim. Param yok, gidecek yerim yok 2 çocuğum var. Evden ayrılmak istemiyorum. Ama kira. Uzaklaştırma aldırsam kirayı benim mi ödemem gerekecek? Gidecek yerim olsa kapıyı vurur çook uzaklara giderim. Ama yok işte. Mahkemeyi açtığım zaman geri bu eve döneceğim, annemi babamı, kendi annesini babasını arayacak. Hep beraber gelecekler ve hep bir ağızdan hakaret dolu öğütler başlayacak. Düşünmesi bile öyle korkunç ki. Ben nasıl taşıyacağım tüm bunları? Psikiyatri randevum 14 gün sonraya. Bari bir ilaç versin de kafayı yemekten kurtulayım diyorum ama o güne kadar ne olacak? Ne yapayım, ne edeyim Allah aşkına?
GÜNCELLEME...................
Merhaba, bu konu kapalı olduğu halde sık sık üzgün ifade atıldığını görüyorum, ya da konuyla ilgili mesaj alıyorum. Gerçekten karanlık ve çok kötü zamanlardı. Ben de her gördüğümde kırmızı oda'daki doktor gibi "meğer ne çok acı sığdırmışım ömrüme" diyorum:) ama söylemek isterim ki tüm bu kötü hatıralar geçmişte kaldı. Bu konuyu açarken bile uzak bir hayal olmaktan öteye gidemeyen o boşanma davası açıldı. Evimi ayıralı aylar oldu. Yakında ilk duruşma var. Benim adıma üzülen hemcinslerime bu güncellemeyi borç bilirim. Herkese huzurlu bir hayat diliyorum..
Son düzenleme: