- 9 Temmuz 2017
- 260
- 141
- 33
- 34
- Konu Sahibi beutyandbeast
- #1
27 yaşında 2 yıldır çalışan biriyim. Ailemden ayrı bir şehirde yaşıyorum.dümdüz bir hayatım var.
3 yıl önce ise üniversiteden mezun olur olmaz bir evlilik yaptım, ama 2 hafta sonra ayrıldık, çok zor zamanlar geçirdik ailemle. Beni bu şehre bir hayat kurabilmem düzelebilmem için getirdiler. Bir orada bir burada yaşadılar. Uzun bir depresyon süreci yaşadım herşeylerini vererek destek oldular. Babam yıllardır, bir bahçeli ev alabilmek için biriktirdiği parasının yarını bana burada hayat kurabilmek için beni iyileştirebilmek için harcadı. 1 buçuk yıl boyunca boşanma davası sürdü ve bu süreçteki çirkinliklerden daha da çok yıprandık.. Biliyorum onlar çok güçlü göründü destek oldular ama çok daha fazla yıprandılar. Ben akraba arkadaş aile dostu kimse ile muhattap olmadım, ama onlar herkesin ağzını çektiler...burada uzun süre iş aradım, 1 bucuk yıl önce ise güzel bir işe başladım. Düzen kurdum kendime. Herşey yolunda artık kendimi geçindirebiliyorum, boşanma davam sonuçlandı, özgürüm, evime şehrime alıştım, artık düzeldim derkennn.. .. 3 ay önce annemin yumurtalık kanseri olduğunu öğrendik. Apar topar ameliyat oldu. ardından hemen kemoterapiye başladı..
Bu süreçte nasıl hissettiğimi size anlatamam.. Aklımdan geçeni kendime itiraf etmek istemezken, bir arkadaşım annemin durumunu duyup bana geçmiş olsun mesajı atmış 'çok geçmiş olsun, çok üzüldüm hep yanındayım, blablabla... Allah o Ahmeti(temsili) de ailesinide bildiği gibi yapsın size çektirdikleri için hergün beddua ediyorum' yazmış.
O an dışından düşünen arkadasım sayesinde, herşeyden kendimi sorumlu tutuyorum, kendimi çok kötü hissediyorum...
Üstüne üstlük 2 yıldır ağzıı acıp evlilik erkek arkadaş lafı etmeyen imasında bulunmayan annem, geçen gün yanına gittiğimde ' evlilik hakkında ne düşünüyorsun?, biliyorsun herkes kötü değil' dedi. İçime bir yumru saplandı. Ne diyeceğimi bilemedim. 'merak etme anne, zamanı gelince olur karşı değilim' dedim ve oda rahatlamış gibi sevindi.. Oysaki uzun süre evlilik düşünmüyordum, hatta arada flörtlerim olsada evliliği aklımdan hiç geçirmiyordum..Şimdi ise öyle stresliyim ki ... Biri olsa annem sevse, oda annemi sevse annem mutluluğumu görse mutlu olsa iyileşse....
O kadar hızlı ve çok şey düşünüyorum ki bu sıralar.. Aklım hep meşgul .. hep yorgun..
3 yıl önce ise üniversiteden mezun olur olmaz bir evlilik yaptım, ama 2 hafta sonra ayrıldık, çok zor zamanlar geçirdik ailemle. Beni bu şehre bir hayat kurabilmem düzelebilmem için getirdiler. Bir orada bir burada yaşadılar. Uzun bir depresyon süreci yaşadım herşeylerini vererek destek oldular. Babam yıllardır, bir bahçeli ev alabilmek için biriktirdiği parasının yarını bana burada hayat kurabilmek için beni iyileştirebilmek için harcadı. 1 buçuk yıl boyunca boşanma davası sürdü ve bu süreçteki çirkinliklerden daha da çok yıprandık.. Biliyorum onlar çok güçlü göründü destek oldular ama çok daha fazla yıprandılar. Ben akraba arkadaş aile dostu kimse ile muhattap olmadım, ama onlar herkesin ağzını çektiler...burada uzun süre iş aradım, 1 bucuk yıl önce ise güzel bir işe başladım. Düzen kurdum kendime. Herşey yolunda artık kendimi geçindirebiliyorum, boşanma davam sonuçlandı, özgürüm, evime şehrime alıştım, artık düzeldim derkennn.. .. 3 ay önce annemin yumurtalık kanseri olduğunu öğrendik. Apar topar ameliyat oldu. ardından hemen kemoterapiye başladı..
Bu süreçte nasıl hissettiğimi size anlatamam.. Aklımdan geçeni kendime itiraf etmek istemezken, bir arkadaşım annemin durumunu duyup bana geçmiş olsun mesajı atmış 'çok geçmiş olsun, çok üzüldüm hep yanındayım, blablabla... Allah o Ahmeti(temsili) de ailesinide bildiği gibi yapsın size çektirdikleri için hergün beddua ediyorum' yazmış.
O an dışından düşünen arkadasım sayesinde, herşeyden kendimi sorumlu tutuyorum, kendimi çok kötü hissediyorum...
Üstüne üstlük 2 yıldır ağzıı acıp evlilik erkek arkadaş lafı etmeyen imasında bulunmayan annem, geçen gün yanına gittiğimde ' evlilik hakkında ne düşünüyorsun?, biliyorsun herkes kötü değil' dedi. İçime bir yumru saplandı. Ne diyeceğimi bilemedim. 'merak etme anne, zamanı gelince olur karşı değilim' dedim ve oda rahatlamış gibi sevindi.. Oysaki uzun süre evlilik düşünmüyordum, hatta arada flörtlerim olsada evliliği aklımdan hiç geçirmiyordum..Şimdi ise öyle stresliyim ki ... Biri olsa annem sevse, oda annemi sevse annem mutluluğumu görse mutlu olsa iyileşse....
O kadar hızlı ve çok şey düşünüyorum ki bu sıralar.. Aklım hep meşgul .. hep yorgun..
