-
- Konu Sahibi mavinintunnassi
- #61
Cinsellik konusu ne durumda? Bana asıl sorun ora gibi geldi
Tahmin ettiğim gibi. Siz önc kendinizi bu kadar suçlamayı bırakın, onun da suçlamasına izin vermeyin. Tek terapiye başlayıp onun da size katılmasını isteyin. Siz kendinizi tanıdıkça, neden böyle davrandığınızı çözdükçe zaten yolunuzu görürsünüz.İnsanın bahsettiğiniz meşguliyetlerle ilgilenmesi
İçin biraz ruh halinin iyi olması gerekiyor. Ben kendini iyi hissetsem zaten oturur tez yazarım, bir senedir erteliyorum. İçinde bulunduğum ruh hali o kontrolsüzlük hissi ne yazık ki sadece temel şeyleri yapabilmeme imkan tanıyor ve ben öfkemin stresimin o negatif ruh halimin içinde boğuluyorum.
Ben de doğum süreci ve sonrasının beni çok yıprattığını düşünüyorum. Ağır sorumluluk hissi, yetemem vs varken bir de eşim tarafından bu konularda eleştirilmek. Yıprandım.
Şöyle diyeyim, bence eşime karşı öfke sorunum var. Birisi yazmış öyle fark ettim. Başkasına öfkemi kontrol edebiliyorum. Eşim alttan alsın ya da almasın. Ona çok kolay yansıtabiliyorum. Bunun sebebini bilmiyorum ama.
Yani gerçekten benim elle şudur budur diye gösterebileceğim bir sebebim yok. Bu akşamdan bahsedeyim size. Dışarıda yemek yemek istedik, bilmediğimiz bir şehire geldik bu arada güya tatildeyiz. Neyse ben dün geceden beri bakınıyorum zaten ne yapılır nereye gidilir. Birkaç yer önerdim kabul etmedi böyle beni sokak lezzetti vs asla nezih olmayan bebekle rahat edemeyeceğim yerlere götürmek istedi. İlk sesimi çıkarmadım. 4 saatlik aç halimle dolaştım peşinden hepsi kapalıydı. Emziren anneyim enerji düşüklüğümü siz hesaplayın. bir de bu esnada kendisi bana sesimi çıkarmadığım halde gerildim üstümde baskı hissediyorum falan diyor hani benim dediğim değil de kendi dediğini yaptık ve sonuç hüsran diye. Sonra benim istediğim yere geldik ve işte ben tokum az söyleyelim falan filan diyor. Yani beni sokak sokak saçma sapan dolaştırdın ve en sonunda yemeğe geldiğimizde bunu yapıyorsun. Ben de orda biraz bu konuda söylendim. Bana hemen sen durmazsın sen konuşursun sen problem çıkarırsın demeye başladı. Gerçekten çok ilginç bir haldeyiz ya.
Öfkenin dansını pek çok kişi önermiş. Bakacağım mutlaka teşekkürler.
Bireysel terapi aklımda. İmkan dahilinde başlayacağım umarım.
Yani zaten ben kendimin böyle olduğunu kabul ediyorum. Ama artık anlaşılmadığımı niyetim iyi olsa bile umursanmadığımı ve bunu nasıl çözeceğimi söylüyorum.
Doğum sonrasi kadinlarda bu problem yasaniyor sanirim bende cok fevri sinirli biriyim ama kendimi torpulemeyi ogreniyorum eskiden yakip yakicam seylere artik guluyorum. Ego savasina cevirmemek en onemlisi bence evlilikte eger cok buyuk suclar yok ise bakis acimizi degistirmeliyiz. Ama bence suan yasadiginiz sorun hormonlariniz ve mesguliyetsizligin verdigi sinir diye tahmin ediyorum sadece kendiniz terapi alabilirsiniz esiniz anlayisliysa oda sizin yeni guzellesecek tavirlariniza ilimlasacaktir :)Merhabalar.
Size evliliğimin gidişatını anlatmak ve biraz tavsiye almak istiyorum.
Burayı çok yakınen takip ediyorum başkalarının konularından da faydalandım. Şimdi belki özel olarak hayatımı yoluna koyacak şeyler duyarım diye açıyorum bu konuyu.
Ben 4 yıllık evliyim. 1 tane oğlum var. Daha yaşına girmedi. Eşimle ikimizde çalışan insanlarız ben bir süresidir ücretsiz izindeydim. 2 ay sonra döneceğim işime. Maddi olarak bir sıkıntımız yok onu belirteyim.
Eşimle 7 yıllık birliktelik sonucunda evlendik. Baya da seviyorduk birbirimizi. Evlendikten sonra işler kötüye gitti. Sürekli tartışıyorduk. Ufak konulardı hep ama evden bağırma eksik olmuyordu. Ben öfkesine yenik düşen bir insanım. Bazen eşime saldırdığım bile oldu. Onun da kendini savunmak için beni itmesi vs bunlar yaşandı, yaşanmaya devam ediyor. Birbirimize olmayacak sözler de ettik. Ama bir sekilde yoluna koyarız diyip devam ediyoruz. Bebek beklerken aramız iyiydi. Sonrasında da biraz iyi gitti. Sonra bozuldu.
Ben evde durdukça sıkıldım sıkıldıkça ona sardım. Onun ailesine yakın benimkilere uzak oturuyoruz. Ailesi fena deği ama öyle can ciğer bir ilişkimiz de yok. Bu konuda da sürekli tartışıyoruz büyüyor. Hep ben sinirime yenik düşüyorum. Bir türlü beceremedim sakin olmayı. Psikolojik destek bile aldım bir müddet ama sonra yine başa döndüm.
Eşim sadece ses yükseltmememi ve biraz daha ılımlı olmamı bekliyor. Ama ilişkimiz çok kötü. Yani iyi günlerimizde bile birbirimize planlı yaklaşıyoruz. Aramızda perde var gibi. Ara ara boşanma konusu geçiyor ama sonra hep kapanıyor. Genelde birbirimize sinirliyken söylüyoruz.
Onun dısında evliliğim iyi demeyeceğim. Bunlar evliliğimizin geneli çünkü. Ama Bazen gerçekten iyi zamanlarımız oluyor. Birbirimizden özür dileyip sözler verdiğimiz. Oğlumuzla neşe bulduğumuz. Ama sonra yine başa sarıyor.
Eşim artık bana karşı duvar gibi. Sanırım bıktı en sonunda. Ama benim aklım başıma yeni geliyor. Şimdi ne yapsam da hep bi deneme sürecinde gibi hissediyorum. iletişim kuramıyoruz. Aile terapisine eşim yanaşmaz, cünkü problemi bende görüyor. bilmiyorum. Ben sakin olamıyorum. 2 gün düzgün davranacağım diyip 3. Gün ipler kopuyor. Eşimi haksız bulmuyorum. Bazen diyorum ki kendimi tutarsam düzeliriz o da anlar. Bazen de diyorum ki belki de artık bitirdik uzatmaları oynuyoruz. Ama çok üzülüyorum. Eşimin de bana karşı kötü davranması oldu ama ben bunların sebebi olarak hep kendimi gördüm. Ben bir şey demeden onun bana ters davranması olmadı hiç.
Ben evliliğimi düzeltmek istiyorum. Ama nasıl davranmam gerektiğini gerçekten bilmiyorum. Sabırlı sakin olup biraz sessiz kalsam gerçekten yoluna girecek. Ama bunu beceremiyorum. Lütfen bana yardım edin.
Ne güzel yazmışsınız. Aynen katılıyorumSunu bi dusunmenizi oneririm. Bugune kadar ofke size , sizi yipratmaktan baska ne katti? Belki mukelliyetci bi yapiniz olabilir belkide cocuklukta aileden ogrenmis oldugunuz bi duygu bu her ne olursa olsun. Sakin ve huzurlu bi yasam varken ofke size ne katabilirki? Ozellikle cocugunuzun yasicagi travmada cabasi. Ofke sorunu nerden geliyosa ornegin cokmu mukemmelliyetcisiniz ? Hic bir sey mukemmel olamaz beşeriyet vasfiyla. Mukkemmel olmak yaradana ozgu biseydir. Bazi seyler ters gitsin bazi seyler olmasin ee nolmus insaniz olabilir kusurlarimiz var bazi seyleri eksik yapabilir esiniz vs. Vs. Dedigim gibi ofkenizin nerden geldigine gore degisir. Ama hepsi ayni sonuca cikiyor 60-70-80 yillik insan hayatinda bu kadar kisa bi omurde kalp kirmaya,kirilmaya degermi? Bundan 20 sene sonra bu gunleri kim bilir ne kadar ozliceksiniz. Ailemle keske mutlu huzurlu gecinseydim ufak seyleri sorun etmeseydim ilimli olsaydim diceksiniz. Belkide sevdiginiz insanlari Allah gecinden versin kaybettiginizde bunlari anlicaksiniz. Gec olmadan sabretmeyi,ofkelendiginizde durulmayi belki o an susmayi sakinlestikten sonra sizi sinir eden sey ne ise sakince bunu esinize belirtmenizi oneririm onemsizse hic konusunu bile acmamayi. Rabbim yar ve yardimciniz olsun