Evliliğe alışamıyorum 🥺

Eşiniz size göre "ortalamanın üstündeymiş", onunla bir probleminiz yok, sizi kendi adetlerine uyma konusunda zorlamıyor hatta "takma" diyor.. Problem ettiğiniz şeyin ne olduğunu tam olarak anlamadım.. Onlar değilde siz sanki "onlarlada evlenmiş gibi" takıyorsunuz kafaya.. Mesafenizi korursunuz, saygı çerçevesi içinde kendinize ve evinize/evliliğinize karıştırmazsınız olur biter.. Hayatımızdaki herkesle kafa yapımız 100% uyamaz sonuçta ama saygı ve birazda gerektiğinde nabza göre şerbet verilirse sorun olmaz.. Büyüklerin her dediğini ciddiye almayın, he diyin geçin bence..
 
Böyle bir dünya mi var Allah aşkına ? Birisi sizin kızınıza dese anne babanı unut normal mi karşılardiniz? Ona da kızım onlar unut dedi diye n'olacak mi dersiniz? Kim kime bunu söyleme haddine sahip olabilir

Ben normal mi dedim? Onu da nerden çıkarttınız? Aile belli ki hadsiz zaten, cahil insanlar. Ne yapılsın yaşlı başlı insanlarla kavga mı etsin, doğruyu mu anlatmaya çalışsın? Anlarlar mı? Sinir olup kendi kendini mi yesin? Şimdi yaptığı gibi evliliğine mi yansıtsın bu durumu? Ayrı şehirlerde taşıyorlar şu an bayramdan bayrama görüşecekler bir ihtimal. Merakınızı gidereyim bu arada kendi kızım olsa boşver kızım sen evliliğine odaklan eş ailesini evliliğinin dışında tut, önemseme boş konuşuyorlar işte derdim.
 
Evlilik tahammül üzerine kurulur. Karşınızdaki insanı ne kadar seviyorsanız tahammülünüz de o kadar artar.
Siz evliliğe uygun bir insan değilsiniz. Yol yakınken boşanın. Böyle ne kendiniz mutlu olabilirsiniz ne karşınızdakini mutlu edebilirsiniz.
 
Flört edip ayrılman gereken bi ilişkiymiş bekarlığı özlediğin için öyle söylüyorum. Benimseyememe hissi muhtemelen derinleşir.
 
Çok teşekkür ederim eşimin söyledikleri de aynı sizin gibi he deyip geç ben o şekilde mi düşünüyorum bana bak önemli olan benim diyor. Sürekli aramalarından şikayetçiydim ben babama aramayın nasıl diyeyim biraz da kendini yerime koy diyor. Kim olsa bunalır ama adamın huyu bu değiştiremedik diyor. Yine kendin ol ama ortayı bularak diyor. Çok da tezcanlıyım hayatta orta nedir bilmem hemen her şey anında olsun isterim.
O tez canliligim bata diyorum bazen. 🤭 eşinizin sen bana bak derken , onlara uyacaksın bir şekilde demiyorsa inanın dert etmeye değmez sizin kocanız doğru yolu şimdiden bulmus gibi. Yine de erkenden, en azından bu konudaki huzursuzluğunuz geçmeden çocuk düşünmemeniz isabetli olabilir. Tabi çok aileye özel bir konu bu. Sizin düşünceniz nedir bilemem çocuk konusunda. Ama hemen de bu adamla yürümez ayrılın gitsin denecek bir durum değil gibi . Biraz daha gözlemleyin bakalım. O da tecrübesiz siz de. İkiniz de orta yolu bulursunuz de düşünüyorum karşılıklı birer adım atılsa. Kesinlikle hep alttan alın demiyorum tabi. Biraz fevriligi bırakıp saglikli gözle bakmak herkesin yararına olacaktır
 
Ben de ailemle tamamen zıttım hiç benzer özelliğim yok
Kıyı da köşede illa ki vardır. Bazen uyku şekilleri bile benzer anne babaya :))
Aileme tepki diye dünyaya gelmişim . Tek ortak özelliğimiz arada evhamlı olmam geri kalan hayat görüşümüz her türlü (siyasi , dini , evlilik ) tamamen farklı
Tek ortak özellikte olsa var biraz bakın :)
Şuan aklıma gelmese de tabii ki de ortak özelliklerimiz vardır ama bu ailenin sorunu ataerkillik vb olduğu için bu konuyu yazdım
İkisinde de sıkıntı var bence adamda annecilik esintileri pek fazla.
Ama tabi bu yoruma da katılıyorum tamamen
Teşekkür ederim
 
Niye böyle oluyor ? Bir senelik evliyim, severek evlendim. Eşim ortalamanın üstünde bir insan çok şükür. Evlenmeden önce hiç kaygım da yoktu. Ama bir sene içinde nerdeyse daha önce önem vermediğim ne varsa gözüme batıyor. Örneğin adamın diş macununu ortasından sıkmasına bile deliriyorum. Böyle değildim. İşi dolayısıyla aileme yakın bir yerdeyim burdan onun memleketine gideriz muhtemelen. Daha 3-4 sene var. Ama şimdiden gidince neler olabileceğini düşünüyorum. Kendisiyle değil ama ailesiyle muhteşem bir kültürel farklılık var. Bunları hiç sorgulamamıştım ne yazık ki evlenirken. Hep kendisine baktım. Kendisi de asgari ölçüde bunlara uymamı isteyecek kendimi de biliyorum uyamayacağım. Yaşam şekilleri, hayattan beklentileri, saygı anlayışları her şeyleri çok farklı.. ve eşim çok büyük bir şey olmadığı sürece ailesine ses çıkaramayacak. bunlardan mıdır bilmiyorum ama bir türlü benimseyemiyorum. Ve ben bu farklılıklara gerçekten uymak zorunda mıyım ? Çünkü böyle biri olduğumu biliyordu ve bu şekilde kabul etti. Kendi ailesini de sizden bi farkları yok şeklinde gösterdi insanlarla aynı olan tek yönümüz fizyolojik ihtiyaçlarımız sanırım. Bir şey söyleyince de ben ne bileyim senin bu derece olduğunu onları öyle kabul etmek zorundasın kötü niyetli olmadıklarını bil söylenilenlere de takılma çok o şekilde gördü onlar da diyor. Ne zaman konu açılsa takılma diyor ger seferinde de takılıyorum böyle olunca Sürekli annemi babamı görmek istiyorum oraya gidince rahatlıyorum kendi evime dönünce ruhum bunalıyor gibi.önceki hayatımı çok özlüyorum. Rahatlığımı, umursamazlığımı, kimseye hesap vermeyişimi. Bu evliliğime de yansıyor. Sizler nasıl yaptınız özellikle kültür çatışması yaşayanlar adapte olabildiniz mi ? Süreçte çok yıprandınız mı ? Neler yaptınız düşüncelerinizi merak ediyorum🌸
Böyle konuları okuyunca Hay Allah diyorum. Benım evlılıgımı yaşasan nolurdu acaba? Eleştırmek istemiyorum ama eşinizi seviyosanız aılesıne takılmayın. Ayrı yaşarsınız. Esınle huzurun olsunda kım ne derse kapa kulaklarını. Siz bekarlığınjzı özlüyosanız evliliğe eşinize alışmamışsınız. Sanırım mutluda degılsınız. Psıkolojık destek alın derim eşiniz normal çünki
 
Niye böyle oluyor ? Bir senelik evliyim, severek evlendim. Eşim ortalamanın üstünde bir insan çok şükür. Evlenmeden önce hiç kaygım da yoktu. Ama bir sene içinde nerdeyse daha önce önem vermediğim ne varsa gözüme batıyor. Örneğin adamın diş macununu ortasından sıkmasına bile deliriyorum. Böyle değildim. İşi dolayısıyla aileme yakın bir yerdeyim burdan onun memleketine gideriz muhtemelen. Daha 3-4 sene var. Ama şimdiden gidince neler olabileceğini düşünüyorum. Kendisiyle değil ama ailesiyle muhteşem bir kültürel farklılık var. Bunları hiç sorgulamamıştım ne yazık ki evlenirken. Hep kendisine baktım. Kendisi de asgari ölçüde bunlara uymamı isteyecek kendimi de biliyorum uyamayacağım. Yaşam şekilleri, hayattan beklentileri, saygı anlayışları her şeyleri çok farklı.. ve eşim çok büyük bir şey olmadığı sürece ailesine ses çıkaramayacak. bunlardan mıdır bilmiyorum ama bir türlü benimseyemiyorum. Ve ben bu farklılıklara gerçekten uymak zorunda mıyım ? Çünkü böyle biri olduğumu biliyordu ve bu şekilde kabul etti. Kendi ailesini de sizden bi farkları yok şeklinde gösterdi insanlarla aynı olan tek yönümüz fizyolojik ihtiyaçlarımız sanırım. Bir şey söyleyince de ben ne bileyim senin bu derece olduğunu onları öyle kabul etmek zorundasın kötü niyetli olmadıklarını bil söylenilenlere de takılma çok o şekilde gördü onlar da diyor. Ne zaman konu açılsa takılma diyor ger seferinde de takılıyorum böyle olunca Sürekli annemi babamı görmek istiyorum oraya gidince rahatlıyorum kendi evime dönünce ruhum bunalıyor gibi.önceki hayatımı çok özlüyorum. Rahatlığımı, umursamazlığımı, kimseye hesap vermeyişimi. Bu evliliğime de yansıyor. Sizler nasıl yaptınız özellikle kültür çatışması yaşayanlar adapte olabildiniz mi ? Süreçte çok yıprandınız mı ? Neler yaptınız düşüncelerinizi merak ediyorum🌸

İlk tavsiyem; asla çocuk yapma.
Onları değiştiremezsin olmuyorsa olmuyordur
Zorlamadan boşan gitsin
 
Niye böyle oluyor ? Bir senelik evliyim, severek evlendim. Eşim ortalamanın üstünde bir insan çok şükür. Evlenmeden önce hiç kaygım da yoktu. Ama bir sene içinde nerdeyse daha önce önem vermediğim ne varsa gözüme batıyor. Örneğin adamın diş macununu ortasından sıkmasına bile deliriyorum. Böyle değildim. İşi dolayısıyla aileme yakın bir yerdeyim burdan onun memleketine gideriz muhtemelen. Daha 3-4 sene var. Ama şimdiden gidince neler olabileceğini düşünüyorum. Kendisiyle değil ama ailesiyle muhteşem bir kültürel farklılık var. Bunları hiç sorgulamamıştım ne yazık ki evlenirken. Hep kendisine baktım. Kendisi de asgari ölçüde bunlara uymamı isteyecek kendimi de biliyorum uyamayacağım. Yaşam şekilleri, hayattan beklentileri, saygı anlayışları her şeyleri çok farklı.. ve eşim çok büyük bir şey olmadığı sürece ailesine ses çıkaramayacak. bunlardan mıdır bilmiyorum ama bir türlü benimseyemiyorum. Ve ben bu farklılıklara gerçekten uymak zorunda mıyım ? Çünkü böyle biri olduğumu biliyordu ve bu şekilde kabul etti. Kendi ailesini de sizden bi farkları yok şeklinde gösterdi insanlarla aynı olan tek yönümüz fizyolojik ihtiyaçlarımız sanırım. Bir şey söyleyince de ben ne bileyim senin bu derece olduğunu onları öyle kabul etmek zorundasın kötü niyetli olmadıklarını bil söylenilenlere de takılma çok o şekilde gördü onlar da diyor. Ne zaman konu açılsa takılma diyor ger seferinde de takılıyorum böyle olunca Sürekli annemi babamı görmek istiyorum oraya gidince rahatlıyorum kendi evime dönünce ruhum bunalıyor gibi.önceki hayatımı çok özlüyorum. Rahatlığımı, umursamazlığımı, kimseye hesap vermeyişimi. Bu evliliğime de yansıyor. Sizler nasıl yaptınız özellikle kültür çatışması yaşayanlar adapte olabildiniz mi ? Süreçte çok yıprandınız mı ? Neler yaptınız düşüncelerinizi merak ediyorum🌸
Sen beni böyle sevdi kabul etti diyorsun da hata sende. Ailesini görmezden gelmissin. Sorun etmemissin. Şimdide o sana dese beni böyle kabul ettin ne yapacaksın ? Görmezden gelmeseydin dese mesela ? Bir de 3-4 yıl sonraki olası bir sorun için şimdiden huzursuzlanmak da ne bileyim saçma geldi.evlilik insanı değilmişim , sorumluluk almak bana göre değilmiş diye kendinize dürüstçe söyleyin en azindan.
 
Sen beni böyle sevdi kabul etti diyorsun da hata sende. Ailesini görmezden gelmissin. Sorun etmemissin. Şimdide o sana dese beni böyle kabul ettin ne yapacaksın ? Görmezden gelmeseydin dese mesela ? Bir de 3-4 yıl sonraki olası bir sorun için şimdiden huzursuzlanmak da ne bileyim saçma geldi.evlilik insanı değilmişim , sorumluluk almak bana göre değilmiş diye kendinize dürüstçe söyleyin en azindan.
Ailesini tanımıyordum ki görmezden geleyim. Böyle deselerdi en başından öyle davranırdım insana hep güler yüzümü sıcakkanlılarımı gösterdim tartmadım çünkü insanları kendi ailem gibi sandım şimdi de buna alıştılar gün içinde bi şey olsa hadi bi onu arayalım anlatalım dakikalarca konuşalım kafasındalar. Bi çorap alsalar bunun için arıyorlar beni konuşacak şeyleri kalmadı çünkü saçma sapan. Adam her gün sesimi duysa yok demez. Evet farazi bi şey için şimdiden kurulmak gerekmiyor belki ama dediğim gibi karakter olarak her türlü ihtimali düşünüp kafada kuran bir insanım bu yüzden oluyor sanırım.
 
Böyle konuları okuyunca Hay Allah diyorum. Benım evlılıgımı yaşasan nolurdu acaba? Eleştırmek istemiyorum ama eşinizi seviyosanız aılesıne takılmayın. Ayrı yaşarsınız. Esınle huzurun olsunda kım ne derse kapa kulaklarını. Siz bekarlığınjzı özlüyosanız evliliğe eşinize alışmamışsınız. Sanırım mutluda degılsınız. Psıkolojık destek alın derim eşiniz normal çünki
tabii ki beterin beteri vardır hanımefendi ne yaşadığınızı bilmiyorum ama herkesin derdi kendine büyüktür. Allah daha büyüğünü vermesin yine de.
 
O tez canliligim bata diyorum bazen. 🤭 eşinizin sen bana bak derken , onlara uyacaksın bir şekilde demiyorsa inanın dert etmeye değmez sizin kocanız doğru yolu şimdiden bulmus gibi. Yine de erkenden, en azından bu konudaki huzursuzluğunuz geçmeden çocuk düşünmemeniz isabetli olabilir. Tabi çok aileye özel bir konu bu. Sizin düşünceniz nedir bilemem çocuk konusunda. Ama hemen de bu adamla yürümez ayrılın gitsin denecek bir durum değil gibi . Biraz daha gözlemleyin bakalım. O da tecrübesiz siz de. İkiniz de orta yolu bulursunuz de düşünüyorum karşılıklı birer adım atılsa. Kesinlikle hep alttan alın demiyorum tabi. Biraz fevriligi bırakıp saglikli gözle bakmak herkesin yararına olacaktır
Hamile kaldım maalesef korunmama rağmen ama ne kadar korktuysam çocuk düşüncesinden kalbi durdu ve kürtaj olmak zorunda kaldım. Hep nasıl olacak düşüncesi vardı aldırmak da aldıramıyordum. Keşke insanlar birbirlerini oldukları gibi kabul edebilse. Keşke gösterilen güler yüzü iyi niyeti daha sonra vazife haline getirilmese. Keşke eş ailesi karşısındaki insanın bambaşka biri olduğunu bilip ona göre davransa. Tabii bu onların kadar benim de suçum çünkü en başından bu tavizi verdim onlara sürekli aradım sordum şen şakrak konuşmalar sonradan saçmaladıklarında batmaya başladı.umarım dediğini gibi orta yolu bulabiliriz zira eşimin kötü olduğunu düşünmüyorum 🙏
 
Niye böyle oluyor ? Bir senelik evliyim, severek evlendim. Eşim ortalamanın üstünde bir insan çok şükür. Evlenmeden önce hiç kaygım da yoktu. Ama bir sene içinde nerdeyse daha önce önem vermediğim ne varsa gözüme batıyor. Örneğin adamın diş macununu ortasından sıkmasına bile deliriyorum. Böyle değildim. İşi dolayısıyla aileme yakın bir yerdeyim burdan onun memleketine gideriz muhtemelen. Daha 3-4 sene var. Ama şimdiden gidince neler olabileceğini düşünüyorum. Kendisiyle değil ama ailesiyle muhteşem bir kültürel farklılık var. Bunları hiç sorgulamamıştım ne yazık ki evlenirken. Hep kendisine baktım. Kendisi de asgari ölçüde bunlara uymamı isteyecek kendimi de biliyorum uyamayacağım. Yaşam şekilleri, hayattan beklentileri, saygı anlayışları her şeyleri çok farklı.. ve eşim çok büyük bir şey olmadığı sürece ailesine ses çıkaramayacak. bunlardan mıdır bilmiyorum ama bir türlü benimseyemiyorum. Ve ben bu farklılıklara gerçekten uymak zorunda mıyım ? Çünkü böyle biri olduğumu biliyordu ve bu şekilde kabul etti. Kendi ailesini de sizden bi farkları yok şeklinde gösterdi insanlarla aynı olan tek yönümüz fizyolojik ihtiyaçlarımız sanırım. Bir şey söyleyince de ben ne bileyim senin bu derece olduğunu onları öyle kabul etmek zorundasın kötü niyetli olmadıklarını bil söylenilenlere de takılma çok o şekilde gördü onlar da diyor. Ne zaman konu açılsa takılma diyor ger seferinde de takılıyorum böyle olunca Sürekli annemi babamı görmek istiyorum oraya gidince rahatlıyorum kendi evime dönünce ruhum bunalıyor gibi.önceki hayatımı çok özlüyorum. Rahatlığımı, umursamazlığımı, kimseye hesap vermeyişimi. Bu evliliğime de yansıyor. Sizler nasıl yaptınız özellikle kültür çatışması yaşayanlar adapte olabildiniz mi ? Süreçte çok yıprandınız mı ? Neler yaptınız düşüncelerinizi merak ediyorum🌸
Aileyle olan kültür farkları, ailesinden uzak durularak çok rahat çözülebilir. Ben bu konularda istemediğimiz hiçbir şeyi yapmak zorunda olmadığımızı düşünüyorum. Çünkü o mutsuzluk mutlaka evliliğe yansır.
"Onun memleketine gitme" meselesini iyi düşünün, onlarla bu kadar yakın ve içli dışlı olacağınız bir hayat size iyi gelmeyecektir.

Son söylediklerinizden ise, belki de evlilik kurumunun size uygun olmayabileceğini düşündüm. Bunu da doğru anlamak lazım; herkesin karakteri farklı. Herkes kendini koca ömür bir kişiye bağlamak zorunda diye bir şey yok. Bazı şeyler size uygundur, bazı şeyler değildir. "Evlilik" bir zorunluluk değildir yani.

Rahatlığınızı, özgürlüğünüzü özlüyorsanız ve eve dönünce böyle bunalıyorsanız, bence hayatınız boyunca bunu yaşamak isteyip istemediğinizi tekrar düşünün. Hepimiz mutlu olmak için yaşıyoruz, hayat amacımız ne kadar başka şeyler (evlilik, çocuk, eğitim, kariyer.. vs) gibi görünse de aslında hepimizin hayattaki amacı mutlu olmak. Bunların hepsini mutlu olmak için yapıyoruz..
Mutlu değilseniz, mutlu olacağınız bir hayatı inşa etmek size düşüyor...
 
Bence iletişiminizi azaltın. 5 kere arıyorlarsa 2 kere açın. Derin muhabbetlere dalmayın. Bulundukları şehre de gidip yerleşmeyin. Uzunca bir süre çocuk düşünmeyin.
Benim hem kendi ailemle hem eşimin ailesiyle hem eşimle pek şok farklı yönüm var. Eskiden beri idmanla olduğum için yönetiyorum bir şekilde. Anne ve babamı idare ettiğim gibi eş ailesini de idare ediyorum. Ya da eşimin ailesine sınır çektiğim gibi kendi aileme de çekiyorum.
Tabi ki çok çok radikal farklılıklar değil bunlar, ama bekarken yaşadığım gibi yaşamaya, kendimi evli olduğum için kısıtlamamaya hep çok dikkat ettim.
Bir de yaptığım şeyleri hep çok normal gibi lanse ettim. Onlara göre anormal ya da farklı gelse de.
Eşim olmadan akşam dışarı çıktım, konsere gittim, eşimin izni olmasa da kendi tatillerimde ailemi arladaşlarımı ziyarete gittim, çocuğumu eşime ve kvye bırakıp arkadaşlarımla şehir dışına tatile gittim. Bunlar marjinal şeyler değil elbette ama geleneksel insanlar için farklı. Benim ailem için de farklı.
Sizin durumunuz biraz daha zor çünkü ailenizden görmediğiniz bir tutuculuk ve geleneksellikle karşı karşıya kalmışsınız. Keşke evlenmeden önce öngörebilseydiniz. Böyle evliliklerin mutlu yürüyebilmesi için eşlerin ailelerine çok net sınır çizebilmesi gerekiyor ve belli ki eşinizde bu yeti zayıf. Ülkemiz erkeklerinin pek çoğunda zayıf zaten. Sınır koyabilmek için belki de destek alması gerekiyordur. Ama tabi ki bu konfor alanından çıkmak olacağı için sizi 'uyumlu' hale getirmek için telkinlerde bulunuyor.
Evet zaten bu kadar rahat yetiştirilmesem bunalmayacaktım eşim kendi ailemi haftada bir görüyor sizinkilerin çocuğu olmak lazımdı bu hayatta hiç incinmemişsin diyor. Evet diyorum 30 yaşından sonra incinmeye de niyetim yok. Kendi aslında bi şeyler yapmaya çalıştı ama tepki gördü. Arada kalıyorum sana hak veriyorum ama biraz idare etmeye çalış diyor 🤷‍♀️ ben de sınır çizebilen biri değilim şimdiye kadar da sınır çizmem gereken biri olmadı hiç hayatımda herkes kendi kafasındaydı. Şimdi sanki elimi verdim de kolumu da kaptırdım hiçbir zaman da sınır çizemeyecekmişim gibi hissediyorum. Eşimin değil de sanırım benim destek almam.
 
Aileyle olan kültür farkları, ailesinden uzak durularak çok rahat çözülebilir. Ben bu konularda istemediğimiz hiçbir şeyi yapmak zorunda olmadığımızı düşünüyorum. Çünkü o mutsuzluk mutlaka evliliğe yansır.
"Onun memleketine gitme" meselesini iyi düşünün, onlarla bu kadar yakın ve içli dışlı olacağınız bir hayat size iyi gelmeyecektir.

Son söylediklerinizden ise, belki de evlilik kurumunun size uygun olmayabileceğini düşündüm. Bunu da doğru anlamak lazım; herkesin karakteri farklı. Herkes kendini koca ömür bir kişiye bağlamak zorunda diye bir şey yok. Bazı şeyler size uygundur, bazı şeyler değildir. "Evlilik" bir zorunluluk değildir yani.

Rahatlığınızı, özgürlüğünüzü özlüyorsanız ve eve dönünce böyle bunalıyorsanız, bence hayatınız boyunca bunu yaşamak isteyip istemediğinizi tekrar düşünün. Hepimiz mutlu olmak için yaşıyoruz, hayat amacımız ne kadar başka şeyler (evlilik, çocuk, eğitim, kariyer.. vs) gibi görünse de aslında hepimizin hayattaki amacı mutlu olmak. Bunların hepsini mutlu olmak için yapıyoruz..
Mutlu değilseniz, mutlu olacağınız bir hayatı inşa etmek size düşüyor...
Onu ben de düşündüm acaba evlilik bana göre değil mi dedim. Ben evliliği hep iki kişilik bir hayat olarak düşündüm çünkü kendi çevremde hep böyleydi. Yine bi şeyime karışmazlar. Sadece boş konuşmalar canımı sıkıyor hiç konuşmasam eşimle bir problemim yok gayet eğleniyorum. Ama beni rahatsız eden bi cümle kurulsa hemen eşimden soğuyorum sanki onun yüzünden olmuş gibi geliyor. O da abarttığımı düşünüyor. Konuştuklarıyla kalıyorlar diyor. Şimdiye kadar çalıştım özelde. Belki de boş kalınca sardım. KPSS’ye başlayacağım umarım bu sefer saygı duyarlar da aramaları konuşmaları azaltırlar.
 
Eşiniz ne anlamda ortalama üstünde onu anlayamadım su yazdiklarinizdan.
Evlilik rahatsız hissettirecek ve devamli her şeye hesap verilen bir şey değil normalde çünkü.

Eşimin ailesi ve ben de farklıyım. Başta biraz sıkıntı olsa da eşim asla aileme uyacaksın, asgari düzeyde onların istediği gibi yasayacaksin demedi hiç bir zaman

+1111111111111

Bunu yazmaya gelmiştim.
 
Ben çalışmıyorum KPSS’ye hazırlanıyorum. Belki de kafamda kuruyorum zaten kuruntulu bir insanım ama nişan sürecinde böyle değildim. Hatta kendi evimde o kadar geniş olmama rağmen yine kısıtlandığını düşünürdüm hakkını yemişim babamın resmen yağmurdan kaçarken doluya tutuldum. Bana sürekli töre gibi saçma sapan şeylerden bahsediyorlar. Yok biz de karı bir kez alınır yok töre böyledir bu konuşmalar beni bozdu. Eşim de takılma bana bak diyor. Seni anlayabilecek insanlar yok karşında senin gibi görmemişler diyor.
Sorun kaynağı burda. Çalışmamak. Kendimden biliyorum yanlış anlamayın aynı durumdayım ve iş bulmak için elimden geleni yapıyorum. Henüz 10 aylık evliyim. Bu süreçte evdeydim ve hastalık hastası mı olmadım, kendi kendi kendime mi konuşmadım, sinirden mi ağlamadım, eşimin ailesine mi kafayı takmadım, eşimin beyninin etini mi yemedim hepsini mi yaptım🥴 Kısacası evde oturmak pişmanlıktır. Evet sınav çalışıyorsunuz onu da anlıyorum ama şu da varki bir işte çalışmayınca aramadığınızda bahaneniz bile olmuyor
 
Ben normal mi dedim? Onu da nerden çıkarttınız? Aile belli ki hadsiz zaten, cahil insanlar. Ne yapılsın yaşlı başlı insanlarla kavga mı etsin, doğruyu mu anlatmaya çalışsın? Anlarlar mı? Sinir olup kendi kendini mi yesin? Şimdi yaptığı gibi evliliğine mi yansıtsın bu durumu? Ayrı şehirlerde taşıyorlar şu an bayramdan bayrama görüşecekler bir ihtimal. Merakınızı gidereyim bu arada kendi kızım olsa boşver kızım sen evliliğine odaklan eş ailesini evliliğinin dışında tut, önemseme boş konuşuyorlar işte derdim.
Yaşlı başlı insanların da akılları gayet yerinde. Kime ne tuttururlarsa onunla istedikleri gibi konuşuyorlar. Bence çok yanlış yapardınız. Aynen kızım boşver ailesi böyle görmüş eşin seninle aynı fikirde diyen bir anneye sahibim binlerce sorun yaşadım . Çok salakmisim keşke zamanında yaşlı başlı aman bosvereyim demek yerine kim oldugumu net anlatsaydim . Şimdiye gelirsek çok net kim olduğumu biliyorlar ve ağızlarını açamıyorlar . Gayet yaşlı insanlar "istediklerine(zorla da olsa)" saygı duyabiliyorlar
 
Niye böyle oluyor ? Bir senelik evliyim, severek evlendim. Eşim ortalamanın üstünde bir insan çok şükür. Evlenmeden önce hiç kaygım da yoktu. Ama bir sene içinde nerdeyse daha önce önem vermediğim ne varsa gözüme batıyor. Örneğin adamın diş macununu ortasından sıkmasına bile deliriyorum. Böyle değildim. İşi dolayısıyla aileme yakın bir yerdeyim burdan onun memleketine gideriz muhtemelen. Daha 3-4 sene var. Ama şimdiden gidince neler olabileceğini düşünüyorum. Kendisiyle değil ama ailesiyle muhteşem bir kültürel farklılık var. Bunları hiç sorgulamamıştım ne yazık ki evlenirken. Hep kendisine baktım. Kendisi de asgari ölçüde bunlara uymamı isteyecek kendimi de biliyorum uyamayacağım. Yaşam şekilleri, hayattan beklentileri, saygı anlayışları her şeyleri çok farklı.. ve eşim çok büyük bir şey olmadığı sürece ailesine ses çıkaramayacak. bunlardan mıdır bilmiyorum ama bir türlü benimseyemiyorum. Ve ben bu farklılıklara gerçekten uymak zorunda mıyım ? Çünkü böyle biri olduğumu biliyordu ve bu şekilde kabul etti. Kendi ailesini de sizden bi farkları yok şeklinde gösterdi insanlarla aynı olan tek yönümüz fizyolojik ihtiyaçlarımız sanırım. Bir şey söyleyince de ben ne bileyim senin bu derece olduğunu onları öyle kabul etmek zorundasın kötü niyetli olmadıklarını bil söylenilenlere de takılma çok o şekilde gördü onlar da diyor. Ne zaman konu açılsa takılma diyor ger seferinde de takılıyorum böyle olunca Sürekli annemi babamı görmek istiyorum oraya gidince rahatlıyorum kendi evime dönünce ruhum bunalıyor gibi.önceki hayatımı çok özlüyorum. Rahatlığımı, umursamazlığımı, kimseye hesap vermeyişimi. Bu evliliğime de yansıyor. Sizler nasıl yaptınız özellikle kültür çatışması yaşayanlar adapte olabildiniz mi ? Süreçte çok yıprandınız mı ? Neler yaptınız düşüncelerinizi merak ediyorum🌸
Eşinizin ailesine uymak zorunda değilsiniz, eşiniz sizi manipüle ediyor, dikkat ...
 
X