benim de annem seninkine benziyor civciv =) o da böyle kızınca zehir zemberek konuşur, mükemmelliyetçidir hiçbirşeyi beğenmez, herşeyi eleştirir ..vs . ergenlikte kafama çok takardım, çok üzülürdüm zamanla aşmayı ve umursamamayı öğrendim. çünkü ne yapsam da sonunda memnun olmadığını fark ettim. bu da onun kişiliği böyle kabul ettim. arada hala bazen ağır konuştuğu oluyor ama eskisi gibi değil. belki bunda artık nişanlanmış olmamın ve kısmetse artık evden çok uzağa gidecek olmamın etkisi de vardır.
açılan yaraların iyileşmesi zaman alıyor. yalnız iyileşebiliyoruz sonunda. neyse ki unutabiliyoruz, bu da büyük bir nimet =) anne babalarımızı seçemiyoruz, onlarda öğrendikleri gördükleri şeyleri, kendi yaralarını bize aktarıyor. bizim yapabileceğimiz şey ise kendimizi iyileştirip bu yaraların bizden sonraki çocuklarımıza geçmesini engellemek. aynı şeyleri onlara yaşatmamak... en büyük saadet ise insanın kendi kendini iyileştirebilmesidir sanırım =)
erenayefe : )))))
çok sevindim seni gördüğüme: )))
hazırlıklar güzel gidiyor,çok şükür bi sorun yok,nişanlım gitti erzuruma,3 hafta sonra geri geleck,istanbula gideceğiz gezmeye
sen ne yapıyorsun?iyisindir inşallah?
iyiym canım yaaaa
özledim seniiiii
bu gece 10 dan sonra burda olurum müsait olursan konuşuruz bol bol
yazdıklarındanda mutlu olduğun belli oluyorrr
ohhh nişanlı olmanın tadını çıkar inanki insan özlüyorrrr o günleriii
her evrenin tadı ayrı , gez tozzzz
ben iyiyim takılıyom öle kocacım maça gitti 30 dk sonra gelcekk ona yemek hazırlıcam o yüzden vaktim azzzzz
ayyy ne güzel denk geldikk
benim nişanlımda maçta şimdi : )))
ben çok mutlu oldum yazdığını görünce: )
nişanlı olmak gerçkten çok güzel,ailem nişanlımı çok sevip güvendikleri için beni rahat rahat ona emanet edebiliyorlar.daha öncede 2 kez eskişehire bi kezde konyaya gitmiştik,çok güzel vakit geçirmiştik,inşallah gene öyle olur: )))
şimdi mutluyum,daha iyiyim,pek takmamaya çalışıyorum yaşanılanları ve aileme karşı kin tutmuyorum,sadece eski bağlılığım kalmadı.üsttede dedğim gibi kendimi misafir gibi hissediyorum artık...
biz akşamları nişanlımla görüntülü konuşuyoruz genelde,gelemeyebilirim o yüzden,ama bundan sonra sık sık bu saatlerde burda olurum çünkü sınavlarım bitti 10 günlük bi tatile girdim: )
hmmm mutlusun ya önemli olan ooo
bak sana demiştik bizzz geçer diye geçmeye başladı bile,,evlenince hiç problem kalmayacakk inşallahhh
takma canım sen mutluluğuna neşene bak allah hakkında hayırlısını versinn
ne zaman resim eklicenn bi tane koy da görelim nişan resimlerini
bu arada çikolata sözünü unutmadım ona göre
olurda buraya uğrarsan takılırızzz
neyse canımm ben çıkmak zorundayım seninle karşılaşmak güzeldiiiii
kendine iyi bakkk
ben burdayım canın sıkıldığında uğra dertleşliiimm
seni gördüğüme çok sevindim simurg_ : )
sen en azından iyileşebiliyorsun,inan bende derin yaralar açıyor...
annem sürekli eleştiren,kusuru kendinden başka herkese sindiren bi yapıya sahip.
daha bi kere bile 'ben şu konuda hatalıydım' dediğini duymadım...
ne yapacağım bilmiyorum.6 ay sonra düğünüm var Allah nasip ederse,o yüzden fazla aramızın soğuk olmasına izin vermiyorum,kızsam bile içime atıyorum.
ben küçüklüğümden beri anneme çok düşkünüm.başta da dediğim gibi,anneme karşı duygularım çok uçlarda...ya çok seviyorum ya çok kızıyorum.şimdi ikiside yok...
daha sabırlı ve anlayışlı olmaya çalışıyorum
fakat ne olduysa,sanki annem artık gözümde yabancı...belkide nişanlandığım içindir.yakında bu yuvadan uçup gideceğim fikrine iyice alıştım ve kendimi misafir gibi hissediyorum.
civcivim resmini gördümmm
güzel hatunsun vesselammmm
bu arada kapalıymışsın bende kapalıyımmmm
bak bi ortak noktamız dahaaa
çok yakışmışsınız mutluluklar diliyorum
allah bi öömür boyu ayırmasınn
bende de yaralar çok açıldı civciv, iyileşmesi ise hiç kolay olmadı. zamanla hayata daha olgun bakmaya başlayınca şunları görüyorsun; annemizde kendi ailesinden ne öğrenmişse onu uyguluyor. kendi içindeki eksiklikleri tamamlamamız için bizi zorluyor, kendi acılarını bize aktarıyor. tabi bunlar bilinçli yapmıyor, eğer fakında olsa bu kadar derin yaralar açtığının ve çocuklarının kendinden böyle uzaklaşacağını bilse yapar mı bunu? kalbinde az bir merhamet olan hiç bir anne baba bunu yapmaz sanırım... fakat işte farkında değiller ve bazen fark etseler de artık çok geç olmuş olabiliyor...
bu yüzden yapılabilecek tek şey kendini iyileştirmek. anneni ya da babanı sana yaptıkları zulümler için affetmek ve kendi hayatına bakmak. dünya üzerinde dört dörtlük hiçbir aile olmadığına göre herkes bunları az ya da çok yaşıyordur, sabretmek ve güçlü olmak lazım. onlar kızsada cevap vermemek, onlara rağmen bu küçük yaşımızda olgunluğu bizim göstermemiz gerek. bu yorucu oluyor kabul ediyorum, söylendiği kadar da kolay olmuyor. ve elbetteki bedeli de oluyor. ben her ne kadar annemi affetsem de artık kalbimde ona karşı pek birşey hissedemiyorum. çok acı bir durum bu. yani senin hissettiğin ne sevgi ne kızgınlık durumunu bende yaşıyorum. artık içimde anneme karşı duygu anlamında hissettiğim pek birşey yok...belki ilerde yaşım ilerleyince yeniden sevgi dolu olabilirim, şimdi ise bunu yapmam zor gibi. şimdilik elimden sadece ona iyi davranmak ve sabırlı olmak geliyor.
bir de şu var ki bu daha önemli bir konu civciv, onlardan gördüğümüz şeyleri farkında olmadan bizde uygulayabiliyor ya da bunlara çok hassas bir hale gelebiliyoruz. ben de geçmişte öfkelendiğimde annem gibi ağır bir şekilde konuştuğumu fark ettim bir ara, sonra buna dikkat edip düzelttim çok şükür. ya da nişanlım çok basit konularda bir iki eleştiri yaptığında da öfkelendiğimi ve rahatsız olduğumu fark ettim. eğer annem küçükken bu kadar çok eleştirmeseydi beni, ben de bu konuya bu kadar hassas bir hale gelmezdim... veya baskı konusunda yine hassas olduğumu fark ettim. bu da ergenlikte yapılan basklıarın dışa vurumu...bunun gibi birçok örnek verebilirim. maalesef açılan yaralar sadece dil yarası olmuyor, kişiliğimize de yavaş yavaş işlenmeye başlıyor...
bunlara dikkat etmek ve kendini iyileştirmek de bu yönden önemli... inşallah sen de bu tarz sorunlarla uğraşmazsın...
bende de yaralar çok açıldı civciv, iyileşmesi ise hiç kolay olmadı. zamanla hayata daha olgun bakmaya başlayınca şunları görüyorsun; annemizde kendi ailesinden ne öğrenmişse onu uyguluyor. kendi içindeki eksiklikleri tamamlamamız için bizi zorluyor, kendi acılarını bize aktarıyor. tabi bunlar bilinçli yapmıyor, eğer fakında olsa bu kadar derin yaralar açtığının ve çocuklarının kendinden böyle uzaklaşacağını bilse yapar mı bunu? kalbinde az bir merhamet olan hiç bir anne baba bunu yapmaz sanırım... fakat işte farkında değiller ve bazen fark etseler de artık çok geç olmuş olabiliyor...
bu yüzden yapılabilecek tek şey kendini iyileştirmek. anneni ya da babanı sana yaptıkları zulümler için affetmek ve kendi hayatına bakmak. dünya üzerinde dört dörtlük hiçbir aile olmadığına göre herkes bunları az ya da çok yaşıyordur, sabretmek ve güçlü olmak lazım. onlar kızsada cevap vermemek, onlara rağmen bu küçük yaşımızda olgunluğu bizim göstermemiz gerek. bu yorucu oluyor kabul ediyorum, söylendiği kadar da kolay olmuyor. ve elbetteki bedeli de oluyor. ben her ne kadar annemi affetsem de artık kalbimde ona karşı pek birşey hissedemiyorum. çok acı bir durum bu. yani senin hissettiğin ne sevgi ne kızgınlık durumunu bende yaşıyorum. artık içimde anneme karşı duygu anlamında hissettiğim pek birşey yok...belki ilerde yaşım ilerleyince yeniden sevgi dolu olabilirim, şimdi ise bunu yapmam zor gibi. şimdilik elimden sadece ona iyi davranmak ve sabırlı olmak geliyor.
bir de şu var ki bu daha önemli bir konu civciv, onlardan gördüğümüz şeyleri farkında olmadan bizde uygulayabiliyor ya da bunlara çok hassas bir hale gelebiliyoruz. ben de geçmişte öfkelendiğimde annem gibi ağır bir şekilde konuştuğumu fark ettim bir ara, sonra buna dikkat edip düzelttim çok şükür. ya da nişanlım çok basit konularda bir iki eleştiri yaptığında da öfkelendiğimi ve rahatsız olduğumu fark ettim. eğer annem küçükken bu kadar çok eleştirmeseydi beni, ben de bu konuya bu kadar hassas bir hale gelmezdim... veya baskı konusunda yine hassas olduğumu fark ettim. bu da ergenlikte yapılan basklıarın dışa vurumu...bunun gibi birçok örnek verebilirim. maalesef açılan yaralar sadece dil yarası olmuyor, kişiliğimize de yavaş yavaş işlenmeye başlıyor...
bunlara dikkat etmek ve kendini iyileştirmek de bu yönden önemli... inşallah sen de bu tarz sorunlarla uğraşmazsın...
simurg gene benimle ililenip uzun uzun yazmışsınAllah razı olsun öncelikle arkadaşım.
belki yaşımdandır bilmiyorum ama sanki hiç unutamayacakmışım gibi geliyor.
yani senin geçtiğin evrelere ben varabilir miyim bilmiyorum.şuan ailem için elimden gelen en iyi şey onlara duygusuz kalmak oldu.
o tartıştığımız zamandan beri tek bi saygısızlık,agresiflik yapmadım.bundan sonrada yapmayacağım Allah'ın izniyle.elimden geldğince sabırlı olacağım.
fakat bu sadece tek taraflı değil.annemde bana karşı mesafeli artık.önceden yerdiği kadar severdide...
şimdi bana sadece ismimle hitap ediyor ve kzı değil arkadaşı gibi konuşuyor.
dün abim geldi işten. ona: 'keyfin yok gibi görünüyor bitanem,neyin var?' diye sordu...
ne bileyim içimde garip bi kıskançlık oldu.
artık evin içinde zorunlu yaşıyormuşuz gibi hissediyorum.
herhalde ben evlenip gitsem çokta üzülmezler...kaçtır iyi niyetlide olsa şu cümleyi kuruyorlar 'civciv evlenirse çok rahatlayacağız,oğlanın düğüne rahat para biriktiririz'
ben ne masraflı bişeymişim...hiç dillerinden düşürmüyorlar sağolsunlar.bunu benim yanımda bile söylüyorlar,normal bi cümle gibi.belki kötü niyetle değil ve benim üzüleceğimi düşünerek değil fakat artık bana koyuyor böyle cümleler.yaşım 20.yani istesem çalışıp para kazanacağım bi yaş ve ben okumayı seçip ailemin eline baktığım için inan suçluluk duymaya başladım.çekine çekine harçlık istiyorum.nişanlımın veriği harçlığa varana kadar anneme verdimki,çeyizlermi alsın,bide düğün masraflarım için yakınmasın...
yani bu gibi ufak şeyler,anlık kelimeler büyüdü büyüdü dağ gibi oldu,yer etti içime.
onlara karşı hissizleştim.
nişanım olmadan önce nişan-söz forumlarında arkadaşların sözde,nişanda nasıl ağladıklaını,anneleriyle,babalarıyla nasıl göz göze gelip karşılıklı ağlamalarını...
özenerek okudum inan.
zira ben istenirken ne annem ne ben hiç böyle sahneler yaşamadık.beni verdikleri an içimden öyle bi oh çektimki...el öperken sarılmadık,formaliteden öptüm elini.
nişan desen öyle...
hiç ama hiç ben artık bu evde olmayacağım,misafirim,nasıl yapacağım onlar olmadan diye düşünmedim,düşünmüyorumda.
aksine 6 ay su gibi geçsin diye dua ediyorum.muhtemelen gelin çıkarmasında da ağlamayacağım.
daha öncedende biliyorsun ben ailem için nelerden vazgeçtim...
gerçi doğru bi karardı ama belki bi çok kişi yapmazdı bunu.
nişanlımında desteğiyle iyileşirim belki....ama o yaralar tamamen geçmeyecek ve en acısıda anneme karşı hissizleştiğim....
annem 16 yaşında evlenmiş haliyle çok cahil olduğu,çocuk olduğu dönemlerde büyüttü bizleri.doğru bildiği yanlışlar vardı fakat bunlara kendini kapatarak o yanlışlarla büyüttü bizi...
ben onların meyvesiyim.başka bi ailede yetişipte yanlarına gelmedim.öğrendiğim,benimsediğim,kendime kattığım herşeyin temelinde onların hayata başık açıları yatıyor.
bu yüzden beni bu kadar ağır eleştirmelerinede kızıyorum bi yandan.
çünkü bana sinirlisin diyen annemde sinirli,bana küsüyor diyen annemde küskün...
yani kendisine bakmadan beni böyle eleştirmesine daha çok kızıyorum.
bana dikkatlice baksın.ben aslında oyum....
tek fark ben annemin hatalarını gözlemlyip,kendi hayatıma aktarmamaya çalışıyorum.mesela benim için iyi bi örnek eş değil.
bu nedenle ondan yapmam gerekeni değil yapmamam gerekeni öğrendim.
bundan sonra çok bi beklentim yok.yani evlenince düzelelim,herşey bal kaymak olsun gibi bi isteğimde yok.
uçurumlar açmayacağım elbette ama ailem benim için bayramlarda,tatillerde ziyaret ettiğim,bi ihtiyaçları olduğnda koştuacağım insanlar olacak.
manevi olarak pek bi beklentim yok...
canım kaç yaşındasın bilmiyorum ama bende bekarken ailemle çok anlaşamazdım ama şuan maşallah çok iyiyiz. 6 yıllı evliyim yıllar insanı olgunlaştırıyor. ev geçindirirken aile olurken onları daha iyi anlıyor insan.. aile olmak kolay değil neden hangi konularda anlaşamadığın çok öenemli yuva kurmaya hazırlanıyorsun umarım çok mutlu olursun . kimse durup duruklen sinrli değildir mutlaka sinirlenmenin ani palamaların bir sebebi vardır. Allah mesut bahtiyar etsin canım.arkadaşlar merak ettiğim bi soru var,özelliklede evli bayanlar cevaplarsa çok sevinirim.
aranızda bekarken kendi ailesiyle geçinemeyip fakat evlendiğinde eşiyle arası çok iyi olanlarınız var mı?
yani kendi ailesiyle anlaşamayan,kendi kurduğu yuvada da geçimsiz olur diye birşey var mıdır?
benim ailemle yıldızm pek barışmıyor(iyilerdir sağolsunlar ama pek anlaşamıyoruz...)
yapı olarak sinirli biriyimdir.evlenince bu geçer mi?ya da azalır mı?
nolur bunun mümkün olduğunun örneklerini verin bana...inanın içim içimi yiyor...
nişanlanmak üzereyim ama şu düşünceden kendimi alamıyorum:
'ailenle anlaşamıyorsun,eşinle çocuuklarınla nasıl anlaşacaksın..?'
dediğim gibi sinirli bi yapıya sahibim(çok değil ama ani parlamalarım oluyor bazen).
nişanlım çok iyidir ve ona haksızlık diyormuşum gibi geliyor...
lütfen bana eşimle,çocuklarımla mutlu yaşayabileceğime dair ümit veren yaşantınızı,deneyimlerinizi anlatın: (
inanın buna çok ama çok ihtiyacım var....inanın...
not:nişanlımla aram Allah bozmasın çok iyi.tek sorun ailemle anlaşamamam
ve birşey daha...normal hayatta çok sevilen,cana yakın bi yapım vardır.bu sinir,hırs sadece aieme karşı böyle...bunu nasıl geçirebilirim ben?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?