demek istediğini ve ne hissettiğini çok iyi anlıyorum civciv. maalesef daha evlenmeye hazır olmadan evlenen anne babalarımız, evlililiğin sorumluluğunu taşımaya bile hazır değilken çocuk yetiştirmeye çalışınca işte böyle yaralarla çocuklarla yetiştiriyor. kendi eksikliklerini, acılarını, kendilerinde katlanamadıkları duyguları bize aktarıp bunları bizim aşmamızı istiyorlar. biz de nasıl yapılacağını bilmediğimiz şeyleri aşana kadar çok fazla acı ve üzüntü biriktirmiş oluyoruz...
ilginçtir, kendi oluşturdukları bu durumdan sonra şikayetçi oluyorlar. annen senin sinirli olmandan ve küsmenden şikayetçi iken buna olan kendi katkısının belli ki hiç farkında değil. bu da ayrı ironik bir durum...
bundan sonra yapılabilecek şey kendi yoluna bakmak. onları memnun etmeye çalışmadan kendi yolunda bakmak. belki araya uzun ve uzak mesafeler girerse herşeye daha güzel olur.
bu yönden artık beklenti taşımamayı çok uzun zaman önce öğrendik. bizim gibi durumlardan geçen insanlar er geç beklentilerini sıfırlamayı ve hissizleşmeyi öğreniyor. bunun geri dönüşü olabilir mi tekrar sevgi bağı kazanılabilir mi bilmiyorum. sevgi olmasa da şefkat kazanılır gibime geliyor. bakalım, bekleyip görecez...hayat tecrübelerle öğreniliyor, kısmetse yaşayıp görecez =)
canım kaç yaşındasın bilmiyorum ama bende bekarken ailemle çok anlaşamazdım ama şuan maşallah çok iyiyiz. 6 yıllı evliyim yıllar insanı olgunlaştırıyor. ev geçindirirken aile olurken onları daha iyi anlıyor insan.. aile olmak kolay değil neden hangi konularda anlaşamadığın çok öenemli yuva kurmaya hazırlanıyorsun umarım çok mutlu olursun . kimse durup duruklen sinrli değildir mutlaka sinirlenmenin ani palamaların bir sebebi vardır. Allah mesut bahtiyar etsin canım.
bende eşimle çok iyi anlaşıyorum,bekarken nasıl durmuşum diyorum yani 26 yaşında evlendim bende,ailemle sıkıntılarım oluyordu hep halende oluyor ama eşimle rahatım...
arkadaşlar merak ettiğim bi soru var,özelliklede evli bayanlar cevaplarsa çok sevinirim.
aranızda bekarken kendi ailesiyle geçinemeyip fakat evlendiğinde eşiyle arası çok iyi olanlarınız var mı?
yani kendi ailesiyle anlaşamayan,kendi kurduğu yuvada da geçimsiz olur diye birşey var mıdır?
benim ailemle yıldızm pek barışmıyor(iyilerdir sağolsunlar ama pek anlaşamıyoruz...)
yapı olarak sinirli biriyimdir.evlenince bu geçer mi?ya da azalır mı?
nolur bunun mümkün olduğunun örneklerini verin bana...inanın içim içimi yiyor...
nişanlanmak üzereyim ama şu düşünceden kendimi alamıyorum:
'ailenle anlaşamıyorsun,eşinle çocuuklarınla nasıl anlaşacaksın..?'
dediğim gibi sinirli bi yapıya sahibim(çok değil ama ani parlamalarım oluyor bazen).
nişanlım çok iyidir ve ona haksızlık diyormuşum gibi geliyor...
lütfen bana eşimle,çocuklarımla mutlu yaşayabileceğime dair ümit veren yaşantınızı,deneyimlerinizi anlatın: (
inanın buna çok ama çok ihtiyacım var....inanın...
not:nişanlımla aram Allah bozmasın çok iyi.tek sorun ailemle anlaşamamam
ve birşey daha...normal hayatta çok sevilen,cana yakın bi yapım vardır.bu sinir,hırs sadece aieme karşı böyle...bunu nasıl geçirebilirim ben?
Kendi teyzem demisti anneme 'bisey olursa damattan degil kizimizdan bilirim ha' diye
Cok inadci biriyimdir de masAllah
annem beni hep bi kalıba sokmaya çalıştı...küçüklüğümden beri onun kalbında büyüdüm ben.
bi ortamda ters bişey derim korkusu oldu içimde hep,çünkü öyle bişey olduğunda annem gözlerime ateş gibi bakar sinirle....
ben okuduğum için beni temizlik ve ev işlerine alıştırmadı hiç,haliyle hiç ilgim yok ve beni ergenlik döneminde hep babama şikayet etti bundan dolayı....
fakat insanlarada 'ben temizlik bile yaptırmadım kızıma,rahatça okusun diye' der sürekli ve eğitimimle övünür.
annemle tartıştığımızda bunu babama,abime kusar adeta,abartarak arkamdan beni kötüler...o duymuyorum sanır ama ben o gecelerde sabaha kadar sessizce ağlarım.....
evet haksız yönlerim var.herkese karşı değil ama özellikle anneme çok agrasifim neden bilmiyorum,belkide nazım geçtiği için,ya da geçmişte bilinçaltıma yerleşen tavırları yüzünden..bilmiyorum...
ama içim kanıyor...bazen babama beni ağlaya ağlaya şikayet ediyor sanki,ahlaksızlık yapmışım,hırsızlık yapmışım gibi...'ben bu kızla napacağım,korkuyorum artık bişey demeye,eşinede böyle yaparsa...'diye
sağolsun,en sonunda kendimi hasta hissetmeye başladım:' ((
5ten beri odamda sessizce ağlıyorum.oysa hiç bişey olmamış gibi babamla abimle mutlu mesut oturuyor içerde...bilse ne çok yaralandığımı....
kıyamam yaaa.. ağlamayı bırak ve silkelen bi şöylee yaşayacağın güzel günleri düşün nişalını düşün kendini motive et biraz.. 7 ay kadar bir süren var söylenenleri biliyorum zor olcaktır ama duymamazlıktan gel canım.. Allah herşeyi gönlüne göre versin...
Kendi teyzem demisti anneme 'bisey olursa damattan degil kizimizdan bilirim ha' diye
Cok inadci biriyimdir de masAllah
kız aynı şeyi banada diyorlar.
Damarıma basıldı tamamdır
Ben bide karadenizliyim ayri bi inadim yani sanirim sende karadenizlisin dimi?
civciv canim bak sen kendi yuvani kuracaksin hem evlenecegin adama da a$iksin o senin hayat arkadasin olacak..
bu yüzden ben inaniyorum ki onunla mutlu huzurlu bir yuva kurcaksin canim
Aynen bende trabzonluyum.
Ben bide karadenizliyim ayri bi inadim yani sanirim sende karadenizlisin dimi?
civciv canim bak sen kendi yuvani kuracaksin hem evlenecegin adama da a$iksin o senin hayat arkadasin olacak..
bu yüzden ben inaniyorum ki onunla mutlu huzurlu bir yuva kurcaksin canim
Ah ah derin yaram.Evet benim de iyileridir ama anlamıyorlar hiç halimden;empati denen şey yok;herkes kendi çocuğuna anlayışlı(ablamlar).
Arada herbiri beni kızdırıp onları püskürtüğümde acı acı konuşuyorlar.Sen hiç evlenme bari''evlendiğinde de böyle yaparsın'' Daha geçen en şefkatli dediğim ablam dedi;çok kırıldım;ben de ona cvp verdim ama çok kırıldım.Onla kırgın ayrıldık;düzeltmeliyiz ama nasıl?
Bir de yaralı garibe bu denir mi?Ben de onu kırdım;ama bir insan da yaralı yerinden vurulmaz ya;nasıl büyük ki bunlar?Ben küçüklerime(yeğenlerime;hatta işyerimdeki yeni yetme çalışanlara) hep şefkatli davranıyorum oysaki;
Oyüzden onlara hem yakın hem uzak olmak istiyorum.Şuan bir saatlik mesafedeyim;korkuyorum yanlarına taşınmaya..Oysa daha farklı olsalar;yanlarına taşınmak için can atardım;gerçi Allah'a şükür daha vahim aileler var;benimkiler o kadar değil..Sıkboğaz da etmezler diğerleri kadar..Ama bazı şeyler..
Bir de şunu diyeceğim;eşim de farketti bu dışlamayı ;ve bunu kullandı bana karşı ailemden yüz bularak;''ailen bile''lafını kullandı..Sanki ben nasıl kötüymüşüm ya.Hanım hanımcık; kendi halinde;iş ,sadece tahrik edildiğinde sinirlenen biriyim..Yıllarca evden işe ;işten eve..
İş yerinde bile erdemli hallerimi kimse anlamıyor..Herkes en ufak kötü yönüme takılıyor;sanki kendileri çok mükemmelmiş gibi.E kendilerine güvenleri var;ben depresyon yaşıyorum;vurun bakalım ;zayıf gördünüz erdemsizler..
Eş ve aile..Aile korumazsa bir insanı eş de korumuyor %80 diyelim;kötü bir kehanet gibi devam ediyor..O yüzden bu aile denen kavramı elimizde sıkı sıkı tutmalı..Görmezden gelmeli sorunları..Sen bu laflarıma bakma insan iyiyi görene kadar herşeyi kötü görüyor;zaman zaman bunalıyor;kafama okadar da takmıyorum;herşey yoluna girer inşallah birgün ..Derinlerde bir iki kirlilik bunlar..Şu an derdimizi paylaştık ve şu saatten sonra unutalım..Bilinçaltımızı temizleyelim..Herşey güzel hoş;herşeyin iyi yönleri hoş..:)
arkadaşlar merak ettiğim bi soru var,özelliklede evli bayanlar cevaplarsa çok sevinirim.
aranızda bekarken kendi ailesiyle geçinemeyip fakat evlendiğinde eşiyle arası çok iyi olanlarınız var mı?
yani kendi ailesiyle anlaşamayan,kendi kurduğu yuvada da geçimsiz olur diye birşey var mıdır?
benim ailemle yıldızm pek barışmıyor(iyilerdir sağolsunlar ama pek anlaşamıyoruz...)
yapı olarak sinirli biriyimdir.evlenince bu geçer mi?ya da azalır mı?
nolur bunun mümkün olduğunun örneklerini verin bana...inanın içim içimi yiyor...
nişanlanmak üzereyim ama şu düşünceden kendimi alamıyorum:
'ailenle anlaşamıyorsun,eşinle çocuuklarınla nasıl anlaşacaksın..?'
dediğim gibi sinirli bi yapıya sahibim(çok değil ama ani parlamalarım oluyor bazen).
nişanlım çok iyidir ve ona haksızlık diyormuşum gibi geliyor...
lütfen bana eşimle,çocuklarımla mutlu yaşayabileceğime dair ümit veren yaşantınızı,deneyimlerinizi anlatın: (
inanın buna çok ama çok ihtiyacım var....inanın...
not:nişanlımla aram Allah bozmasın çok iyi.tek sorun ailemle anlaşamamam
ve birşey daha...normal hayatta çok sevilen,cana yakın bi yapım vardır.bu sinir,hırs sadece aieme karşı böyle...bunu nasıl geçirebilirim ben?
öyle mi diyorsun...inan yazdıkların umut oldu bana,Allah senden razı olsun erenayefe:' (((
bugün annemle tartıştık,odama kapandım ve her zamnki gibi beni babama abime şikayet etti...odamdan duydum,içim acıdı resmen...
ama en çokta babamın dediği beni mahvetti:' (
sanki benden ümidini kesmiş gibi:''o bu karakteri benimsemiş,artık yapacak bişey yok'' dedi...inan kendimden nefret ettim...şuan öyle kötüyümki...
bende aynı sıkıntıları yaşıyordum bir ara
annem babam kendimi bildim bileli kavga ederdi kavgalı bir ailede yetişip büyüdüm yani
bütün aileleri öyle zannederdim, sonra arkadaslarımın aileleriyle muhabbetlerini ilişkilerini gördükçe şaşırırdım falan filan
sonra anladım ki bu marifet benim aileme özel.
bir zaman sonra su an 5 senedir birlikte oldugum insan girdi hayatıma. senin yaşadığın endişeleri yaşadım bende
ben nasıl bir ailede büyüdüm, annemden babamdan ne gördüm ki ona ne verebilirim, nasıl aile olunması gerektiğini bile bilmiyorum der kendimi suçlar geri çekerdim
ama ailemizi seçme şansımız olmadığı gerçeği dank etti kafama ve bir karar verdim
o insanı seviyorum dedim ve onun için herşeyi yapar mıyım diye sordum kendime, evet dedim yaparım
ailen öyleyse kendini geliştirmek senin elinde. ben ailemde gördüklerimi "yapmamam gereken şeyler" olarak düşündüm.
böyle bir aile istemiyorsam dedim tam tersini yapabilmeliyim, bu benim elimde dedim ve öyle de.
şimdi hiç korkmuyorum. çevremi gözlemleyerek arkadaslarımın ailelerini gözlemleyerek neyin nasıl olması gerektiğini, neler yapmam gerektiğini öğreniyorum
isterdim ki annem yol göstersin bana. ondan öğrendiklerimi aktarayım kendi yaşamıma. ama olmadı
ev düzeni, temizliği, yemeği vs vs nasıl olur nasıl yapılır bunları bile hepsini kendim öğrendim. aile içinde nasıl muhabbet edilir nasıl davranılır misafir nasıl ağırlanır, usulü nedir ne değildir kendim öğrendim bunları.
yakın zamanda bizlerde ailelerimize açılmayı düşünüyoruz. tek endişem sevdiğim insanın ailesinin ailem yüzünden beni garip karşılaması ama korkmuyorum. kendime güveniyorum. beni az çok tanıyorlar ama ailemi tam bilmiyorlar. zamanla beni tanıdıkça hakkımda yanlıs bir düşünceleri varsa da düzeltebileceğimi düşünüyorum. kendi ailemle anlaşamıyorsam diyorum onun ailesiyle anlaşırım. yapacak başka bişey yok :)
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?