Onu hiiç hiiç kabul etmiyor. Yine konustum bugün bende gitmeyi düsünüyorum bu süreci tek atlatmaktansa bir uzmandan destek almak, tarafsızca içimi dökmek istiyorum belki sende bana eşlik edersin, birlikte gider geliriz fena mı olur dedim ama yok yanaşmadıAcısıyla yüzleşmekten korkuyor olabilir. Savunmaya geçiyordur bu yüzden. Aslında kişinin önce rahatsız olduğunu kabul etmesi gerek. İnsanın dişi ağrıyor,grip oluyor bu da bir rahatsızlık. Sonra psikiyatristten randevu alması gerek.
Az bıle tepkı vermıssın.İşsiz adamla evlenme.Sorumsuz adamlada evlenme.Kızlar gerçekten hayatım nerden tutsanız dert içinde artık gerçekten bi köşesinden de olsa düzlüğü görmek istiyorum..
Kısaca özet geçmem gerekirse;
Benim 2.5 yıllık bir ilişkim var. Erkek arkadaşım benden 8 yaş büyük. İlişkimizin ilk 1 yılı gerçekten harikaydı yani inanılmaz eğlendiğimiz, ara sıra tartışsakta gereksiz ve boş şeyler üzerine tartıştığımız ama asla uzatmadığımız tatlı bir ilişkimiz vardı. Ama sonrasında ilişkimiz çok farklı bir noktaya evrildi. 2. Yılımızın başında babama kanser teşhisi koyuldu ben işim, okulum gereği ailemden uzak yaşıyorum ve öyle olunca sürekli memlekete gidip gelmeye başladım. Hayat neşem söndü, resmen dünya başıma yıkıldı tabii. Öyle olunca bizde eski gece eğlencelerimizi bıraktık çünkü benim inanın içimden nefes almak dahi gelmiyordu. Tek buluşmamız evde ya da en fazla evden 5 dakika uzaktaki kafede bişeyler içmek oluyordu ki bu son 1.5 yıldır böyle.
Babamı öğrendikten 9-10 ay sonra erkek arkadaşımında babasına akciğer kanseri teshisi koyuldu ve bizim zaten keder içinde olan hayatımız iyice mutlusuzluğa yuvarlanır oldu. Tabii ki çok sarsıcı bir süreç yaşadık ve babasının hastaliğından 2 hafta sonra kadar erkek arkadaşım işi bıraktı. O an ki psikolojisi inanın neydi bilmiyorum ama yapıverdi.. Sonrasında kendisini babasına adadı resmen onunla ilgilendi, tüm bakımını üstlendi ki bu bence harika bir durum. Bu kadad merhametli bi adamla birlikte olduğum için mutluyum çünkü bi of bile demedi bu süreçte. Ama benim sürekli aklımda bir iş bulur düsüncesi vardı çünkü ablaları da babasına yardımcı oluyordu ve işsiz kalmaz diye düşünüyordum. Neyse..
Biz ikimizde maalesef babalarımızı kaybettik.. 1 hafta arayla ikisini de toprağa verdik. Ve inanılmaz zor zamanlardı çünkü bu kadar üstüste gelmesi her şeyin ikimizi de yıktı. Biz babalarımızı kaybedeli 4 ay oldu her şey çok taze ve hüzün doluyuz..
Bu araya kadarını olayları az biraz anlatabilmek adına yazıyorum çünkü kendisine direk ihtamda bulunmak istemiyorum belki bende yanlıs yorumluyor olabilirim.
Benim sıkıntım olan kısım tam olarak şöyle erkek arkadaşım 31 yaşında ve tam 1 yıldır işsiz.. Bu geçen sürede tabii ki ona bu konuda baskı yapmadım babasının durumundan dolayı sadece bir kaç kez konuştum. -Çalışmak sana da iyi gelir hem biraz o ortamdan uzaklaşırsın, kendine ve ailene yetebilecek enerjiyi bulursun- tarzında çünkü inanılmaz bir bunalımdaydı. Tek yaptığü butun gün babasıyla ilgilenmek ve kimseyle iletişim halinde olmamaktı bu da onu çok yıpratıyordu. Ama o herhangibir işe girmedi.
Evet babalarımızı kaybetmek inanılmaz zor ve üzücüydü hala üstümüzden bunu atamadık ama hayat bir şekilde devam ediyor ve kendini en azından idare edebilecek kadar para kazanması gerektiğini düşünüyorum. Bana evlenmek istediğini söylüyor ama iş bulmak adına bir çabası olmasına rağmen hani böyle dört elle buna sarilmıyor. Bu durum artık cidden canımı sıkmaya basladı. Ben üniversiteden geçen sene mezun oldum ve mesleğimi yapabilmem için vermem gereken 3 sınavım var. 1 yıldırbu sınavlarla bir şekilde boğuşuyorum ve bu süreçte mecburen part-time çalısıyorum en azından ailemin yükünü biraz da olsa hafifletebilmek için. Ama onun bir şey yapmadan oylece durması beni çok geriyor artık çünkü bu sekilde maalesef bir geleceğimiz olamaz.. Bir yandan da 31 yaşına gelmiş ama hala düzeni olmayan biri ile ileriyi düşünmek bana biraz ütopik gelmeye başladı. Çünkü bilmiyorum en azından mesleği olmalıydı.. Üniversite mezunu kendisi bu arada.
Yakınlarda bi tanıdığımız kendi bölümü üzerine erkek arkadaşıma iş teklif etti. Daha doğrusu kendisi grafik tasarımcı olduğundan. Eğer istediği şeyler üzerine yeni seyler tasarlasa bunları iletişim içinde olduğu buyuk sirketlerle paylaşıp ona iş konusunda yardımcı olabileceğini söyledi. Bende bunu kendisine anlattım bana verdiği tek tepki "bakarız" oldu. Yani ben bu kayıtsızlığına sinirleniyorum ve umutlarımı tüketiyorum. Çünkü ben duyunca heveslenir ve hemen ufak çaplı da olsa bir araştırma yapar diye bekledim ancak.. Aradan 1 hafta geçmesine rağmen kendisine sorduğumda bugün bana "daha bakmadım bakacağım ona" oldu..
Bilemiyorum ben mi çok abartıyorum. Ama onun yaşı geçiyor ve böyle durarak maalesef bir yere varılmıyor. Bugün gerçekten artık sinirlendim ve kendisiyle konuştum. -Bak bu böyle gerçekten olmuyor, ben sınavlarla boğuşuyorum, yaşadıklarımız ortada, sende çalışmak istiyorsun biliyorum ama önüne gelen fırsatları da görmezden geliyorsun. Çok üzülüyorum bu halimize çünkü bu böyle devam ederse seninle bir geleceğim olmayacak- dedim.. Sonrasında üstüne gittiğimi düşünerek üzüldüm. Ama off inanın bilmiyorum kafam çok karışık.. Sizce ben yanlış düşünüp, yanlış tepkiler mi veriyorum.. Nolur bana bi akıl verin
Kendisinin kabul etmesi gerekiyor. Ben bu yollardan geçtim. Farklı bir nedendi benimkisi. Ben kabul etmek zorunda kaldım. Sen zaman ver,bir bakalım ne olacakOnu hiiç hiiç kabul etmiyor. Yine konustum bugün bende gitmeyi düsünüyorum bu süreci tek atlatmaktansa bir uzmandan destek almak, tarafsızca içimi dökmek istiyorum belki sende bana eşlik edersin, birlikte gider geliriz fena mı olur dedim ama yok yanaşmadı
Babası sağken paradan yana sıkıntılari yoktuDepresyona yatkın olan insanlar beni korkutuyor aslında savaşmak yerine kabuğuna çekilenleri elimde değil zayıf olarak görüyorum,hayat o kadar stresli ki bugün babası ölür yarın annesi ,ölüm her yerde ne bileyim heran olumsuz bişiler olabilir ki, şu tamamen kendisini babasına adaması da çok makul gelmedi bana,ben orada şüphelenebilirdim hatta ,bi evde yas var diye oraya fatura gelmesi durmuyor ki ya da çorba kaynamasına ara verilmiyor hayat devam ediyor yani. Mecburen çalışmalı bi insan.
Ben böyle bi insanla hayatımı birleştirmeye korkardım bana bişe olsa çocuklarıma bu adam bakar mı yoksa yine depresyona girer çocuklarıma devlet mi sahip çıkar. Güçlü kuvvetli bi hayat arkadaşı isterim ben.
Hepimiz depresyona yatkınız,hepimizin de güçsüz yanları vardır. Herkesin gösterdiği tepki farklıdır. Birisini zayıf görmek çok yanlışDepresyona yatkın olan insanlar beni korkutuyor aslında savaşmak yerine kabuğuna çekilenleri elimde değil zayıf olarak görüyorum,hayat o kadar stresli ki bugün babası ölür yarın annesi ,ölüm her yerde ne bileyim heran olumsuz bişiler olabilir ki, şu tamamen kendisini babasına adaması da çok makul gelmedi bana,ben orada şüphelenebilirdim hatta ,bi evde yas var diye oraya fatura gelmesi durmuyor ki ya da çorba kaynamasına ara verilmiyor hayat devam ediyor yani. Mecburen çalışmalı bi insan.
Ben böyle bi insanla hayatımı birleştirmeye korkardım bana bişe olsa çocuklarıma bu adam bakar mı yoksa yine depresyona girer çocuklarıma devlet mi sahip çıkar. Güçlü kuvvetli bi hayat arkadaşı isterim ben.
Bakalım bekleyip gorecegiz..Kendisinin kabul etmesi gerekiyor. Ben bu yollardan geçtim. Farklı bir nedendi benimkisi. Ben kabul etmek zorunda kaldım. Sen zaman ver,bir bakalım ne olacak
Ailesi babasinın hastaliğında yanına yerleşti. O da minimum harcamayla evde oturuyor sadece..Bu bir yil icerisinde gecimini nasil sagladi ve sagliyor?
Babası sağken paradan yana sıkıntılari yoktu
Sadece kendisi babasından para almiyordu. 30uma geldim babamdan para alamam diyorsu ama evin kirası faturası için bir sıkıntiları yoktu. Onun dişında dediğinizde haklısınız guçlu durmasınu bende isterdim ama karakter meselesi sanırım herkes acısını farkli yaşıyor..
Ailesi babasinın hastaliğında yanına yerleşti. O da minimum harcamayla evde oturuyor sadece..
Yani kalkıp bana bağırıp çağırmıyor. Aksine olabildiğince bana destek oluyor. Sadece iş anlamında yıpratıyor o kadar. Baslarda buna kendimce mudahil olmayı dahi yanliş gördüm ama sonrasında kendisiyle bir ömür gecireceksem bazı şeyler hakkında birbirimiz uzerine söz hakkı sahini olmamız gerektiğini düsündüm ve o yüzden konuşup düzeltmek için çabalıyorum. Bilmiyorum ama babasına üzüluyor diye onu hor görüp, kötü davranamam ya da onu bırakamam bu çok anlamsız olurAcısını yaşarken ilişkisini harcıyor. Sizi harcıyor. Her acısında birini harcarsa hayatında olana/olanlara yazık.
Benim babamın yanında hep annem oldu sağolsun bebek gibi baktı babama. Ama onun annesi de yaşlı bacaklarında sorun var yani baktıgınizda annesininde ufak çaplı bir bakıma ihtiyacı var. Bir kanser hastasının bakımını üstlenebilecek durumda değildi. Belki o yüzden gorev bildi. Belki de babasının son zamanlarında olabildiğince yanında olup son görevini yapmak istedi. Bilmiyorum çok garip bi süreç bu hastalık süreci. Bende babamın hastalığı boyunca çok kez gitmek her şeyi bırakmak istedim ama benim annem hep bana orda kal geleceğini kurtar ben babana iyi bakiyorum diyerek tuttu. O yüzden buna çok net bir cevabım yokSevgilini en iyi sen taniyorsun.
Niye hala calismiyor niye isini birakti az cok bilmelisin bence..
Bana baba konusu biraz bahane gibi geldi.
Sonucta sende ayni durumda oldugun halde onun gibi davranmadin. Veya hayata bakis acilariniz farkli..
Yani kalkıp bana bağırıp çağırmıyor. Aksine olabildiğince bana destek oluyor. Sadece iş anlamında yıpratıyor o kadar. Baslarda buna kendimce mudahil olmayı dahi yanliş gördüm ama sonrasında kendisiyle bir ömür gecireceksem bazı şeyler hakkında birbirimiz uzerine söz hakkı sahini olmamız gerektiğini düsündüm ve o yüzden konuşup düzeltmek için çabalıyorum. Bilmiyorum ama babasına üzüluyor diye onu hor görüp, kötü davranamam ya da onu bırakamam bu çok anlamsız olur
Benim babamın yanında hep annem oldu sağolsun bebek gibi baktı babama. Ama onun annesi de yaşlı bacaklarında sorun var yani baktıgınizda annesininde ufak çaplı bir bakıma ihtiyacı var. Bir kanser hastasının bakımını üstlenebilecek durumda değildi. Belki o yüzden gorev bildi. Belki de babasının son zamanlarında olabildiğince yanında olup son görevini yapmak istedi. Bilmiyorum çok garip bi süreç bu hastalık süreci. Bende babamın hastalığı boyunca çok kez gitmek her şeyi bırakmak istedim ama benim annem hep bana orda kal geleceğini kurtar ben babana iyi bakiyorum diyerek tuttu. O yüzden buna çok net bir cevabım yok
Siz aynı acıyı yaşamamışsınız bir kere baştan bunu kabul edin. Hayattan kopmamışsınız, okulunuza gitmiş gelmiş, sınavınıza hazırlanmaya bir şekilde devam edebilmişsiniz. Öncekine kıyasla daha sık ailenizin yanına gidip gelmişsiniz ama şehrinize dönünce nefes alma imkanı olmuş. Hiçbir şey yapmadan evinizde de otursanız hasta evinde olmanın 24 saat o insanla yaşamanın psikolojisi başka oluyor. Burada sorun yaşayan kadınlar hep merhametsiz erkeklerle oldukları için yaşıyorlar. Konuları şöyle bir okuyun. Merhametsizlik erkekte olunca kesinlikle o insandan uzak durulması gerektiğini düşünürüm. Sizin sevgiliniz hasta babasıyla çok derin ilişki içinde çok yakın zaman geçirmiş. Kız kardeşlerinin üstüne yıkıp -ki toplumumuzda bu böyle olur genelde- arada bir ziyaretle bu süreci geçirirdi. Adam elini taşın altına koymuş. Sürecin yorucu maddi manevi yükünü ailesiyle omuzlamış. Ben merhametli vicdanlı bir adam gördüm yazdıklarınızda.Calısmaktan bıkmak değilde daha çok o gayreti yok.. Birde bu 4 aylık sürec tam bu virüse denk geldi falan.. Ya benim derdim yarın iş bulsun değil zaten ortalığın hali belli. 4 elle sarıldığını gorsem o bile yetecek
Yani dediklerinizden ziyade şu an tam olarak şöyle. Bütün gün odasında oturuyor, olabildiğince az iletisime geciyor insanlarla. Ben aradığımda da normalde benimle saatlerce muhabbet eden insan genelde sadece benim dediklerimi onaylıyor ya da susuyor. Biz babamın vefatından sonra ilk kez bu hafta görüsebildik mesela. Eve geldi arkadaşlarimla oturuyorduk. Akşam için plan yapıyoruz ona da soruyoruz duymuyor bile. Dalıp dalıp gidiyor. Çok konuşası gelmiyor. Genel olarak muazzam derin bir depresyonda diyemem bu işin uzmanı da değilim. Ama hayata karşı motivasyonunu kaybetmiş gibi hareket ediyorŞuan ona aşık olduğunuz için yorumlarım size sert gelebilir niyetim sizi üzmek değil. Yas altı haftadır psikolojide,inançlıysanız dinimizde de 40 gündür hani,sonrası başka bişeydir artık..
Mesela gerçekten depresyonda olan bi insan tüm gün abartısız yataktan çıkmaz,aynı kıyafeti duş almadan günlerce giyer,özbakımı ve temizlik anlayışı bozulmuştur,tepkisizdir hayata katşı, geçmişe öfkelidir sürekli sebebini düşünür kendini ya da birilerini suçlar öyle kolay kolay kimseye destek olabilicek durumda da değildir. Ne bileyim ya hiç yemez ya kontrolsüzce tıkanırcasına yer yani normal/rutini bozulmuştur.
Bunlardan biri ya da birkaçı var mı? Canı iş aramak istemiyor çünkü babası öldü depresyonda aa vah vahh tühle olmuyor bu işler.
Psikoloğa maalesef gitmiyor
Ayrılmaya bahane aramak değil şu an ayrılmak gibi bir niyetim yok zaten. Sadece bir çabası olsun arayısta olsun istiyorum. Bunu kendimden çok onun için istiyorum zaten. Yoksa onun şu an kazandığı paradan ya da çalıştıgı işten fayda sağlamak gibi bir gayem yok ki. Ama bu bunalım sürecinden onu nasıl çıkaracağımı da bilmiyorum. Nasıl konusmam gerektiğini de bilmiyorum. Dediklerinizi ona söyledim zaten beni onaylıyor sadece. Içimde bu bile yeterli ama onun hayatını yeniden kazanması gerekiyor çünkü işsizlikte onu depresyona sürüklüyor. 31 yaşın gec olduğunu iş anlamında dile getiriyorum sadece çünkü özel sektör genellikle genç, yeni mezun insanları işe alıp deneme süresinde çalıstırıp sonrasında yollarını kesmek niyetinde genellikle. Aradan tabi ki sıyrılanlar oluyor herkes kendi zamanında yaşıyor hayatı orası ayrı.Siz aynı acıyı yaşamamışsınız bir kere baştan bunu kabul edin. Hayattan kopmamışsınız, okulunuza gitmiş gelmiş, sınavınıza hazırlanmaya bir şekilde devam edebilmişsiniz. Öncekine kıyasla daha sık ailenizin yanına gidip gelmişsiniz ama şehrinize dönünce nefes alma imkanı olmuş. Hiçbir şey yapmadan evinizde de otursanız hasta evinde olmanın 24 saat o insanla yaşamanın psikolojisi başka oluyor. Burada sorun yaşayan kadınlar hep merhametsiz erkeklerle oldukları için yaşıyorlar. Konuları şöyle bir okuyun. Merhametsizlik erkekte olunca kesinlikle o insandan uzak durulması gerektiğini düşünürüm. Sizin sevgiliniz hasta babasıyla çok derin ilişki içinde çok yakın zaman geçirmiş. Kız kardeşlerinin üstüne yıkıp -ki toplumumuzda bu böyle olur genelde- arada bir ziyaretle bu süreci geçirirdi. Adam elini taşın altına koymuş. Sürecin yorucu maddi manevi yükünü ailesiyle omuzlamış. Ben merhametli vicdanlı bir adam gördüm yazdıklarınızda.
Bu kadar yaşatmaya hayatta tutmaya çalıştığınız insanın kaybı 4 ayda atlatılmaz. Üstelik bir de pandemi dönemindeyiz. Zaten bu dönemde nasıl iş bulsun. İnsanlar işten çıkarılıyor. Arkadaşının dediği işe bakacak hali yok adamın en iyi de sizin anlamanızı bekler bence. Nasıl bu kadar rasyonalistsiniz. Hayata bakış açılarınız uymuyorsa ayrılmaya bir sebep arıyor arkadaşlarınızın aldığı arabalara heves ediyorsanız ayrı. 31 yaş geç ve geçen bir yaş değil. Adamın mesleği var normal zamanda işine de dört elle sarıldığını biliyorsunuz. Şu an çok mu zor içinde bulunduğu durumu anlamanız.
Sizin babanız hasta olduğunda o da dışarı çıkamıyoruz eğlenemiyoruz hiç halin yok ben fıkır fıkır neşeli birini istiyorum deseydi hiç düşündünüz mü?
Zaten pandemi döneminde bırakın yasını atlatsın 4 ayda ben daha babamı kaybettiğimi dile getiremiyordum kendime bile. Hayatın her anını paylaşmayı düşündüğünüz insanın elinden tutun hadi beraber aşalım bu durumu bizim mutlu ailemizi kuralım deyin. Beraber çok acı gördük artık mutlu olma sırası bizde diyip yol gösterin umut verin acısını sarıp sarmalayacak sebep verin. Annesi olmayın diyen arkdaşlara da hayret ettim. Annelik ne durum var burada? Hayat arkadaşlığı 101 arkadaşlar iyi günde kötü günde hani